พิมพ์หน้านี้ - เรื่องเล่าของ คุณซื่อสัตย์

(https://i.ibb.co/JHNcCvD/53639348-389043361677005-2363998880741195776-n.jpg) (https://ibb.co/L1M0vxV)

"ซื่อสัตย์" ถูกหนุ่มน้อยนามว่า "ฉลาด" ทิ้งลงทะเล
ซื่อสัตย์ พยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง
เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสัตย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย
เขาพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง
สิ่งที่ซื่อหวังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง

อยู่ ๆ ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล
เขารีบลุกขึ้น และมองไปยังต้นเสียงนั้น
มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้
บนเรือลำนั้น มีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่
บนธงนั้นเขียนคำว่า "ความสุข"
ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง
ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียกความสุข

เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า
"ไม่ได้ ๆ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดความสุข
คุณดูสิ ผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้
ที่พูดความจริงแล้วกลับไม่มีความสุข
ขอโทษนะซื่อสัตย์ ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้"
พูดเสร็จความสุขก็จากไป

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง "ตำแหน่ง" ก็ผ่านมา
ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่ง
"ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม"
ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป
จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า
"ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสัตย์ คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้
คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันยากเย็นสักเพียงใด
หากผมพาคุณมาอยู่ด้วย เดี๋ยวผมก็ซวยนะสิ
ผมก็จะสูญเสียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ"

ซื่อสัตย์ น้ำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกจากไปอย่างสิ้นหวัง
รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่เขาทำได้
ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น

อยู่ ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา
เรือลำหนึ่ง บรรทุก"แข่งขัน"เป็นจำนวนมากผ่านมา ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก
"แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม"
"คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา "
แข่งขันตะโกนถามมา

ซื่อสัตย์ไม่อยากพูออะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนครั้งที่ผ่านมา
"ผมชื่อ ซื่อสัตย์..."
"ห๊าา คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย
เราจะแข่งขันเอาชนะอะไรกับใครที่ไหนได้ "
พูดเสร็จก็หันหัวเรือจากไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง นั่งคอตก
อยู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า

"ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!"

เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่ง ยืนอยู่บนเรือ
"ฉันคือผูเฒ่าแห่งกาลเวลา"
"ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ" ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
"มีแต่กาลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด"
ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม

บนทางกลับคืนฝั่ง ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน
ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า

"เจ้าทั้งหลายจงจำไว้ หากปราศจากซื่อสัตย์แล้ว
ความสุขจะได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม
การแข่งขันก็มีแต่ล้มเหลวไม่เป็นท่า"

:057:

ขอบคุณบทความจาก Line ค่ะ

บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล