บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

 ศูนย์ท่องเที่ยวอยุธยาก็มาถึง                     เป็นจุดหนึ่งควรประเดิมเริ่มที่นี่
ปูพื้นฐานวิชาการโบราณคดี                        ด้วยมากมีสื่อบรรยายให้เยี่ยมชม

   จัดแสดงแสงสีวีดิทัศน์                             “ททท.” เขาจัดไว้เหมาะสม
วิวัฒนาการบ้านเมืองกับสังคม                     น่านิยมแบบอย่างให้กระจายไป

   ก่อนเที่ยงวันชม “พระราชวังโบราณ”          มีหลักฐานยืนยันความยิ่งใหญ่
เป็นเมืองหลวงที่สองของคนไทย                  ยังมีให้ดูเห็นเป็นเค้าโครง

   โบสถ์-วิหารยุคกาลทำให้คร่ำคร่า               ต้องหลับตานึกถึงความงามโอ่โถง
ควรรักษาสืบสานช่วยจรรโลง                       กันคนโกงไม่รู้ค่ามาทำลาย

  ต่อไปไหว้ “หลวงพ่อมงคลบพิตร”                   ที่สถิตคงมั่นเหมือนใจหมาย
ขอพรธรรมนำหนุนบุญคุ้มกาย                            การค้าขายอย่าขัดข้องเงินทองมี

   ต่อ “อุทยานประวัติศาสตร์ศรีสรรเพชร”              เหมือนดังเจตก่อนมุ่งมากรุงศรีฯ
วัดพระแก้วจำลองไปในเรื่องนี้                           พินิจดีแล้วก็ยังมิกล้ายัน

   ดูวัดร้างพังทลายคล้ายกันหมด                      ยากกำหนดที่หมายให้แม่นมั่น
ซากเจดีย์ที่ผุพังยังคล้ายคล้ายกัน                       ดูทั้งวันในส่วนลึกนึกเสียดาย

   ต้องยืนยงคงมั่นถึงวันนี้                                หากพม่ามิย่ำยีจนเสียหาย
โลกเสื่อมลงด้วยสงครามที่ทำลาย                       ศึกนอกร้ายแต่ศึกในใหญ่กว่านั้น  

    แล้วก็ถึงเวลาอาหารเที่ยง                             นั่งระเบียงริมธาราน่าสุขสันต์
“เรือนรับรอง”นามของร้านอาหารนั้น                      ชวนให้ฉันนึกถึงท่าริมตาปี

   ทั้ง “ลูกชาย-ภรรยา” อยู่หน้าร้าน                     คงวุ่นวายไปกับงานอย่างเต็มที่
ข้าวกลางวันมักทานกันบ่ายทุกที                          เราอยู่นี่กินเที่ยวก็เปลี่ยวกาย

   หลังอิ่มหนำสำราญไปกันต่อ                            ที่ผ่านพอดูเพลินเกินจำหมาย
เพราะวัดชิดติดกันนั้นมากมาย                             มิทลายคงสะพรั่งทั้งธานี   

  แวะ เข้า “วัดพระเมรุราชิการาม”                         ได้ฟังความพม่าไม่เผาที่นี่
อาจเว้นไว้ให้เผาศพไพรี                                     วัดนี้มีพระพุทธรูปทรงเครื่องฯงาม

   ยังงวยงงเรื่อง “พระทรงเครื่องกษัตริย์”                   ด้วยข้องขัดหลักธรรมอยากย้ำถาม
พระพุทธองค์ทรงลามาตุคาม                                  ละรูปนามขัตติยะกระตระกูลวงศ์

   หากดูได้ในแง่ดีมีศิลปะ                                     แต่ธรรมะถือเป็นโทษโลภโกรธหลง
เพียงกายเปล่าเล่าก็หมายให้ปลดปลง                        ที่ยืนยงก็คือบุญคุณความดี

    แล้วเข้าชม “พิพิธภัณฑ์เจ้าสามพระยา”                   ชมเครื่องทองกษัตริย์ตราเจิดจ้าสี
ฟังเรื่องราวเล่าขานตำนานมี                                    ครั้งกรุงศรีฯรุ่งเรืองเลื่องลือไกล

  “สมเด็จพระอินทราชา”                                     เคยกรีฑาทัพตี “นครธม” ได้
เมื่อพระองค์สู่สวรรคาลัย                                       เกิดศึกใหญ่ชิงราชบัลลังก์

   “เจ้าอ้าย” ผู้ครองสุพรรณนั้นองค์พี่                        องค์ชายรองครองสรรค์บุรีที่มุ่งหวัง
ขึ้นครองราชย์ยาตรามาเวียงวัง                                สององค์ยังมิยินยอมพร้อมใจกัน

   เกิดท้าทายให้ทำยุทธหัตถี                                 ทั้งน้องพี่ชาญชัยมิได้พรั่น
จึงไสช้างจู่โจมเข้าโรมรัน                                      สองฟาดฟันพร้อมดิ้นสิ้นพระชนม์

   “เจ้าสามพระยา” มาถึงเศร้าซึ้งจิต                         พระองค์คิดไปในทางสร้างกุศล
ขึ้นครองราชย์ฯแล้วประกาศให้ไพร่พล                       เริ่มตั้งต้นสร้างสองพระเจดีย์

   อุทิศให้เป็นบุญญาธิการ                                    ณ สถานสิ้นสององค์ผู้พี่
และสร้าง “วัดราชบูรณะ” ไว้ตรงนี้                            ไว้เพื่อที่ประชาทำบุญทาน

  การแก่งแย่งแข่งขันกันเป็นใหญ่                             แล้วก็ไสช้างเข้าหาประหัตประหาร
คือแบบอย่างยิ่งใหญ่ของชายชาญ                           เมื่อทำการสงครามมิคร้ามตาย

   แต่ผู้ใฝ่อำนาจสมัยนี้                                             เห็นพูดดีแต่ปากเหมือนขาก-ถ่าย
ปลุกปั่นประชาชนจนวุ่นวาย                                  คนจะตายเท่าไหร่...”ใช่พ่อกู”

   การชนช้างสร้างวีรประวัติ                                  แต่ในปัจจุบันมันกฎหมู่
นโยบายใช้เล่ห์กลน้อยคนรู้                                   จึงเชิดชูหมู่มารที่ผลาญไทย

   พระราชดำรัสตรัส  “รู้รักสามัคคี”                     จะมิมีคำว่าล้าสมัย
วิเคราะห์ดูรู้เห็นตามความเป็นไป                         อย่าหลงใหลคำคนจนเมามัว

   แวะอีกวัดชื่อว่า “มหาธาตุ”                                    น่าอนาถในผลคนใจชั่ว    
ขุดขโมยทรัพย์สินไปเป็นของตัว                              โดยมิกลัวเวรกรรมจะตามทัน

   เศียรพระพุทธรูปหายไม่เหลือหรอ                         เหลือแต่เพียงพระศอน่าโศกศัลย์
ต้นโพธิ์ใหญ่หุ้มไว้ได้หนึ่งเศียรนั้น                            เหมือนยืนยันศรัทธากว่าคนไทย

  จากวัดวาพาทานอาหารค่ำ                                    เรือลอยลำชมราตรีที่สดใส
สองฝั่งเห็นเด่นแดงด้วยแสงไฟ                             เรือส่วนใหญ่เขาเฮฮาปาร์ตี้กัน

    “คาราโอเกะ” บนเรือจัดผลัดกันร้อง                 พร้อมเพื่อนพ้องร่วมสนุกอย่างสุขสันต์
ลิ้มสุราอาหารสำราญครัน                                      พอเริ่มมันต้องคลาไคลไปโฮเต็ล

    ชื่อ “คลาสสิคคามิโอ” โตใช้ได้                         หากสร้างไม่เสร็จยังก่อสร้างเห็น
ไร้น้ำอุ่นให้แช่แค่น้ำเย็น                                        แต่ถือเป็นการอภัยไม่รำคาญ

     คนเดินเหนื่อยเมื่อล้าน่าจะหลับ                       คนที่จับแก้วสุราพาฟุ้งซ่าน
“อยุธยาราตรี” นี้ยาวนาน                                       ยังต้องการ “ไปให้ถึงอยุธยา”    

                       (ช่วงนี้ทิ้งกล้อง  ถือแต่แก้วกับไมค์ครับ)

     เลยต่อไปยังวัด “กุฎีดาว”                               ฟังเรื่องราว “อโยธยา” เมื่อคราก่อน
“มเหยงคณ์” วัดคู่ในพระนครฯ                              อนุสรณ์ชี้ชัด “วัดผัวเมีย”

   จะว่าดีที่สร้างสรรค์กันทั้งสอง                             พินิจมองอาจซึ้งถึงข้อเสีย
ร่วมบุญกันฉันชื่นชู้คู่คลอเคลีย                               น่าละเหี่ยต้องแยกวัดเหมือนตัดใย

   ออกจากวัดเลาะลัดมา “ตลาดน้ำ”                        เขาคิดทำสรรค์สร้างอย่างโตใหญ่
ขุดคลองให้ขายค้าประสาไทย                               ย้อนสมัยยุคอโยธยา

   อวดแขกเมืองเรื่องที่เห็นดีเด่น                            เยี่ยงอย่างเช่นนี้ทำได้เข้าท่า
สุราษฎร์ฯมี “ศรีวิชัย” เกรียงไกรมา                         ย้อนยุคให้ได้ศึกษาค่ายงยืน

   มิตระหนักรักษ์ภูมิไทยไว้คงมั่น                           เห่อเหิมกันคลั่งต่างชาติเห็นดาษดื่น
วัฒนธรรม-ประเพณีที่โดนกลืน                              โทษคนอื่นแต่ตนมิสนใจ

  ได้ชื่นชมพระที่นั่งครั้งเสด็จฯ                            ผลสำเร็จเรืองรุ่งแห่งกรุงศรีฯ    
ทวยราษฎร์เทิดทูนพระบารมี                               ตลอดปีขอพระองค์ทรงพระเจริญ                                                                                              
     ตะวันบ่ายผ้ายลาทานอาหาร                            ชื่อ “ผักหวาน..?” ร้านจำคำผิวเผิน
ผักหวานทอด-ก๋วยเตี๋ยวเคี้ยวเพลินเพลิน                เขาดีเกินมิได้ขายเหล้า-เบียร์
     จำลาไกลไปแล้วนะอยุธยา                             โอกาสหน้าฟ้าใหม่อย่างไรเสีย
ตั้งใจไว้ได้ย้อนมาพาลูกเมีย                                จะช่วยเชียร์โดยไม่คิดค่าโฆษณา
       รถวิ่งกลับกทม.ห้อตะบึง                             “อาจารย์หนึ่ง” ยังเล่าเรื่องเข้าท่า
ฟังเพลินไปมิสนใจเรื่องเวลา                               รถก็พามาส่งลง “ดอนเมือง”
     ข้าวของขนบางคนมากต้องลากรถ                   ผมหิ้วหมดแม้จดไว้มากหลายเรื่อง
ภาพเต็มกล้องจ้องแล้วถ่ายไม่กลัวเปลือง                แต่งดเรื่องของฝากคือซื้อไม่เป็น
     หลายแง่มุมอยุธยานำมาเล่า                             หนักหรือเบาเล่าความตามที่เห็น
ผิดพลาดติวิจารณ์ได้ทุกประเด็น                          กลอนจืด เย็น ชืดชาก็ขออภัย
    การทำงานด้านกวีมีใจรัก                                  แต่ยากจักให้เกิดผลเลิศได้
เยือนต่างแดนแม้นบันทึกจารึกไว้                          ช่วยเตือนใจตนว่าอย่าลืมเลือน
    ขึ้นเครื่องได้...ยินสายการบินประกาศ                ขอลากลับสุราษฎร์พร้อมผองเพื่อน
“จะไปจีน” ต่อจากนี้มิถึงเดือน                              อย่าแชเชือน “นิราศซีอาน”อ่านต่อเอย