บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

    วัดกว้างใหญ่วนเวียนไปหลายหลายจุด           เด่นที่สุดคือโรงเรียนที่เพียรพร่ำ
ฝึกเด็กให้ออกลีลาท่าร่ายรำ                                 เหมือนการเล่นกายกรรมไม่ต่างกัน

    จนเที่ยงถึงเวลาทานอาหาร                              เขาก็มีภัตตาคารอยู่ที่นั่น
อาหารดีกินอิ่มหมีพีมัน                                       ใกล้ใกล้นั้นเข้าไปดูการแสดง

    “โชว์วัดเส้าหลิน”แห่งถิ่นฐาน                           วิชาการฝึกกายหลายแขนง
ฝึกจิตล้ำฝ่ายธรรมะพลังแรง                                พร้อมสีแสงเสียงเจิดจ้าหน้าเวที

    กายกรรมตีลังกาท่าเดี่ยว หมู่                           เอาแผ่นเหล็กมาให้ดูถึงเก้าอี้
ขึ้นข้างบนฟาดกบาลหักพอดี                               “น่าให้เราลองตีพิสูจน์ดู”


    เพราะเหล็กไม่ใช่อย่างเดียวเหนียว แข็ง เปราะ      เขาคัดนำมาจำเพาะ “หักหมูหมู”
อีกรายการผู้เชี่ยวชาญขว้างตะปู                          กระจกอยู่หน้าลูกโป่งผูกโยงไว้

    สองสามครั้งขว้างก่อนกระดอนกลับ                 พอเอาจริงเสร็จสรรพทะลุได้ 
กระจกบางขว้างตะปูทะลุไป                                คิดว่าใครที่ฝึกมาก็น่าเป็น

    เบ็ดเตล็ดโน่นนี่มีมากมาย                               บ้างหัวร่องอหายเมื่อได้เห็น
การจับผิดแม้มิคิดเป็นประเด็น                            แต่ยากเข็นให้เชื่อความไปตามนั้น

   วันนี้พบของจริงสิ่งที่ไกด์                                 เล่าเอาไว้หมายตลกเสียเป็นหลัก
ว่า “ชาวจีนรุ่นก่อนนี้มีเอกลักษณ์                          เดินเยื้องยักขากถุยชุ่ยชุ่ยไป

    มิมองดูจะถูกผู้คนเขาอื่น                                   อีกเรื่องยืนต่อคิวหาเป็นไม่
คอยแต่แย่งแซงหน้าข้าตีนไว”                               อ้างเมืองใหญ่คนมากไม่อยากฟัง

    ทั้งเข้าห้องสุขาถ้าขับถ่าย                                  เรื่องราดน้ำมอบหมายให้คนหลัง
วันนี้เจอกับตัวเองเข้าอย่างจัง                                ปิดประตูดังปังแล้วคลาไคล

    งูเขียวงูเหลืองเห็นเช่นไกด์กล่าว                            มีทั้งสั้นทั้งยาวเหม็นมิไหว
ช่างลามกสกปรกจริงหนอใจ                                 มิมีใครสอนจรรยาน่าเกลียดนัก

    มีพระพุทธ เจ้าแม่กวนอิม เหมือนทั้งหลาย          เพิ่ม “พระสังกัจจายน์” นั่งยิ้มใหญ่
ทั้ง “พระจีน” สารพัดหลัดหลั่นไป                            แสดงให้เห็นชัดถึงศรัทธา

     ทุกองค์หุ้มด้วยทองผิวผ่องพรรณ                        กลิ่นธูปเทียนละอองควันปะทะหน้า
พอช่วยให้คลายหนาวร้าวอุรา                                 ขอชีวาเราได้มีสิ่งดีงาม

     ตามแต่จิตแต่ใจใครจะขอ                                  เอาให้พอสมใจมิใครห้าม
พรที่ขอใช่นั่งรอให้เป็นตาม                                     ความมานะพยายามยังต้องมี     

    มิได้ย้อนทางเดิมกลับอีกด้าน                              ก็เดินผ่านวัดไทยหนึ่งที่นี่
กำลังทำการก่อสร้างพระเจดีย์                                โบสถ์วิหารสวยสีพร้อมสรรพแล้ว

    ชื่อ “วัดเหมอัศวาราม”                                    คงนึกนามผู้สร้างได้แน่แน่ว
“ถึงคนชั่วส่วนหนึ่งมีดีเพริศแพร้ว                             ดีเหมือนแก้วอีกด้านดำอย่างกา”

    แวะเข้าชมข้างในคนไทยสร้าง                             วัสดุหลายอย่างเขาจัดหา
จากเมืองไทยได้ส่งลงเรือมา                                      เสร็จสมเป็นวัดวาอีกนานวัน  

    ดูท่าทางลงทุนมหาศาล                                         มีชาวบ้านจีนไทยช่วยไหมนั่น
ถือว่า”นายวัฒนา”กล้าหาญครัน                                กุศลนั้นอาจดลให้พ้นกรรม

    ที่ใกล้ใกล้กันนี้มีวัดแขก                                         เป็นเรื่อแปลกที่จีนเขาใจปั้ม
ส่งเสริมศาสนาและคุณธรรม                                     ไม่ยีย่ำต่างชาติศาสดา

    ริมถนนคนแก้หนาวเข้าจังหวะ                           โยกศีรษะเอวส่ายอยู่หลายท่า
บ้างก็เตะลูกขนไก่โยนไปมา                                  ลูกเตะขนยาวกว่าลูกใช้ตี

    เราซื้อมาเตะบ้างอยู่ข้างรถ                                  เวลาหมดเดินทางอย่างเร็วรี่  
กลับเข้าเมืองกินอาหารกันอีกที                              เพราะงานนี้อื่นไม่เกี่ยว “เที่ยวกับกิน”

    ที่ต่อไปไหว้ สุสานท่าน “กวนอู”                       ที่เชิดชูบูชาชนท้องถิ่น
จากสามก๊กเรื่องเก่าเราได้ยิน                                  มิใช่จินต์นิยายดังหมายใจ

   ชาวจีนนับถือท่านเป็นเทพเจ้า                             ส่วนที่เอาความซื่อสัตย์นั้นเป็นใหญ่
ทั้งจงรักภักดียิ่งสิ่งใด                                             “นักการเมืองของไทยควรบูชา”

     มีรูปปั้นเต็มองค์กวนอูท่าน                               หน้าสถานแห่งนั้นงามสง่า
ที่กราบไหว้เรียงไปหลายศาลา                               เนินสุสานให้สักการะสุดท้าย 

    ไหว้แล้วถอยกลับหลังเส้นทางเก่า                     ที่จอดรถของเราคือจุดหมาย
เผื่อเวลามิเดินเพลินมากมาย                                   เสร็จผ่อนคลายที่สุขาจนชาชิน  

   คืนนี้ต้องเก็บข้าวของลงกระเป๋า                   พรุ่งนี้เช้าเราลาไปไม่มีแถม
เสื้อผ้าเก่าแยกเอาไว้ของใช้แซม                      จัดเตรียมแฟ้มข้อมูลที่รับมา    

   วันสุดท้ายแจ้งเป้าหมายเอาไว้ที่                    พระเจดีย์มีนามว่า “ห่านป่า”
คนจีนเขาอ่าน เขียน “ต้าเยี่ยนล่า"                     ใน “วัดฉือเอิน” อารามโบราณ

   ที่เก็บพระไตรปิฎกประวัติศาสตร์                 ให้ชนชาติถือพุทธแผ่ไพศาล
“พระถังซัมจั๋ง” ต้องเดินแดนกันดาร                ผจญมารอัญเชิญมาจากอินเดีย

   ตำนานนี้มีสร้างหนัง*ดังอย่างยิ่ง                   มีเทพลิง*กับเทพหมู*ที่ “ซูเอี๋ย”
อิทธิฤทธิ์ยิ่งใหญ่ใครใครเชียร์                          แต่ข้อเสียคือเซ่อซ่ากับคะนอง

   พอมาถึงหน้าวัดดังมุ่งหวัง                             พบพระถังซัมจั๋งก็ตั้งกล้อง
ถือไม้เท้าทรงคุ้นตาท่าเดินมอง                         พอสมปองก็เข้าไปด้านในวัด

   อย่างอินเดียทั้งองค์ทรงเจดีย์                          เจ็ดชั้นมีเก๋งจีนอยู่ดูถนัด
แหลมเรียบไปไร้ลวดลายใดเด่นชัด                  เราเดินลัดลึกไปในวัดวา

   จัดแต่งไว้คล้ายกับสวนสาธารณะ                  ส่วนที่อยู่ของพระไม่เข้าหา
ฟังธรรมะก็ยากจะเจรจา                                 คนละชาติภาษามิรู้ความ