บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

ห้องเรียน => ห้องหนังสือ บ้านกลอนน้อย => ข้อความที่เริ่มโดย: Black Sword ที่ 01, ธันวาคม, 2558, 01:00:10 AM



หัวข้อ: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 01, ธันวาคม, 2558, 01:00:10 AM
(https://i.ibb.co/df7NQ5g/rw2031x29.jpg) (https://imgbb.com/)
ขอบคุณรูปภาพจาก Internet

โคลงนิราศสุพรรณ
             ท่านสุนทรภู่แต่งขึ้นในราวปี พ.ศ.๒๓๗๔ ในระหว่างที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดสระเกศ วัตถุประสงค์ในการเดินทางคือเพื่อหาแร่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถนำมาแปรธาตุชนิดอื่นได้ พูดง่ายๆ คือท่าน "เล่นแร่แปรธาตุ" นั่นเอง
             นิราศเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวของท่านที่แต่งเป็นโคลง ทำนองจะลบคำสบประมาทว่าท่านแต่งได้แต่เพียงกลอน ในนิราศเรื่องนี้ เราจะพบท่านสุนทรภู่แต่งโคลงกลบทไว้หลายต่อหลายรูปแบบ และโคลงที่มีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย นอกจากนี้ยังพบว่า ท่านสุนทรภู่ใช้คำเอกโทษ โทโทษ เปลืองที่สุด ด้วยหมายจะคงความหมายดังที่ต้องการ ส่วนการรักษารูปโคลงเป็นเพียงเรื่องรอง ทำให้ได้รสชาติในการอ่านโคลงไปอีกแบบหนึ่ง เพราะต้องเดาด้วยว่าท่านต้องการจะเขียนคำว่าอะไร

             การเดินทางครั้งนี้เหนื่อยยากหนักหนาแทบจะเอาชีวิตไม่รอด สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรกลับมา ท่านได้เขียนเตือนบุตรหลานทั้งหลาย ในโคลงก่อนบทสุดท้ายของนิราศว่า

                          หวังไว้ให้ลูกเต้า            เหล่าหลาน
             รู้เรื่องเปลืองป่วยการ                  เกิดร้อน
             อายุวันชนะขนาน                       นี้พ่อ ขอเอย
             แร่ปรอทยอดยากข้อน                คิดไว้ให้จำฯ

             * อายุวันชนะ = ยาอายุวัฒนะ

- กวีนิพนธ์อื่นของสุนทรภู่ -

     •  นิราศเมืองแกลง คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6421.msg22104#msg22104)
      •  นิราศภูเขาทอง คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6778.msg23507#msg23507)
      •  นิราศพระประธม คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6883.msg23958#msg23958)
      •  นิราศพระบาท คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6952.msg24292#msg24292)
      •  สุภาษิตสอนหญิง คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=7167.msg25247#msg25247)
      •  กาพย์พระไชยสุริยา คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=7653.msg27203#msg27203)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)

• กลับสู่ห้องหนังสือบ้านกลอนน้อย คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6682.msg22935#msg22935)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 01, ธันวาคม, 2558, 01:19:08 AM
(https://i.ibb.co/x8gBFkK/w6ber.jpg) (https://imgbb.com/)
ขอบคุณรูปภาพต้นแบบจาก Internet

โคลงนิราศสุพรรณ
ผู้แต่ง  :  สุนทรภู่

ที่มา  :  พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพนายประพันธ์ พรรณรักษา


               ๑.     เดือนช่วงดวงเด่นฟ้า                       ดาดาว
          จรูญจรัสรัศมีพราว                                       พร่างพร้อย
          ยามดึกนึกหนาวหนาว                                  เขนยแนบ แอบเอย
          เย็นฉ่ำน้ำค้างย้อย                                        เยือกฟ้าพาหนาว ฯ

               ๒.     มหานากฉวากวุ้ง                          คุ้งคลอง
          ชุ่มชื่นรื่นรุกขีสอง                                          ฝั่งน้ำ
          คุกคิดมิตรหมายครอง                                   สัจสวาดิ ขาดเอย
          กล้าตกรกเรื้อซ้ำ                                            โศกทั้งหมางสมร ฯ

               ๓.     ขอฝากซากสวาดิสร้อย                    สุนทร
          ไว้ที่ท่าสาคร                                                 เขตนี้
          ศาลาน่าวัดพร                                              พี่ฝาก มากเอย
          ใครที่พี่เป็นผี้                                                พี่ให้อไภยเจริญ ฯ

               ๔.     จำร้างห่างน้องนึก                           น่าสรวล
          สองฝ่ายชายหญิงยวน                                  ยั่วเย้า
          หวังชายฝ่ายหญิงชวน                                   ชื่นเช่น เหนเอย
          กลเช่นเล่นซักเสร้า                                        เสพเผื้อนเฟือนเกษม ฯ

               ๕.     เลี้ยวลัดวัดษเกษก้ม                        คมลา
          กุฏศพนบมานดา                                          เกิดเกล้า
          เดชะพระกุศลภา                                           พ้นโลก โอกฆเอย
          เสวยศุกทุกค่ำเช้า                                          ช่องชั้นสวรรยางค ฯ

               ๖.     เชิงเลนเปนตลาดสล้าง                    หลักเรือ
          โอ่งอ่างบ้างอิดเกลือ                                      เกลื่อนกลุ้ม
          หลีกล่องช่องเล็กเหลือ                                   ลำบาก ยากแฮ
          ออกแม่น้ำย่ำถุ้ม                                           ถี่ฆ้องสองยาม ฯ

               ๗.     แซ่เสียงเวียงราชก้อง                       กังสดาน
          เหง่งหงั่งระฆังขาน                                        แข่งฆ้อง
          สังข์แตรแซ่เสียงประสาร                                สังคีต ดีดเอย
          ยามดึกครึกครื้นก้อง                                      ปี่แก้วแจ้วเสียง ฯ

               ๘.     วัดเลียบเงียบสงัดหน้า                     อาราม
          ขุกคิดเคยพยายาม                                        แย่งน้อง
          รวยรินกลิ่นสไบทราม                                    สวาดร่วง ทรวงเอย
          สูรกลิ่นสริ้นกลอนพร้อง                                 เพราะเจ้าเบาใจ ฯ

               ๙.     เจริญบุญสุนทรไว้                            ให้สมร
          สืบสวัสสัฐาภร                                              ผ่องแผ้ว
          เชิญทราบกาพกลกลอน                                กล่าวกลิ่น ถวินเอย
          จำขาดชาตินี้แล้ว                                          คลาดน้องของสงวน ฯ

               ๑๐.     วัดแจ้งแต่งตึกตั้ง                          เตียงนอน
          เคยปกนกน้อยคอน                                       คู่พร้อง
          เคยลอบตอบสารสมร                                    สมานสมัคร รักเอย
          จำจากพรากนุชน้อง                                      นกน้อยลอยลม ฯ

               ๑๑.     สาวแก่แม่ม่ายแม้น                       มีคุณ
          ขอเดชะพระวรุณ                                           ราชรู้
          ยามดึกนึกส่งบุญ                                          แบ่งฝาก มากเอย
          วัดช่วยอวยสวัสดิขู้                                        คิดพร้องสนองเพลง ฯ

               ๑๒.     ยลฉนวนหวนนึกน้ำ                      เนตรนอง
          พระธินั่งบันลังก์ทอง                                      ที่เฝ้า
          ชำระพระนิพนธ์สนอง                                    เสด็จสนิท ชิดเอย
          สริ้นแผ่นดินปกเกล้า                                      กลับร้างห่างฉนวน ฯ

               ๑๓.     แบ่งบุญสุนทรเชื้อ                         ชิณวง
          สืบซ่างทางพุทธพง                                        ผ่องแผ้ว
          ถวายพระหริรักทรง                                        สารภิเศศ เสวตรเอย
          ลุโลกโมกข์เมืองแก้ว                                       กิจร้ายหายสูญ ฯ

               ๑๔.     อีกองมงกุฎิเกล้า                           เขากรุง
          สืบกษัตรขัติยบำรุง                                        รอบแคว้น
          ถวายพระอนิสงพดุง                                      พเดชเฟื่อง กเดื่องเอย
          สิ่งโศกโรคเรื่องแค้น                                       ขจัดผ้ายวายเขน ฯ

               ๑๕.     ท่าช้างหว่างค่ายล้อม                    แหล่งสถาน
          ครั้งพระโกฎโปรดประทาน                             ที่ให้
          เคยอยู่คู่สำราญ                                            ร่วมเย่า เจ้าเอย
          เหนแต่ที่หมิได้                                               ภบน้องครองสงวน ฯ

               ๑๖.     วังหลังครั้งหนุ่มเหน้า                     เจ้าเอย
          เคยอยู่ชูชื่นเชย                                              ค่ำเช้า
          ยามนี้ที่เคยเลย                                              ลืมพักตร์ พี่แฮ
          ต่างชื่นอื่นแอบเคล้า                                       คลาศแคล้วแล้วหนอ ฯ

               ๑๗.     คิดคำลำฦกไว้                              ใคร่เตือน
          เคยรักเคยร่วมเรือน                                       ร่วมรู้
          อย่าเคืองเรื่องเราเยือน                                   ยามแก่ แม่เอย
          ใครที่มีชู้ชู้                                                     ช่วยช้ำคำโคลง ฯ

               ๑๘.     เลี้ยวทางบางกอกน้อย                   ลอยแล
          บ้านเก่าเย่าเรือนแพ                                       พวกพ้อง
          เงียบเหงาเปล่าอกแด                                     ดูแปลก แรกเอย
          ลำฦกนึกรักร้อง                                             เรียกน้องในใจ ฯ

               ๑๙.     สาวเอยเคยอ่อนหนุ้ม                    อุ้มสนอม
          ออมสนิทชิดกลิ่นหอม                                    กล่อมให้
          ไกลห่างว่างอกตรอม                                     ออมตรึก รฦกเอย
          เลยอื่นขึ้นครองไว้                                          ใคร่หว้าหน้าสรวล ฯ

               ๒๐.     ยนย่านบ้านบุตั้ง                           ตีขัน
          ขุกคิดเคยชมจัน                                          แจ่มฟ้า
          ยามยากหากปันกัน                                       กินซีก ฉลีกแฮ
          มีคู่ชูชื่นหน้า                                                  นุชปลื้มลืมเดิม ฯ

          ๒๑.     เสียดายสายสวาดโอ้                          อาวร
          รักพี่มีโทษกร                                              กับน้อง
          จำจากพรากพลัดสมร                                   เสมอชีพ เรียมเอย
          เสียนุชดุจทรวงต้อง                                       แตกฟ้าผ่าสลาย ฯ

          ๒๒.     เคราะกำจำห่างน้อง                          ห้องนอน
          หวนนึกดึกเคยวอน                                       ค่อนหว้า
          คิดไว้ไม่ห่างจร                                             ห่อนจาก
          หากจิตรมิตรหลายหน้า                                 ล่าน้องหมองหมาง ฯ

          ๒๓.     เดือนตกนกร้องเร่ง                             สุริยง
          เยี่ยมยอดยุคุนททรง                                      ส่องฟ้า
          เดือนดับลับโลกคง                                         คืนขึ้น อีกเอย
          จันพี่นี้ลับหน้า                                               นับสริ้นดินสวรรค์ ฯ

          ๒๔.     วัดปขาวคราวรุ่นรู้                           เรียนเขียน
          ทำสูตรสอนเสมียน                                       สมุทน้อย
          เดินรวางรวังเวียน                                         หว่างวัด ปขาวเอย
          เคยชื่นกลืนกลิ่นสร้อย                                   สวาดิห้างกลางสวน ฯ

          ๒๕.     เห็นเรือนเพื่อนรักร้าง                         แรมโรย
          โอ้อกอาดูรโดย                                             ทเวษด้วย
          ดูสวนป่วนจิตรโหย                                        หาดอก สร้อยเอย
          แลลับกลับชาติม้วย                                       ไม่ได้ใกล้กลาย ฯ

          ๒๖.     บางบำรุบำรุงแก้ว                              กานดา
          แก้วเนตรเชษฐาชรา                                      ร่างแล้ว
          ถือบวชตรวจน้ำภา                                        ภพชาติ อื่นเอย
          ชาตินี้พี่แคล้ว                                                คลาศค้างห่างสมร ฯ

          ๒๗.     บางรมาดมิ่งมิดครั้ง                           คราวงาน
          บอกบทบุญยังพยาน                                     พยักหน้า
          ประทุนประดิษฐาน                                       แทนฮ่อง หอเอย
          แหวนประดับกับผ้า                                       พี่อ้างรางวัล ฯ

          ๒๘.     สงสารสายเนตรน้อง                          นองชล
          ลเนตรพี่เพียงฝอยฝน                                    เฟ่าน้อง
          จวนรุ่งร่ำสอื้นจน                                           จำจาก แจ่มเอย
          คราวเคราะห์เพราะน้องต้อง                          พยุกล้าสลาตัน ฯ

          ๒๙.     สวนหลวงแลสล่างล้วน                       พฤกษา
          เคยเสด็จวังหลังมา                                        เมื่อน้อย
          ข้าหลวงเล่นปิดตา                                         ต้องอยู่ โยงเอย
          เห็นแต่พลับกับสร้อย                                     ซ่อนซุ้มคลุมโปง ฯ

          ๓๐.     วัดพิกุลกรุ่นกลิ่นเกลี้ยง                       กลอยใจ
          แรกรุ่นรวยมาไล                                            ไส่เหล้น
          เรียนร้อยค่อยสอดไหม                                   เหมือนแน่ และเอย
          ร้อยคล่องต้องนั่งเน้น                                     นวดฟั้นท่านครู ฯ

          ๑. มหานาก = คลองมหานาค
            ๒. จัน ภรรยาคนแรกของท่านสุนทรภู่
            ๓. จัน เดิมเป็นนางฝ่ายใน ในพระราชวังหลัง เมื่อลอบรักใคร่กับสุนทรภู่นั้น ถูกกริ้วต้องเวนจำทั้งคู่ พ้นโทษแล้วต่อมาสุนทรภู่ได้จันเป็นภรรยา มีบุตรด้วยกันชื่อ พัด อยู่ด้วยกันไม่นานก็อย่าร้างกัน จันไปมีสามีใหม่ สุนทรภู่จึงตัดพ้อไว้ในโคลงนี้
             ๔. วัดปขาว = วัดศรีสุดาราม




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 02, ธันวาคม, 2558, 12:36:48 AM

          ๓๑.     บางขวางข้างเขตแคว้น                       แขวงนนท์
          สองฟากหมากมพร้าวผล                               พรรณไม้
          หอมรื่นชื่นเช่นปน                                          แป้งประ ปรางเอย
          เคลิ้มจิตคิดว่าใกล้                                         กลิ่นเนื้อเจือจรร ฯ

          ๓๒.     เชิงสวนล้วนรักน้ำ                              คล้ำไคล
          ลูกดกรกเรื้อใบ                                              บิดพลิ้ว
          รักร้ายฝ่ายตนไกล                                         กลัวรัก นักเอย
          เดจลูกถูกยางนิ้ว                                           หนิดเนื้อเหลือดัน ฯ

          ๓๓.     บางกรวยตรวดน้ำแบ่ง                       บุญทาน
          ส่งนิ่มนุชนิพพาน                                        ผ่องแผ้ว
          จำจากพรากพลัดสถาน                                 ทิ้งพี่ หนีเอย
          เห็นแต่คลองน้องแคล้ว                                  คลาศเลื่อนเดือนปี ฯ

          ๓๔.     บางศรีทองคลองบ้านเก่า                   เจ้าคลอง
          สีเพชผัวสีทอง                                             ถิ่นนี้
          เลื่องฦาชื่อเสียงสนอง                                    สำเหนียก นามเอย
          คลองคดลดเลี้ยวชี้                                        เช่นไสร้ไสทอง ฯ

          ๓๕.     ล่วงทางบางบ้านเรียด                        ริมชลา
          สองฝั่งพรั่งพฤกษา                                       สลับสล้าง
          ไม้ปลูกลูกดอกดา                                         ดกดาษ กลาดเอย
          ทรงกลิ่นรินรื่นข้าง                                         ขอบคุ้งฟุ้งขจร ฯ

          ๓๖.     รอกแตแลลอดเลี้ยว                           โลดโผน
          นกหกจกจิกโจน                                            จับไม้
          ยางเจ่าเหล่ายางโทน                                     ท่องเที่ยว เหยี่ยวเอย
          โฉบฉาบคาบปลาได้                                      ด่วนขึ้นกลืนกิน ฯ

          ๓๗.     บางกร่างข้างคุ้งค่าม                          เขตคลอง
          บางขนุนขุนกอง                                            ก่อสร้าง
          ของสวนส่วนเจ้าของ                                     ขายน่า ท่าเอย
          สาวแก่แม่ม่ายบ้าง                                        บกน้ำลำเรือ ฯ

          ๓๘.     โรงหิบหนิบอ้อยออด                          แอดเสียง
          สองข้างรางรองเรียง                                      รับน้ำ
          อ้อยไส่ไล่ควายเคียง                                      คู่วิ่ง เวียรเอย
          อกพี่นี้ชอกช้ำ                                                เช่นอ้อยย่อยรยำ ฯ

          ๓๙.     หีบหันนั้นและเหล้                              กระลาการ
          ขู่ข่มเหงหักหาญ                                            ห่อนเว้น
          เข้าพวกคิดอ่านพาล                                      เอาผิด พ่อเอย
          กลหีบหนิบนิดเน้น                                         นึกช้ำน้ำใจ ฯ

          ๔๐.     บางคูเวียงเสียงสงัดล้วน                     สวนไสว
          เวียงชื่อศรีท้าวไท                                          ท่านตั้ง
          เวียงราชคลาดแคล้วไกล                                กลับรฦก นึกเอย
          ยามยากจากเมืองทั้ง                                     ถิ่นปลื้มลืมเกษม ฯ

          ๔๑.     บางม่วงทรวงเศร้าคิด                         เคยชวน
          ม่วงเก็บมม่วงสวน                                       สุกระย้า
          ม่วงอื่นรื่นรันจวน                                           จิตไม่ ใคร่แฮ
          ม่วงหม่อมหอมหวนหน้า                                เสน่ห์เนื้อเจือจันทน์ ฯ

          ๔๒.     จันต้นผลห่ามให้                                หวนหอม
          แมลงภู่วู่เวียนตอม                                         ไต่เคล้า
          เพียงพี่ที่สุดถนอม                                          เสน่ห์แจ่ม จรรเอย
          พร้องชื่อรื้อเสียวเศร้า                                     โศกร้างห่างจัน

          ๔๓.     ล่วงทางบางใหญ่บ้าน                        ด่านคอย
          เลี้ยวล่องคลองเล็กลอย                                 เลื่อนช้า
          สองฝั่งพรั่งพฤกษพลอย                                 เพลินชื่น ชมเอย
          แลเหล่าชาวสวนหน้า                                     เสน่ห์น้องคลองสนอม ฯ

          ๔๔.     คลองคดลดเลี้ยวล้วน                         หลักตอ
          เกะกะรเรือรอ                                                ร่องน้ำ
          คดคลองช่องแคบพอ                                     พายถ่อ พ่อเอย
          คนคดลดเลี้ยวล้ำ                                          กว่าน้ำลำคลอง ฯ

          ๔๕.     ล่วงย่านบ้านวัดร้าง                           เรือนโรง
          ตกทุ่งถึงคลองโยง                                         หย่อมไม้
          วัดใหม่ธงทองโถง                                         ที่ติด ตื้นแฮ
          ควายลากฝากเชือกไขว้                                 เคลื่อนคล้อยลอยเลน ฯ

          ๔๖.     คนขี่ตีต้อนเร่ง                                   รันควาย
          ถอนถีบกีบกอมตกาย                                   โก่งโก้
          เหนื่อยนักชักเชือกหงาย                                แหงนเบิ่ง เบือนแฮ
          คนหวดปวดป่วนโอ้                                       สอึกเต้นเผ่นโผน ฯ

          ๔๗.     ทุกข์ใดในโลกล้น                               ล้ำเหลือ
          ไม่เท่าควายลากเรือ                                      รับจ้าง
          หอบฮักจักขุเจือ                                            เจิ่งชุ่ม ชลเอย
          มนุษย์ดุจติดค้าง                                          เฆี่ยนเร้าเอาเงิน ฯ

          ๔๘.     สังเวชเหตุด้วยทรัพย์                          ศฤงคาร
          พาสัตว์วัตนสงสาร                                        โศกเศร้า
          ตรวดน้ำร่ำศีลทาน                                        ทั่วสัตว์ สวัสดิ์เอย
          จงสุขทุกค่ำเช้า                                             ชาติพ้นชนมาน ฯ

          ๔๙.     ข้างคลองสองฝั่งเฟื้อย                       เฟือยแขม
          คาแฝกแซกเซียดแซม                                   ซับซ้อน
          ในพุ่มกุ่มกกแกม                                          กอย่า รย้าแฮ
          นกหกวกเวียนหว้อน                                     วิ่งเต้นเผ่นโผน ฯ

          ๕๐.     นกกกรุมกลุ้มเกลื่อนท้อง                    ทุ่งนา
          คุ่มคุ่มสุ่มสับปลา                                          ปากโง้ง
          ขยอกขยอกกลอกเหนียงพา                           เพื่อนเที่ยว เกรียวแฮ
          ศีรษะกระกรุมโล้ง                                          เล่ล้านบ้านเรา ฯ

          ๕๑.     นกกระทุงฝูงใหญ่กลุ้ม                        กลางหนอง
          ลอยเลื่อนเคลื่อนคลอประคอง                        คู่เคล้า
          คิดเช่นเล่นลำคลอง                                       คลอนุช น้อยเอย
          สอนว่ายฝ่ายพี่เฝ้า                                         ฝึกน้องคล่องใจ ฯ

          ๕๒.     กาน้ำดำแหวกหว้าย                          วาริน
          คาบขยอกขแยงกิน                                       เก่งแท้
          เด็กโห่โผล่พลุนบิน                                        บ่เปียก ปีกแฮ
          ยางกรอกดอกบัวแซ่                                      สนั่นร้องซ้องเสียง ฯ

          ๕๓.     กาเหยี่ยวเที่ยวว้าว่อน                        เวหา
          ร่อนร่ายหมายมัจฉา                                      โฉบได้
          ขุนนางอย่างเฉี่ยวกา                                      กินสัตว์ สูเอย
          โจมจับปรับไหมใช้                                         เช่นข้าด่าตี ฯ

          ๕๔.     ยางเจ่าเซาจับจ้อง                             จิกปลา
          กินเล่นเป็นภักษา                                          สุขล้ำ
          กระลาการท่านศรัทธา                                   ถือสัตย์ สวัสดิ์แฮ
          บนทรัพกลับกลืนกล้ำ                                    กล่าวคล้ายฝ่ายยาง ฯ

          ๕๕.     ออกแควแม่น้ำปาก                            คลองโยง
          แดนด่านบ้านเรือนโรง                                   เรียดคุ้ง
          ชื่อลานตากฟ้าโถง                                        ทุ่งรอบ ขอบแฮ
          เย็นย่ำน้ำค้างฟุ้ง                                           ฟากฟ้าสากล ฯ

          ๕๖.     ชาวบ้านร้านเรือกตั้ง                          ตากปลา
          แต่ปากว่าตากฟ้า                                         เฟื่องฟุ้ง
          กว้างขวางทร่างวัดวา                                    ไว้ช่อง คลองแฮ
          ริมฝั่งพรั่งผักบุ้ง                                             ยอดแย้มแซมไสว ฯ

          ๕๗.     รอนรอนอ่อนอกโอ้                             อัสดง
          เลี้ยวเหลี่ยมพระสุเมรุลง                                ลับฟ้า
          มืดคลุ้มพุ่มไผ่พง                                           พี่เปลี่ยว เดียวเอย
          เสียงพึ่งหึ่งหึ่งหน้า                                         นึกคร้ามหวามถวิล ฯ

          ๕๘.     ทางเปลี่ยวเลี้ยวล่องคุ้ง                      เขตคัน
          ย่อมย่านบ้านกระจันจันทร์                            กระจ่างฟ้า
          เงียบเหงาเปล่าทรวงกระสัน                           โศกสอื้น อกเอย
          จันทร์อื่นชื่นแต่หน้า                                       ใช่เนื้อเจือจัน

          ๕๙.     ลำภูดูหิ่งห้อย                                    พรอยพราย
          เหมือนเม็ดเพชรรัตน์ราย                                รอบก้อย
          วับวับจับเนตรสาย                                        สวาดิสบ เนตรเอย
          วับเช่นเห็นหิ่งห้อย                                         หับหม้านนานเห็น ฯ

          ๖๐.     ถึงย่านบ้านฝั่งข้าม                             โขลงหลวง
          หมอเท่าเจ้าเล่ลวง                                         ล่อคล้อง
          ใช้เล่นเช่นกับดวง                                          เนตรนุช พี่เอย
          บ่วงรักดักพี่ต้อง                                            ติดให้ใช้แรง ฯ

          นิ่ม  = นิ่ม ภรรยาคนหนึ่งของท่านสุนทรภู่ มีบุตรด้วยกันชื่อตาบ เป็นกวีตามบิดา นิ่มผู้นี้มีบุตรแล้วไม่ช้าก็ตาย
           สีทอง  = ผู้หญิงชื่อสีทอง เป็นนักกลอนสักวา เคยบอกดอกสร้อยสักวากับท่านสุนทรภู่
           กระลาการ = ตระลาการ, ตุลาการ
           ม่วง  = ม่วง ภรรยาคนหนึ่งของท่านสุนทรภู่
           จัน  = จัน ภรรยาคนแรกของท่านสุนทรภู่




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 03, ธันวาคม, 2558, 12:26:17 AM

          ๖๑.     ล่องทางบางบ้านส                             ศรีธร
          แปรชื่อคือจันทร์จร                                        แจ่มแจ้ง
          เรือนตั้งฝั่งสาคร                                            คนเงียบ เลียบแฮ
          บ้านไร่ใครหนอแกล้ง                                     กล่าวอ้างอย่างจันทร์ ฯ

          ๖๒.     ยามดึกครึกครื้นลั่น                            ลมฝน
          ถึงย่านบ้านขโมยมล                                      มืดคลุ้ม
          จรเข้เร่คำรน                                                  ร้องฮุ่ม ฮูมแฮ
          มุ่งเขม่นเห็นขุ้มขุ้ม                                         แข่งขู้ฟูลอย ฯ

          ๖๓.     ราตรีหนีตเข้เค่า                               บ้านขโมย
          เด็กหนุ่มสุ่มเรือโดย                                        ด่วนพุ้ย
          ฝนปรำพร่ำเปรียะโปรย                                  ปรายสัต สนัดแฮ
          ต่างง่าพร้าขวานมุ้ย                                       มุ่งทุ่มกุมภา ฯ

          ๖๔.     น่ากลัวตัวตเค่ขู้                                 ฟูขนอง
          ฮืดฮาดฟาดฟูฟอง                                        ฟ่องเฟื้อย
          เคียงคู่สู่สมสอง                                            สังวาส สวาสดิ์แฮ
          ยาวใหญ่ไล่โลดเลื้อย                                    เล่นน้ำปล้ำขนอง ฯ

          ๖๕.     เด็กน้อยคอยขเหม้นมุ่ง                      มองมัน
          ว่าตเข้ขบกัน                                                ประกับท้อง
          บูรานท่านว่าสัน-                                          ดานสัตว์ กำหนัดแฮ
          ปีหนึ่งจึ่งงอกต้อง                                          ติดค้างนางเมีย ฯ

          ๖๖.     หนีศึกว่าปะซุ้ม                                  เซิงเสือ
          ได้กับเราแล้วเหลือ                                        หลากล้ำ
          หลบตเข้เค่าจอดเรือ                                      ริมเขต ขโมยแฮ
          บกก็เสือเรือซ้ำ                                              สัตเข้เฉโก ฯ

          ๖๗.     รุ่งเช้าเบาอกสริ้น                               โศกสบาย
          ลาย่านบ้านขโมยหมาย                                 มุ่งข้าม
          น้ำขึ้นรื่นลมชาย                                            เฉื่อยส่ง ตรงเอย
          ทางเปลี่ยวเสียวทรวงซ้ำ                                 สัตว์น้ำคล่ำขนอง ฯ

          ๖๘.     บางปลาตาบ้านอยู่                            หญิงชาย
          สองฮ่องสองเรือนราย                                    ไร่กล้วย
          ชาวป่าน่านอนสบาย                                     บ่ครั่น ตวันเอย
          มีคู่อูเข้าด้วย                                                 ดั่งนี้ที่สบาย ฯ

          ๖๙.     ซ้ายขวาป่าไผ่ซุ้ม                               เซิงหนาม
          สองฝั่งรังรำราม                                            รกเรื้อ
          แพงพวยผักบุ้งงาม                                        งอนทอด ยอดเอย
          บนบกนกกับเนื้อ                                           หว่างไม้ไผ่สลอน ฯ

          ๗๐.     บางปสีที่ถ่านตั้ง                                ตวงซาย
          เผาไผ่ไม้ซากราย                                          เรียดถ้า
          หนุ่มสาวเหล่าหญิงชาย                                เช่นพูด อูดเอย
          ดำทมื่นทื่นหน้า                                            แนบน้องลองโลม ฯ

          ๗๑.     นาวาคลาเคลื่อนคล้อย                      ลอยลำ
          ล่วงย่านบ้านบางรกำ                                    รกไม้
          สาวหนุ่มสุ่มส้อนทำ                                      แทงพวก ฉมวกแฮ
          ปลาติดปลิดปลดได้                                      ดุกต้องช่อนชโด ฯ

          ๗๒.     บางยุงคุ้งลาดล้วน                             เหล่าควาย
          ลงปลักทลักทลาย                                         เล่นน้ำ
          ดำผุดฟูดฟาดหงาย                                       แหงนเบิ่ง เทิ่งแฮ
          ลูกเล็กเด็กเลี้ยงปล้ำ                                      ปล่อยห้อยอควาย ฯ

          ๗๓.     เขาควายรายร่องนิ้ว                           นิทาน นานเอย
          ว่าพญาพาลีทยาน                                        ยุดพลิ้ว
          ศีรษะกระบือกระบาน                                    บั่งบั่ง ยังแฮ
          นึกเช่นเป็นรอยนิ้ว                                         เหนี่ยวเน้นเห็นรอย ฯ

          ๗๔.     บ้านไซไซใหญ่ย้อย                            สร้อยไสว
          คิดเช่นเล่นต้นไซ                                           แซ่ซ้อง
          ผูกกิ่งชิงช้าไกว                                             แกว่งชัก เชือดเอย
          เคยขี่พี่กับน้อง                                              แนบเนื้อเจือใจ ฯ

          ๗๕.     เลยทางบางบ้านแห่ง                         หินมูล
          เดิมว่าเตาเผาปูน                                          ป่นไว้
          อาภัพลับชื่อสูญ                                            เสียเปล่า เราเอย
          อกพี่นี้และได้                                                ดุจอ้างอย่างปูน ฯ

          ๗๖.     ถึงคลองร้องเรียกบ้าน                        บางหลวง
          ลำฦกนึกถึงดวง                                            ดอกฟ้า
          เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวทรวง                           แสนเทวษ ทุเรศเอย
          อุ้มรักหนักอกถ้า                                           เทียบเถ้าเขาหลวง ฯ

          ๗๗.     บางน้อยพลอยนึกน้อย                       น้องเอย
          น้อยแนบแอบอกเคย                                     คู่เคล้า
          เนื้อน้อยค่อยสนอมเชย                                  เชือนชื่น อื่นแม่
          น้อยแต่ชื่อหฤาเจ้า                                         จิตรน้อยลอยลม ฯ

          ๗๘.     บางหวายท้ายคุ้งช่อง                         คลองมี
          แดนนครไชยศรี                                             สุดสริ้น
          เข้าแดนสุพรรณบุรี                                         รื้อเปลี่ยว เดียวเอย
          ทุ่งท่าป่ายุงริ้น                                               รกเรื้อเบื่อชม ฯ

          ๗๙.     ชุมนักผักตบซ้อน                               บอนแซง
          บอนสุพรรณหั่นแกง                                      อร่อยแท้
          บอนบางกอกดอกแสลง                                 เหลือแหล่ แม่เอย
          บอนปากยากจะแก้                                       ไม่สริ้นลิ้นบอน ฯ

          ๘๐.     บางสามศาลเจ้าทร่าง                        ปางหลัง
          อารักษ์ศักดิ์สิทธิ์ระวัง                                    แว่นแคว้น
          สุขีที่ข้าหวัง                                                  วานช่วย ด้วยแฮ
          กำจัดศัตรูแม้น                                             มุ่งร้ายตายเอง ฯ

          ๘๑.     ถึงบ้านด่านดักตั้ง                              ฝั่งกระแส
          สองพี่น้องคลองแคว                                      ค่ามคุ้ง
          ตลิ่งตลิบโตล่งแล                                          ตานสลับ สล้างเอย
          สริ้นไผ่ในแขวงถุ้ง                                          ถิ่นอ้อกอแขม ฯ

          ๘๒.     ปลาชุมกลุ้มเกลื่อนท้อง                      ธารา
          ลอยเล่นเห็นคนถลา                                      หลบสริ้น
          สลิดสลาดสลับปลา                                      ช่อนดุก พลุกแฮ
          กระดี่กระดิกกระเดือกดิ้น                               กระโดดเหล้นเห็นตัว ฯ

          ๘๓.     นานาปลาว่ายเคล้า                           คลอเรือ
          สีเสียดซิวกระโสงเสือ                                     ซ่าสร้อย
          เพลี้ยตภากตะเพียนเหลือ                              หลายหลาก มากเอย
          กริมกระตรับนับร้อย                                      เร่หว้ายรายเรียง ฯ

          ๘๔.     แก้มช้ำดำที่แก้ม                                แต้มดำ
          ดูเคลื่อนเหมือนจะนำ                                    แนะน้อง
          แรกรักปรักปรางประจำ                                 จุมพิต นิดเอย
          ช้ำเช่นปลาอย่าต้อง                                       แต่งแต้มแก้มสมร ฯ

          ๘๕.     เนื้ออ่อนห่อนซู่เนื้อ                             น้องหญิง
          อ่อนแอบแนบอกอิง                                       อุ่นล้ำ
          นวลจันนั่นนวลจริง                                        แต่ชื่อ ฦาเอย
          นวลที่พี่กลืนกล้ำ                                           กลิ่นเนื้อเหลือนวล ฯ

          ๘๖.     ปลาใหญ่ไล่เลี้ยวฮุบ                          หวดหาง
          ฮืดฮาดฟาดโผงผาง                                      พ่นน้ำ
          ปลาค้าวเหล่าสวายคาง                                เบือนบิด เบี้ยวแฮ
          กโฮ่โผล่ผุดขล้ำ                                             เคลื่อนคล้อยลอยแล ฯ

          ๘๗.     บางซอกอไผ่ล้อม                              หลายกอ
          บ้านบ่มีสีซอ                                                 สักน้อย
          เรือใกล้ไผ่พุ่มภอ                                           พยุโยก โชกแฮ
          ไผ่เบียดเอียดออดอ้อย                                  เอื่อยอ้อซออินทร์ ฯ

          ๘๘.     ทุ่งกว้างทางเปลี่ยวโอ้                        อาทวา
          สองฝั่งฝ่ายวิหกา                                          กู่ก้อง
          เร่ร่อนว่อนเวหา                                            หาเหยื่อ
          นกเถื่อนเหมือนจะร้อง                                   เรียกให้คนชม ฯ

          ๘๙.     ถึงที่สีสนุกนั้น                                    น้องเอย
          สนุกแต่ชาวบ้านเคย                                      ค่ำเช้า
          พวกพี่ที่จากเชย                                            ชวดสนุก ทุกข์แม่
          สนุกที่ดูสูเจ้า                                                 สนุกเถ้านั้นเอง ฯ
          
          ๙๐.     ชุมแท้แต่สวะเฟื้อย                            เฟือยตวาง
          ลอยเลื่อนเกลื่อนกลาดกลาง                          กลบน้ำ
          ซ้อนซับทับถมทาง                                        ที่แคบ
          เรือขัดตัดฟันค้ำ                                            ค่อยกว้างทางจร ฯ

          ๑. ตเข้ = จระเข้
          ๒. ตวาง = เป็นชื่อหญ้า กระว้าง ก็เรียก




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 04, ธันวาคม, 2558, 12:15:01 AM

          ๙๑.     แหลมคุ้งทุ่งเถื่อนไม้                           ไรราย
          ถึงย่านบ้านตเภาทลาย                                  ทลุท้อง
          เดิมที่นี่เป็นชาย                                             ทะเลหาด ลาดแฮ
          เรือซัดพลัดมาต้อง                                         ติดเข้าตเภาทลาย ฯ

          ๙๒.     แลลิ่วทิวทุ่งต้น                                   ตาลราย
          ลิบลิบลมปลิวปลาย                                      ไปล่แปล้
          เล่คนตัดปีกฉาย                                            เฉิบเช่น เห็นแฮ
          เรี่ยเรี่ยเตี้ยต่ำแจ                                            พิศให้ใจเพลิน ฯ

          ๙๓.     บางปลาร้าปลาคล่ำน้ำ                      ลำคลอง
          คนเหล่าเชาปมงมอง                                   มุ่งข้า
          สุ่มซ่อนช้อนฉะนางปอง                                 ปิดเรือก เฝือกแฮ
          เหม็นเน่าคาวปลาร้า                                      เรียดคุ้งคลุ้งโขลง ฯ

          ๙๔.     ริมน้ำทำทีขึ้น                                    ขอดปลา
          เกล็ดติดตัวตีนตา                                          ตมูกแก้ม
          คิดคู่สู่เสน่หา                                                หอมชื่น รรื่นเอย
          โคลนเช่นเป็นแป้งแต้ม                                   ติดเนื้อเหลือหอม ฯ

          ๙๕.     บางสแกแลสล่างงิ้ว                           ทิวราย
          เรียงฝั่งดังฉัตรฉาย                                        แช่มช้อย
          งิ้วไม้ใช่งิ้วสาย                                              สวาดิเช่น เห็นเอย
          งิ้วพี่ที่แน่งน้อย                                           นึกหน้าอาไลย ฯ

          ๙๖.     ยามยลต้นงิ้วป่า                                หนาหนาม
          นึกบาปวาบวับหวาม                                     วุ่นแล้ว
          คงจะปะงิ้วทราม                                           สวาดิเมื่อ ม้วยแฮ
          งิ้วกับพี่หมิแคล้ว                                           คึ่นงิ้วลิ่วสูง ฯ

          ๙๗.     ถึงบ้านคันชั่งแท้                                เที่ยงตรง
          เพียงพี่ที่ดำรง                                               รักน้อง
          เคยคู่ซู่ซื่อตรง                                               สัจคิด สนิทเอย
          ยามยากจากพวกพ้อง                                   พี่ให้ใจหาย ฯ

          ๙๘.     เหลียวซ้ายฝ่ายฝั่งเฟื้อย                     เฟือยไสว
          พงไผ่ไม้รำไร                                                 รอบคุ้ง
          แลขวาป่าแฝกไฟ                                          ฟอนเรี่ยน เกรียนแฮ
          ลิบลิ่วทิวท้องถุ้ง                                            ถิ่นกว้างวางเวง ฯ

          ๙๙.     ถึงย่านบ้านกุ่มข้าม                            ตามแหลม
          วัดเก่าเศร้าโทรมแรม                                     รกร้าง
          ผู้ใดไม่ซ่อมแซม                                            สร้างวัด สวัสดิ์เอย
          เพียงพี่ที่อ้างว้าง                                           ทเวษให้ใจหาย ฯ

          ๑๐๐.     ลมตกนกว้าว่อน                             ร่อนบิน
          โฉบฉาบคาบปลากิน                                    กู่ก้อง
          ค้อนหอยค่อยคุ้ยดิน                                     เดินส่อง มองแฮ
          ถิบถ่อกรอปีกจ้อง                                         จ่อมน้ำปล้ำปลา ฯ

          ๑๐๑.     ถึงบางนางแม่หม้าย                         ไร้ผัว
          เปลี่ยวเปล่าเศร้าหมองมัว                              หม่นไหม้
          คราวใครใคร่ฝากตัว                                      ต่อม่าย หมายเอย
          พร้อมจิตคิดจะได้                                          ดับหม้ายกลายมี ฯ

          ๑๐๒.     ตวันออจรเข้ฟู่                                 คู่เคียง
          ยาวใหญ่ไล่เรือเรียง                                       เราะท้าย
          เด็กตวาดผาดแผดเสียง                                 แซ่สุ่ม ขยุมเอย
          มันบ่หยุดผุดหว้าย                                        วู่คว้างขวางเรือ ฯ

          ๑๐๓.     เดชะพระพุทธิเจ้า                            เข้าฌาน
          เคยชนะพญามาร                                          แม่นแล้ว
          รฦกถึงจึ่งบันดาน                                          ดุจเช่น เห็นแฮ
          จรเค่เหห่างแคล้ว                                           คลาดคล้อยถอยหนี ฯ

          ๑๐๔.     ถึงช่องคลองน้ำชื่อ                           กฤษณา
          เข้าตอกออกดอกตำรา                                   ว่าไว้
          คิดสบพบถ้ำมหา                                           สนุกแน่ แม่เอย
          นึกจะปลงคงได้                                             กระดากเจ้าเฝ้าหวง ฯ

          ๑๐๕.     บางเลนเป็นที่หลุ้ม                           แหล่งปลา
          แปลงปลักคลักคงคา                                     ขุ่นข้น
          ไทยเจ๊กเดอใหญ่พา                                       พวกซ่อน ช้อนเอย
          บุญส่งจงหลีกพ้น                                          ทุกถั้วตัวปลา ฯ

          ๑๐๖.     บางบัวบ้านชื่อพร้อง                        สนองนำ
          นึกเช่นเห็นบัวคำ                                           คู่พร้อง
          เค่าเหนียวเกี่ยวมาทำ                                  แทนเค่า เจ้าเอย
          คราวเคราะห์เพราะเกี่ยวข้อง                          ขัดค้างขวางเชิง ฯ

          ๑๐๗.     ลมเรื่อยเฉื่อยชื่นใช้                          ใบคลา
          ถึงย่านบ้านดารา                                           รกเรื้อ
          สองเรือนเพื่อนพูดจา                                     เจ่านั่ง รวังเอย
          คิดใคร่ได้ชิดเชื้อ                                            ช่วยเฝ้าเหย้าเรือน ฯ

          ๑๐๘.     ใบร่มลมเรื่อยแหล้น                         ลีลา
          เหล่าหนุ่มชุ่มชื่นพา                                       เพื่อนร้อง
          อิเหนาเค่ามลกา                                           กลเม็ด มากแฮ
          ฟังเสนาะเพราะพร้อง                                    พรักพร้อมซ้อมเสียง ฯ

          ๑๐๙.     ถึงชีปขาวย่านบ้าน                          โบรำ
          ชีไม่เห็นกาดำ                                               ตื่นร้อง
          ชาวบ้านย่านนั้นทำ                                       แทงพวก ฉมวกแฮ
          ขาวแต่คำพร่ำพร้อง                                       ชื่อนี้ชีปขาว ฯ

          ๑๑๐.     ขาวอื่นหมื่นสิ่งล้วน                          นวลขาว
          แพรพ่าฟ้าดินดาว                                          ดุจพร้อง
          ขาวดูครู่เดียวคราว                                        หนึ่งเบื่อ เหลือแฮ
          ขาวบ่เบื่อเนื้อน้อง                                          น่วมนิ้วผิวขาว ฯ

          ๑๑๑.     คุ้งขวางบางบ้านชื่อ                         ชี้หล
          ทางทิศทุกตำบล                                           บอกแจ้ง
          อยู่กลางหว่างมณฑล                                    ทางร่วม รวมแฮ
          คนเปลี่ยนเพี้ยนชื่อแย้ง                                  ย่านนี้ยีหน ฯ

          ๑๑๒.     บางปลาม้าป่าอ้อ                            กอระกำ
          ไม้ไผ่ใหญ่สลวยลำ                                        สล่างเฟื้อย
          ชาวบ้านย่านนั้นทำ                                       ที่ไร่ ไว้แฮ
          ปลูกผักฟักแฟงเลื้อย                                     ลูกห้อยย้อยไสว ฯ

          ๑๑๓.     ถึงคุ้งโพกระก้ม                               กราบกราน
          โพอยู่บูรานนาน                                            เนิ่นแล้ว
          ชื่นชุ่มพุ่มพิสดาร                                           เดชะ พระเอย
          ขออย่าให้ไภยแผ้ว                                         ผ่องพ้นกลโกง ฯ

          ๑๑๔.     โคกครามนามที่บ้าน                       หว่านคราม
          เขียวชุ่มฉอุ่มงาม                                          กิ่งก้าน
          เหมือนสีที่นุชทราม                                       สวาดิฮุ่ม พุ่มเอย
          เห็นแต่ครามนามบ้าน                                   สไบเจ้าเศร้าสูน ฯ

          ๑๑๕.     สวนหงส์วงวัดพร้อม                        พระเณร
          รื่นรอบขอบบริเวณ                                        หว่างบ้าน
          เด็กเยาว์เล่ากนเกน                                       ก้องที่ กุฎีแฮ
          ใช่ที่มีสวนสอ้าน                                            ชื่ออ้างปางหลัง ฯ

          ๑๑๖.     ตลาดแก้วแถวถิ่นตเข้                       ตนขาม
          ตลิ่งตลาดแต่ล้วนหนาม                                 สนับหญ้า
          แก้วอื่นหมื่นแสนทราม                                   สู้สละ ปละเอย
          รักแต่แก้วแววฟ้า                                           จะเฝ้าเคล้าสนอม ฯ

          ๑๑๗.     ถึงวังตาเพชอ้าง                              ปางหลัง
          ไผ่พุ่มซุ้มเซิงรัง                                              รกเรื้อ
          ตาเพชเหตุใดวัง                                            มีเล่า เจ้าเอย
          ฤาว่าตาเพชเชื้อ                                            ชาติท้าวเจ้าเมือง ฯ

          ๑๑๘.     สวนขิงตลิ่งแต่ล้วน                          สวนมะเขือ
          พริกเทศเม็ดอร่ามเหลือ                                 เรื่อไหร้
          กล้วยปลูกสุกห่ามเครือ                                  ครบซ่ม มะยมเอย
          คิดคู่อยู่สวนได้                                              แต่งต้มซ่มตำ ฯ

          ๑๑๙.     บ้านยอดยอดไม้สะพรั่ง                   ฝั่งชลา
          ยอดยื่นชื่อช่อผกา                                         กิ่งคว้าง
          ยอดอื่นหมื่นแสนดา                                      ดาษทอด ยอดแฮ
          ยอดรักจักหาบ้าง                                          บ่ได้ใจหาย ฯ

          ๑๒๐.     ลุดลชนบทบ้าน                              ขนมจีน
          โรงเจ๊กตั้งริมตีน                                            ท่าน้ำ
          นั่งนับทรัพย์สิ่งสิน                                         สยายเพ่า เล่าแฮ
          เมียช่างสางสลวยล้ำ                                     สลับผู้หูหนาง

          ๑. เชาปมง = ชาวประมง
          ๒. งิ้ว = หญิงชื่องิ้วนี้ ท่านสุนทรภู่รักใครใฝ่ฝัน ได้รำพันไว้ในนิราศหลายเรื่อง เช่น นิราศพระประธม นิราศวัดเจ้าฟ้า และนิราศเรื่องนี้
          ๓. เค่า = ข้าว
          ๔. ชี้หล = ชีหล หรือยีหน คือบางยี่หน ตำมลมะค่า อำเภอบางปลาม้า
          ๕. เพ่า = เผ้า ผม
          ๖. ผู้ = พู่
          ๗. หูหนาง = หางหนู




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 05, ธันวาคม, 2558, 12:05:03 AM

          ๑๒๑.     โพคอยโพขึ้นอยู่                              คู่เคียง
          ปากช่องคลองชลาเฉลียง                              ลัดถุ้ง
          บ้านตั้งฝั่งน้ำเรียง                                         รายอยู่ หมู่แฮ
          แลรอบขอบแหลมคุ้ง                                     เขตบ้านตาลราย ฯ

          ๑๒๒.     ถึงหน้าท่าน้ำวัด                              มะนาวหวาน
          ฦาเลื่องเบื้องบูราน                                        ร่ำพร้อง
          หวานอื่นคลื่นไส้นาน                                     นักเบื่อ เหลือแม่
          หวานแต่น้ำคำน้อง                                        เสนาะน้ำคำหวาน ฯ

          ๑๒๓.     ทับขี้เหล็กเด็กว่าต้ม                         ขมเหลือ
          ครั้นแต่งแกงต้มเกลือ                                     กลบคั้น
          พริกขิงสิ่งใส่เจือ                                            จิบอร่อย น้อยฤา
          ขมขื่นคลื่นไส้นั้น                                           แต่น้ำคำขม ฯ

          ๑๒๔.     วัดฝางอ้างชื่อไว้                             ใช่ฝาง
          ฝางย่อมย้อมแพรยาง                                    ยิ่งขรั้ง
          แดงสุกถูกแดดหมาง                                     หมองคร่ำ ดำแฮ
          อกพี่ที่แค้นขั้ง                                               ขู่คล้ำน้ำฝาง ฯ

          ๑๒๕.     ท่าระหัดพัดน้ำท่วม                         ท้องนา
          หันกลับขับคงคา                                           คึ่นได้
          ใคร่จ้างช่างระหัดหา                                      ห่อนพบ หลบเอย
          อกพี่ที่ร้อนให้                                                ระหัดน้ำพร่ำพรม ฯ

          ๑๒๖.     ถึงบางนางสุกน้อง                           นามเหมือน
          สุขพี่ที่ร่วมเรือน                                             เพื่อนร้อน
          ยามสุขทุกปีเดือน                                          ได้อยู่ คู่เอย
          ยามทุกสุขกาหล้อน                                       หล่นเหน้าเปล่าดาย ฯ

          ๑๒๗.     ถึงย่านยายท้าวที่                            ผีลง
          ฦาข่าวเจ้าสิงทรง                                          สอดรู้
          คิดใคร่ไถ่ถามองค์                                         อารักษ์ ประจักษ์เอย
          แม่ม่ายหมายเคียงขู้                                      คบเผื้อนเชือนไฉน ฯ

          ๑๒๘.     ท่าโขลงโขลงช้างค่าม                      ตามโขลง
          พลอยถูกผูกกูบโยง                                       แย่ท้าย
          ลืมเถื่อนเพื่อนร่วมโรง                                    รักยศ หมดแฮ
          พี่เที่ยวเดียวโดดคล้าย                                   คชร้างห่างโขลง ฯ

          ๑๒๙.     บ้านตั้งฝั่งน้ำที่                                กุฎีทอง
          ลาวอยู่รู้เสียงสนอง                                       เหน่อช้า
          ปลูกผักหักฟืนตอง                                        ตามเถื่อน เพื่อนแฮ
          หูเจาะเหมาะแต่หน้า                                     แน่งน้อยกลอยใจ ฯ

          ๑๓๐.     โคกหม้อก่ออิฐตั้ง                            เตาเพลิง
          เผาม่อก่อไฟเริง                                             เร่งเร้า
          หม้อมีที่พะเพิง                                              เพื่อนเหล่า เผาแฮ
          อกพี่ที่ร้อนเถ้า                                               ถ่านกลุ้มรุมแรง ฯ

          ๑๓๑.     ถึงระยะสระโปยชหญ้าน                 บ้านลาว
          ผ้านุ่งถุงทบยาว                                            ย่างย้าย
          กลีบกลับวับแวมวาว                                     แวบแวบ แทบแฮ
          เด็กว่าฟ้าแลบชม้าย                                      มุ่งค้อนงอนงาม ฯ

          ๑๓๒.     ถึงท้ายชายน้ำตก                            รกคลอง
          ที่ลุ่มขุมรางรอง                                             รับน้ำ
          หน้าแล้งแฮ่งนาหนอง                                    น้ำตก ซกแฮ
          ชลเนตรเชษฐาผร้ำ                                        เช่นน้ำตกบาง ฯ

          ๑๓๓.     ควันเย็นเห็นหาดหน้า                      ท่ามี
          เมืองสุพรรณบุรี                                            รกร้าง
          ศาลตั้งฝั่งนที                                                ที่หาด ลาดแฮ
          โรงเล่าเขาต้มค้าง                                          ขอบคุ้งหุงสุรา ฯ

          ๑๓๔.     ผู้รั้งตั้งรั้วรอบ                                  ขอบราย
          เป็นหมู่ดูงัวควาย                                          ไขว่บ้าน
          สาวสาวเหล่านุ่งลาย                                     แล้วหม่อม มอมเอย
          จ้ำม่ำลำสันสอ้าน                                         อาบน้ำปล้ำปลา ฯ

          ๑๓๕.     กรมการบ้านตั้งตลอด                      ตลิ่งเตียน
          ต่างต่อล้อเลื่อนเกียร                                   เก็บไว้
          เรือริมหาดดาษเดียร                                      รดะปัก หลักแฮ
          ของเหล่าเชาสวนใต้                                      แต่งตั้งนั่งขาย ฯ

          ๑๓๖.     ฝั่งซ้ายฝ่ายฟากโพ้น                        พิศดาร
          มีวัดพระรูปบูราณ                                         ท่านสร้าง
          ที่ถัดวัดประตูสาร                                          สงฆ์สู่ อยู่เอย
          หย่อมย่านบ้านขุนช้าง                                   ชิดข้างสวนบันลัง ฯ

          ๑๓๗. วัดกระไกรใกล้บ้านที่                           ศรีประจัน
          ถามเหล่าชาวสุพรรณ                                    เพื่อนชี้
          ทองประศรีที่สำคัญ                                       ข้างวัด แคแฮ
          เดิมสนุกทุกวันนี้                                            รกเรื้อเสือคนอง ฯ

          ๑๓๘.     ประทับหน้าท่าสิบเบี้ย                     บูราณ
          หว่างวัดฝาโถสถาน                                       ถิ่นร้าง
          มหาโพธิ์โบสถ์วิหาร                                       หักทับ ยับเอย
          พิมพิลาไลยสร้าง                                           สืบขู้สูพรรณ ฯ

          ๑๓๙.     สงสารบ้านวัดร้าง                           แรมโรย
          เสียงแต่นกหกโหย                                         ค่ำเช้า
          อกพี่ทีเดียวโดย                                             ด้วยแก่ แม่เอย
          เข้าเรื่องเมืองร้างเศร้า                                    โศกซ้ำรำจวน ฯ

          ๑๔๐.     นอนค้างข้างคุ้งถัด                          วัดกระไกร
          ครั้นรุ่งมุ่งเดินไพร                                          พรั่งพร้อม
          ไหว้พระป่าเลไลย์                                          ร่มระรื่น ชื่นเอย
          ริมรอบขอบเขื่อนล้อม                                    สะล่างไม้ไพรพนม ฯ

          ๑๔๑.     น้อยน้อยพลอยชื่นชี้                        ชมไพร
          ครึมครึกพฤกษาไสว                                      แว่นแคว้น
          ผลิดอกออกผลใบ                                         รบัดชื่น รื่นเอย
          รอกกระแตแลแหล้น                                      โลดเต้นเผ่นผยอง ฯ

          ๑๔๒.     แจ้วแจ้วจักกระจั่นจ้า                      จับใจ
          หริ่งหริ่งเรื่อยเรไร                                           ร่ำร้อง
          แซงแซวส่งเสียงใส                                        ทราบโสต
          แหนงนิ่งนึกนุชน้อง                                       นิ่มเนื้อนวลนาง ฯ

          ๑๔๓.     พิกุลบุนนากแก้ว                             กาหลง
          หอมชื่นรื่นลำดวนดง                                     ดอกรย้า
          สาวหยุดพุทธิชาดทรง                                    เสาวรส สดเอย
          หนุ่มหนุ่มรุมเก็บหน้า                                     สนุกโน้มโถมชิง ฯ

          ๑๔๔.     เด็ดได้ไส้ห่อผ้า                                พับเฉียง
          เห็นไก่ไล่ลัดเฉลียง                                        ลดเลี้ยว
          ล้มลุกสนุกสำเนียง                                        สนั่นโห่ โร่เอย
          หน้าผากฝากบวมเบี้ยว                                  บ่เว้นเผ่นผยอง ฯ

          ๑๔๕.     นกร้องก้องกิ่งไม้                             ใบบัง
          แลลับกรับเสียงวัง                                         เวกแหว้ว
          ค้อนทองป่องเป๋งดัง                                       ดุจเคาะ ฆ้อนแฮ
          กอไผ่ไก่ขันแจ้ว                                             แจ่มเจื้อยเฉื่อยเสียง ฯ

          ๑๔๖.     ขึ้นโขดโบสถ์เก่าก้ม                         กราบยุคล
          พระป่าเลไลย์ยล                                           อย่างยิ้ม
          ยอกรหย่อนบาทบน                                      บงกช แก้วเอย
          ปลั่งเปล่งเพ่งพิศพริ้ม                                    พระหนั้งดังองค์ ฯ

          ๑๔๗.     เทียนธูปบุพชาติบ้าง                       บูชา
          นึกพระเสด็จมา                                            ยับยั้ง
          ลิงเผือกเลือกสมอพวา                                   ถวายไว่ ใกล้แฮ
          ช้างเผือกเลือกผึ้งทั้ง                                      กิ่งไม้ไหว้ถวาย ฯ

          ๑๔๘.     ขอเดชะพระพุทธิเจ้า                       จงเห็น
          อตส่าห์มาเช้าเย็น                                         ยากไร้
          ปรารถนาว่าจะเป็น                                       ปเจกพุท ธะภูมิเอย
          บุญช่วยด้วยให้ได้                                         ดุจข้าอาวรณ์ ฯ

          ๑๔๙.     ยังไปไม่พ้นภพ                                สงสาร
          ขอปะพระศรีอาร                                           อีกเหล้า
          กราบถึงซึ่งพระนิพาน                                    ผ่ายภาค หน้าเอย
          ขอสุขทุกข์โศกเศร้า                                        สิ่งร้ายหายสูญ ฯ

          ๑๕๐.     อนึ่งเจ้าเหล่าเล็กล้วน                       ลูกหลาน
          หมายมั่งดังพิศถาน                                        ถี่ถ้วน
          ขอให้ใส่นามขนาน                                         ตาบพัด สวัดิเอย
          กลั่นชุบอุปถัมป์ล้วน                                       ลูกเลี้ยงเที่ยงธรรม์

          ๑. เกียร = เกวียน
          ๒. หมายถึง บุตรที่ร่วมทางไปด้วย ที่มีชื่อระบุไว้ในนิราศนี้ ได้แก่ พัด (บุตรที่เกิดจาก จัน) ตาบ (บุตรที่เกิดจาก นิ่ม) กลั่นและชุบ ซึ่งเป็นบุตรเลี้ยง




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 06, ธันวาคม, 2558, 12:13:47 AM

          ๑๕๑.     เย็นรอนอ่อนเกศก้ม                         กราบลา
          จากวัดตัดตรงมา                                           แม่น้ำ
          ค้างคืนตื่นเช้าคลา                                         คลาดเคลื่อน เรือเอย
          ติดแก่งแข็งข้อค้ำ                                           ขัดข้องต้องเข็น ฯ

          ๑๕๒.     เลี้ยวหนึ่งถึงบ้านชื่อ                        โพคลาน
          โพใหญ่ไม้บูราณ                                           ร่มชื้น
          สองฝั่งพรั่งพฤกษตาล                                   โตนดพุ่ง สูงเอย
          ท่าลาดหาดทรายตื้น                                     ตลิ่งล้วนสวนมะเขือ ฯ

          ๑๕๓.     ศรีศะเวียงเสียงแซ่ล้วน                    พวนลาว
          แก่หนุ่มสุ่มปลาฉาว                                       แช่น้ำ
          ผ้าบ่นุ่งพุงขาว                                               ขวยจิต รอิดเอย
          เด็กด่วนชวนเพื่อนค้ำ                                     ค่ามให้ไกลลาว ฯ

          ๑๕๔.     โพหลวงห้วงน้ำลึก                          ไหลเนือย
          ปะแต่ลาวเปล่าเปลือย                                   ปลอดผ้า
          อาบน้ำคล่ำริมเฟือย                                      ฝูงหนุ่ม กลุ้มแฮ
          เด็กเกลียดเบียดเบือนหน้า                             นิ่วร้องสยองแสยง ฯ

          ๑๕๕.     สำประทิวงิ้วง้าวสล่าง                      กร่างไกร
          ถิ่นท่าป่ารำไร                                                ไร่ฝ้าย
          เจ๊กอยู่หมู่มอญไทย                                       ทำถั่ว รั้วเอย
          ปลูกผักฟักกล้วยกล้าย                                   เกลื่อนข้างทางจร ฯ

          ๑๕๖.     ถึงย่านบ้านรัดช้าง                           ปางหลัง
          ข้างถูกผูกรึงรัง                                              รัดไว้
          พลัดพรากจากฝูงพัง                                      พวกเพื่อน เถื่อนเอย
          เพียงพี่ที่ทุเรศไร้                                             นิราศร้างห่างสมร ฯ

          ๑๕๗.     บ้านตั้งฝั่งฟากน้ำ                            ธรรมกูล
          วัดทร่างปางก่อนสูญ                                     สงัดเศร้า
          ขอบเขื่อนเกลื่อนอิฐปูน                                  เปื่อยเปล่า เจ้าเอย
          โบสถ์ยับทับพระเจ้า                                       เจิ่งน้ำกรำฝน ฯ

          ๑๕๘.     ยลย่านบ้านหนึ่งนั้น                         แนะนาม
          วัดสว่างอารมอาราม                                     รื่นไม้
          สว่างแต่ที่พี่ยาม                                            มืดมิด จิตรเอย
          ห่อนสว่างอย่างไว้                                         ชื่ออ้างสว่างอารม ฯ

          ๑๕๙.     โพพระระยะหย้าน                          หย่อมไพร
          โพชื่นรื่นร่มใบ                                               โบกระย้า
          โปรดด้วยช่วยคุ้มภัย                                      พยัฆพยศ คดเอย
          โพพระอนุเคราะห์ข้า                                      พระเจ้าคราวเข็น ฯ

          ๑๖๐.     โพธิ์พระยาท่าตลิ่งล้วน                     ล้อเกวียน
          โพธิ์ไผ่ไม้เต็งตเคียน                                       ตขบบ้าง
          ซิกซากกระบากกระเบียน                               กระเบากระแบก กระบกแฮ
          เสลาสลอดสลับสล้าง                                    เหล่าไม้ใกล้กระสินธ์ ฯ

          ๑๖๑.     บ้านซ่องช่องชวากเวิ้ง                      เซิงหวาย
          เหล่าที่หนีมุลนาย                                         เนิ่นช้า
          ซ่องสุมซุ่มเรือนราย                                       ริมกับ กะเหรี่ยงแฮ
          ใครจับกลับรุมข้า                                          ขัดข้องซ่องหลวง ฯ

          ๑๖๒.     บางมดแดงแขวงเขตคุ้ง                   ทุ่งไพร
          ถิ่นเถื่อนเรือนรำไร                                         ไร่กล้วย
          นึกมดอดสูใจ                                                จงมะม่วง หวงแฮ
          เพียงพี่หมิมอดม้วย                                       ไม่สิ้นถวิลหวัง ฯ

          ๑๖๓.     วังยางค่างคุ้งสะล่าง                        ยางยูง
          โตล่งตลิ่งยิ่งยูงสูง                                          ฉโงกง้ำ
          นกแลแต่ลฝูงลฝูง                                          ฟุบสพั่ง รังเอย
          ร่มรื่นชื่นชายน้ำ                                            นั่งเหล้นเย็นสบาย ฯ

          ๑๖๔.     ถึงบ้านตาลเสี้ยนร่ำ                         ทำตาล
          ไต่พะองโหย่งโย่ทยาน                                   ย่างเก้า
          หน้าหวัวเราะเพราะรักหวาน                          หวังใคร่ ได้ฤา
          เพียงพี่นี้แฝงเฝ้า                                           ใฝ่น้ำคำหวาน ฯ

          ๑๖๕.     ว่างบ้านย่านน้ำเปลี่ยว                     เหลียวแล
          ตลิ่งสูงฝูงรอกแต                                           ไต่ไม้
          กรวยกร่างค่างเคียมแค                                  ข่อยกทุ่ม กุ่มเอย
          ลมป่วนหวนหอมให้                                       ลเหี่ยลห้อยหงอยเหงา ฯ

          ๑๖๖.     จวบจนชนบทบ้าน                           ศรีจัน
          ท่าลาดหาดเกิดกัน                                        แก่งตื้น
          เรือนตั้งฝั่งเรียงรัน                                         โรงเหล็ก เจ๊กเอย
          คนพู่ดูครึกครื้น                                             ค่ามช้างต่างเกวียน ฯ

          ๑๖๗.     จวนเย็นเห็นแห่งบ้าน                       ด่านขนอน
          หาดใหญ่ไทยเจ๊กมอญ                                  มี่บ้าน
          จอดเรือเมื่อเย็นรอน                                       ริมหาด สอาดเอย
          ร้องว่าอาศัยร้าน                                            ร่มไม้ใกล้เรือ ฯ

          ๑๖๘.     เจ้าของร้องรับให้                            ได้การ
          หนุ่มหนุ่มชุ่มชื่นบาน                                     บ่เศร้า
          ขึ้นฝั่งนั่งสำราญ                                            ร้านใต้ ไทรเอย
          สาวรุ่นวุ่นเวียนเฝ้า                                        ฝั่งน้ำชำเลือง ฯ
   
          ๑๖๙.     ลูกเอยเฉยเช่นปั้น                            ปูนขาว
          สาวเพ่งเล็งหลบสาว                                      ซิ่นแล้ว
          ปะเป็นเช่นพ่อคราว                                       ครั้งหนุ่ม ชุ่มฤๅ
          ตายราบลาภไม่แคล้ว                                    คลาดช้านาที ฯ

          ๑๗๐.     ลูกลาวสาวรุ่นน้อง                          ทักทาย
          เรือพี่มีสิ่งขาย                                               ค่อยไหว้
          ลูกเราเหล่าหนุ่มอาย                                     แอบเด็ก เล็กแฮ
          สอนกระสาบตาบให้                                   ว่าซื้อหรือจำ ฯ

          ๑๗๑.     หนูพัดพลัดพลอดล้อ                       เลียนสาว
          มีหมากอยากสู่สาว                                       ซิ่นแล้ว
          ป่านเจ้าเค่าเหนียวขาว                                  ขายมั่ง กระมังแม่
          ตาบฮ่ามถามหาแห้ว                                     แห่งนี้มีฤๅ ฯ

          ๑๗๒.     ลาวไปไทยพี่น้อง                            มองเมียง
          มืดค่ำทำร่ายเรียง                                         เราะร้าน
          กลั่นชุบอุบอิบเอียง                                       กระแอมแอบ แยบเอย
          ขอหมากปากสั่นสท้าน                                  ทดท้อย่อหญิง ฯ

          ๑๗๓.     ราตรีพี่น้องอ่อน                             เอ็นดู
          ขันใหญ่ใส่หมากพลู                                     นาบให้
          แห้วเลือกเผือกถั่วภู                                      พัดรับ กลับแฮ
          จสั่งมั่งไม่ได้                                                 เดือดหน้าด่าตี ฯ

          ๑๗๔.     ดึกลาวสาวรุ่นกล้า                          มาเดียว
          ให้กระเช้าข้าวเหนียว                                     นั่งใกล้
          ถอยหลีกอีกบ่อเหลียว                                   เลยลูก กูเอย
          กลั่นรับกลับจุดไต้                                          ตอบโต้โมทนา ฯ

          ๑๗๕.     บูราณท่านว่าเลี้ยง                          ลูกสาว
          มันมักหักรั้วฉาว                                            เช่นพร้อง
          หนุ่มชายฝ่ายรุ่นราว                                      รักขะยั่น พรั่นแฮ
          ลูกโง่โซแสบท้อง                                           บ่อรู้สู่สาว ฯ

          ๑๗๖.     ครั้นช้าวสาวสบหน้า                        ลาสาว
          จากขนอนอ่อนหนาว                                     หนุ่มเศร้า
          คราวได้ไม่โลมลาว                                        ลองซู่ ดูแฮ
          ครั้นลับกลับรฤกเหล้า                                    ลูกโหง้โซสาว ฯ

          ๑๗๗.     เอ็นดูหนูพี่น้อง                                สองสาว
          คิดใคร่ได้เลี้ยงลาว                                        ลูกสะใภ้
          แต่ลูกผูกรักชาว                                            วังเล่า เจ้าเอย
          จะเจ็บเล็บเขาไว้                                           ข่วนร้ายคล้ายเสือ ฯ

          ๑๗๘.     บางกระพุ้งคุ้งน้ำเปลี่ยว                   เหลียวแล
          บนบกนกซอแซ                                             แซ่ซ้อง
          เห็นนกกกคู่แด                                              ดานลฦก นึกเอย
          เหมือนอยู่คู่เคียงน้อง                                     แนบเนื้อเหลือสนอม ฯ

          ๑๗๙.     บ้านใหม่ไร่ฝ่ายสพรั่ง                       ฝั่งชลา
          ฝ้ายออกดอกขาวดา                                      เด่นช้อย
          เนื้อนุชสุดโสภา                                             เพียงฟ่าย ไร่เอย
          ชมฟ่ายคล้ายผิวสร้อย                                 สวาดิเนื้อเหลือนวล ฯ

          ๑๘๐.     ถึงย่านบ้านกร่างเวิ้ง                        วาริน
          เกิดแก่งแหล่งเหวหิน                                     ฮ่วงคุ้ง
          ปล่องน้ำท่ำกุมภิน                                         พวกเงือก เลือกแฮ
          ยามเปลี่ยวเสียวทรวงสดุ้ง                              ด่วนพ้นวนวัง ฯ

          ๑. เก้า = ก้าว
          ๒. บ้านศรีจัน = บ้านศรีประจันต์
          ๓. ด่านขนอน หรือหัวขนอน ตำบลศรีประจันต์ อำเภอศรีประจันต์
          ๔. สอนกระสาบ = สอนกระซาบ คือ กระซิบกระซาบสอน
          ๕. พลูนาบ คือ พลูที่ใช้ของร้อน ๆ นาบให้แห้ง เก็บไว้กินได้นาน
          ๖. ฟ่าย = ฝ้าย




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 07, ธันวาคม, 2558, 12:31:12 AM

          ๑๘๑.     บ้านไร่ไทเจ๊กตั้ง                              ทั้งทวาย
          กล้วยไข่ไร่เรียงราย                                        เรียกซื้อ
          ตกเครือเรื่อเรืองปลาย                                   ปลีสลับ ประกับแฮ
          เฟื้องหนึ่งถึงสี่มื้อ                                           หมดรื้อซื้อเสมอ ฯ

          ๑๘๒.     วังปรานบ้านเว้นว่าง                       วางเวง
          สองฝั่งวังเสือเกรง                                         เกรียบชม้อย
          นายรอดทอดท้ายเพลง                               พลอยหนุ่ม ชุ่มเอย
          ป่าใหญ่ไม้ชื่นช้อย                                         ชุ่มฉ้อออรชร ฯ

          ๑๘๓.     บางม่วงห้วงหาดตื้น                        ติดเรือ
          ทรายเกลี่ยเรี่ยรอยเสือ                                   ซับซ้อน
          ซึ้งซึกพฤกษ์ครุมเครือ                                    ค่างโครก โฮกแฮ
          โปรยแต่ใบไม้หว้อน                                       วิ่งร้องพองขน ฯ

          ๑๘๔.     ลูกค่างอย่างย้อมชาติ                      ชมพู
          เหลืองอ่อนโอ้เอนดู                                        เด็กน้อย
          แม่อุ้มชุ่มชื่นชู                                               ชมลูบ จูบเอย
          กอดแอบแนบอกห้อย                                    หกโน้มโถมทยาน ฯ

          ๑๘๕.     ย่านซื่อชื่อว่าบ้าน                            ย่านยาว
          เหนแต่ชุมนุมลาว                                          ล่อนโล้ง
          ลากอวนส่วนหนุ่มสาว                                   เสียงแซ่ แม่เอย
          เฒ่าแก่แลโล้งโต้ง                                          ต่างหล้อนห่อนอาย ฯ

          ๑๘๖.     อ้างว้างกลางน้ำร่ม                          ลมโชย
          ลิงค่างครางครวญโหย                                   โห่ร้อง
          กระเบาออกดอกร่วงโรย                                 รศรื่น ชื่นเอย
          หึ่งหึ่งผึ้งเพียงฆ้อง                                          ย่ำเถี้ยงเสียงกระหึม ฯ

          ๑๘๗.     ยนย่านศาลปู่เจ้า                          จอมไพร
          ปลาคล่ำน้ำซึ้งใส                                           สอาดสอ้าน
          งูเหลือมเลื่อมเลือกไคล                                   คลานกลิ่ง ตลิ่งแฮ
          โตเท่าเสาเรือนกว้าน                                      กวาดน้ำดำปลา ฯ

          ๑๘๘.     ติดตื้นขืนถ่อค้ำ                               เข็นเรือ
          บนบกรกรังเสือ                                             ซอกซุ้ม
          นำงูฟู่เลื้อยเหลือ                                           หลีกยาก หลากแฮ
          สักครู่ดูควันกลุ้ม                                           กลบข้างทางจร ฯ

          ๑๘๙.     เด็กเหนเช่นมนุษหนั้ง                       หลังงู
          แวววับคลับคลายฟู                                       ฟ่องเฟื้อย
          รู้ชัดจัดหมากพลู                                           พลีปู่ เจ้าเอย
          งูกระเพื่อมเลื่อมเลื้อย                                    หลีกคล้ายหายสูญ ฯ

          ๑๙๐.     เรือคล่องล่องเลี้ยวเลื่อน                   เคลื่อนคลา
          ถึงย่านบ้านกล้วยเวลา                                   บ่ายคล้อย
          กล้วยไข่ไร่รื่นระดา                                         ดกเรื่อ เครือเอย
          หล่างแห่งแปลงปลูกอ้อย                               แอบกล้วยสลวยลำ ฯ

          ๑๙๑.     ถึงช่องคลองน้ำซับ                          ซ้ายมือ
          เกิดแร่แง่งอกครือ                                          ครืดท้อง
          ผู้เฒ่าเล่าเลื่องฦๅ                                          เหล็กที่ ดีเอย
          ครึคระระเรือต้อง                                          ติดตื้นขืนเข็น ฯ

          ๑๙๒.     บ้านว่าขวาซ้ายค่าง                        ทางจร
          หินแร่แลสลับสลอน                                      ฦกซึ้ง
          เรือนตั้งฝั่งสาคร                                           คนเงียบ เสียบเอย
          ปลาคล่ำน้ำไหลอึ้ง                                       แอบคุ้งมุ่งทาง ฯ

          ๑๙๓.     วังหินถิ่นเถื่อนกว้าง                        ยางยูง
          สมอแสมสารสูง                                            สดฉุ้ม
          หว่างไผ่ไก่เถื่อนฝูง                                        ฟุบเขี่ย เรี่ยเอย
          เด็กใคร่ได้ไก่อุ้ม                                            แอบขึ้นครึนราย ฯ

          ๑๙๔.     ไก่เถื่อนเหมือนจฬ้อ                      ก้อกพือ
          เด็กย่องด่องดีดมือ                                        มุ่งหน้า
          เข้าใกล้ไก่เปรียวปรื๋อ                                     ปร๋อร่อน ว่อนแฮ
          เด็กโดดโลดไล่คว้า                                        ไคว่ขว้ำขะมำมอม ฯ

          ๑๙๕.     ลงเรือเหื่ออาบหน้า                          หนูเอย
          อย่าไล่ไก่เลยเชย                                           ช่อไม้
          ดอกดวงร่วงรื่นรเหย                                      หอมกลิ่น รรินแฮ
          เก็บสักห่อพ่อได้                                            เด็ดร้อยสร้อยสน ฯ

          ๑๙๖.     ย่านยาวลาวตั้งกลาด                      หาดทราย
          แล่ผ่าปลาฉแวงสวาย                                    แหวะท้อง
          ย่างไฟใส่ข่าราย                                            เรียงนั่ง สพรั่งเอย
          พวกหนุ่มสุ่มเรือร้อง                                      เจ่ยระน้อฬ้อลาว ฯ

          ๑๙๗.     ถึงวนก้นหวดห้วง                            หินแลง
          แร่เกลื่อนเหมือนขิงแขง                                  ค่างคุ้ง
          ตำราว่าทองแดง                                            เด็กต่อย ย่อยแฮ
          พรายพร่างอย่างสีรุ้ง                                      รอดชี้ที่แถลง ฯ

          ๑๙๘.     ตะวันเย็นเห็นพยัฆด้อม                   ดื่มชล
          โห่ขับกลับโฮกคน                                          เคี่ยวโง้ง
          ขึ้นตลิ่งวิ่งคำรน                                             เราะไล่ ใกล้แฮ
          ทั้งคู่ภู่เมียโขร้ง                                              คร่างร้องก้องกระหึม ฯ

          ๑๙๙.     นายรอดสอดรู้เท่า                           เหล่าเสือ
          มักกัดสัตว์กินเหลือ                                       ละไว้
          มันหวงล่วงไล่เรือ                                          รอดแนะ แวะแฮ
          หนูหนุ่มกุมมีดไม้                                          มุ่งแย้งแทงเสือ ฯ

          ๒๐๐.     โห่ร้องซ้องแส้ป่า                             กล้าหาญ
          เสือวิ่งยิ่งทเยอทยาน                                     หยักรั้ง
          ตามทางห่างฝั่งประมาณ                               สองเซ่น เห็นแฮ
          ได้แต่เนื้อเหลือทั้ง                                          ท่อนท้ายชายโครง ฯ


          ๒๐๑.     รอดรัดมัดเชือกกลุ้ม                        หนุ่มหาม
          ถึงที่เรือเสือตาม                                            ติดก้น
          จากท่าป่าเปลี่ยวขาม                                    ขยาดพยัฆ นักพ่อ
          ถ่อถี่หนีเสือพ้น                                              พี่ให้ใจหาย ฯ

          ๒๐๒.     บูรานท่านว่าล้วง                             คอเสือ
          เหล่าลูกถูกตำราเหลือ                                   เหล็กกล้า
          เช่นพ่อก็กลืนเกลือ                                        กลั้วเค่า เจ้าเอย
          ชิงเหยื่อเสือต่อหน้า                                       นึกคร้ามขามแขยง ฯ

          ๒๐๓.     วังฉลามยามสูริยเยื้อง                     เย็นรอน
          เสียงสุนัขไนหอน                                           เห่าเนื้อ
          ลิงค่างต่างโหวยวอน                                     วิเวกวาบ สาบเอย
          เผาะเผาะเราะรกเรื้อ                                      เรียดข้างทางจร ฯ

          ๒๐๔.     มืดค่ำจำจอดค้าง                            หว่างไพร
          หนุ่มหนุ่มสุมฟืนไฟ                                        ฝั่งน้ำ
          เนื้อย่างค่างเครื่องใน                                     แบ่ง แกงแฮ
          เนื้อสดรสอร่อยล้ำ                                         กระหลบฟุ้งคุ้งแหลม ฯ

          ๒๐๕.     นอนค้างกลางหาดตื้น                     ตลิ่งสูง
          นิ่งนั่งฟั่งฟานฝูง                                            มฤคฆร้อง
          เงาไม้ใหญ่ยางยูง                                          เย็นเยียบ เงียบเอย
          เผาะเผาะเราะป่าต้อง                                    ตวาดซ้ำร่ำไป ฯ

          ๒๐๖.     เกือบหลับกรับเกรียบไม้                   ไต้เหนือ
          คุ่มคุ่มดุ่มตามเรือ                                          รอบข้าง
          ปลุกหนุ่มรุมโห่เสือ                                        สวบโขยด โดดแฮ
          เด็กด่าคว้าฟืนขว้าง                                       ก่อให้ไฟโพลง ฯ

          ๒๐๗.     เสือชุมหนุ่มแน่นหนั้ง                       ระวังไฟ
          ดึกยิ่งวิ่งเวียรไว                                             แวดล้อม
          จำเปนเซ่นพระไพร                                        เพราะเหยื่อ เสือแฮ
          ตัดตับกับเนื้อพร้อม                                       พร่ำตั้งสังเวย ฯ

          ๒๐๘.     เย็นเยียบเงียบสงัดเงื้อม                   เงาครึม
          อารักศักดิ์สิทธิ์พึม                                         พุ่มไม้
          ทิ้งทูตพูดงึมงึม                                              เงี่ยง่วง ทรวงเอย
          จังหรีดกรีดกริ่งให้                                          ลเหี่ยเศร้าหาวนอน ฯ

          ๒๐๙.     ดึกดื่นฝืนเนตรหนั้ง                          ฟังเสียง
          แม่ม่ายลองไนเรียง                                        แหร่ร้อง
          รฦกแต่แม่ม่ายเวียง                                       สวาดิว่าง ค้างเอย
          เปนม่ายร้ายนักน้อง                                       จะต้องลองไน ฯ

          ๒๑๐.     หนุ่มหลับคลับคล้ายเลื่อม               แลเหน
          เจ้าป่าหน้าปากเปน                                      พยัฆร้าย
          ขี่แรดแผดเสียงเยน                                       ขยอกเหยื่อ เนื้อเอย
          ร้องว่าลาแล้วคล้าย                                      เคลือบเข้าเงาหาย ฯ

          ๑. นายรอด คงจะเป็นนายท้าย และนำทางด้วย
          ๒. หล้อน = ล่อน-ล่อนจ้อน
          ๓. ศาลปู่เจ้า ตำบลบ้านกร่าง อำเภอศรีประจันต์
          ๔. เสียบ = เซียบ, เชียบ
          ๕. จฬ้อ = จะล้อ
          ๖. เค่า = ข้าว




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 08, ธันวาคม, 2558, 12:12:43 AM

          ๒๑๑.     ยามสามยามสงัดไม้                       ไพรพนม
          พร่ำพร่ำน้ำค้างพรม                                      พร่างพร้อย
          เยนเยียบเงียบสงัดลม                                   แลโล่ง ดงเอย
          ไม่นิ่งกิ่งก้านช้อย                                          ชื่นฉุ้มพุ่มพกา ฯ

          ๒๑๒.     ค่อนรุ่งฝูงไก่แจ้                               แจ้วเสียง
          เอ๊กเอื่อยเฉื่อยสำเนียง                                   เนื่องซ้อง
          เรไรร่ายร้องเรียง                                           รับแซ่ แม่เอย
          เพียงระนาดพาดฆ้อง                                    แข่งเจ้งเพลงจีน ฯ

          ๒๑๓.     เกือบรุ่งฟุ้งกลิ่นเกลี้ยง                     เพียงสุคนธ์
          หึ่งหึ่งพึ่งเวียนวน                                          ว่อนเคล้า
          มาลีคลี่กลีบบน                                            บานกลิ่น รรินเอย
          ยิ่งรุ่งฟุ้งหอมเร้า                                            เร่งให้ใจเจริญ ฯ

          ๒๑๔.     รื่นรื่นชื่นเช่นน้ำ                               อบหอม
          หวนจิตคิดเคยสนอม                                     แนบน้อง
          เจือจรรกลั่นกลิ่นรอม                                     รวยรรื่น ชื่นเอย
          เคยชื่นรื่นรศต้อง                                           ตกไร้ไกลสมร ฯ

          ๒๑๕.     เรืองรุ่งฝูงนกร้อง                             ก้องดง
          เรียกเร่งรถสูริยง                                            เยี่ยมฟ้า
          ล่าป่าท่าน้ำจง                                               เจริญศุข รุกขเอย
          จากฝั่งพรั่งพร้อมหน้า                                    หนุ่มน้อยพลอยเพลิน ฯ

          ๒๑๖.     ล่วงทางบางขวากคุ้ง                       เขตไพร
          เหนแต่แร่ระกะไคล                                        เคลือบคล้ำ
          ซ้ายขวาป่าสูงไสว                                         ว่างย่าน บ้านเอย
          เด็กใคร่ไปปลายน้ำ                                       สนุกแท้แควเหนือ ฯ

          ๒๑๗.     นึกนามสามชุกถ้า                           ป่าดง
          เกรี่ยงไร่ได้ฝ้ายลง                                       แลกล้ำ
          เรือค้าท่านั้นคง                                             คอยเกรี่ยง เรียงเอย
          รายจอดทอดท่าน้ำ                                        นับฝ้ายขายของ ฯ

          ๒๑๘.     นางเกรี่ยงเสียงเพราะพร้อง              กะหนองกะแหนง
          สาวผูกลูกปัดแดง                                         ประดับพร้อย
          คิ้วตาน่านวลแตง                                          ตะละหม่อม จอมเอย
          แข้งทู่หูยานย้อย                                            อย่างละว้าพาคลาย ฯ

          ๒๑๙.     สามเพงเลงสะล่างไม้                      ไพรสณฑ์
          ป่าใหญ่ใช่เขตคน                                          ขาดบ้าน
          ร่มรื่นชื่นชมชล                                              ซุ่มแต่ แร่เอย
          ปลาว่ายสายสินสอ้าน                                   สอาดตื้นพื้นทราย ฯ

          ๒๒๐.     ปลาชนางคว้างแคว้งว่าย                 ลายแล
          เลื่อมเลื่อมเล่ตุกแก                                        กระดิบกระเดี้ย
          ไข่ฉะนางอย่างฝักแค                                     เขียวชอุ่ม ชุ่มเอย
          สร้อยซ่ากากดเพลี้ย                                       พล่านน้ำคล่ำทาง ฯ

          ๒๒๑.     ไอ้บ้าอ้าปากกว้าง                           หางแดง
          ซิวสูบสีเสียดแซง                                           แซกซ้อน
          กริมกรายว่ายเวียนระแวง                               ระวังม่าย หมายเอย
          ฝักดาบปลาบเปลือยหล้อน                             แฉลบหว้ายสายสินธุ์ ฯ

          ๒๒๒.     ปลาตเพียนเวียนว่ายเคล้า               คลอเรือ
          เกล็ดเคลือบเหลือบเหลืองเหลือ                      เลื่อมพร้อย
          ปลาเสือมุ่งเหมือนเสือ                                    ส่ายโบก กระโชกแฮ
          หางไก่ใช่หางช้อย                                          ชแล่มหว้ายร่ายเรียง ฯ

          ๒๒๓.     นานาปลาน้ำถิ่น                             หินทราย
          ชมเล่นเหนประหลาดหลาย                            เล็กน้อย
          ทางเปลี่ยวเที่ยวถึงปลาย                               น้ำเล่า เจ้าเอย
          บนบกนกกระเตนกระต้อย                             ต้องร้องซ้องเสียง ฯ

          ๒๒๔.     ถึงรวางว่างบ้านชื่อ                         ชัดหอม
          หอมประดู่ปรูพยอม                                      ยื่นย้อย
          ดอกกระดึงผึ้งแตนตอม                                 ต่อร่อน ว่อนแฮ
          นกพริกจิกจับห้อย                                        หกหิ้วพลิ้วแพลง ฯ

          ๒๒๕.     ถึงแก่งแห่งท้ายย่าน                        บ้านทึง
          หินแร่แก่เก่าตรึง                                            กรวดก้อน
          ลงเข็นเล่นน้ำอึง                                            อาบชุ่ม หนุ่มเอย
          เยนสบายหายร้อน                                         เรื่อยร้องลองลำ ฯ

          ๒๒๖.     เอนหลังฟังดอกสร้อย                      สักระวา
          ร้องรับขับเสภา                                              เพื่อนพร้อม
          ลำนำคร่ำครวญหา                                        หวนเอก วิเวกเอย
          ผอยหลับรับเสียงซ้อม                                    เสนาะน้ำคำครวญ ฯ

          ๒๒๗.     หยุดเรือเหนือวัดเงื้อม                      เงาโพ
          รื่นร่มรมย์ศุกโข                                             ค่างคุ้ง
          วัดมีที่พระอุโบ                                              สถที่ กุฎีแฮ
          เหนพระศรัทธาหมุ้ง                                       มั่นสร้างทางบุญ ฯ

          ๒๒๘.     จัดแจงแต่งตบะเหลื้อม                    ลายทอง
          เทียนธูปถ้วยแก้วรอง                                     ดอกไม้
          ลูกพลับกับกระเทียมดอง                               ถวายคณะ พระเอย
          ย่ามร่มสมภารได้                                          รับพร้อมน้อมถวาย ฯ

          ๒๒๙.     ตวันเยนเหนพระพร้อม                    ล้อมวง
          ตีปะเตะตะกร้อตรง                                       คู่โต้
          สมภารท่านก็ลง                                            เล่นสนุก ขลุกแฮ
          เข่าค่างต่างอวดโอ้                                         อกให้ใจหาย ฯ

          ๒๓๐.     หยุดกระกร้อล่อไก่ตั้ง                       ตีอัน
          ผ้าพาดบาดเหล็กพนัน                                   เหน็บรั้ง
          ไก่แพ้แร่ขบฟัน                                              ฟัดอุบ ทุบเอย
          เจ้าวัดตัดเรือตั้ง                                             แต่งเหล้นเยนใจ ฯ

          ๒๓๑.     เสียเทียนเสียธูบซ้ำ                          เสียสัทา
          เสียที่มีกระมลมา                                          โนชน้อม
          เสียดายฝ่ายศาสนา                                      สมณะ พระเอย
          เสียน่าตาหูพร้อม                                          เพราะรู้ดูเหน ฯ

          ๒๓๒.     จวนค่ำจำค้างย่าน                          บ้านทึง
          ถอยหนีที่วัดอึง                                             แอบคุ้ง
          ตรวดน้ำร่ำรำพึง                                           แผ่ทั่ว ตัวเอย
          ให้เหล่าเจ้าป่าถุ้ง                                          เทพสริ้นดินสวรรค์ ฯ

          ๒๓๓.     เหมือนรู้ผู้เถ้าท่าน                           ทังสอง
          เมียนากนามผัวทอง                                      ผ่องแผ้ว
          มาหาพ่าขาวของ                                          คำนับ รับเอย
          ท่านช่วยอวยภรแล้ว                                      เล่ารู้บูราณ ฯ

          ๒๓๔.     ฝ่ายตาอายุร้อย                              ญี่สิบแถม
          ยายสิบแปดปีแกม                                        กับร้อย
          ตามองช่องเขมแหลม                                    ตลอดแน่ แม่เอย
          ฟันปากหมากเคี้ยวจ้อย                                 แจ่มอ้วนนวลขาว ฯ

          ๒๓๕.     ผู้เฒ่าเล่าเรื่องหย้าน                       บ้านทึง
          ท้าวอู่ทองมาถึง                                            ถิ่นถุ้ง
          แวะขอเชือกหนังขึง                                       เขาไม่ ให้แฮ
          สาปย่านบ้านเขตคุ้ง                                      คี่ทึ้งทึงแปลง ฯ

          ๒๓๖.     วัดสร้างข้างคุ้งย่าน                         บ้านทึง
          ชื่อชัดวัดคี่ทึ้ง                                                ถูกต้อง
          ผู่เฒ่าเล่าเรื่องจึง                                           จะแจ้ง แสดงเอย
          ท่านนั่งสั่งสอนพร้อง                                      พร่ำไว้ไมตรี ฯ

          ๒๓๗.     ได้ครูผู้เท่าทั้ง                                  ยายตา
          สมมุติดุจะเทวดา                                          บอกเหล้า
          ทายทักลักขณะรา                                         ศรีทั่ว ตัวเอย
          จอดน่าท่าผู้เถ้า                                             ท่วนห้าราตรี ฯ

          ๒๓๘.     ตวันเที่ยงเสียงวิ่งแหร้                      แซ่สนอง
          เสือตบขบภิกขุสอง                                       รูปม้วย
          ต่อไก่ไล่นกคะนอง                                        นามเทศ เกดแฮ
          เสือฟัดกัดกินด้วย                                         บาปซ้ำกรรมหนา ฯ

          ๒๓๙.     ต่อนกยกพเนียดตั้ง                         บังกาย
          เสือฉีกซีกโครงทลาย                                     ทลักท้อง
          กินตับกับตโพกหาย                                       เหนน่า ขาเอย
          ภิกขุทุศีลต้อง                                                โทษนั้นทันตา ฯ

          ๒๔๐.     ต่อไก่ไม่สู้ฟาด                                ขาดใจ
          ที่อยู่ปู่เจ้าไป                                                 หลับเหล้า
          เสือกินซิ่นตับไต                                            ตีนน่อง ท้องแฮ
          สังเวชเหตุผู้เถ้า                                             ทักแท้แน่จริง ฯ

          ๑. เกรี่ยง = กะเหรี่ยง
          ๒. สัทา = ศรัทธา
          ๓. พระภิกษุที่ถูกเสือกัดตาย ชื่อเทศ กับ เกด




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 09, ธันวาคม, 2558, 12:11:45 AM

          ๒๔๑.     สำเรจรู้ผู่เถ้าช่วย                             อวยภร
          สิบประการประกอบกลอน                             กล่าวไว้
          ขอสวัดสัฐถาวร                                             ไว้ว่า ลาเอย
          สองเท่าเฝ้าร้องไห้                                          ละเหี่ยละห้อยหงอยเหงา ฯ

          ๒๔๒.     สงสารท่านสอื้นโอ้                          โศกา
          พรั่งพรั่งหลั่งน้ำตา                                         ตกด้วย
          หนูหนุ่มชุ่มชลนา                                          นั่งเจ่า เหงาเอย
          ร่ำว่าท่าไม่ม้วย                                             ไม่สริ้นถวินหวัง ฯ

          ๒๔๓.     เรือออกนอกท่าบ้าน                        ท่านยาย
          ย่อไว่ไห้สอื้นฟาย                                          มูกย้อย
          เชาบ้านท่านทังหลาย                                 แลสลด หมดเอย
          ไห้มั่งทังใหญ่น้อย                                         นั่งผร้ำน้ำตา ฯ

          ๒๔๔.     แลลับกลับกลั้นโศก                         สงสาร
          หนุ่มน่อยพลอยรำคาญ                                  คิดเศร้า
          ทังหลายฝ่ายบูราณ                                       รักคู่ ชู้เอย
          เราพรากจากผู้เถ้า                                         ทุกข์ร้อนห่อนเสบย ฯ

          ๒๔๕.     ถึงย่านบ้านกระตั้วเหล่า                   เชาดง
          โกนจุกลูกสาวทรง                                         สอาดสอ้าน
          เชิญด้วยช่วยแต่งมง                                      คลเกริก ฤกษ์เอย
          โกนจุกลูกเชาบ้าน                                         อยู่ค้างกลางคืน ฯ

          ๒๔๖.     ฟังตีปี่พาดฆ้อง                              กลองตโพน
          เพลงไทยใส่กลองโยน                                   ยุ่งแท้
          เด็กโดดโลดเล่นโขน                                      แขนคอก ออกเอย
          ร้องขับรับอ้อแอ้                                            อุบเหล้าเมามาย ฯ

          ๒๔๗.     เสียงซออออ่ออ้อ                            เอื่อยเพลง
          จับปี่เตร๋งเต้งเตง                                           เต่งต้อง
          คลุยตรุ๋ยตรุ่ยตรุ้ยเหนง                                เหน่งเน่ง รนาดแฮ
          ฆ้องหน่องหนองน่องหน้อง                             ผรึ่งพรึ้งพรึ่งตโพน ฯ

          ๒๔๘.     สาวสาวเหล่าเลี้ยงเล่น                     เต้นรำ
          ซองหมากฝากหนุ่มนำ                                   เนตรชม้อย
          โกนจุกลูกเล็กทำ                                           ขวันเล่า เจ้าเอย
          เนตรซู่หนูหนุ่มน้อย                                        นั่งปลื้มลืมนอน ฯ

          ๒๔๙.     บ่วงรักดักเด็กต้อง                           สองตา
          เปิดปากฝากคำลา                                         เหล่าน้อง
          ลงเรือเมื่อจะคลา                                           คลอเนตร ทเวษเอย
          แก่เท่าสาวส่งซ้อง                                           แซ่หน้าอาไลย ฯ

          ๒๕๐.     บ่วงผูกลูกรักแล้ว                             แร้วราย
          ดักพ่อท้อที่กาย                                             แก่แล้ว
          ห่อนอยู่ซู่สมรหมาย                                       มัติโมฆ โอขเอย
          แต่เหล่าเจ้าลูกแก้ว                                        ก่อร้อนสอนแสลง ฯ

          ๒๕๑.     หมากพลูบูหรี่ส้ม                             ขนมขนุน
          สาวหนุ่มรุมการุญ                                         รักให้
          ผูกมิตรคิดขอบคุณ                                        คนเท่า สาวเอย
          ทุกโศกโรคอย่าได้                                          เดือดร้อนนอนสบาย ฯ

          ๒๕๒.     จากย่านบ้านกระตั้วแต่                   แลดู
          ศรรักปักทรวงหนู                                          เหน็บช้ำ
          รักป่าน่าชื่นชู                                                ชมเล่า เจ้าเอย
          ดูถูกลูกปลายน้ำ                                           หนุ่มต้องหมองหมาง ฯ

          ๒๕๓.     น้อยน้อยพลอยว่าน้ำ                      ลำสุพรรณ
          สาวแก่แลคมสัน                                           สะคร้าน
          ดูมากว่าสิบวัน                                              ตลอดแว่น แคว้นเอย
          ไรจุกทุกทุกบ้าน                                            บ่อเว้นเห็นสาว ฯ

          ๒๕๔.     บูราณท่านว่าน้ำ                             สำคัญ
          ป่าต้นคนสุพรรณ                                        ผ่องแผ้ว
          แดนดินถิ่นที่สูพรรณ                                      ธรรมชาติ มาศเอย
          ผิวจึ่งเกลี้ยงเสียงแจ้ว                                     แจ่มน้ำคำสนอง ฯ

          ๒๕๕.     ถึงถิ่นสริ้นบ้านป่า                           โป่งแดง
          เรือติดคิดขยาดแสยง                                    พยัฆร้าย
          สวบสวบยวบไม้แฝง                                      ฟุ้งสาบ วาบแฮ
          สองฝั่งทั้งขวาซ้าย                                         สัตว์ร้องซ้องเสียง ฯ

          ๒๕๖.     คลองกระเสียวเปลี่ยวป่ากว้าง          ทางโขลง
          เคยถิ่นกินโป่งโทง                                          เที่ยวเร้น
          ขามช้างต่างจัดโจง                                        กระเบนกระบิด ตี๊ดแฮ
          เก็บกรวดอวดกันเหล้น                                   ตลอดน้ำลำทาง ฯ

          ๒๕๗.     คุ้งขวางบางแวกตื้น                         พื้นทราย
          กรวดกระจ่างพร่างพรายลาย                         เลื่อมพร้อย
          เหมือนเม็ดเพชรัตน์ราย                                 แอร่มอร่าม งามเอย
          ฉุนว่าแววแก้วก้อย                                        นพเก้าวาวแหวน ฯ

          ๒๕๘.     กระเบาออกดอกรยับย้อย               ห้อยหอม
          ผึ้งหมู่แมงภู่ตอม                                          ไต่เคล้า
          ว่าสุกลูกงามงอน                                          เงาะป่า พวาเอย
          กระทุ่มกระถินกลิ่นเร้า                                   รื่นข้างทางจร ฯ

          ๒๕๙.     รินรินกลิ่นเฟื่องฟุ้ง                          คลุ้งโขลง
          ป่านอกดอกสำโรง                                        ร่วงค้าง
          เหล่าลูกผูกเรือฉโลง                                      ลากวิ่ง จริงแฮ
          เหมนเช่นเหมนชื่ออ้าง                                   อีกล้ำสำโรง ฯ

          ๒๖๐.     ถึงหว่างยางพี่น้อง                           สองยาง
          เก่าแก่แต่ก่อนปาง                                        ป่าต้น
          เกิดแร่แง่งอกขวาง                                        ขวากระ รกะแฮ
          ถูกปวดรวดเร้าล้น                                         สะล่างแหร้แง่สลอน ฯ

          ๒๖๑.     ปลายน้ำลำคุ้งแคบ                         โขดเขิน
          ขดค่องต้องติดพเอิญ                                     แอ่งตื้น
          จอดสองพี่น้องเพลิน                                      พลองสะล่าง ยางเอย
          ชื่นชุ่มพุ่มพฤกษครื้น                                      คร่อมน้ำลำลหาน ฯ

          ๒๖๒.     ประหลาดเหลือเรือหนุ่มน้อย            ลอยพาย
          ถึงหว่างต้นยางตาย                                       ตกน้ำ
          ช่วยฉุดสุดชีพทลาย                                       ทลักเลือด เฝือดแฮ
          เมียแม่แซ่มาปล้ำ                                           ปลุกร้องซ้องเสียง ฯ

          ๒๖๓.     ถามเขาเล่าว่าอ้าย                          ฟักเฟือน
          ตีแม่แร่ลงเรือน                                             ร่านร้าย
          เจ้าสองพี่น้องเหมือน                                     มุ่งปราบ บาปแฮ
          โพล่งผลักหักคออ้าย                                      ฝักม้วยด้วยกรรม ฯ

          ๒๖๔.     ชาวป่าพาศพเศร้า                           สู่สถาน
          เราเปลี่ยวเหลียวเหนศาล                               สองพี่น้อง
          อารักษ์ศักสิทธิ์ชาญ                                      เชี่ยวช่วย ด้วยเอย
          โป่งป่าอย่าแผ้วพ้อง                                      พวกข้าอาไศรย ฯ

          ๒๖๕.     สรวงจ้าวพร้าวอ่อนกล้วย            ด้วยเอย
          เชิญพี่น้องสองเสวย                                      สว่างร้อน
          แรกมาอย่าถือเลย                                         ลุกระโทษ โปรดพ่อ
          ขอแร่แม่เก็จก้อน                                           กับเต้าเจ้ายาง ฯ

          ๒๖๖.     หนูน้อยพลอยร้องบ่วง                     สรวงศาล
          เสียงฉ่ำน้ำนมหวาน                                      แว่วก้อง
          เบิกป่าท่าเทวถาน                                         ถูกท่วน ขบวนเอย
          หนุ่มรับศัพท์เสียงซ้อง                                    เสนาะซ้อนกลอนใน ฯ

          ๒๖๗.     เทียนจุดขุดแร่หลั้น                          ควันเขียว
          พลุ่งพลุ่งมุ่งดูประเดียว                                   ดุ่มคล้าย
          หนุ่มเหนเช่นลิงเหลียว                                    เลื่อนกลับ ลับแฮ
          ฟุ้งพิศฤทธิแร่ร้าย                                           รู้เถ้าเจ้าหวง ฯ

          ๒๖๘.     เหมือนครูผู้เท่าแจ้ง                         แหนงใจ
          รอขุดจุดเทียนไชย                                         เช่นรู้
          ดับพิศฤทธิพระไพร                                       พรหมสมุทร หยุดแฮ
          เดี๋ยวหนึ่งอึ่งอู้อู้                                             อ่อนไม้ใหญ่ระเนน ฯ

          ๒๖๙.     ลมลั่นครั่นครึกฟ้า                           หนาฝน
          ซู่ซู่หนูวิ่งวน                                                  ว่าช้าง
          เทียนดับกลับมืดมน                                      เหมนเบื่อ เสือเอย
          จวนค่ำจำหยุดค้าง                                        คิดแก้แร่โพรง ฯ

          ๒๗๐.     คอนเรือเหนือน้ำนึก                         น้อยใจ
          คราวเคราะห์เพราะพระไพร                           พี่น้อง
          ขัดพระจเชิญไฟ                                            ฟอนซู่ รู้ฤๅ
          ทุ่งท่าป่าจะต้อง                                             โตล่งสริ้นถิ่นสถาน ฯ

          ๑. เชาบ้าน = ชาวบ้าน
          ๒. เชาดง = ชาวดง
          ๓. คลุย = ขลุ่ย
          ๔. มัติโมฆ โอขเอย = มัติโมกข์ โอฆเอย
          ๕. มีคำพังเพยว่า "ช้างป่าต้น คนสุพรรณ" ในต้นฉบับสมุดไทย มีคำว่า "ช้าง" หน้าคำว่า "ป่าต้น" แต่มีรอยลบออก
          ๖. สรวง = บวงสรวง
          ๗. พร้าว = มะพร้าว




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 10, ธันวาคม, 2558, 12:07:19 AM

          ๒๗๑.     เราถือซื่อสัจสร้าง                            ศีลทาน
          แหล่งล่าฟ้าดินพญาน                                   ย่อมรู้
          หวังแร่แต่บูราณ                                            ระงับโศก โลกเอย
          จ้าวคิดปิดของขู้                                            มนุษย์นั้นฉันใด ฯ

          ๒๗๒.     ดึกสงัดสัตว์สงบคลุ้ม                       พุ่มพง
          เยนระย่อบริเวณวง                                        หว่างไว้
          เคลิ้มหลับคลับคล้ายองค์                               อารักษ์ ทักแฮ
          เหนสพรั่งนั่งไหว้                                            ว่าฬ้อขอสะมา ฯ

          ๒๗๓.     รูปจ้าวสาวหนุ่มล้วน                       นวลงาม
          สองพี่มีเป็นสาม                                           ทั่งน้อง
          เรียกสองพี่น้องนาม                                      น้องพี่ มีเอย
          สามแน่แต่คำพร้อง                                       พี่น้องสองชาย ฯ

          ๒๗๔.     เล่าความตามเรื่องแหร้                    แต่หลัง
          ใช่คิดบิดเบือนบัง                                          บอกแจ้ง
          ขัดเคราะเพราะยุคยัง                                    อยู่อย่า มาเลย
          กายสิทธิ์พิษกล้าแกล้ง                                   กลบกลุ้มคลุ้มควัน ฯ

          ๒๗๕.     รู้สึกนึกเรื่องเจ้า                               เล่าความ
          ทราบหมดจดหมายตาม                                แต่งไว้
          โออกตกอับยาม                                            ยุคยาก มากเอย
          บุญบวชกรวดกระสินให้                                 แห่งเจ้าเล่าความ ฯ

          ๒๗๖.     เหมือนรู้ผู่เฒ่าเล่า                           จ้าวแถลง
          สามอย่างต่างลายแทง                                  ถูกต้อง
          ใคร่เหนเช่นชี้แจง                                          เจ้าบอก ดอกแฮ
          ค้างย่านศาลพี่น้อง                                       พนัสร้ายหายสูญ ฯ

          ๒๗๗.     รุ่งเช้าเข้าป่ากว้าง                           ทางโขลง
          คลองเก่าเท่าลำกระโดง                                 โป่งช้าง
          ซ้ายขวาป่าสมอโมง                                      ไม้อุโลก โมกเอย
          กระแบกกระเบาเสลาสล้าง                            สลับต้นคนทา ฯ

          ๒๗๘.     ตามร่องคลองที่เจ้า                         เล่าความ
          เด็ดดอดลอดลัดตาม                                     ติดท้าย
          เลี้ยวลดปลดปลิดหนาม                                 หน่อคลอก ออกแฮ
          เสียงแต่เนื้อเสือร้าย                                       ร่านร้องก้องกระหึม ฯ

          ๒๗๙.     สุดคลองหนองหนึ่งกว้าง                 อย่างแถลง
          ที่ถิ่นดินดาดแดง                                           ดุจพร้อง
          สังเกตเขตขอบแขวง                                      ความที่ ชี้เอย
          ขึ้นค่างทางขวาท้อง                                       ทุ่งช้างวางเวง ฯ

          ๒๘๐.     พบถ่อบ่อแร่น้ำ                               ดำนิล
          เหมือนหมึกปึกปะดิน                                    เด็กคุ้ย
          ปะแต่แร่ปรอดกิน                                          แก่นเท่า เจ้าเอย
          เนื้อมั่งยังขยี้หยุ้ย                                           ยกไว้ไปแสวง ฯ

          ๒๘๑.     ตัดทางหว่างต้นโตนด                      โขดสูง
          เนื้อแยกแตกตื่นฝูง                                        ฝุ่นฟุ้ง
          แฝงดูหมู่นกยูง                                              ยอบย่อง มองเอย
          พรายพร่างอย่างศรีรุ้ง                                    อร่ามเพี้ยนเขียนขน ฯ

          ๒๘๒.     รำแพนแอ่นอกฉะแง้                        แผ่หาง
          หันร่ายฝ่ายฝูงนาง                                         นกเคล้า
          ตัวผู้อยู่กลางกาง                                           กลมปีก หลีกเอย
          ก้อกรีดขีดเขี่ยเท้า                                          ท่าฟ้อนอ่อนเอียง ฯ

          ๒๘๓.     ด้อมดูหมู่มยุรย้าย                           ร่ายรำ
          เยี่ยงย่างนางระบำทำ                                    ท่าฉะม้าย
          เคยดูคู่เคียงระบำ                                          รเบงกลับ ลับเอย
          เหนแต่ฝูงยูงคล้าย                                         นุชฟ้อนงอนงาม ฯ

          ๒๘๔.     ฝ่ายฝูงยูงบ่อรู้                                 สู่สม
          สังวาสชาติเช่นพรม                                       พระพร้อง
          ตัวผู้ฟู่ฟองกลม                                             เมียชื่น กลืนแฮ
          เกิดไข่ได้พวกพ้อง                                          เพื่อส้องฟองกสิน ฯ

          ๒๘๕.     หนุ่มหนูพรูไล่พร้อม                         ล้อมยูง
          ปีกกระพือฮือฝูง                                            ฟ่องฟ้า
          ตานโดดโขดทรายสูง                                     สมเล่า เจ้าเอย
          เหนรอบขอบเขตหน้า                                    สนุกแท้แลเพลิน ฯ

          ๒๘๖.     เขาเขียวโขดคุ่มขึ้น                          เคียงเคียง
          ร่มรื่นรุกข์รังเรียง                                           เรียบร้อย
          โหมหัดหิ่งหายเหียง                                       หัดหาด แฮ่วแฮ
          ยางใหญ่ยอดยื่นย้อย                                     โยกโย้โยนเยน ฯ

          ๒๘๗.     เลี้ยวทางหว่างช่องไม้                      ไผ่เหลือง
          ปะแต่แร่กะรัตเรือง                                        ร่วงรุ้ง
          ย่องเหยียบเลียบลำเหมือง                             ไม้ชื่น รรื่นเอย
          หอมกระถินกลิ่นฟุ้ง                                       เฟื่องฟื้นชื่นใจ ฯ

          ๒๘๘.     สุดเหมืองเยืองขึ้นค่าง                      หว่างเนิน
          ล้วนแร่แก่เก่าเกิน                                          เก็บทิ้ง
          พลวงเหล็กเด็กสดุดเดิน                                 กระโดดค่าม ตามแฮ
          ชมเล่นเหนเกลื่อนกลิ้ง                                    กลาดสล้างอย่างฝัน ฯ

          ๒๘๙.     ลงเนินเดินป่ากว้าง                          วังเวง
          ลมลั่นครั่นครืนเครง                                       ครึกครื้น
          ควายเถื่อนเกลื่อนกลุ้มเกรง                            เกรียวโห่ โร่แฮ
          ป่าใหญ่ไม้ร่มชื้น                                            ช่อช้อยย้อยไสว ฯ

          ๒๙๐.     พิศพวงดวงดอกไม้                          ไพรพนม
          รยับรย้าน่าชม                                               แช่มช้อย
          ม่วงโมกโศกสุกกรม                                        กรวยกร่าง สล้างเอย
          ดอกดกนกน้อยน้อย                                       เหนี่ยวไซ้ไส้เพกา ฯ

          ๒๙๑.     ดูเดียวเปลี่ยวอกอ้าง                        ว้างเอย
          คิดใคร่ได้คนเคย                                            คู่ชี้
          คลอเคล้าเฟ่าชื่นเชย                                      ชมนก หกแฮ
          ถามไถ่ได้กระจู้กระจี้                                      กระแจะแต้มแก้มหอม ฯ

          ๒๙๒.     ยลโศกยามเศร้ายิ่ง                          ทรวงเยน
          คิดสุดขัดแสนเขน                                          โศกไข้
          หวนหนาวหากนึกเหน                                    หน้าแห่ง น้องแฮ
          ดวงจิตเด็ดจากได้                                          จึ่งดิ้นจำโดย ฯ

          ๒๙๓.     เสลาสลอดสลับสล้าง                      สลัดได
          สะอึกสะอะสะอมสะไอ                                  สะอาดสะอ้าน
          มะแฝ่มะฟาบมะเฟืองมะไฟ                           มะแฟบมะฝ่อ พ่อเอย
          ตะขบตะขาบตะเคียนตะคร้าน                       ตะคร้อตะไคร้ตะเคราตะครอง ฯ

          ๒๙๔.     ถึงธารบ้านเกรี่ยงร้าง                    กลางดง
          ไร่ฟ่ายหมายมั่นคง                                        คิดค้าง
          รอนรอนอ่อนอัสดง                                        แดดพยับ ลับเอย
          พักผ่อนนอนเรือนห้าง                                    ก่อให้ไฟโพลง ฯ

          ๒๙๕.     เหล่าลูกถูกส้มทับ                           พลับจีน
          หักฮ่างต่างหัดปีน                                         คล่องแขล้ว
          เหนื่อยนอนอ่อนมือตีน                                  ต่างรงับ หลับเอย
          ดึกดื่นฟื้นฟังแหว้ว                                        วิเวกวิ้วหวีวโหวย ฯ

          ๒๙๖.     หนาวลมห่มผ้าห่อน                        หายหนาว
          ฟ้าพร่ำน้ำค้างพราว                                      พร่างฟ้า
          เด่นเดือนเกลื่อนกลาดดาว                             ดวงเด่น
          ใจเปล่าเศร้าซบหน้า                                      นึกน้องหมองใจ ฯ

          ๒๙๗.     ไร่เกรี่ยงเสียงหลอดโหร้                   โหร่เสียง
          โหว่งโหว่งโรงรายเรียง                                   รับพร้อง
          หว่างไม้ไก่ขันเคียง                                        เสียงเอ่ก อี๋เอ้กเอย
          ยามดึกนึกนุชน้อง                                         นิ่งเศร้าเปล่าทรวง ฯ

          ๒๙๘.     จังหรีดกรีดกริ่งร้อง                         ซ้องเสียง
          แหร่แหร่แม่ม่ายเรียง                                     รับซ้อง
          จักกะจั่นสนั่นสำเนียง                                   เสนาะเรื่อย เฉื่อยเอย
          ผี่ผิ่วหวิวโหวกร้อง                                         รอบข้างวางเวง ฯ

          ๒๙๙.     ค่อนคืนดืนดึกแท้                            แม่เอย
          เกรี่ยงไร่กระไรเลย                                         ล่าเนื้อ
          ด่องด่องย่องเหยาะเงย                                   ฉโงกฉะงัก ทักแฮ
          ปลุกหนุ่มกุมขวานเงื้อ                                    ผงะร้องซ้องเสียง ฯ

          ๓๐๐.     ถามไถ่ใช่เหล่าร้าย                          กรายมา
          พูดเล่นเป็นคนชรา                                        รักใขร้
          ถามชี้ที่ว่านยา                                              ระยะย่าน บ้านเอย
          ชื่อกวั่งสั่งซ้ำให้                                             แวะเข้าเย่าเรือน ฯ

          ๑. เกรี่ยง = กะเหรี่ยง



หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 11, ธันวาคม, 2558, 12:12:39 AM

          ๓๐๑.     ลูกปัดตัดให้สี่                                  สิบใบ
          เกรี่ยงชอบยอบยิ้มละไม                                ใส่ข้อ
          หมากพลูสู่สมใจ                                           จันอับ พลับเอย
          ถามกวั่งนั่งพูดจ้อ                                          จวบแจ้งแสงสูร ฯ

          ๓๐๒.     รุ่งเช้าเข้าบ้านเกรี่ยง                        เลี้ยงเหลือ
          แกงฟักผักพริกมะเขือ                                    ค่างปิ้ง
          อึ่งแย้แช่เค็มเกลือ                                          เกลียดขะยั่น กลั้นแฮ
          เด็กบ่อชอบลอบทิ้ง                                        ท่วยขว้ำซ้ำแสยง ฯ

          ๓๐๓.     หญิงชายฝ่ายเกี่ยงล้อม                    พร้อมเพรียง
          รักหนุ่มอุ้มแอบเคียง                                      ใคร่พร้อง
          สาวแก่แม่ม่ายเมียง                                       มุ่งขยิ่ม ยิ้มแฮ
          ทักเพรียกเรียกพี่น้อง                                     นั่งเฝ้าเคล้าเคลีย ฯ

          ๓๐๔.     น้อยน้อยคอยหลีกเหลี้ยง                เมียงเมิน
          หญิงฉุดยุดหยอกเอิญ                                   แอบข้าง
          ผลักไสไล่เล่นเพลิน                                       พลอยระรื่น ชื่นเอย
          รุมรักชักชวนค้าง                                           คิดหน้าอาไลย ฯ

          ๓๐๕.     ลูกปัดตัดแจกถั้ว                             ตัวคน
          หมดย่ามตามยากจน                                    จัดให้
          ลาจากอยากตรมปรน                                   นิบัติหนุ่ม อุ้มเอย
          ตากวั่งซั่งบูเรได้                                            เพื่อนด้วยช่วยนำ ฯ

          ๓๐๖.     ตามเกรี่ยงเลี้ยงเลี้ยวลัด                   ตัดทาง
          หนามไหน่ไม่มีระคาง                                     ค่างเท้า
          ดงยาป่าฝิ่นฝาง                                             ฟุ้งรศ โอสถเอย
          ต่างต่างย่างทรายเปล้า                                  โปร่งฟ้าชาเกลือ ฯ

          ๓๐๗.     ปรายปรูปู่เจ้าเจ็ด                            ตพังคี
          ลักกระจั่นขันใชศรี                                    แซ่ม้า
          ใครเครือเดื่อดีหมี                                          มื้อเหลก เดกเอย
          เขามวกรวกรกฟ้า                                          ฝิ่นต้นคนจาม ฯ

          ๓๐๘.     กะทกรกกกกนากน้ำ                     ใจใคร
          ราชดัตสลัดได                                               ไข่เหน้า
          พิษนาดพาดไฉน                                           นากกภด กรดเอย
          สอึกสะอมส้มเช้า                                           ชิ่งช้าชาลี ฯ

          ๓๐๙.     มหาดดำคำไก้ต้น                            ทนดี
          หางตเค่เนระภูศรี                                        ซ่มกุ้ง
          ชาเลือดเหมือดคนมี                                    สมอพิเภก เอกเอย
          ลมป่วนหวนหอมฟุ้ง                                      เปลือกไม้ใบยา ฯ

          ๓๑๐.     กำยานก้านกิ่งช้อย                          ย้อยยาง
          คิดใคร่ได้สำอาง                                           อบน้ำ
          ยามไร้ไม่มีนาง                                             เสน่ห์พี่ นี้เอย
          สรี้นกลิ่นสรี้นศุขซ้ำ                                       โศกเศร้าเช้าเยน ฯ

          ๓๑๑.     ฉลูดโลดโกฎเก้าค่า                         ตาเสือ
          มเดื่อดินขมิ้นเครือ                                         ครอบฟ้า
          กรันเกราเค่าเยนเหนือ                                   หนอนตยาก ซากเอย
          หวายตะมอยข่อยคล้า                                   ขลู่ขล้อสมอไทย ฯ

          ๓๑๒.     หนามหันสันพร้าผัก                        แพวแดง
          สหัศคุณหสมุลแวง                                        สวาดเอื้อง
          สลอดเสลาเหล่ากระเจี้ยงแจง                        กำจัด อัดเอย
          หนุ่มหยุดขุดครบเขรื้อง                                  ห่อผ้าละว้าสะพาย ฯ

          ๓๑๓.     เกรี่ยงนำตำแหน่งแหร้                     แลหลาย
          ทุบแหลกแตกเนื้อพราย                                 พร่างพร้อย
          เหมือนรู้ผู้เฒ่าทาย                                        ถิ่นแร่ แม่เอย
          ชมเล่นเยนบ่ายคล้อย                                    คล่ำเนื้อเสือคะนอง ฯ

          ๓๑๔.     หวังปะพระปรอดรื้อ                         ดื้อเดิน
          พลอยกวั่งสังบูเรเพลิน                                   พลอดพร้อง
          หลีกหนามค่ามโขดเขิน                                  พนัสรื่น ครื้นเอย
          ลำฦกนึกขนิษฐ์น้อง                                       เสน่หเต้าเคล้าคลอ ฯ

          ๓๑๕.     ดงมะเกลือเหลือดกล้ำ                     ดำเหลือ
          เล่หม่อมย้อมมะเกลือ                                    กแจะให้
          ใจหม่อมย่อมเหมือนเกลือ                              กลิ่นร่ำ ดำเอย
          ดำเทือกเปลือกแก่นไสร้                                  ซี่นต้นผลดำ ฯ

          ๓๑๖.     เดินดงวงหว่างเวิ้ง                           เซิงสูง
          รื่นร่มชมฉมันฝูง                                            ฝ่านเนื้อ
          เนินไม้ใหญ่ยางยูง                                         พย่อมย่อม หอมเอย
          ชุ่มชื่นกลืนกล้ำเกลื้อ                                      กลิ่นเกลี้ยงเพียงสุคนธ์ ฯ

          ๓๑๗.     ค่ามป่งลงฮ่วงน้ำ                            ค่ำเยน
          ปะแต่หมอต่อกเตน                                       ตกกลิ้ง
          หมอตายฝ่ายนกเปน                                     ปล่อยโปรด โทษเอย
          ย่ามพ่าพร้ากะทอทิ้ง                                      ไท่เข้ายาวยาน ฯ

          ๓๑๘.     สิ่งของต้องแต่งตั้ง                           บังสกุน
          ปลงพระอสุภบุญ                                          แบ่งให้
          กรวดน้ำร่ำการุญ                                          เกรี่ยงกราบ ราบเอย
          เฒ่ากวั่งสังบุเนได้                                         ดาบหญ้ามตามประสงค์ ฯ

          ๓๑๙.     จากศพพลบค่ำคลุ้ม                        พุ่มพง
          ป่าว่านย่านหย่อมดง                                     แด่นลว้า
          ตามเกรี่ยงเลี่ยงลัดลง                                    แหล่งฮ่วย กวยแฮ
          หักฮ่างค้างที่ถ้า                                             ถิ่นน้ำลำธาร ฯ

          ๓๒๐.     เกรี่ยงสองกองกิ่งไม้                         ใส่เพลิง
          โพลงพลุ่งฟุ้งฟอนเซิง                                     สว่างฟ้า
          กวางปีบถีบป่ากเจิง                                       กจัดถิ่น สินแฮ
          ดงว่านกำยานละว้า                                       ระเยือกข้างหว่างเขา ฯ

          ๓๒๑.     เหล่าเกรี่ยงเลี้ยงหนุ่มน้อย               อ้อยแตง
          มันเผือกเลือกจัดแจง                                    จุดไต้
          เดือนหนึ่งพึ่งรวงแสวง                                   หวานฉ่ำ ล้ำเอย
          เอมอิ่มยิ้มแย้มได้                                          เกรี่ยงด้วยช่วยระวัง ฯ

          ๓๒๒.     เหล่าลูกผูกฮ่างห้อย                        ย้อยโยน
          ไกวเล่นเจรจาโขน                                         ขับร้อง
          ชักเชือกเยือกยวบโอน                                   อ่อนสบัด กวัดเอย
          กล่อมเห่เรไรซ้อง                                           แซ่เหรื้อยเฉื่อยเสียง ฯ

          ๓๒๓.     เกรี่ยงว่าป่าว่านร้าย                        ควายงัว
          เสือบ่อกล้ามากลัว                                        กลิ่นหว้าน
          เข้าชิดพิศมืดมัว                                            เมาซบ สลบแฮ
          ต้องย่างค้างไฟร้าน                                        รอดได้ไม่ตาย ฯ

          ๓๒๔.     เหมือนรู้ดูหว้านสว่าง                       กลางดง
          เลื่อมลุกทุกที่ตรง                                           เกิดต้น
          มืดมืดยืดสว่างวง                                          ว่านชื่อ กระสือแฮ
          คิดใคร่ไปเที่ยวค้น                                         ขุดบ้างกลางคืน ฯ

          ๓๒๕.     เกรี่ยงห้ามยามหว้านลุก                  ถูกตาย
          แก้อย่างไรไม่คลาย                                       คลั่งคลุ้ม
          จำหยุดสุดเสียดาย                                        ดูอร่าม วามเอย
          ริ่มห่างว่างซอกซุ้ม                                         สว่างหว้านด่านดง ฯ

          ๓๒๖.     ดึกดื่นชื่นชุ่มไม้                               ไพรพนม
          พร่ำพร่ำน้ำค้างพรม                                      พร่างฟ้า
          กลิ่นว่านซ่านส่งลม                                       กระหลบกรุ่น อุ่นเอย
          ยิ่งมืดครืดสว่างกล้า                                      กลิ่นกลุ้มคลุ้มเมา ฯ

          ๓๒๗.     หากครูรู้แก้ว่าน                               ท่านสอน
          เสกขะมิ่นกินจึ่งนอน                                      นั่นได้
          เกรี่ยงเมาเหล่าลูกถอน                                   ให้ขะมิ่น กินแฮ
          เมาส่างต่างกราบไหว้                                     ว่าขมี้นกินหาย ฯ

          ๓๒๘.     ยามสามยามพิษหว้าน                    ซานซึม
          เพลิงดับกรับเสียงกระหึม                               เห่าหื้อ
          ว่านคนบ่นพึมพึม                                          พูดค่าง ห้างแฮ
          กบเขียดเอียดอึงอื้อ                                       อึ่งร้องซ้องเสียง ฯ

          ๓๒๙.     กาแกแต่แว่วแหว้ว                          แจ้วเสียง
          ไก่กุกลูกเจี๊ยบเรียง                                        รอบห้าง
          หนุ่มฟังนั่งมองเมียง                                      หมายไก่ ใกล้แฮ
          เกรี่ยงใส่ไฟค่างหล้าง                                  ดับสิ้นกลิ่นยา ฯ

          ๓๓๐.     เกรี่ยงชวนจวนสว่างหว้าน               ซ่านแสลง
          ต่อแดดแผดแสงแขง                                     ค่อยเศร้า
          อยู่ชิดพิษร้ายแรง                                          ร้อนทั่ว ตัวเอย
          หนีออกนอกดงเข้า                                        เขตละว้าพาเดิน ฯ

          ๑. ลักกระจั่น = ลักจัน ชื่อสมุนไพรอย่างหนึ่ง
          ๒. ขันใชศรี = ขรรค์ชัยศรี ชื่อสมุนไพรอย่างหนึ่ง
          ๓. กะทกรก, กก, กนาก
          ๔. หางตเค่, เนระภูศรี = ว่านหางจระเข้, เนระพูสี(ว่านค้างคาวดำ) ชื่อสมุนไพรอย่างหนึ่ง
          ๕. ชาเลือด = ช้าเลือดหรือชะเลือด ชื่อสมุนไพรอย่างหนึ่ง
          ๖. หนอนตยาก = หนอนตายหยาก ชื่อสมุนไพรอย่างหนึ่ง
          ๗. ฝ่าน = ฟาน
          ๘. แด่นลว้า = แดนละว้า
          ๙. ค่างหล้าง = ข้างล่าง




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 12, ธันวาคม, 2558, 12:10:26 AM

          ๓๓๑.     สามยามตามเกรี่ยงหย้อง                มองทาง
          เดือนแหว่างแสงรางราง                                 เรี่ยไม้
          เกรี่ยงเราเป่าหลอดพลาง                               เพลิงชุด จุดแฮ
          ออกจากปากดงได้                                        แด่นลว้าป่าสูง ฯ

          ๓๓๒.     หึ่งหึ่งผึ้งเรียกร้อง                            ก้องกหึม
          หมีบ่นด้นดุ่มพึม                                           พุ่มไม้
          เยนเยียบเงียบเงางึม                                     สงบสงัด สัตว์เอย
          ฟ้าพร่ำน้ำค้างไห้                                           รเยือกเนื้อเหลือหนาว ฯ

          ๓๓๓.     จวนรุ่งฟุ้งดอกไม้                            ไพรพนม
          รื่นรื่นชื่นอารมณ์                                           เรื่อยริ้ว
          ร่วงหล่นบนเผ้าผม                                        ผอยถูก ตมูกเอย
          ลมผ่าวหนาวดอกงิ้ว                                     ง่วงเศร้าเหงาหงิม ฯ

          ๓๓๔.     หนาวลมห่มพ่าแก้                          แม่เอย
          หนาวที่ใจใครเลย                                         จะแก้
          ยามรุ่นอุ่นอกเอย                                          เคียงคู่ อยู่แฮ
          ยามเท่าเปล่าทรวงแท้                                   เที่ยวค้างกลางดง ฯ

          ๓๓๕.     เกรี่ยงเราเป่าหลอดโหล้ง                 โหว่งดัง
          สำเหนียกเรียกละว้าฟัง                                 ฝ่ายบ้าน
          ข้างเขาเป่ารับระวัง                                       วิเวกโร่ โหร่แฮ
          รู้ชัดลัดเข้าหย้าน                                          หย่อมละว้ามาคอย ฯ

          ๓๓๖.     เกรี่ยงปะละว้ารับ                            นับถือ
          พาเค่าเย่าเรือนคือ                                         พี่น้อง
          โหมไฟใส่ฟืนฮือ                                            ให้นั่ง อังเอย
          เช้าเพื่อนเกลื่อนมาพร้อง                                พรักพร้อมล้อมสลอน ฯ

          ๓๓๗.     ละว้าเถือเนื้อสดให้                          ไส่กระบุง
          หนุ่มแต่งแกงเผ็ดปรุง                                     เปราะพร้อม
          กินเค่าเหล่าเกรี่ยงมุง                                   มองปาก อยากแฮ
          เสจสรรพกับเกรี่ยงล้อม                                  กระทะลี้มชิมแกง ฯ

          ๓๓๘.     ร้องอร่อยพลางซดกลุ้ม                    หนุ่มสาว
          แม่ลูกมูกฟูมยาว                                           ยืดย้อย
          หมดเนื้อเหื่อโทรมพราว                                 พร่ำอร่อย น้อยฤๅ
          กอดหนุ่มอุ้มหนูน้อย                                      น่าได้ไว้ผัว ฯ

          ๓๓๙.     วานแกงแต่งพรึกพร้อม                    ล้อมดู
          ครกใหญ่ไส่โขลกครู                                       ครอบให้
          กวางป่าฮ่ากระทะหู                                       ห้อมซด หมดแฮ
          อิ่มอกยกมือไหว้                                            แวดล้อมพร้อมเพรียง ฯ

          ๓๔๐.     สาวสาวเหล่าลูกละว้า                     หน้าชม
          ยิ้มย่องผ่องผิวสม                                          ผูกเกล้า
          คิ้วตาน่านวลสม                                            เสมอฮ่าม งามเอย
          แข้งทู่หูเจาะเจ้า                                             จึ่งต้องหมองศรี ฯ

          ๓๔๑.     น้อยน้อยพลอยว่าละว้า                   หน้านวล
          ยุดหยอกนอกเสื้อสรวล                                  แซ่ซ้อง
          สาวสาวเหล่าละว้ากวน                                  กอดหนุ่ม อุ้มเอย
          ปล้ำเล่นเช่นพี่น้อง                                         นึกหน้าปรานี ฯ

          ๓๔๒.     ตาลวดยวดยิ่งลว้า                         ป่าเขียว
          เคยปะพระเจดีเดียว                                       เที่ยวด้วย
          ลาสาวเหล่าละว้าเกรียว                                  กรูส่ง ดงเอย
          เกรี่ยงเลือกเผือกมันกล้วย                               แบกบ้างทางไกล ฯ

          ๓๔๓.     ลวดละว้าพาเลี้ยวลัด                      ตัดทาง
          ไผ่ป่าหนาหนามกลาง                                   กลับเกลี้ยง
          พ้นไผ่ไม้ยูงยาง                                             ยามหล่น ผลเอย
          ลูกร่อนว่อนเวียนเหลี้ยง                                 หลีกต้นหล่นไกล ฯ

          ๓๔๔.     ลูกยางอย่างลูกน้อย                        ถ่อยสถุล
          ไม่รักศักศรีกระกุน                                      เก่งก้อ
          ครูสอนห่อนเหนคุณ                                      คิดออก นอกเอย
          ปลิ้นปลอกหลอกหลอนล้อ                             เล่ห์ต้นผลยาง ฯ

          ๓๔๕.     เยนชื่นรื่นร่มไม้                               ไพรระหง
          เปนป่ากฤศนาลง                                          สลับไม้
          โกร๋นเกราะเผาะผุะลง                                    ผุยล่อน กร่อนเอย
          กฤศนาว่าคือไสร้                                           พุะไม้ใหญ่พยูง ฯ

          ๓๔๖.     ขึ้นเนินเดินใกล้ชิด                           กฤศนา
          หอมรื่นชื่นนาสา                                           สูดซ้ำ
          สมมุติดุจดังทา                                             แป้งกแจะ และเอย
          ใครไม่ได้ให้น้ำ                                              กุหลาบหุหล้อยน้อยใจ ฯ

          ๓๔๗.     ขาดขะมิ้นสรี้นแม่เลี้ยง                    ลูกเอย
          สารภีพ่อเคย                                                 ขัดเนื้อ
          บุญนากยากไร้เชย                                        เช่นกลิ่น ขมิ้นแฮ
          ถึงไม่เหลืองเรืองเหรื้อ                                    ร่ำง้อขอหญิง ฯ

          ๓๔๘.     หนุ่มหนูรู้อบผ้า                               หาหอม
          ดอกไม้ไส่ห่อสนอม                                       แนบไว้
          ขาดแป้งแต่งตัวมอม                                     มีดอก ไม้เอย
          ต่างฟูกลูกนอนได้                                         นุ่มเนื้อเจือจอม ฯ

          ๓๔๙.     อกเอยเคยขู้พลอด                          ฉอดเสียง
          ตกเถื่อนเพื่อนกับเกรี่ยง                                 ละว้า
          ยามมีที่รักเคียง                                             ค่างค่อน ฉอ้อนเอย
          ยามยากบากเบือนหน้า                                 นึกน้องสยองแสยง ฯ

          ๓๕๐.     ทางร่มลมรื่นเหรื้อย                         เชื่อยโชย
          หอมสุกกรมยมโดย                                       ดอกไม้
          ผิละพวงร่วงกลิ่นโรย                                      รริกร่อน ว่อนเอย
          ตูมตาดกลาดหล่นใกล้                                   เกลื่อนข้างทางเดิน ฯ

          ๓๕๑.     ตวันเที่ยงเลี่ยงเลียบน้ำ                    ลำธาร
          พบที่ศีลาลาน                                               ฦกซึ้ง
          หยุดยั้งนั่งสำราญ                                          ร่มโศก ชโงกเอย
          ชื่นฉ่ำน้ำอ่อนอึ้ง                                            อาบเหล้นเยนสบาย ฯ

          ๓๕๒.     หนูหนุ่มทุ่มท่องน้ำ                          ลำลหาน
          ฟุ้งฟาดสาดสายสนาน                                   สนุกบ้า
          ลวดกวั่งซั่งบูเรบูราน                                      เรียนหนุ่ม กระทุ่มเอย
          เด็กอ่อนสอนเกรี่ยงละว้า                                ว่ายน้ำสำราญ ฯ

          ๓๕๓.     เกรี่ยงเลือกเชือกชิ่งช้า                     ช่วยแขวน
          หนุ่มหนุ่มรุมไกวแสน                                     สนุกล้ำ
          เจรจาว่าถวายแหวน                                      หวังเหาะ เคราะแฮ
          วันขาดพลาดโพล่งน้ำ                                 สนั่นร้องซ้องเสียง ฯ

          ๓๕๔.     น้ำใสไหลเลื่อนช้า                           ปลากริม
          กระกรับเกราะเราะเรียงริม                             ร่มไม้
          ศรีษะตะกั่วพิมพ์                                           พาตะพาก มากเอย
          ปักเป่าเหล่าหลดไหล้                                  แฉลบเลี้ยวเที่ยวสลอน ฯ

          ๓๕๕.     แห่งตื้นพื้นกรวดแก้ว                       แวววาว
          วาววับจับพฤกษพราว                                   พร่างน้ำ
          นิลบ้างหล่างเหลืองขาว                                 เฃียวแข่ง แดงเอย
          ช้อนคึ่นมึนมัวคล้ำ                                         เคลือบคล้ายสลายสลัว ฯ

          ๓๕๖.     กลางน้ำคล่ำดอกไม้                        ไหลลอย
          เหล่าหนุ่มสุ่มว่ายคอย                                   แข่งคว้า
          เด็จกลีบจีบเรือพลอย                                    เพลินเล่น เยนเอย
          เกรี่ยงว่ายได้ละว้า                                         ว่ายไหม้ไคร่เปน ฯ

          ๓๕๗.     ชุ่มชื่นขึ้นจากน้ำ                             สำราญ
          ลว้าเกรี่ยงเลี้ยงอ้อยตาล                                มะตาดมะต้อง
          เงาะป่าว่าหวายหวาน                                   วางต่าง ต่างเอย
          อิ่มชื่นรื่นเริงร้อง                                            รับช้าลาธาร ฯ

          ๓๕๘.     ตวันบ่ายหายเลื่อยล้า                      คลาไคล
          ข้ามโป่งดงเหล็กไหล                                     แหล่งขมิ้น
          พบเตาเก่าก่อไฟ                                           ผ้าพาด บาตแฮ
          ตายแน่แร่กินสริ้น                                          ซากเนื้อเหลือของ

          ๓๕๙.     สงสารท่านที่ม้วย                            อวยบุญ
          กระดูกยังบังสกุน                                          เก็บผ้า
          ย่ามบาตขาดเปนจุล                                      จุดใส่ ไฟเอย
          ตายเปล่าเจ้ากูบ้า                                          บ่อรู้ครูสอน ฯ

          ๓๖๐.     เหล็กไหลได้แต่บ้า                           หาแสวง
          ถูกแร่แม่สารแสลง                                         เหล็กคล้าย
          หลอมถลุงพลุ่งเพลิงแรง                                 ราวรส กรดเอย
          ควันพิษฤทธิ์สารร้าย                                      ร่ำไซ้ไสร้สูญ ฯ

         ๑. แด่นลว้า = แดนละว้า
          ๒. กินเค่า = กินข้าว
          ๓. ตาลวด ละว้าผู้นำทาง
          ๔. กระกุน = ตระกูล
          ๕. วัน = วัลย์ คือ เถาวัลย์ที่ทำเชือกผูกชิงช้า
          ๖. ปักเป่า = ปักเป้า
          ๗. คือ พบพระซึ่งเล่นแร่ ถูกแร่กินตาย เหลือแต่ข้าวของ




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 13, ธันวาคม, 2558, 12:02:36 AM

          ๓๖๑.     เดินทางหว่างไม้ชัฏ                         ลัดเฉลียง
          ลมตกนกสนั่นเสียง                                       แซ่ร้อง
          ร่ายไม้ไต่มองเมียง                                        เหมือนจัก ทักเอย
          เพรียกพลอดฉอดเสียงซ้อง                            แซ่จ้อซอแซ ฯ

          ๓๖๒.     นกตขาบคาบตขบเต้น                    เผ่นโจน
          บ้ารบุ่นขุนแผนโผน                                       ผ่านหน้า
          เหล่านกหกหิ้วโหน                                        ห้อยไต่ ไม้แฮ
          ไก่เถื่อนเกลื่อนไก่ฟ้า                                     ฟุบไม้ไซ้ขน ฯ

          ๓๖๓.     คู่ลาโห่โหรโร่โหร้                           โห่โหย
          โพระโดกโหวกวิเวกโหวย                               แว่วซ้อง
          ยามยินยิ่งดิ้นโดย                                          เดินหว่าง ทางเอย
          เค้ากู่กู๋กู่ก้อง                                                 ไก่แก้วแจ้วเสียง ฯ

          ๓๖๔.     แซ้งแซวแว่วแหว้วพลอด                  ฉอดเสียง
          หวีดหว่อจ้อจับเคียง                                      คู่เคล้า
          นึกเหมือนเพื่อนรักเรียง                                  ร่ำพลอด ฉอดเอย
          อายนกอกใจเศร้า                                          โศกสะอื้นฝืนเดิน ฯ

          ๓๖๕.     ผงกผงกนกอี่แอ้น                         กระแวนกระเวน
          กวักเกว่าเหล่ากางเขน                                   แขกเต้า
          ตัวผู้จู่โจมเจน                                                กโจมจับ ทับแฮ
          ขะมิ่นอ่อนนอนแนบเคล้า                               คู่ป้อนสลอนเหลือง ฯ

          ๓๖๖.     หนูหนุ่มดูขมิ้นอ่อน                          นอนคลอ
          ใครช่วยทามาหนอ                                         นกขมิ้น
          เหลืองอ่อนหล่อนลองขอ                                ขมิ้นนก ขมิ้นเอย
          ขมิ้นที่ของน้องสิ้น                                          แซ่งฉอ้อนวอนฃอ ฯ

          ๓๖๗.     รวังไพรร่ายร้องกร่อ                          กร๋อกรอ
          แอแอ่แอ้แอ๊อุลอ                                            เลียบร้อง
          พญาลอล่อล้อคลอ                                        เคล้าคู่ อยู่แฮ
          กะหรอดกรอดกร๊อดกร๋อดร้อง                         กะรอกเต้นเล่นกระแต ฯ

          ๓๖๘.     ต้อยตีวิดชิดโฉบร้อง                        ก้องเกรียว
          ตวี๋ดตวิ๋ดติ๋ดเตี่ยวเตียว                                   เจี่ยวจ้อย
          ตามทักปักหน้าเจียว                                      เจ้าตีวิด กระจิ๋ดเอย
          เด็กรักทักถามกต้อย                                      กเตาะเต้นเผ่นหนี ฯ

          ๓๖๙.     กต่ายตุ่นวุ่นวิ่งข้าง                          ทางเตียน
          เด็กโดดโลดไล่เฉวียน                                    ฉวัดคว้า
          ทักกระทอล่อเลี้ยวเวียน                                 วิ่งลัด สกัดแฮ
          ล้มลุกคุกเข่าหน้า                                          นิ่วต้องย่องเดิน ฯ

          ๓๗๐.     ตวันเยนเหนโขดตขุ้ม                       เขาเขียว
          สูงสุดดุจกลีบเกลียว                                      เมฆคลุ้ม
          เสือกวางต่างกระเกริงเกรียว                           เกริ่นป่า มาแฮ
          เดชะพระเจ้าคุ้ม                                            คชร้ายควายเสือ ฯ

          ๓๗๑.     ถึงถิ่นหินเงื้อมงอก                          กรอกเขา
          หินหลักปักสองเสา                                       ซอกน้อย
          ลอดเลี้ยวเหนี่ยวหน่วงเถา                             ลดาช่วย ด้วยแฮ
          ลงพุปรุะน้ำพร้อย                                         พร่างคล้ายสายฝน ฯ

          ๓๗๒.     พระเจดีที่ค่างถ้ำ                             บุรำบุราน
          สูงสักหกศอกประมาณ                                  ลม่อมป้อม
          ปตูมีที่ช่องดาน                                           ดันปิด สนิดแฮ
          ปูนเพชรเขดเขาล้อม                                      แหล่งไว้ใบลาน ฯ

          ๓๗๓.     หนูหนุ่มรุมเข้าผลัก                          ปักกตู
          ปิดห่องของท่านผู่                                          ภิเศศไว้
          ต่างมองซ่องดานดู                                         แวววับ ลับแฮ
          สะมาบาปกราบไหว้                                      หวังผึ้งจึ่งมา ฯ

          ๓๗๔.     จัดแจงแต่งตั้งธูป                             เทียนถวาย
          เข้าตอกดอกไม้ราย                                        รอบล้อม
          สรงพระประสุคนธ์ปราย                                 ปรุงรศ สดเอย
          กราบพระประณตน้อม                                   นั่งใต้ไทรทอง ฯ

          ๓๗๕.     จุดเทียนเวียนสว่างเวิ้ง                     เพิงผา
          น้ำพุทลุศีลา                                                  ลั่นครื้น
          ห้วงห้องปล่องคงคา                                       ขังเปี่ยม เปรี่ยมเอย
          ชื่นชุ่มภูมิภาคพื้น                                           พิลึกหน้าอาไศรย ฯ

          ๓๗๖.     หาถ้ำค่ำมืดไหม้                              ใคร่เหน
          สงัดเงียบเยียบเยือกเยน                                อย่อมไม้
          พบแท่นแผ่นผาเปน                                       ปูนเพช สำเรจเอย
          ที่อยู่ผู่ภิเศศไว้                                               ฉวากเวิ้งเพิงเขา ฯ

          ๓๗๗. อาไศรยในเงื้อมฉโงก                           โกรกผา
          ที่แท่นแผ่นศีลา                                             เลื่อมแก้ว
          เทียรธูปบุปผบูชา                                          เชิญช่วย ด้วยเอย
          กราบพระอธิถานแล้ว                                     ลูกน้อยพลอยนอน ฯ

          ๓๗๘.     เกรี่ยงกวั่งทังลวดละว้า                    กล้าแขง
          ฟืนไส่ไฟโพลงแสง                                         สว่างหน้า
          หุงเค่าเต่าต้มแกง                                        กินเสร็จ สำเรจแฮ
          นั่งเล่นเยนเยือกฟ้า                                        พร่ำพร้อยฝอยฝน ฯ

          ๓๗๙.     ลวดว่าป่าปู่เจ้า                               เขาโพรง
          ที่อยู่หมู่ช้างโขลง                                           คล่ำล้อม
          เยนเช้าเหล่าช้างโยง                                      ฝูงเที่ยว เกรียวแฮ
          มาปลอดยอดดีด้อม                                      ดอดเข้าเขาสบาย ฯ

          ๓๘๐.     ใต้เหนือเสือช้างรอบ                        ขอบเขา
          อยู่แต่นอกสอกเสา                                        แซ่ซ้อง
          โกรกกรอกซอกแซกเรา                                  ทลุโตล่ง โว่งเอย
          สัตว์อื่นหมื่นแสนต้อง                                    เติ่งค้างข้างเขา ฯ

          ๓๘๑.     เกรี่ยงลว้าป่าปู่เจ้า                          เขากลัว
          อยู่แต่นอกกลอกหวัว                                    ไว่ซ้อง
          แสกเค้าเค่ามามัว                                         มืดน่า ตาแฮ
          เด็กใหญ่ไม่รู้ฉ้อง                                           ฉวากโว้งโพรงเขา ฯ

          ๓๘๒.     ตาลวดอวดอ้างเริ่ม                         เดิมที
          โขลงไล่ไพล่ผลุนหนี                                       เหนี่ยวไม้
          เหนปล่องช่องเลกมี                                       มุดลอด ตลอดแฮ
          จึ่งปะพระเจดีได้                                            สดับต้นหนหลัง ฯ

          ๓๘๓.     ฟังพร่ำตามเรื่องรู้                            บูราน
          ศักสิทธิ์พิสดารชาญ                                      เชี่ยวแท้
          ตรวดน้ำร่ำอธิถาน                                         เทพช่วย ด้วยเอย
          ขอปะพระปรอดแก้                                        สดวกได้ใบลาน ฯ

          ๓๘๔.     น้ำผึ้งครึ่งจอกตั้ง                             สังเวย
          เชิญพระปรอดเสวย                                      หว่างไม้
          บุบผาบุชาเชย                                              ช่วยชัก สลักแฮ
          ขออ่านลานทองได้                                        ดุจข้าอาวร ฯ

          ๓๘๕.     หนึ่งครูผู่ภิเศศส้าง                          ปางหลัง
          เชิญช่วยอวยสวัดิหวัง                                    ไว่เท้า
          ประโหญดโปรดสัตว์สัง                                  สารวัฏ สวัดิเอย
          จึ่งจิตสิทธิแก่กล้า                                          กม่อมหมั้นกตันยู ฯ

          ๓๘๖.     อัพิวาทราตนหนั้ง                            ตั้งใจ
          หวิดหวิดชิดเฉียดไฟ                                      ฟอดผึ้ง
          เทียนดับกลับจุดไฟ                                        ส่องขเม่น เหนแฮ
          สธุสพระปรอดขรึ้ง                                         จอกแก้วแพรววาว ฯ

          ๓๘๗.     หญิบขึ้นลื่นหลุดเหล้                        ปรอดเหลว
          ใสเหน่งเปล่งปลอดเปลว                                ปลอบช้อน
          ห่อนเหนเช่นองคเอว                                      เล็ดฟ่าย คล้ายแฮ
          หญิบหลุดปลุดปลิ้นปล้อน                              เปล่าคล้ายหายสูญ ฯ

          ๓๘๘.     น้ำผึ้งครึ่งกระบอกตั้ง                       หวังริน
          ฟอดฟอดปรอดกิน                                        กบปล้อง
          ควักขึ้นลื่นตกหิน                                           หายเปล่า เล่าแฮ
          หนุ่มห่อ......อยู่ซ้อง                                     แซ่ปล้ำคลำหวาม

          ๓๘๙.     เกรี่ยงละว้าผ้าขอดเข้า                     เปล่าหาย
          ใส่กลักหนักมือหมาย                                     มั่นแท้
          กลับลอดปลอดเปล่าดาย                               เด็กกระโดด โครท๑๐เอย
          ลื่นหลุดสุดกลแก้                                           กิจสึ้งตรึงกระสิน ฯ

          ๓๙๐.     หายลื่นคืนเข้ากระบอก                    ออกถูน๑๑
          รุ่มร่ำน้ำผึ้งสูญ                                              ซิ่นม้วย๑๒
          ปรอดหายฝ่ายกองกูล                                    ก่อกลับ ดับแฮ
          เทียนท่วยพลอยหมดด้วย                               เด็กจ้องส่องแสวง ฯ

         ๑. คู่ลา = คุลา (ชนชาติต่องสูและไทยใหญ่)
          ๒. อีแอ้น = นกอีแอ่น (นกนางแอ่น)
          ๓. ปตู = ประตู
          ๔. ปักกตู = ปากประตู
          ๕. ผู่ภิเศศ = ผู้วิเศษ
          ๖. เต่า = เตา
          ๗. เล็กฟ่าย = เล็ดฝ้าย-เมล็ดฝ้าย
          ๘. ที่ละไว้ ต้นฉบับลบเลือน อ่านไม่ออก
          ๙. หวาม หรือ หลาย ต้นฉบับไม่ชัด
          ๑๐. โครท = โกรธ
          ๑๑. ออกถูน หรือ ออกภูน ต้นฉบับไม่ชัด
          ๑๒. ซิ่นม้วย = สิ้นม้วย หรือ สิ้นถ้วย ต้นฉบับไม่ชัด




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 14, ธันวาคม, 2558, 12:03:55 AM

          ๓๙๑.     ดึกสามยามสงัดครึ้ม                       งึมเงา
          เยนเยียบเงียบขอบเขา                                  โขดเงื้อม
          มืดคลุ้มพุ่มกระแบกกระเบา                           บังปิด มิดเอย
          แวววับลับแลเหลื้อม                                      ปรอดหร้อนว่อนเวียน ฯ

          ๓๙๒.     เกือบรุ่งฝูงช้างแซ่                            แปร๋แปร๋น
          กรวดป่ามาแกร๋นแกร๋น                                  เกริ่นหย้าน
          ฮูมฮูมอู่มอึงแสน                                           สนั่นรอบ ขอบแฮ
          คึกคึกทึกเสทือนสท้าน                                   ถิ่นไม้ไพรพนม ฯ

          ๓๙๓.     ต่างตื่นฟื้นสติตั้ง                             ฟังโขลง
          ครื้นครั่นลั่นผึงโผง                                         แผดร้อง
          เกรี่ยงเราเป่าหลอดโหวง                                โหว่งโว่ โร่แฮ
          ช้างสงัดบัดเดี๋ยวซ้อง                                     แซ่เข้าเสาหิน ฯ

          ๓๙๔.     อึกกทึกครึกครื้นนอก                       กรอกทาง
          หักโค่นต้นยูงยาง                                          ย่ำค้น
          เหมือนรู้ว่าอยู่กลาง                                       กลีบช่อง ปล่องแฮ
          จนรุ่งฝูงช้างร้น                                              รุกร้องซ้องเสียง ฯ

          ๓๙๕.     เกรี่ยงลว้าพาขึ้นฉโงก                      โกรกสูง
          แลค่างล่างช้างฝูง                                         ฟูดฉเง้อ
          กลิ่นใกล้ไล่โยกยูง                                         ยางโค่น ต้นแฮ
          เขย่งคึ้นยื่นงวงเหย้อ                                      ยุดไม้ไต่เขา ฯ

          ๓๙๖.     ดูเล่นเหนสนุกหน้า                          ผาเผิน
          ตรงกรอกซอกเสาเนิน                                    นั่งพร้อม
          ช้างยิ่งวิ่งพล่านเพลิน                                     พลอยคว่าง ช้างแฮ
          ช้างแล่นแปร๋นฮูมห้อม                                   หืดฮื้ออื้ออึง ฯ

          ๓๙๗.     หนุ่มหนุ่มรุมโห่ขว้าง                        ช้างโขลง
          มันขเม่นเหนคนโขยง                                     เย่อไม้
          ตามุ่งพลุ่งพลามโพลง                                    พลั่งพลั่ง ปลั่งแฮ
          ฮูมเค่าเสาหินไง้                                             งัดง้างสล้างสลอน ฯ

          ๓๙๘.     แลดูหมู่ช้างเถื่อน                            เกลื่อนโขลง
          ลุยผ่ามาผางโผง                                           พวกพ้อง
          ยัดเยียดเสียดแซกโยง                                   ยาวยืด มืดแฮ
          แหงนน่างาเงยซ้อง                                        สลับสล้างค่างเขา ฯ

          ๓๙๙.     ช้างบ้างาใหญ่เฟื้อย                        เปลือยเปลา
          ทลวงทลึ่งถึงแทงเสา                                     สวบง้าง
          งากระเด่นเผ่นท้าวเทา                                แทงอีก ฉลีกเอย
          บ้าเลือดเดือดดุนช้าง                                     อื่นร้องซ้องเสียง ฯ
          
          ๔๐๐.     เพลินดูหมู่ช้างคล่ำ                          ต่ำสูง
          เตี้ยค่อมปลอมแปลกฝูง                                เฟ่าฉแง้
          ขุดคัดงัดยางยูง                                            ยับทับ สลับแฮ
          จนเที่ยงเสียงเซงแส้                                       แสบท้องต้องถอย ฯ


          ๔๐๑.     เกรี่ยงลว้าปลาเค่าน้ำ                      สำรอง
          ติดย่ามตามทำนอง                                       น่าไม้
          พรีกเกลือเมื่อขาดของ                                   คิดคู่ หมูเอย
          อร่อยอิ่มยิ้มแย้มได้                                       เด็กน้อยพลอยเพลิน ฯ

          ๔๐๒.     เลียบเดินเนินไม้รอบ                       ขอบเขา
          รื่นร่มชมฉลูดเฉลา                                        สลับเลื้อย
          มสังทรางกร่างกรันเกรา                                 กรวยกระทุ่ม ฉอุ่มเอย
          เคี่ยมข่อยสร้อยฟ้าเฟื้อย                                เฟื่องฟุ้งจรุงจรวย ฯ

          ๔๐๓.     มะไฟมะเฟืองเหลืองอร่ามต้น           ผลพวา
          แมงคุดละมุดสีดา                                         ดกด้วย
          บูราณท่านปลูกมา                                        มีพืด ยืดเอย
          ไม้งอกซอกเหวห้วย                                       ดอกย้อยห้อยไสว ฯ

          ๔๐๔.     มะตูมมะตาดกลาดกลิ้งหล่น            ล้นเหลือ
          เด็กใคร่ได้ไส่เรือ                                            ร่ำค้า
          เหมือนปลูกลูกดอกเฝือ                                  ฟุ้งตลบ อบเอย
          อยากอยู่ดูสนุกหน้า                                       นั่งเหล้นเยนใจ ฯ

          ๔๐๕.     เลียบรอบขอบเขตข้ำ                       ย่ำเยน
          มาที่เจดีเหน                                                 แห่งถ้ำ
          น้ำพุปรุะซ่านเซน                                          สาดปิด มิดแฮ
          ต่อนั่งหลังรับน้ำ                                            พุไว้ได้เหน ฯ

          ๔๐๖.     อยากดูซู่เปียกน้ำ                            ตรำหนาว
          มืดเขม่นเหนแวววาว                                     สว่างหว้าน
          พุน้ำพร่ำพรมพราว                                       หนาวสุด อยุดแฮ
          ต่างต่างคางสั่นสท้าน                                    สทึกสท้อนถอนใจ ฯ

          ๔๐๗.     หนาวน้ำซ้ำเปียกผ้า                        หน้าจ๋อย
          สุมไส่ไฟโพลงพลอย                                      ผึ่งผ้า
          เพลิงแรงแฮ่งแล้วคอย                                   ขึ่งอื่น ผืนแฮ
          พร้อมพรั่งทังเกรี่ยงลว้า                                 ไว่ตั้งสังเวย ฯ

          ๔๐๘.     บุบผาสารพัดพร้อม                         หอมระเหย
          บำบ่วงสรวงสังเวย                                         สวัดิให้
          ผลักดูปตูเผย                                                พอขเยื่อน เคลื่อนแฮ
          แย้มช่องสองนิ้วได้                                         เด็กด้วยช่วยดุน ฯ

          ๔๐๙.     ในห้องมองมืดกลุ้ม                         คลุ้มควัน
          หอมรื่นชื่นกลิ่นจันทน์                                    จากห้อง
          ผลักอีิกกริกกลอนดัน                                     ดุนผลัก หนักแฮ
          ปตูกลับหับกึงก้อง                                         ปกับแหน้นแผ่นผนัง ฯ

          ๔๑๐.     โยกคลอนห่อนจะได้                        ไหวสเทือน
          รู้เท่าเจ้าบิดเบือน                                          บ่อให้
          เยนย่ำค่ำคิดเฟือน                                        ไฟไส่ ไว้แฮ
          ไกลถิ่นสริ้นเทียนไต้                                       ต่างต้องกองเพลิง ฯ

          ๔๑๑.     เหมือนรู้ครูเถ้าเล่า                           เราเหน
          ถ้ำที่เจดีเปน                                                 ป่าซึ้ง
          เบิกสลักผลักกระดอนกระเดน                        กระดากกลับ หับแฮ
          หมดเลี่ยนเทียนน้ำผึ้ง                                    ผักส้าปลายำ ฯ

          ๔๑๒.     คิดกลับหลับอ่อนสอื้น                     ตื้นใจ
          กรีดกริ่งหริ่งเรไร                                            เรื่อยร้อง
          แจ้วแจ้วแว่วเสียงใส                                      ซอรับ ขับเอย
          เรื่อยเรื่อยเฉื่อยเสียงซ้อง                                เสนาะน้ำคำครวญ ฯ

          ฝัน
          ๔๑๓.     เสียวทราบวาบสว่างเวิ้ง                   เผิงผา
          เพียงพระโรงโถงฝา                                       เฟ่าท้าว
          สี่นางค่างเคียงพญา                                      ยอดยิ่ง หญิงเอย
          ไว้จุกลูกเล็กจ้าว                                            แจ่มหน้าสง่างาม ฯ

          ๔๑๔.     ท้าทับจับปี่จ้อง                               ลองซอ
          พร้อมพรั่งนั่งเรียงรอ                                      เรียบร้อย
          กระษัตรหัตถ์จบขอ                                       คำขับ สดับแฮ
          ยินชื่อฦๅเลื่องถ้อย                                        เทพท้าวกล่าวยอ ฯ

          ๔๑๕.     จำรับขับกล่อมท้าว                         กล่าวกลอน
          ชมพระศะศริทร                                          ถ่องฟ้า
          ดาวประดับกับจันทร์จร                                 แจ่มเมฆ วิเวกเอย
          เพียงราชนาฎนวลหน้า                                  นอบน้อมล้อมสลอน ฯ

          ๔๑๖.     ท้าวชอบตอบเหล้าเรื่อง                   เบื้องบุราณ
          ปราสาทราชวังสถาน                                    ท่านสร้าง
          เขารอบขอบปราการ                                     เกิดห่า มาแฮ
          เปนเถื่อนเกลื่อนโขลงช้าง                              ช่วยเฝ้าเข้าของ ฯ

          ๔๑๗.     เจดีที่อยู่ห้อง                                  ทองพทม
          ปรอดเสร็จเพชปูนประสม                             ใส่ไว้
          สำหรับกับถั่วนม                                          เนื้อแผด แปดแฮ
          ของลูกจุกจะได้                                            เกิดสร้างปรางทอง ฯ

          ๔๑๘.     ใช่ยาอายุร้อย                                 แสนปี
          ทั่วล่าหาห่อนมี                                             แม่นแล้ว
          ปรอดฟอดรัศมี                                             เสมอเม็ด เพชเอย
          ใช่พระปรอดแพร้ว                                         พระไหว้ใช่การ ฯ

          ๔๑๙.     หนึ่งคว่างช้างเจ้าป่า                       งากระเดน
          โป่งป่ามาคอยเขน                                        เคียดแค้น
          สมเคราะห์เพราะเหตุเหน                              ให้สวัดิ กษัตรเอย
          นอนหลับทับที่แถ้น                                       ท่านอ้างทางบุญ ฯ

          ห้าม ๓ ข้อ
          ๔๒๐.     ห้ามอย่าหาปรอดแหร้                     แชเชือน
          สืบทร่างทางบุญเบือน                                   แบ่งบ้าง
          ยายืนหมื่นปีเฟือน                                         ฝ่ายว่า บ้าแฮ
          อย่าอยู่จู่หนีช้าง                                            ช่วยให้ไปดี ฯ

          ๑. กระเด่น = กระเด็น
          ๒. ปกับแหน้น = ประกับแน่น
          ๓. ศะศริทร = ศศิธร-พระจันทร์


 หน้าถัดไป  >>> (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6990.msg24767#msg24767)



หัวข้อ: Re: โคลงนิราศสุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 15, ธันวาคม, 2558, 12:18:29 AM

<<< ก่อนหน้า (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6990.msg24470#msg24470)                                                             .

          ๔๒๑.     ปลาดปากฝากบุตรไว้                     ให้เรียน
          กลอนกล่าวท่านลัศเตียน                            แต่ต้น
          ลูกวานอ่านรามเกียรติ์                                   เกิดยุค สนุกแฮ
          ช้างไล่ได้พาพ้น                                             พูดอ้อนวอนวาน ฯ

          ตื่น
          ๔๒๒.     สว่างตื่นขึ้นเก้าค่ำ                           สำคัญ
          จาฤกเรื่องเมืองสุพรรณ                                  ผูกไว้
          เคลิ้มเหนเช่นไฝ่ฝัน                                        ฟังเจ้า เล่าเอย
          ลูกเล็กเด็กจะได้                                            สดับห้ามสามสถาน ฯ

          ๔๒๓.     เลยลาป่าปู่เจ้า                                เช้าสาย
          ออกจากปากปล่องหมาย                               มุ่งช้าง
          เหนเกลื่อนเถื่อนพังพลาย                               พล่านสกัด อัดเอย
          ล้อมรอบขอบเขาข้าง                                     เขตเข้าเสาหิน ฯ

          ๔๒๔.     ใจหายหมายดุจเจ้า                         เข้าฝัน
          โป่งป่ามาสกัดกัน                                          เก่งแท้
          โห่ขับกลับกลุ่มถลัน                                       ทลวงไล่ ใกล้แฮ
          อยู่จะค่ำจำแก้                                               ก่อให้ไฟโพลง ฯ

          ๔๒๕.     เกรี่ยงลว้ากล้าไล่ช้าง                       กลางโขลง
          คบแกว่งแสงเพลิงโพลง                                  พล่านร้อง
          ช้างตื่นครื้นเครงโยง                                       เหยียดป่า ล่าแฮ
          เซงแซ่แปร๋แปร๋นซ้อง                                      สนั่นหน้าป่าเปิง ฯ

          ๔๒๖.     ฮูมฮูมอูมอื้ออึก                                กทึกโขลง
          ป่าแหลกแตกผางโผง                                     แผดร้อง
          ฝุ่นฟุ้งพลุ่งควันโขมง                                      มืดล่า ฟ้าแฮ
          สเทือนสทึกกึกก้อง                                        เกือบเถี้ยงเสียงอึง ฯ

          ๔๒๗.     เหนเงียบเลียบเลี้ยวออก                  กรอกทาง
          งาหักดักเดินขวาง                                       ไขว่ค้น
          ไม้ไล่ก่ายกีดกาง                                            เกะกะ ผงะแฮ
          เหนจะไปไม่พ้น                                             ผ่อนเข้าเสาหิน ฯ

          ๔๒๘.     บัดเดี๋ยวเกรียวตรวดแส้                   แกร๋แกร๋น
          ขวักไขว่ไปมาแทน                                         ท่องเถี้ยว
          ฬ้อเล่นเช่นผัดแพน                                        พวกเด็ก เล็กเอย
          มันไล่ไพล่ผลุนเลี้ยว                                       ลอดเข้าเสาหิน ฯ

          ๔๒๙.     จุดไฟไล่แล้วค่อย                             ถอยไป
          เพลิงดับกลับเวียนระไว                                  แวดล้อม
          หลอดเป่าเท่าไรไร                                          ไม่ว่าง ช้างเอย
          ดุจว่าฆ่าศึกห้อม                                            ฮุ่มไว้ใจหาย ฯ

          ๔๓๐.     เกรี่ยงลว้าหน้าไม้ส่อง                      ย่องบัง
          ยิงแปรกแสกหน้าปั๋ง                                      ป่วนร้อง
          งาหักปักขมับฉมัง                                         หมุนป่วน ซวนแฮ
          ฝูงเถื่อนเพื่อนพยุงซ้อง                                   แซกแส้แปร๋แปร๋น ฯ

          ๔๓๑.     ยางน่องต้องช้างคลั่ง                       ประดังเสียง
          เพื่อนหน่วงงวงประคองเคียง                          เค่าไม้
          ต่างห่างต่างมุ่งเมียง                                      ฉม้ายหม้าย หมายแฮ
          เหลือจะลี้หนีได้                                             เด็กน้อยหง่อยเหงา ฯ

          ๔๓๒.     เกรี่ยงลว้าว่าไว่เจ้า                         เขาโพรง
          ช่วยขู่หมู่ช้างโขลง                                        คลาศแคล้ว
          ไปถึงจึ่งรำโรง                                               รินเล่า เจ้าเอย
          จวนค่ำร่ำว่าแล้ว                                          หลอดเร้าเป่าถวาย ฯ

          ๔๓๓.     บัดเจ้าเข้าหนุ่มหนั้ง                         สังบุเร
          ลุกคึ่นยืนโซเซ                                               ซั่น๓สท้าน
          ยุดมือฮื่อหันเห                                              ฮึดฮัด สบัดแฮ
          เหนผิดคิดขันจ้าน                                          จับไข้ใช่เชิง ฯ

          ๔๓๔.     รู้ทีผีวิ่งเข้า                                      เดาถาม
          มาแต่ไหนไขความ                                        บอกบ้าง
          พลิกผลักซักถึงสาม                                       หนตะคอก ออกแฮ
          ไอ้ลว้าฆ่าช้าง                                               ฉุดไว้ใช้แทน ฯ

          ๔๓๕.     ลวดลว้าว่าให้ช่วย                           ด้วยเอย
          สังบุเรเซเลย                                                 สลบแหน้
          แก้ไขไม่ฟื้นเฉย                                             ฉุนคิด ผิดแฮ
          จนค่ำจำจนแท้                                              ทุกข์ท้อระย่อแสยง ฯ

          ๔๓๖.     หวังยุดพุทธิเจ้าพระ                         ชนะมาร
          โปรดปราบราพรางควาน                               ไขว่ล้อม
          เดชะพระกุศลชาญ                                       เชิญช่วย ด้วยเอย
          เคลิ้มเช่นเหนพระพร้อม                                 สพรั่งคล้ายหลายหน ฯ

          ๔๓๗.     เกรี่ยงจามสามฉาดฟื้น                    ยืนหัน
          หวัวร่องององัน                                             ง่วงง้ำ
          สองเฒ่าเค่าถามผัน                                      ผินขีก อีกแฮ
          พยักน่าว่าเมื่อข้ำ                                          ขับน้อยคอยฟัง ฯ

          ๔๓๘.     สังบุเรเซซุดหนั้ง                             ยังหาว
          ถามว่าตามันวาว                                          วิ่งคว้าง
          หวัวจุกลูกเล็กขาว                                         เขาช่วย ด้วยแฮ
          ว่าพ่อขอบุญจ้าง                                           จะให้ไปตาม ฯ

          ๔๓๙.     เหมือนฝันขันน้ำตรวจ                     สวดสัภี
          พ้นทุกข์ศุกขีศุกขี                                          คึ่นฟ้า
          โขมดโขลงโป่งป่าผี                                        ผาศุข สนุกเอย
          อย่าหน่วงหวงห้ามช้า                                    ช่วยสร้างทางกุศล ฯ

          ๔๔๐.     แว่วเสียงเพียงรนาดฆ้อง                  หนองเหนง
          จวนค่ำซ้ำวังเวง                                            หว่างไม้
          ฤๅเจ้าเฟ่าฟังเพลง                                         พลอยบ่วง สวงเอย
          แนะหนุ่มรุมร้องไหว้                                       สวัดิเจ้าเขาเขิน ฯ

          ๔๔๑.     ขับข้อยอยศท้าว                              กล่าวกลอน
          สิงสู่อยู่สิงขร                                                 ห่อนเศร้า
          พร้อมภักอักษรสมร                                     เสมอกษัตร สวัดิเอย
          ขับกล่อมน้อมแนบเฝ้า                                   ฟุบเฟี้ยมเสงี่ยมงาม ฯ

          ๔๔๒.     สองข้อยอยศหญิ้ง                           สิงขร
          เสวยศุขทุกภุทันดร                                     ห่อนร้าง
          ไม้งอกออกออรชร                                         ฉัดสพรั่ง บังเอย
          ชุ่มชื่นพื้นพฤกสล้าง                                       สลับล้อมพร้อมไสว ฯ

          ๔๔๓.     สามข้อยอยศไม้                              ไพรสาณฑ์
          ชื่นชุ่มภุมิภาคสถาน                                       เถื่อนกว้าง
          ผลดอกออกอวยทาน                                     อุทิศทั่ว ตัวเอย
          แขนงหน่อกอกาบสล้าง                                  เลิศล้ำจำเจริญ ฯ

          ๔๔๔.     สี่ข้อยอยศสริ้น                                ถิ่นถาน
          เทพทุกรุกขโรงศาล                                        ท่านสร้าง
          เชิญอยู่สู่สำราญ                                           วานช่วย ด้วยเอย
          กั่นโป่งโหงห่าช้าง                                          ช่วยให้ไปสบาย ฯ

          ๔๔๕.     อยุดขับตรับเตรียบไม้                      ไพรระหง
          เยนเยียบเงียบสงัดวง                                    หว่างไม้
          รอนรอนอ่อนอัศดง                                        แดดดับ พยับเอย
          แหล่งล่าป่าเหนือใต้                                       เงียบสริ้นถิ่นสถาน ฯ

          ๔๔๖.     เกรี่ยงเหนเปนเด็กน้อย                    คอยนำ
          ไว้จุกลูกจ้าวจำ                                             จุดไต้
          วู้วู้กู่สมคำ                                                     คิดเช่น เหนแฮ
          ออกจากปากดงได้                                         ดุ่มด้อมด่อมเดิน ฯ

          ๔๔๗.     ตามลว้าพาอ้อมออก                      นอกทาง
          มืดขเม่นเหนรางราง                                      รกเรี้ยว
          ไม้ล่ายก่ายกิดขวาง                                      ขวันพี่ หนีเอย
          เด็กดอดลอดลัดเลี้ยว                                    ล่วงหน้ากล้าหาญ ฯ

          ๔๔๘.     ออกละเมาะเหยาะเหย่าอย้อง          มองรวัง
          ตาเฟ่าดูหูฟัง                                                 ฝ่ายช้าง
          เคลิ้มเหมือนเพื่อนหน้าหลัง                            เลื่อมสว่าง ทางเอย
          ยามหนึ่งถึงดงสล้าง                                       แหล่งไม้ใหญ่สูง ฯ

          ๔๔๙.     เกรี่ยงลว้าว่าพ้นทุ่ง                          ฝูงโขลง
          ตามไล่ไส่เพลิงโพลง                                      พลอกม้วย
          รั้งรอก่อไฟโขมง                                            มึนเมื่อย เหนื่อยแฮ
          พ้นเถื่อนเดือนขึ้นด้วย                                    สดวกได้ไคลคลา ฯ

          ๔๕๐.     แปร๋นแปร๋แหวแว่วช้าง                     ข้างหลัง
          เหนเหตุเดชบุญบัง                                        บาปแคล้ว
          เกรี่ยงหน้าละว้่ารวัง                                      หลังพลอด ฉอดเอย
          ร่มรื้นพื้นกรวดแก้ว                                        กจ่างพร้อยพรอยพราย ฯ

          ๔๕๑.     พร่ำพร่ำน้ำค้างพร่าง                       กลางไพร
          ผอยเผาะเหยาะเยนใจ                                   แจ่มพร้อย
          แน่นิ่งกิ่งก้านใบ                                             บ่อกระดิก ริกเอย
          ดาวเคลื่อนเดือนบ่ายคล้อย                            เคลือบคลุ้มพุ่มพง ฯ

          ๔๕๒.     เดือนเอยเคยคู่แก้ว                          แววตา
          เกือบตกอกอาทวา                                        ว่างแล้ว
          โปรดด้วยช่วยรอรา                                       รถสว่าง ทางเอย
          อย่าเลื่อนเคลื่อนคล้อยแคล้ว                          คลาดข้าอาไลย ฯ

          ๔๕๓.     เอ็นดูหนูหนุ่มน้อย                          หง่อยเหงา
          เกรี่ยงเลือกเผือกมันเผา                                 ผ่าให้
          เลี้ยวลงโป่งป่ากระเบา                                   บึงสนัด สกัดแฮ
          เสือคุ่มดุ่มเดินใกล้                                         กลอกหน้าตาวาว ฯ

          ๔๕๔.     เด็กเหนเปนหิ่งห้อย                         คอยมอง
          มืดหน้าตาเสือสอง                                        สว่างแก้ว
          กวั่งเกรี่ยงเควี่ยงพยักฆ์ผยอง                          พยศฮืด มืดแฮ
          กรวบกราบสาบสูญแล้ว                                 หลอดโหร้โห่เสือ ฯ

          ๔๕๕.     บูราณท่านเทียบแท้                         แน่เหลือ
          มืดค่ำคลำศศะเสือ                                        สุดร้าย
          ซึ้งซึกพฤกษครุมเครือ                                    ครึมทั่ว มัวเอย
          ย่องย่ำคลำเสือคล้าย                                     ท่านอ้างปางหลัง ฯ

          ๔๕๖.     เกรี่ยงลว้าบ่าแบกอุ้ม                       หนุ่มสบาย
          ผ้าผูกลูกเล็กสะพาย                                      ผากคล้อง
          งุมหงุดดุจดังควาย                                         ความรัก หนักเอย
          ไก่เถื่อนเตือนขันก้อง                                      กิ่งไม้ใสเสียง ฯ

          ๔๕๗.     เที่ยวสนุกทุกข์สนัดแท้                     แต่เรา
          เร่ร่อนนอนป่าเขา                                          เค่าไม้
          หลงเลี้ยวเที่ยวเดินเดา                                   ดึกดื่น สอื้นเอย
          หาพระปรอดได้                                             เดือดร้อนอ่อนหู ฯ

          ๔๕๘.     เช้าตรู่พรูพร้อยพร่าง                       ทางจร
          หวานฉ่ำน้ำทศกอน                                    เกาะไม้
          ขูดได้ใส่กระบอกคอน                                    ค่อยชื่น ขึ้นแฮ
          เปลี่ยวอกตกยากไร้                                       ร่อนเหร้ระเหระหน ฯ

          ๔๕๙.     วันครึ่งถึงไร่ลว้า                              ลาเลย
          ลากวั่งสังบุเรเคย                                          เขตแคว้น
          ลงสองพี่น้องสังเวย                                    สวัดิว่า ลาพ่อ
          รุ่งเรื่อเรือล่องเหล้น                                       ทลุถลึ้งถึงสถาน ฯ

          ๔๖๐.     โคลงแทนแผนที่ข้าง                        ทางสุพรรณ
          เที่ยวเล่นเปนสำคัญ                                      เขตคุ้ง
          ไร้นาป่าปลายจรร                                         ทประเทศ ทุเรศเอย
          เขาท่ำลำธารถุ้ง                                            ถิ่นลว้าป่าโขลง ฯ

          ๔๖๑.     หวังไว้ให้ลูกเต้า                              เหล่าหลาน
          รู้เรื่องเปลืองป่วยการ                                     เกิดร้อน
          อายุวันชนะ๑๐ขนาน                                       นี้พ่อ ขอเอย
          แร่ปรอดยอดยากข้อน                                   คิดไว้ให้จำ ฯ

          ๔๖๒.     โคลงไว้ใช้ชื่ออ้าง                             ต่างนาม
          นากคปริพันตาม                                           กบเต้น
          สรล้วนส่วนอักษรสาม                                   สกัดแคร่ แม่นา
          ซ้อนดอกบอกบ่อเว้น                                     ว่าไว้ให้ฟัง ฯ

          - จบโคลงนิราศสุพรรณ -

         ๑. ท้าวลัศเตียน ตัวละครในรามเกียรติ เป็นพ่อของทศกัณฐ์
          ๒. คือ ช้างตัวที่งาหัก
          ๓. ซั่น = สั่น
          ๔. ขีก = ขิก-หัวเราะ
          ๕. สวดสัภี = สวดสัพพี
          ๖. พร้อมภักอักษร = พร้อมพักรตร์อัปสร
          ๗. ภุทันดร = พุทธันดร
          ๘. ทศกอน = ขัณฑสกร-สารให้ความหวานชนิดหนึ่ง
          ๙. สองพี่น้อง = อำเภอสองพี่น้อง
          ๑๐. อายุวันชนะ = เรียกกันในชั้นหลังว่า อายุวัฒนะ


โคลงนิราศสุพรรณ
ผู้แต่ง  :  สุนทรภู่
ที่มา  :  พิมพ์เป็นอนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพนายประพันธ์ พรรณรักษา


                    <<< ก่อนหน้า (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6990.msg24470#msg24470)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)

• กลับสู่ห้องหนังสือบ้านกลอนน้อย คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6682.msg22935#msg22935)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)