|
หัวข้อ: วรรณกรรมแห่งสายคลอง เริ่มหัวข้อโดย: อหังการ ที่ 02, กุมภาพันธ์, 2560, 07:29:17 PM สุภัทราเธอเห็นต้นไม้ต้นนั้นไหม คิดว่ามันเหนื่อยไหมที่ยืนอยู่ลำพัง บางทีก็ดูมันเหม่อลอยไร้สิ้นความหวัง แต่อะไรก็ช่าง...ฉันขอเฝ้ามองมันพริ้วไหวตามสายลม ฉันถามว่ามันเหนื่อยรึป่าว กับเรื่องราวที่ผ่านสุขทุกข์และขื่นขม มันตอบว่ามันทำตามหน้าที่มองโลกอย่างชื่นชม ได้เป็นร่มเงาไม้ให้ใครๆได้พักพิงเอนกาย มันมีนกน้อยและฝูงแมลงเป็นเพื่อน ตะวันจะมาเยือนคอยพูดคุยทักทาย และมีฉันเป็นเพื่อนใหม่ที่ให้กำลังใจอย่างมากมาย คอยรดน้ำให้หายร้อนรนยามเที่ยงวัน สุภัทราฉันก็รู้ว่าเธอเหนื่อยเหมือนต้นไม้ ฟ้าจึงส่งคนไกลอย่างฉันมาร่วมฝัน คอยรดน้ำคอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เหตุผลหมื่นร้อยพัน...จะอะไรก็ช่าง...ฉันรักเธอ หัวข้อ: Re: วรรณกรรมแห่งสายคลอง เริ่มหัวข้อโดย: อหังการ ที่ 04, กุมภาพันธ์, 2560, 08:02:17 PM นั่งอยู่ใต้เงาของแสงดวงดาว กับเรื่องราวหัวใจที่แสนขื่นขม คนแล้วคนเล่าเธอเดินผ่านมาดั่งสายลม คงจะสาสมแล้วใช่ไหมสำหรับคำสั่งฟ้าดิน ฉันรักเธอแต่เธอรักเขา คำว่าเราคืออะไร...ฉันคงหมดสิ้น ความเหงาเกาะกุมหัวใจแทบขาดวิ่น มันน่าจะชาชินกับชีวิตที่ต้องเป็นตัวสำรอง โลกทั้งใบมันแสนอ้างว้าง ทุกปลายทางจบลงเมื่อเราเป็นที่สอง นั่งฟังเพลงเศร้าน้ำตาก็ไหลนอง เดินไปตามครรลองกับชีวติที่ไร้ลมหายใจ |