|
หัวข้อ: สุดเหงา เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 24, กันยายน, 2560, 09:02:36 PM ก็เกิดอยู่อย่างนั้นวันแรกเล็ก เมื่อยังเด็กไม่ยุ่งเล่นสุงสิง ร่วมเพื่อนชายซุกซนรนเช่นลิง แอบเฉยนิ่งจ้องดินจนชินชา ปลีกออกไปไกลโพ้นกระโจนข้าม รั้วเขตคามคูคลองท่องธารป่า เลยเตียนโล่งเลียบรกเลาะกกคา ไต่แผ่นนผาพื้นพงขึ้นลงดอน ค่ำคืนเห็นเย็นสบายตูบท้ายทุ่ง เดือนลับคุ้งไร้เงาหมาเห่าหอน ฝนตกพรำน้ำใสกลิ้งใบบอน นกบินว่อนเช้าแจ้งรับแสงเงิน ดนตรีดังรังควานงานป่าวร้อง เข้าหับห้องเทิดธรรมพร่ำสรรเสริญ สุมนินทาด่าทอพอเผชิญ รีบดุ่มเดินเมินหน้าระอาอาย ละพวกพ้องมองแปลกแยกก้อนกลุ่ม สู่สุมทุมซุ่มเงียบกินเรียบง่าย น้ำพริกไข่ข้าวเหนียวน้ำบ่อทราย บ่าสะพายยามดำพรวนลำไย ก็ชอบอยู่อย่างนั้นกันแต่เล็ก ชีวิตเด็กเหงาเงิบถึงเติบใหญ่ เกรงลำบากยากจริงหญิงคู่ใจ หล่อนเบื่อเราเมื่อไรขับไปตาย รพีกาญจน์ |