เป็นสายลมพริ้วไหว
แค่อากาศที่เคลื่อนตัวผ่านไป~ช้า..ช้า
สายหมอกแสร้งไว้..เลือนตา
มือที่เรากุมกลับเย็นชา..ดั่งไร้ตัวตน
..
คล้ายหัวใจเปราะบาง
ก้าวผ่านความมืดมนบนเส้นทาง..กลางม่านฝน
อะไรหรือ..ขีดช่องว่างเราสองคน
ทำไม...ฉันจึงหนาวเสียจน...แทบขาดใจ
~นายใบชา~