ผมเขียนเอาไว้ เมื่อตอนไปต่างประเทศไกลๆ คนเดียวครับ
         ( เป็นสมาชิกใหม่ ฝากด้วยครับ )  

        
             หม่นหฤทัย            ใจสินะเศร้า
             เพ้ออุระเร้า            เฝ้าปิติถึง
             เมื่อจรไป              ไกลก็คนึง
             ก่นจะรำพึง            ซึ่งยุพดี

             หม่นหฤทัย           ใจจรลี
             คอยจะละลี้           หนีขณะเพลิน
             เสียสละสิ้น           ถิ่น ธ ดำเนิน
             ท้ออุระเทิน           เกินอภิรมย์..ฯ..
            
            จากไกลฤทัยอาจ                วิปลาสละขาดลง
            ดวงใจไถลส่ง                    มน(ะ)คงมลายราญ
            ไห้โทมนัสโศก                   วิปโยค(ะ)สงสาร
            หวังพันธะยืนนาน                 อภิบาลตลอดไป

            ใคร่คิดพินิจใคร่                   จิต(ะ)ให้สลดหมอง
            โคลงฉันทร้อยกรอง              ก็จะร้องและรำพัน
            ขานร่ายโศลกที่                   ดรุณีมิแปรผัน
            คลายเหตุเทวษอัน                ดนุนั้นสิหวั่นเกรง..ฯ..  

               

                  หม่นหฤทัย           ใจระอุเร่า
                  ทุกขะมิเบา           เผารติลง
                  หากฤดินี้              ดีเสมอตรง
                  ชีพจะธำรง            คงวัฒนา

                  หม่นหฤทัย            ใจก็ระอา
                  ตั้งสติมา               หากรณีย์
                  ยอมสละสุข           ทุกขะทวี
                  ราวอสุนี               ตีสิระตัว..ฯ..

                  ยามห่างบ่จางโศก                   วิปโยคมิบางเบา
                  ร่ำร้องตระกองเงา                    อุระเราซิเฝ้าหลง
                  เยือกเย็นยะเยียบยับ                 ระวิดับละลับลง
                  ใหญ่ภาวนาคง                       เสน่หาและอาทร

                  พลั้งผิดจะคิดใหม่                    หฤทัยสิได้สอน
                  เกิดธรรม(ะ)สังวร                    อนุสรณ์สถิตย์ใน
                  รำพึงคนึงจิต                          ปิยมิตรสนิทไท้
                  คือน้องประคองใจ                    ทะนุให้ตลอดกาล...     


                  หมายเหตู    ภาวนา (ใหญ่)  ชื่อภรรยาผมครับ

                 [/img]