เดินวนจุกซุกตัวแต่ในห้อง
ไม่อาจมองอดสูลอดรูฝา
ช้ำเหลือเกินเนิ่นนานกาลเวลา
จนพรรษาย่างเยือนคงเหมือนเคย
ค่อยขยับจับกวาดปาดหยากไย่
คิดลืมไล่เหงาเกาะก็ยังเฉย
ชมการเล่นละครฟ้อนเอิงเอย
ยิ้มเสบยเรื่องจบลบสุขจาง
รถชะลอลงหยุดเร่งรุดผ่าน
หลบหลังบ้านกลัดกลุ้มซุ่มหน้าต่าง
ยินเสียงแตรตกเตียงเสียงโพงพาง
หอบห่อร่างคางฟันทบสั่นเทา
รู้สึกตัวตื่นนอนสางค่อนสาย
ยังไม่ตายรีบลุกเซกอดเสา
วูบหน้ามืดมืออ่อนแรงผ่อนเบา
งอขาเข่ารูดกองสองตามัว
พ่นลำไยให้น้ำกรำแดดจ้า
บ่ายแลงมาฟ้าบนหม่นสลัว
ฝนพร่างพรมลมโกรกชุ่มโชกตัว
ร้อนหูหัวหวัดไข้เริ่มไอจาม
วันนี้...
พ้นครึ่งปีเวียนวงรอบพงหนาม
ร้ายแห่แหนแทนสุขโรคคุกคาม
เศร้าสลดหมดงามความเป็นคน
รพีกาญจน์