|
หัวข้อ: ใจรักกัน แล้วมันดื้อ เริ่มหัวข้อโดย: บ้านกลอนน้อยฯ ที่ 15, กุมภาพันธ์, 2559, 08:29:25 AM (http://upic.me/i/ya/12728819_636183083186299_3437638389281005375_n.jpg) (http://upic.me/show/57873405) ใจรักกัน แล้วมันดื้อ .............. มิเข้าใครออกใครเพื่อได้เสีย ตั้งศาลเตี้ยมิใช่ไร้เหตุผล ความวุ่นวายกลัดกลุ้มสุมกมล จลาจลจึงมีเท่าที่เป็น ความโกรธแค้นแน่นในใจอัดอั้น จะพูดกันอย่างไรไม่รู้เห็น เรื่องเล็กน้อยโตใหญ่เกินใจเย็น จับประเด็นไม่ถูกเรื่องลุกฮือ ไม่อยากย้ำคำเก่าให้เข้าหู ต่างก็รู้แก่ใจมิใช่หรือ มิใช่เด็กโง่งมหลงอมมือ ไยยึดถือทิฐิมิไตร่ตรอง ขืนพูดกันซ้ำซากมากมากเข้า คำก็เก่าหมดค่าพาหม่นหมอง ถ้อยคำเตือนเหมือนผักที่หมักดอง แม้เป็นของบูดเน่ายังเฝ้าคอย ใจสมัครรักกันมันแสนดื้อ ต่างก็ถือศรัทธาไม่ล่าถอย คิดเกื้อกูลทูนเทิดกันเลิศลอย ใจสำออยใจซึ่งคิดถึงกัน แยกกายห่างต่างถิ่นดินแดนไหน แต่ดวงใจฝังรากเกินพรากผัน มีแต่เคียงคิดชื่นทั้งคืนวัน ตายเท่านั้นพรากใจจากใจรัก @ เต็ม อภินันท์ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ / ๑๙.๑๓ น. * ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต * |