บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

                   อินทรวิเชียร ฉันท์ ๑๑

                      ปฎิจจสมุปบาท


เหตุเกิดและเวียนว่าย         มิละคลายสลายหนี              
มาฟังจะพาที                     สติมั่นจะจรรจา
  
แรกเริ่มเพราะหมู่สัตว์   ปฎิพัทธ์สิเน่หา
มัวเมาอวิชชา                อปการนิยมยอม

ไม่รู้อุบัติโทษ                   อนุโพธนิโรธน้อม
ใฝ่หาถลาดอม                  อฆะร้ายก็ลามลน

ปัญญามิเกื้อหนุน            นิรคุณประดังผล
สังขารก็ดาลดล               อนุกูลนิยามพลัน
                    
วิญาณก็ปรากกฎ            บริบทสกนธ์ขันธ์
รู้สึกก็ครบครัน                จุติน้อม ณ. รูปนาม

รูปเกิดมโนรู้                    อสุสู่กระหยับถาม
องคาพยพตาม               ก็นิพัทธ์อุบัติตน

ตาลิ้นจมูกครบ              บมิจบกระทบผล
น้อมรับสดับยล              อุระทุกข์สนุกมี

ดั่งน้ำสนุตล้น                  จรดล ทะเลที่
เค็มเคล้าละเลงตี             ก็ผสมและกลมกลืน

ตัณหาก็อาศัย                หฤทัยมิต้านฝืน
ยึดมั่นมิหวนคืน              อภิรามลุอัตตา

ดำเนินวิถีโลก                 บริโภคตะกรามหา
ภพชาติก็ตามมา             และชราก็เกิดเป็น

เร่าร้อนและทุกขัง                มรณังมิว่างเว้น
เนาเนื่องลุลำเค็ญ                ก็เพราะฤทธิ์อวิชชา



หลวงทวด....มือสี่


ในการเขียนฉันท์นั้น บางครูจะแยกคำออกเพื่อให้ได้คำลหุ
แต่ในทางปฎิบัติของกวีนั้นถือว่าผิด โดยสิ้น
ทุกคำในการถ่ายทอดที่เรียกว่ากวีนั้นต้องมีความหมาย
จึงฝากนักเรียนผู้ต้องการสืบทอดพึงสำคัญในข้อนี้ด้วย
ในพจนานุกรม มีคำลหุให้เขียนฉันท์ครบถ้วนทุกเรื่องราว
การเขียนฉันท์ไม่เกินความพยายามเป็นแน่
….มือสี่เพิ่งหัดเขียนมาสองสามบทเท่านั้นเอง
ขอให้เราเข้าใจลหุครุเท่านั้นพอ ง่ายมาก

มือสี่

(http://upic.me/i/8t/tc5k5.png) (http://upic.me/show/49738598)

แลกเปลี่ยนกับท่านมือสี่นะครับ (อย่าเคืองนะครับ)

"กวี" ที่ท่านมือสี่กล่าว คงจะหมายถึง กวี ตามนิยามของคนในสมัยปัจจุบันกระมังครับ

อาจจะเนื่องจากคนปัจจุบัน เสพ ร่าย โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน เป็นร้อยแก้ว
ไม่ได้เสพเป็นทำนองเสนาะ เหมือนกับคนรุ่นก่อน
จึงให้ความสำคัญเรื่องความหมายมากกว่าเสียงที่ปรากฎ

สำหรับงานประพันธ์ประเภทฉันท์ ผมมองว่ามีโดดเด่นในเรื่องเสียงมากที่สุด
โดยคนรุ่นก่อนก็มักจะให้ความสำคัญกับเสียงมากกว่าความหมาย
และจริง ๆ คำที่เขาแยกนั้น ก็ไม่ใช่ใช้ไปโดยไม่มีความหมาย
หากแต่เป็นไปตามหลักการประพันธ์ฉันท์ที่มาจากต้นตำรับเดิม คือ อินเดีย (มคธ) ครับ

ลองพิจารณาฉันท์ของคนรุ่นก่อนดูนะครับ

มาณวกฉันท์ ๘

ค ล ล ค          ค ล ล ค

จงจรเที่ยว       เทียวบทไป   (แยก บท เป็น บะ-ทะ)
พงพนไพร       ไศลลำเนา
ดั้นบถเดิน        เพลินจิตเรา  (แยก จิต เป็น จิ-ตะ)
แบ่งทุขเบา       เชาวนไวฯ
[พระราชวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ: น.ม.ส.]


อุเปนทวิเชียร์ฉันท์ ๑๑

ล ค ล ค ค              ล ล ค ล ค ค

ประกาศแก่มา-         นพนามศฤงคาล   (ฉีก "มานพ" เป็น มา- และ นะ-พะ)
นิเทศพิศดาร            อดิเรกเนืองนันต์
[กรมสมเด็จพระปรมานุชิตชิโนรส]

วสันตดิลกฉันท์ ๑๔

ค ค ล ค ล ล ล ค     ล ล ค ล ค ค

เลื่องหล้ามหาอุดมลาภ    คุณภาพพระเมตตา
แผ่เพียงชนกกรุณอา-     ทรบุตรธิดาตน
[ชิต บุรทัต]

จุดที่แยกคำก็มี :-
อุดม เป็น อุ-ดะ-มะ
คุณภาพ เป็น คุ-ณ-ภาพ
กรุณ เป็น กะ-รุ-ณะ
อาทร ฉีกเป็น อา- และ ทะ-ระ

ด้วยจิตคารวะ

ศรีเปรื่อง
๒๐ ก.พ. ๒๕๕๗

ตามท่านกล่าวมาแลขอรับ
จึงต้องบอกคนรุ่นใหม่ที่ไม่เข้าใจ
อย่างที่เห็น ท่านก็คงจะเห็น ว่ามีคนส่วนใหญ่มิเข้าใจ
เอามาแยกคำออกอย่างไร้ความหมายในปัจจุบัน
หากเปิดพจนานุกรม จะไม่มีทุกฉบับ
ฉันท์ยุคก่อนอย่างท่านกล่าวนั้นแลถูกต้อง
แต่ฉันท์ยุคนี้ไม่มี  จึงฝากท่านผู้มีเสียงดึงฉันท์กลับที่เดิมด้วยขอรับ
เพราะสี่ไร้เสียง 
แลมีแต่ครูอาจารย์ทั้งนั้น กำ

แม้แต่เพื่อนสี่เอง เขียนฉันท์กันให้ว่อน
พอดูละเอียดกลับเป็นกันหมด
อ่ยางนี้คนผู้ศึกษาใหม่ก็เล่นด้วยว่า เออ
เขียนให้ได้จังหวะนี่เองฉันท์ ไม่ต้องสนใจความหมาย

:new10:

แต่อย่างว่าขอรับมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความสนุก
เราจะเอามากก็ไม่ได้ กวีเป็นทั้งปราชญ์ เป็นทั้งผ่อนคลาย
เจริญพร
 :014:

ยินดีมากครับ ที่ได้แลกเปลี่ยนกับคุณมือสี่  :014:

ศรีเปรื่อง

ดีมากขอรับได้ประโยชน์มาก สี่ได้รู้อะไรขึ้นอีกมากมาย
ขอขอบพระคุณมากขอรับ
 :a020: