หัวข้อ: ลูกปลาในแอ่งน้ำ โดยคุณ วินทร์ เลียววาริณ เริ่มหัวข้อโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 06, ธันวาคม, 2558, 12:11:40 PM (https://i.ibb.co/p3fJFtW/14408495161.jpg) (https://imgbb.com/) ลูกปลาในแอ่งน้ำ ............. สภาวะความแตกแยกในบ้านเรา ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจและการเมืองเท่านั้น ยังทำให้สภาพจิตผู้คนอ่อนเปลี้ยไปด้วย เหนื่อยใจแล้วพลอยทำให้เหนื่อยกาย แล้วก็เหนื่อยใจต่อไปไม่สิ้นสุด หลายวันนี้ผมถูกคลื่นข่าวการเมืองโหมซัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ในห้วงเวลาที่ใจเป็นเหน็บชาเช่นนี้ ผมเลือกที่จะหนีโลกแห่งความจริง ไปยังอีกโลกหนึ่งผ่านเส้นสายนิวรอนในสมอง สะกดจิตตนเอง หวนระลึกถึง บางนาทีงดงามในอดีต ที่เคยผ่านพบผูกพัน ผมชอบโดยสารยานเวลากลับไปในอดีต ยุคที่ป่าไม้กินพื้นที่ 80 เปอร์เซ็นต์ของประเทศและรั้วบ้านแต่ละหลังไม่สูงเท่าเดี๋ยวนี้ ชาวราษฎร์ไม่รู้จักคำว่าแบ่งขั้ว ไม่มีสีเสื้อทางการเมือง ไม่มีบริโภคนิยม ชีวิตเลื่อนไหลไปอย่างเชื่องช้า สันโดษ เรียบง่าย มันเป็นโลกเล็ก ๆ ที่คนไทยเราลืมไปแล้ว ยานเวลาพาผมกลับไปที่บ้านเกิดในอดีตในวันที่ฝนโปรยฟ้า หยดน้ำใสบริสุทธิ์ไร้มลพิษร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เช้ายันค่ำ และตกต่อไปถึงเช้า ไม่นานรอบบ้านก็กลายเป็นบึง ยามกลางวันเป็น 'ทัวริสต์ แอ็ทแทร็คชั่น' ของฝูงแมลงปอ ยามกลางคืนเป็นเวทีคาราโอเกะของฝูงอึ่งอ่างดังระงมทั้งราตรี วงดนตรีธรรมชาติที่งดงามที่สุด เช้าวันหนึ่งหลังฝนหยุดแล้ว บางสิ่งทำให้ผมก้มลงมองดูแอ่งน้ำเล็กแอ่งหนึ่ง ลูกปลาน้อยสามตัวแหวกว่ายไปมาอย่างเริงร่าในแอ่งน้ำใสแจ๋ว เป็นอิสระเสรีในวิมานของพวกมัน ทั้งที่โลกของพวกมันกว้างยาวแค่ไม่กี่ฝ่ามือมนุษย์ และลึกแค่ข้อนิ้ว เวลานั้นผมยังเป็นเด็ก ไม่รู้อะไรทำให้ผมมองภาพนั้นด้วยความตื่นตา หากการกลับชาติมาเกิดใหม่เป็นเรื่องจริง และหากพวกมันเกิดใหม่เป็นปลาอีก ป่านฉะนี้พวกมันก็คงเกิดใหม่มาแล้วหลายร้อยชาติ ลูกปลาสามตัวนั้น คงไม่มีทางรู้ว่า พวกมันยังมีชีวิตอยู่ในกล่องความทรงจำของ ผมจนบัดนี้! โลกของพวกลูกปลาน้อย อาจกระจิริดเมื่อเทียบกับสเกลโลกของมนุษย์ แต่มันก็ใหญ่พอ โลกของพวกมันอาจมีแต่ความว่างเปล่า แต่พวกมันก็ดูพอใจแค่นั้น ใช้ชีวิตเท่าที่มี ด้วยทรัพยากรเท่าที่มี และในเวลาเท่าที่มี น่าเสียดาย ที่คนจำนวนมากไม่เคยเข้าใจวิถีชีวิตเรียบง่ายของลูกปลาในแอ่งน้ำ หลายคนจึงเลือกหนทางที่ยึดติดกับเปลือก จนลืมไปว่าขนาดของโลกไม่สำคัญเท่าความสุขยามอยู่ในโลกนั้น โลกของเราใหญ่ไม่พอสำหรับคนที่ไม่เคยพอ... พวกเราหลายคนโชคดี ที่ยังเหลือภาพสวยงามของอดีตในลิ้นชักความทรงจำ นึกถึงเด็กใน พ.ศ.นี้ เห็นแต่ภาพผู้ใหญ่ทะเลาะกัน แย่งชิงกัน เติมหัวใจด้วยความเกลียดชัง ความโลภ ความมืดบอด เมื่อเด็กเหล่านี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ในวันหน้า ในวันที่สภาพจิตแย่ ก็คงไม่มีภาพงดงามในวัยเด็กให้ขุดขึ้นมาหวนคำนึง และหากมนุษย์คนหนึ่งไม่เหลือแม้แต่โลกในจินตนาการ ที่สามารถหนีไปหลบพักได้ยามเหนื่อยใจ ชีวิตในโลกนี้ยังจะมีความหมายอะไร? โลกของคนก็ไม่ต่างจากโลกของลูกปลาในแอ่งน้ำนั้น ไม่แน่นอน ไม่ยืนยาว เมื่อแดดจ้าสาดส่อง น้ำในแอ่งเหือดระเหย โลกของพวกมันก็สิ้นสุดฉับพลัน แต่ห้วงยามสั้นๆ ที่พวกมันแหวกว่ายไปมาอย่างเสรีนั้นกลับเป็นอมตะตลอดกาล เช่นเดียวกับลูกปลาสามตัวนั้น บางทีคุณค่าของเราแต่ละคนก็คือ การยังคงดำรงอยู่ในความทรงจำที่ดีของผู้อื่น ซึ่งในห้วงยามที่หงอยเหงา พวกเขาก็จะนั่งยานเวลากลับมาระลึกถึงเราพร้อมรอยยิ้ม เพราะคุณค่าของชีวิตหนึ่ง มิได้วัดกันที่ว่าเราอยู่ในโลกที่ใหญ่เพียงใด กอบโกยแย่งชิงมาได้มากเท่าไร แต่ตรงที่เราเลือกใช้ชีวิตช่วงสั้น ๆ ในโลกใบนี้อย่างไร และท้ายที่สุดแล้ว มีใครระลึกถึงเราหรือไม่ ยามเราจาก 'แอ่งน้ำ' ของเราไป ขอบคุณบทความจากคุณ วินทร์ เลียววาริณ www.winbookclub.com 13 มีนาคม 2553 |