|
หัวข้อ: เรื่องของฉัน (ล้อท่านสริญ) เริ่มหัวข้อโดย: กรกช ที่ 14, พฤศจิกายน, 2560, 06:50:15 PM คำ "ฉัน" นั้นใช้กับพระ ลักษณะ หนึ่งของอาการ เป็นโยม ต้องรับประทาน ชาวบ้าน เขาเรียกว่ากิน เป็นพระ ต้องละกิเลส ต้นเหตุ ของทุกข์ให้สิ้น หลงยศ ตีนไม่ติดดิน เคยชิน กับลาภสักการ โยมอวย กลับยึดฐานะ ไม่ละ จนสิ้นสังขาร จ่อมจม ติดอยู่เนิ่นนาน กิจการ งานพระละเลย ควรเรียก บางรูปว่าแพะ ร้องแบ๊ะ นั่งกริ่มยิ้มเฉย นิมนต์ รับกิจคุ้นเคย งอกเงย สมบัติมากมาย สะสม ให้ใครกันจ๊ะ เป็นพระ หรือเล่นซื้อขาย ที่ดิน สะสมแทบตาย สุดท้าย เพียงกายเข้าโลง ฯ -๐-๐-๐- อ่านฉันท์ของท่านสริญแล้ว นึกถึงฉันของตัวเอง มีความคิดจะบวชพระ ยามภาระหมดทางโลก ย้ายไปอยู่หุบเขาโตรก ไม่อยู่เมืองที่เฟื่องฟุ้ง เป็นหลวงตาที่บ้าใบ้ ด้วยตั้งใจคิดหมายมุ่ง ละกิเลสที่คละคลุ้ง และขัดเกลาจิตใจตน ตอนนี้ฉันยังเป็นแพะ ร้องแบ๊ะแบ๊ะหัดฝึกฝน หวังสักวันจะหลุดพ้น เป็นพระบ้างอย่างควรเป็น |