|
หัวข้อ: นึกเกลียดตน เริ่มหัวข้อโดย: บ้านกลอนน้อยฯ ที่ 22, สิงหาคม, 2558, 02:17:10 PM (http://upic.me/i/99/507b3.jpg) (http://upic.me/show/56530431) นึกเกลียดตน เมื่อมองดูหมู่เขาลำเนาไม้ เหมือนหนึ่งได้สู่ห้วงสรวงสวรรค์ ชมสมบัติทิพย์มนต์เพลงคนธรรพ์ หฤหรรษ์ห่างโศกพ้นโรคภัย นิจนึกพฤกษาอันดาดาษ ธรรมชาติชูจิตพิสมัย มิต้องตรองกังวลค้นวิจัย ปล่อยหทัยโลมศิลป์สิ้นมายา ศิลป์เพื่อศิลป์สิ้นทรามงามวิจิตร ยิ่งเพ่งพิศเพลินใจไร้ปัญหา ธรรมชาติสร้างสรรค์เป็นขวัญตา โน้มวิญญาลงซบสงบเย็น หากมีถ้ำอำไพน้ำไหลผ่าน จะหนีบ้านมิให้ผู้ใดเห็น อาศัยธรรมลี้ลับดับลำเค็ญ ถือบำเพ็ญสันโดษเพียงโสดเดียว ปลูกเผือกมันไม้ผลริมชลนั่น ข้าวปลามันหมูไก่ไม่แลเหลียว เพียรล้างรสอดีตให้ซีดเซียว ไม่ข้องเกี่ยวปลักตมสังคมคน เหม่อมองดูหมู่เขาลำเนาไม้ เพลิดเพลินใจห่างลับความสับสน มองสังคมเฟื่องฟูของหมู่ชน นึกเกลียดตนที่ฝังปลักสังคม @ เต็ม อภินันท์ ๗ สิงหาคม ๒๕๕๘/๑๒.๓๖ น. * ขอบคุณกูเกิลผู้เอื้อเฟื้อภาพประกอบ * |