|
หัวข้อ: ๐ และแล้วปลายทางก็ว่างเปล่า ๐ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 05, กันยายน, 2557, 09:05:22 AM เมื่อเริ่มแรกแตกหน่อชูช่อต้น พอโผล่พ้นเลยผ่านดินดานแกร่ง ดึกน้ำค้างพร่างพรมคลื่นลมแรง เช้ารับแสงแดดจ้าท้าโรคภัย ต้องมื้อหนาวผ่าวร้อนกี่ตอนหน ท่ามฝูงชนเกลียดรักรอบขวักไขว่ บ้างยกยอทอคำกำลังใจ บ้างแทกใส่ถาโถมจมธุลี ถึงล้มลุกคลุกคลานสะท้านสั่น คงคืนวันหยัดกายมิหน่ายหนี แค่ชะงักสักนิดปลิดฤดี ลบเปรอะสีระทวยอวยอ่อนแอ เฝ้าฝึกหัดตัดแต่งพลิกแพลงบท มธุรสจดจารหอมหวานแผ่ เอาสัตย์ซื่อถือเตือนมิเชือนแช เปิดดวงแดไร้โกรธแฝงโทษทัณฑ์ อยู่บนทางอย่างง่ายทักทายทั่ว น้อมพันพัวลิขิตด้วยจิตมั่น ช่วงสนุกรุกรับโดยฉับพลัน ค่อยผ่อนผันเสร็จสมอารมณ์ปอง โค้งสุดท้ายปลายทางมีว่างเปล่า ชมเพื่อนเก่าใหม่หมาดปราศหม่นหมอง ยังเรียงคำรำลึกผนึกกรอง ร้อยทำนองเวียนวากย์ก่อนจากลา รพีกาญจน์ |