|
หัวข้อ: ดินสอน้อยรอยกระดาษ เริ่มหัวข้อโดย: nakasamuthra ที่ 23, กรกฎาคม, 2566, 06:05:52 AM ฉันกลับมาแล้ว เหล่ากวีแก้วแว่วเสียงสำเนียงใส เพิ่งได้เจอใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ไกล จึงปลอบโยนเพื่อ Heal ใจไม่ช้าที ครั้งหนึ่งนั้นเขาเล่าเรียนศิลปะ บนกระดาษแต่งแต้มจินต์ลงเส้นสี ดินสอดำสาดแสงเงาเคล้าสุนทรีย์ กระทบที่วัตถุสะดุดตา ครูมาชมผลงานพาลเพ่งพิศ ยิ่งพินิจยิ่งงามน่ากังขา เป็นไปได้เชียวหรือที่วาดมา ด้วยสวยงามเกินกว่าจะวาดเอง ครูเค้นถามพล่ามติติงยิ่งหวาดหวั่น ใจแป้วพลันจิตเล่าเศร้าโหวงเหวง ภาพใบนี้ศิษย์วาดจริงด้วยตัวเอง ดินสอดำละเลงลงกับมือ ครูท่านนั้นยังยืนกรานผ่านทิฏฐิ คงตำหนิศิษย์ก้มหน้าไม่กล้าหือ ภาพสวยงามเกินจะเป็นเช่นฝีมือ ครูไม่เชื่อว่าศิษย์วาดยากไปหว่า นับแต่นั้นไม่หยิบจับกลับวางที่ ตั้งคู่กันดินสอสีที่คล่ำคล่า ช่างเนิ่นนานหลับใหลในนิทรา รอพลิกฟื้นคืนกลับมาไม่จากไป ดินสอดำคล้ำหมองน่าลองเขียน รอเจ้าของมาเรียนจับขยับไหว ยังคงนอนแน่นิ่งสิ่งข้างใน ภาพใบใหม่รอสานฝันอันค้างคา หากครูให้สาธิตงานวันวานนั้น ไม่ยึดมั่นในอัตตาดังว่าหนา คงได้เห็นเช่นความงามเป็นบุญตา ด้วยสองมือของศิษยาต่อหน้าครู ปมในใจดินสอน้อยรอยกระดาษ ก็มิอาจวาด "อัตตา" ว่าสวยหรู ด้วยกระด้างพอกหนาว่าตัวกู เที่ยวยึดถือแม่นมั่นมิหมั่นวาง อัตตาเขาก็ให้เป็นเช่นของเขา คุณค่าเรานั้นเล่ามิหายห่าง พรสวรรค์สรรสร้างไม่อางขนาง ล้วนจัดวางทุกที่ทางอย่างโดยธรรม์ ปลดปล่อยใจเผ่นโผนโจนเวหาส เปล่งประกาศสาดแสงแรงฉายฉัน วิหคเพลิงเริงรุ่งพลุ่งโชนกัลป์ พรสวรรค์ปลุกขึ้นพลันคืนศักดา Cr. ได้แรงบันดาลใจจากชาวเน็ต Social ท่านหนึ่ง ขอบคุณมากค่ะ |