... กลิ่นป่า ...
(อินทวสันตดิลกฉันท์)
๐๐ ลมพัดสะบัดพริ้ว รวิริ้วรุจีฉาย
เรียวไผ่ไสวปลาย ดุจะกรายสิคลายเกลียว
๐๐๐ ลิ่วหมอกระลอกปะทะประดัง รยะดั่งจะหมุนเกี่ยว
โอบล้อมกระจายระยะกะเกี้ยว ก็จะเที่ยวละเลี้ยวไว
๐๐เหน็บหนาวจะร้าวกาย จิตะไม่สะบายไซร้
ลอมฟางก็ห่างไป ประจุใช้ประทังเอา
๐๐๐ กองไฟก็ได้ระอุคุกรุ่น จะมิอุ่น ณ กายเจ้า
พร่ำเพ้อละเมอ พจน เขลา ปติเร้าระเริงใจ
๐๐ แดดอุ่นอรุณรุ่ง รุจิพุ่งพิลาสไกล
ขุนเขาลำเนาไพร ก็ไสวละลานตา
๐๐๐ นกกาแมลงปฏิแสดง คชแห่งวนาภา
เบิกบานสราญมิจะระอา พกป่าระเริงลม
๐๐ ชีวิตลิขิตป่า มติพาประชาคม
ทุกสิ่งจะอุ้มสม รตะบ่มระงมไพร
๐๐๐ เสือพีเพราะป่าระเกะกะมี คติที่มนุษย์ให้
ดงไม้ ณ ป่าจะชรไม สถิตย์ไว้จิไม่สูญ
๐๐ ลำธารละหารห้วย ทะนุด้วยก็ไพทูรย์
ทุกอย่างจะเกื้อกูล กรณีย์สิควรดล
1p