|
หัวข้อ: ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ เริ่มหัวข้อโดย: Orion264(มือขวา) ที่ 01, สิงหาคม, 2555, 01:14:03 PM ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ อันคับที่อยู่ได้ไม่ตายแน่ คงไม่แย่มากนักแม้จักเหงา ถึงจะเบื่อเหลือล้นก็ทนเอา ถ้าใจเราเป็นสุขอยู่ทุกยาม แต่คับใจให้ขัดอึดอัดยิ่ง ล้วนคำติงติฉินทั้งหมิ่นหยาม คอยเพ่งโทษจับผิดคิดประณาม เหมือนไฟลามเผาอยู่ไม่รู้วาย ถึงอุ่นหนาฝาคั่งยังต้องถอย ให้เงื่องหงอยเงียบเหงาเศร้ามิหาย เหมือนลุยหนามฝ่าฟันอันตราย แม้ไม่ตายก็คงเดี้ยงเลี้ยงไม่โต การยอมอยู่ผู้เดียวถึงเปลี่ยวจิต ขาดญาติมิตรที่รักสุขอักโข เหมือนหนึ่งองค์พิสุทธ์สัมพุทโธ หลบพาโลโกสัมพีซึ่งตีกัน เรามิใช่พระสัมพุทธสุดวิเศษ มีกิเลสโทโสอีกโมหันต์ ยอมปลีกหนีพวกบีฑาสารพัน ขออยู่กันแบบเหงาแต่เบาใจ Orion264(มือขวา) ๑ สิงหาคม ๒๕๕๕ หัวข้อ: Re: ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 01, สิงหาคม, 2555, 05:19:09 PM คนหมู่มากหลากเรื่องเปลืองคำถ้อย คนหมู่น้อยถ้อยทีถ้อยอาศัย คนหมู่มากยากยิ่งจะจริงใจ น้อยนับได้ใจจริงร้อยสิ่งอัน ในสังคมเห็นเภาพมักอาบสี อย่าโทษที่โทษคนจนหุนหัน สิ่งแวดล้อมห้อมหน้าสารพัน ปนสร้างสรรบั่นทอนตอนทำลาย คนหมู่มากหากชมชอบข่มเหง อวดนักเลงผู้น้อยพลอยเสียหาย คนหมู่มากหากดีมีมากมาย สุขสบายชวนหัวทั่วพารา เรื่องเล็กน้อยค่อยคลายหายหมดมิด กระจิดริดอย่าดันเป็นปัญหา ชูอภัยใจกว้างสร้างเมตตา เลิกบีฑาทุกอย่างลงบางเบา จะอยู่โยงตรงไหนในโลกนี้ จะชั่วดีความคิดจิตคือเจ้า จะสนุกทุกข์หนักจักที่เรา จะเงียบเหงาอย่างไรใช่ตนเอง :AddEmoticons00943: กานต์ |