|
หัวข้อ: รู้รัก เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 11, กุมภาพันธ์, 2557, 05:18:53 PM (http://upic.me/i/9l/1618702_212868275575851_1580664950_n.jpg) (http://upic.me/show/49565143)
** รู้รัก ** ๐..เมื่อความรักรัดรุมจนลุ่มหลง เฝ้าพะวงเวียนวาดปรารถนา ดั่งเถลิงเริงถิ่นองค์อินทรา อกอุราร่ำร้องพร้องพิไร ฯ ... ๐..สุขสดับขับเคลื่อนสู่เงื่อนบ่วง กิเลสล่วงแฝงจิตพิสมัย สวาทพาพลั้งเผลอละเมอใจ ปองฤทัยโลมลิ้นเพียงกลิ่นกาม กุมอัตตาพาโลเป็นโมหะ ถือมานะแหนหวงคอยทวงถาม ความร้อนเร่าเฝ้าแฝงจำแลงตาม กลรูปนามยั่วหยอกจนพอกพูน ครั้นลืมเลือนเตือนจิตเผื่อผิดหวัง คราวพลาดพลั้งรักหายมลายสูญ ดั่งเพลิงถ่านผลาญพร่าอกอาดูร สิ้นเกื้อกูลรสสวาทอันหยาดพราย พิษรักยอกซอกทรวงสู่ห้วงลึก อกสะอึกซึมเซาอยู่เช้าสาย สละข่มขมอ่อนบ่คลอนคลาย คงกอดก่ายกุมเกี่ยวแต่เทียวตรม บ้างสละชีพนิราบูชารัก บ้างฟูมฟักเหนี่ยวเหน็บมาเจ็บขม บ้างใบ้บ้าง่วนเหงาอยู่เจ่าจม บ้างขู่ข่ม เคืองฆ่า จึ่งสาใจ ฯ ๐….เป็นคำกลอนสอนผู้เรียนรู้รัก ครั้นประจักษ์รักลงอย่าหลงใหล ยามเพลี่ยงพลาดวาดหวังครั้งคราวใด พึงฝักใฝ่ปลงจิตอนิจจัง อันโมหะมอมเมาเผามนุษย์ ฤาสิ้นสุด ปั้นปลุกแห่งทุกขัง สุขทุกข์เปลี่ยนเวียนมีฤๅจีรัง จักเหนี่ยวรั้งยั้งยุดคงสุดใจ บุพกรรมยังคงดำรงฤทธิ์ ทุกข์ประสิทธิประสาทผลาญคงขานไข มีประสบพบจากมีพรากไป หาหนึ่งใดพ้นล่วงจากบ่วงกรรม ๚ะ มือสี่ กวีบอ |