|
หัวข้อ: กลอนกลบท นายโรงลืมกรับ...พรานไพร เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 20, กุมภาพันธ์, 2557, 08:25:22 AM กลอนกลบท นายโรงลืมกรับ พรานไพร… ณ.พนาป่าปกอันรกชัฏ เลียบเลาะลัดค้นขลุกอยู่หลุกหลิก บ้างขยับสลับลุกทำยุกยิก เลากระดิกเล็งหาประดานก เป็นพรานป่า เดิน ดุ่ม พุ่มละเมาะ เยื้องย่างเหยาะยาดตราดั่งยาจก ไร้คนหมายบ่ายหน้ามายอยก กล่าวสาธกเชิดชูทำบูชิต นั่นกระแตแตะไต่ไล่กระรอก นกกระจอกขานขับขยับติด เสียงโกกิลประอึงมาสารทิศ มือป้องปิดปากเป่าเล็งเลาซัด ลูกดอกปลิวลิ่วล่าอยู่อากาศ กลับเพลี่ยงพลาดผินโผนเยี่ยงโดนปัด ไม่สมมาตรหยาดเหงื่ออันเงื้องัด ดอกเลาพลัดร่วงถลาเข้าป่ารก บรรดาสัตว์ราบลุ่มในพุ่มพฤกษ์ อกสะอึกทรหึงกึ่งตระหนก กระโจนจ้องร้องสั่นอยู่งันงก ดั่งสาธกกรางเกรียงสำเนียงนัด ยุรยาตรเขยื้อนองค์อย่างปลงปลด มโนรถป่ายปองถูกป้องปัด พรานระบือมือฉมังเมื่อพลั้งพลัด ชะรอยลัดเลียบแหล่งแสวงทิศ ท่องกุหนุงภูหินทั้งนินนะ มิลดละเหลือบเหลียวเทียวตามติด สบมิคีเขี้ยวขออสรพิษ จักพิชิตปราบดาด้วยอาวุธ รวิภาสวาดเงาเหล่าพนัส เหลียวเลาะลัดเยิงยังมิยั้งหยุด เหงื่อไคลคร่ำฉ่ำกายเร่งหมายรุด คราบค้นขุดกัดไต่ทั้งไรมด ท้องตะเบ็งเกร็งโกรกดังโฮกฮาก ฉุดกระชากแรงร่อยให้ถอยถด ได้เพลาอาหารสำราญรส รีบเปลื้องปลดย่ามตรวจสำรวจชัด ได้หลายสิ่งชวนชมให้สมมาตร ลิ้มรสชาติโอชาบรรดาสัตว์ พริกตะไคร่ใบฝอยจักร้อยรัด เข้าแจงจัดมัดเหมาะเข้าเคาะคลุก ถึงห้วยหนองคลองถิ่นกระสินธุ ก่อไฟคุปรุงเข้าเขย่าขะยุก กลิ่นรัญจวนยวนเย้าก็เร้ารุก เขษมสุขพุงโตด้วยโอชะ ไม่ต้องการทิพย์ฐานในม่านเมฆ แค่สรรเสกในอารัญฉันสุขะ ไม่ต้องการพื้นวิลาศอาสนะ สัมภาระยกยอมาบพิธ ไม่ต้องการเสียงสีดนตรีเพราะ เสียงเสนาะไพรขานก็บานจิต หริ่งเรไรสกุนาสารทิศ นฤมิตสุขสมภิรมย์นัก ไม่ต้องการยศถาจินดาโอบ ลุละโมบเล่ห์ลวงเข้าตวงตัก อิ่มหุงหาตาหย่อนก็นอนพัก มิทึกทักเคี่ยวเข็ญให้เป็นทุกข์ สูงหรือต่ำใช่ที่ว่ามีทรัพย์ เรืองระยับยศเด่นเป็นกระจุก แต่สูงต่ำนั้นหมายอบายมุข กอบเคล้าคลุกปลงปลดหรือลดละ ดีแลชั่ว สูงต่ำ ดำ ผ่องผาด เรืองอำนาจเจ่าจุกทุคตะ ยามหมดลมชีวีสิ้นขีณะ เหลือขยะซากเน่าเพียงเถ้าหยิบ มือสี่ อารัญ=อยู่ป่า มีในป่า ถด=ถอด ร่อย =ค่อยหมดไป รวิภาส=แสงอาทิตย์ อันต = อันตะ] น. เขต แดน ปลายทาง ที่จบ อวสาน ที่สุด ความตาย ความเสื่อมสิ้น นท=(นด) ผู้บันลือ ผู้ร้อง แม่น้ำ ลำน้ำ เยิง =ป่า ป่าเถื่อน ยัง= (3) ทาง หลุบ ปกลงมา ประอึง = อึง เอ็ด อึกทึก โกกิล = ดุเหว่า มโนรถ =ความฝัน ความประสงค์ ความใฝ่ฝัน นินนะ=ที่ลุ่ม ภู= แผ่นดิน โลก เขา เนินดินที่สูงขึ้นไป กุหนุง= ภูเขาสูง มิคี= นางเนื้อ แม่เนื้อ ปราบดา =กำราบ ทำให้เกรงกลัว (http://upic.me/i/pl/1970732_216261258569886_942551536_a.jpg) (http://upic.me/show/49729408) |