|
หัวข้อ: นิราศชรา เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 11, กุมภาพันธ์, 2557, 05:25:58 PM (http://upic.me/i/ly/1779116_212603518935660_2038054573_n.jpg) (http://upic.me/show/49565234)
นิราศชรา ๐ ชราวัย ใกล้ฝั่ง นั่งถอดถอน จะลุกนั่ง ยั้งยัน ให้สั่นคลอน เรี่ยวแรงอ่อน ทรมาน สังขารกาย… ๐ พยุงรั้ง ร่างสั่น สะบั้นล้า ทอดอุรา รวยริน อย่างสิ้นหมาย น้ำตาเอ่อ เกรอะซุย เป็นขุยพราย สูดลมสาย หล่อเลี้ยง เพียงประทังฯ ๐ เหมือนเรือคล้อย ลอยคว้าง กลางสมุทร เหลียวฝั่งผุด สุธาดิน ให้สิ้นหวัง เปรียบแลตน ย่นปรุ ร่างผุพัง จะหาฝั่ง ใดเทียว ให้เกี่ยวไปฯ ๐ ลมระเบียง โชยหวิว พัดพริ้วผ่าน ชวนย้อนวาน คืนเลือน สะเทือนไหว เคยสุขชื่น รื่นเริง บันเทิงใจ กลับสิ้นไร้ รวดร้าว คราวชราฯ ๐ ดั่งแสงดวง ร่วงดับ สรรพสิ่ง ไร้เรือนพิง สารพัน เคยสรรหา บุตรเคยเคียง เลี้ยงกล่อม ถนอมมา กลับเลือนค่า คุณเกิด กำเนิดนามฯ ๐ ย้อนเรื่องราว คราวร่าง ศุภางค์หง ตั้งประสงค์ พ้นยาก ลำบากหาม เฝ้าเพียรเลาะ เสาะหา พยายาม พาครัวข้าม เหลือบริ้น กลางกลิ่นตม ๐ ออมหยาดเหงื่อ เรื่อริน ถวิลหวัง สร้างรวงรัง คลังมณี ยศศรีสม พาลูกจาก รากเหง้า อันเซาซม สู่สังคม เมฆิน ถิ่นตระการ ฯ ๐ ดั่งใบบุญ หนุนพา ฟ้าสนอง ให้สมปอง จองจับ ทรัพย์สถาน คฤหาสน์ วิลาศเวียง เพียงพิมาน บริวาร ขานฝาก ก็มากมี ๐ ประดังผุด บุตรธิดา ต่างพาผล ศึกษาตน ครบวิชา เป็นราศี แผ่เกียรติก้อง ผองหล้า ประชาชี ให้เปรมปรีดิ์ ชื่นบาน ผู้มารดาฯ ๐ อาทิตย์เดือน เคลื่อนขับ ฤาหลับใหล ปัจฉิมวัย สู่ช่วง ก็ล่วงหา สังขารตน ย่นแย่ แก่ชรา จำพึ่งพา ลูกนั้น ยามบั้นปลายฯ ๐ จะลุกถ่อ ก็ระโหย ให้โอยโอด หวานเค็มโปรด อร่อยลิ้น ก็สิ้นสาย ทั้งหูตา พาสดับ ก็กลับกลาย สติหมาย ใดบ้าง ยังลางเลือน..ฯ ๐ ยามผลกรรม ย้ำยก ให้อกร้าว ดั่งโง้งง้าว วาววับ เข้าสับเฉือน บุตรเกี่ยงขัด งัดแง่ ต่างแชเชือน ให้เสมือน เคว้งคว้า กลางวารีฯ ๐ ”ทำหกเปรอะ เลอะชื้น เต็มพื้นบ้าน” ฉันรำคาญ เก็บปัด คอยขัดสี" "อีกแกนั้น ฟั่นเฟือน ลืมเดือนปี" "ให้เป็นที่ หนักหน่าย อับอายคน" "พี่ก็ยุ่ง มุ่งการ ประสานก่อ" "ไม่เพียงพอ หล่อเลี้ยง เสบียงขน" "ธุรกิจ คิดหา สาละวน" "อีกครัวตน ยุ่งยาก ลำบากวาน" "พี่ก็ชื่อ ลือไกล ไปทั่วทิศ" มากหมู่มิตร เยี่ยมเยือน เรือนสถาน" "หากรู้แม่ แก่เลือน เหมือนประจาน" "ไม่เหมาะการ งามตา ให้น่ายล"..ฯ ๐ เมื่อหญิงแก่ แลชรา ดั่งภาระ ก็คิดผละ ผลักวาง ให้ห่างพ้น โอ้คราวครา ชะตาลับ ต้องอับจน สิ้นทางหน สู่สวรรค์ ในบั้นปลายฯ ๐ จะเอ่ยพร่ำ คำใด ก็ไร้ผล น้ำตาหล่น ป่ายปาด ไม่ขาดสาย เพียงผ้าผืน ยืนอุ้ม ไว้คลุมกาย บุตรหญิงชาย แจงจัด ยามพลัดพาฯ ๐ คงสิ้นแล้ว เตียงตั่ง บัลลังก์บ้าน สิ้นสถาน สานกอบ อันหอบหา สิ้นลูกเต้า เฝ้าหวง เหมือนดวงตา สิ้นบุญญา จำจร ยามอ่อนแรงฯ ๐ บุตรพยุง ร่างสั่น ขึ้นนั่งรถ สะอื้นอด ใจจินต์ ดุจสิ้นแสง สุนัขคลอ ฮือคราง เจ้าด่างแดง เขย่งแย่ง หลิกหลอก ดั่งบอกลาฯ ๐ อกสะอึก นึกใน น้ำใจลูก เฝ้าพันผูก ค้ำพยุง เคยหุงหา กลับเลือนคำ ข้าวเลี้ยง เสบียงพา คุณมารดา ก่อเกื้อ ผู้เจือจุน ฯ ๐ เลี้ยงหมู่มิตร มากมวล ล้วนคาวหวาน บริวาร กาไก่ ให้ข้าวขุน เลี้ยงข้าวจาน มารดา ผู้การุน กลับสิ้นคุณ ควรค่า ราคาชามฯ ๐ รถเขยื้อน เคลื่อนเห จากเคหา หญิงชรา นั่งสั่น อกครั่นขาม สู่เรือนนอน หมอนแยก ถิ่นแปลกนาม เมื่อคราวยาม สิ้นค่า ไม่พาชม..๐ ๐ สู่บ้านพัก คนชรา ที่อาศัย เรือนหลังใหม่ ตีตรา อย่างสาสม ไร้บุตรหลาน ขานเอ่ย เคยภิรมย์ ที่กลบถม หญิงชรา ผู้อารี มือสี่ กวีบอ |