|
หัวข้อ: ๐ วันหวัง ๐ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 06, ธันวาคม, 2556, 08:14:47 PM ละมือกอบจอบวางหยุดถางหญ้า ทอดสายตาแสนไกลใจหม่นหมอง หัวเข่าอ่อนหย่อนก้นนั่งยองยอง วิตกสองทำเศิกมิเลิกลา รอบมืดมัวทั่วไปร่างไร้ขวัญ จนตะวันลอยลับกับขอบฟ้า นกกระยางย่างเดินเนินคันนา ลมโชยมาต้องผิวหวาบหวิวทรวง พ้นละเมาะเลาะธารผ่านตลิ่ง ดังถูกทิ้งตรอมตรมจมลงห้วง เผชิญเหวเลวร้ายหมายตามทวง จนเลยล่วงเข้ากลุ่มเขตชุมชน สองฟากข้างทางเรียบดูเงียบเหงา ยานยนต์เบาอ้อยอิ่งวิ่งถนน รถเลี้ยวโค้งตรงแยกแปลกพิกล สีหน้าคนบูดบึ้งขึ้งทักทาย ต่างระแวงแคลงใจไว้ปกปิด เพื่อนสนิทเย้าแหย่แค่สหาย รีบจัดแจงแดงเหลืองเปลื้องจากกาย อันตรายเน่าน่วมถ้าสวมมัน เหตุเช่นนี้กี่มื้อฤาจะหมด จะให้อดกี่นานสมานฉันท์ ก่อนสิ้นลมก้มหน้าจ่อมจาบัลย์ คงมีวันสักคืนสุขชื่นใจ รพีกาญจน์ |