|
หัวข้อ: ๐ วอนสีกา ๐ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 30, มิถุนายน, 2556, 03:19:38 PM สามเณร ไม่นาน กรานลาสึก แค่รู้ลุ่ม นุ่มลึก ตรึกตรองหน ฉันข้าวปลา อาศัย ใบนิมนต์ หล่อสกนธ์ จนครบ จบเล่าเรียน เหลือแต่ตัว ขรัวแก่ ดูแลวัด เฝ้าแจงจัด ชำนิ มิพาเหียร กวาดศาลา อาคาร ลานวนเวียน จุดธูปเทียน ทำวัตร หัดบาลี พระรูปหนุ่ม รุ่มร้อน ทอนกิเลส เข้าสู่เขต วงวัด หวังขัดสี จำพรรษา หน้ากฐิน ด้วยยินดี รอบกุฏี มิขาด ญาติหญิงชาย ผลไม้ ใสเย็น ประเคนฉัน ภัตตาหาร หวานมัน ทันถวาย ทั้งวันคืน ตื่นหลับ รับวุ่นวาย โทรไร้สาย มิจบ คอยรบกวน โหงวเฮ้งต้อง ตำรา น่าเป็นพระ คล่องวาทะ ธรรมทูต พูดกระสวน หมายสืบต่อ ก่อร่าง สร้างขบวน กล่าวเชิญชวน คฤหัสถ์ เข้าวัดวา ขอแค่นี้ ขอดีดี ขอได้ไหม หวังจะให้ ช่วยชาติ ศาสนา คงแสนนาน ท่านอยู่ เป็นครูบา วอนสีกา อย่าคึก สึกพระเลย :a013: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ๐ วอนสีกา ๐ เริ่มหัวข้อโดย: hort39 ที่ 30, มิถุนายน, 2556, 04:10:27 PM รักไม่มีพรมแดนแคว้นเขตกั้น รักผูกพันแน่นหนามิกล้าเผย กำแพงธรรมขวางไว้ไม่ลงเอย ความรักเอ๋ยความรักมันหนัีกทรวง รักไม่มีทางออกมันยอกอก เหมือนนรกรัดไว้ให้ติดบ่วง รักอยู่เหนือข้อห้ามธรรมทั้งปวง จึงห่วงหวงโหยหาผ้าเหลืองร้อน... หากพระท่านเข้าถึงซึ่งธรรมมะ ก็คงจะสงบใจไม่ไหวอ่อน แม้สีกามากมายไม่ขาดตอน ก็เทศน์สอนแต่ธรรมนำจิตใจ หากบุพเพสันนิวาสคาดไม่ถึง ความรักจึงตรึงติดคิดหวั่นไหว จำต้องจากผ้าเหลืองเปลื้องทิ้งไป เพื่อมิให้ผู้คนเขานินทา อาจผิดหวังกันไปใครนับถือ แต่มันคือเรื่องจริงสิ่งเบื้องหน้า ความเปลี่ยนแปลงคือเวรกรรมคือธรรมดา "อาตมา"ก็ไม่พ้นหนทางกรรม :a013: |