หัวข้อ: โคลงสี่สุภาพ นอบธรรม
เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 12, พฤษภาคม, 2557, 09:26:06 PM
(http://upic.me/i/tr/wfr30.png) (http://upic.me/show/50997243) เนื่องด้วยวิสาขะ ไม่มีโอกาสได้เขียนธรรมะ ขอนำบทเก่ามาเล่าใหม่ เดี๋ยวพลาดบุญด้านธรรมทาน
นอบธรรม
๐ ธรรมดาย่อมสิ้น.............ลาลง ฤาจักมียืนยง....................หยัดได้ จิรชิพสกนธ์องค์................กระหยับ กิเลสขับประหารไซร้..........ทั่วถ้วนธรณิน
๐ มณีสินทรัพย์เพี้ยง.........เพียงใด คราวดับนิคาลัย................ผละพ้น ฤามโนชญ์มนัสใน.............สักหนึ่ง พึงกระทำเสาะค้น.............สืบไว้แทนเทียม
๐ เจียมสติดำริน้อม...........นำตน เพียรขจัดกิเลสปน.............ปัดป้อง ปริกัปมัคคะผล..................ประโพธ ลุนิโรธสละข้อง..................ผ่านพ้องราคิน
๐ ลาภแหละสินเหล่าล้วน...ลวงตา โลมหลอกพรรณนา...........แข่งค้น มารประสิทธิศักดา.............สิงสู่ อยากอยู่ประมาทล้น..........จึ่งยื้อชิงดี
๐ บารมีเคลื่อนคล้อย.........คลายคน นามสัตว์ประเสริฐตน.........ต่างร้าง โลกากุลาหล.....................เหตุแห่ง ลุแหล่งประเชิญสร้าง.........ก่อเกื้อเกวียนกาม
๐ นามอุฬารเกริกก้อง........ปานใด คราวผละสละไป...............ปราศสิ้น เถกิงศักดิ์ประดาษใคร........ฉกาจ ประกาศยามแดดิ้น............หนึ่งนั้นเถ้าถม
๐ ชมพสุพหุล้น.................ฤๅทลิท โมหะลามลุจริต.................ย่อมร้อน สกนธ์ดับฤาสถิต................สัคคะ ผลกระทำสดับย้อน............นรกห้วงตามกัน
๐ หฤหรรษ์เพริศแพร้ว........แพรวกาญจน์ ฤๅประดุจจันฑาล..............ต่ำช้า หากทมะปฏิญาน..............ปฎิบัติ ธรรมเฮย ย่อมประสพสุขหล้า...........ทั่วทั้งเวไนย
หลวงทวดสี่ กุฎิสาม
|
หัวข้อ: Re: โคลงสี่สุภาพ นอบธรรม
เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 12, พฤษภาคม, 2557, 09:27:16 PM
พุทธธรรมจากพระโอษฐ์
มนุษย์ทั้งหลายเป็นอันมาก ถูกความกลัวคุกคามเอาแล้ว ย่อมยึดถือภูเขาบ้าง ป่าไม้ที่ศักดิ์สิทธิ์บ้าง สวนศักดิ์สิทธิ์บ้าง รุกขเจดีย์บ้าง ว่าเป็นที่พึ่งของตน ๐ นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันทำความเกษมให้ได้เลย นั่นไม่ใช่ที่พึ่งอันสูงสุด ผู้ใดถือเอาสิ่งนั้น ๆ เป็นที่พึ่งแล้ว ย่อมไม่หลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้…….
ส่วนผู้ใด ที่ถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งแล้ว เห็นอริยสัจทั้งสี่ด้วยปัญญาอันถูกต้อง คือ เห็นทุกข์ เห็นเหตุเป็นเครื่องให้เกิดขึ้นของทุกข์ เห็นความก้าวล่วงเสียได้ซึ่งทุกข์ และเห็นมรรคประกอบด้วยองค์แปดอันประเสริฐ ซึ่งเป็นเครื่องให้ถึงความเข้าไปสงบระงับแห่งทุกข์ …นั่นแหละคือที่พึ่งอันเกษม นั่นคือ ที่พึ่งอันสูงสุด …ผู้ใดถือเอาที่พึ่งนั้นแล้ว ย่อมหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง ได้แท้
( พระไตรปิฎก ธรรมบท ขุททกนิกาย เล่มที่๒๕ หน้าที่ ๔๐ ข้อที่๒๔)
|