|
หัวข้อ: เพ้อรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: ธมกรก ที่ 07, กันยายน, 2561, 10:44:53 PM เมื่อไม่อาจคาดหวังดังจิตหมาย อยู่เดียวดายชายนาป่าเขาเขิน เธอไม่แลแม้หางตาพาหมางเมิน ทำท่าเขินเจิ่นเจื่อนเหมือนไม่เคย เสี่อข้อความถามถึงจึงไม่เห็น เหตุจำเป็นเร้นกายไม่เอื้อนเอ่ย ไม่สนใจใครคอยปล่อยทิ้งเลย วางท่าเย้ยเฉยซาเป็นอาจิณ ไห้อิดโรยโหยหาป่าขุนเขา เถื่อนลำเนาเงาไม้ในท้องถิ่น ปลูกฟักแฟงแตงกวาหาอยู่กิน ทรัพย์ในดินยินดีที่พอเพียง มองแสงเดือนเคลื่อนคอยลอยเวหา มองดาราฟ้าใสใครหลีกเลี่ยง ครามองจันทร์วันก่อนนอนคลอเคียง รักรำเอียงเบี่ยงบ่ายไม่ชายตา เอาแต่ความตามใจไม่ยี่หระ เอาชนะคะคานพานหนีหน้า หลงละเมอเพ้อพกยกดินฟ้า กล่าววาจาหาเรื่องเคืองขุ่นใจ สื่อข้อความตามหาภาษาฝัน เพ้อรำพันกลั่นกลอนอ้อนฟ้าใส ฝากเดือนดาวพราวตาป่าพงไพร เหงาทรวงในไกลเธอเพ้อรำพัน ธมกรก หัวข้อ: Re: เพ้อรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: Toom Na ที่ 08, กันยายน, 2561, 11:11:53 AM ร่ายลำนำรำพึงไปถึงเขา
เมื่อความเศร้าเข้าคุมสุมโศกศัลย์ ดิ่งอารมณ์ขมขื่นทุกคืนวัน อกไหวสั่นน้ำตารื้นสะอื้นริน มองรอบข้างอ้างว้างเคว้งคว้างนัก ไร้คนรักหัวอกนี้ผกผิน ไร้คนเคียงเพียงพร่ำชอกช้ำจินต์ ไร้ชีวินย่างก้าวด้วยร้าวราน ้เขาอยู่ไหนใกล้ไกลอยู่ไหนเล่า กับความทุกข์รุกเร้าเข้าผสาน เขาฤารับรู้ซึ้งถึงดวงมาน เขาฤาซ่านรู้สึกสำนึกตรม ก็รู้รู้รู้แจ้งแก่ใจอยู่ เขานิ่งดูดายเปล่าทุกคราวขม เขามิแลแม้กรายอย่างายงม กล้ำกลืนข่มลุกฝืนยืนขึ้นมา เราก็อยู่ของเราเหมือนเก่าก่อน อย่าอาวรณ์อาลัยร่ำไห้หา เราก็อยู่คนละทางอย่าค้างคา เขาจากลาจบแล้วก็แล้วไป โน่นแน่ะท้องนานั่นป่าเขา ที่คอยเฝ้าบรรเลงเพลงหว่านไถ เหล่าพืชพันธุ์หมั่นปลูกปลูกเข้าไป มินานได้ผลผลิตจิตแย้มบาน :AddEmoticons00918: ประกาย. รติกาล แหะมั่วๆนะค่ะ ไม้ชินกับการแต่งหลายๆบท หัวข้อ: Re: เพ้อรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: ธมกรก ที่ 08, กันยายน, 2561, 07:53:43 PM ร่ายลำนำทำสวนพรวนดินไร่ อยู่ป่าไพรใจเหงาเราชาวบ้าน เสร็จธุระปะปังหลังเลิกงาน ยังนั่งอ่านกานต์กลอนผ่อนเหงาใจ ออกมานั่งนอกชานริมบ้านทุ่ง ผ้าปัดยุงมองดาวพราวฟ้าใส พ้อกับจันทร์ดั้นดวงห้วงฟ้าไกล คิดถึงใครไปเรื่อยปวดเมื่อยตัว เศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงปากท้อง ตามครรลองครองธรรมละกรรมชั่ว ไม่สุงสิงสิ่งเร้าเลิกเมามัว ไม่เกลือกกลั้วคนพาลระรานใคร อยู่เรือนเหย้าบางวันมันก็เหงา คิดถึงเขาบางครั้งยังหวั่นไหว เราก็คนเดินดินถิ่นพงไพร หักห้ามใจไม่คิดเป็นนิจมา เราก็อยู่ของเราเข้าใจอยู่ เหม่อมองดูดาวเดือนเยือนเวหา คนของเราเขาไม่เยือนเลือนร้างรา อนิจจามันเศร้าเหงานะเธอ ท้องทุ่งนาป่าเขาเข้าใจดี ทุกนาทีเช้าค่ำทำเสมอ ไม่ทอดทิ้งนาไร่ใครเผอเรอ อยากจะเจอคนนั้นนั่นประไร ธมกรก อย่าถ่อมตัวไม่มั่วเลยขอยกนิ้วให้ |