บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

คำประพันธ์ แยกตามประเภท => กลอน ร้อยกรองหลากลีลา => ข้อความที่เริ่มโดย: คิดถึงเสมอ ที่ 10, มกราคม, 2566, 12:57:21 PM



หัวข้อ: รอวันเธอมาหาอีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: คิดถึงเสมอ ที่ 10, มกราคม, 2566, 12:57:21 PM
(https://i.ibb.co/rcqqZtS/ZgEvc.jpg) (https://imgbb.com/)

จะให้ลืมได้อย่างไรเมื่อใจรัก
ทุกรอยหยักของสมองมีแต่เขา
ในทุกวันร้องไห้ไม่เห็นเงา
มีความเหงาเป็นเพื่อนไม่เลือนลา

ทรมานเหลือเกินดวงใจเจ้า
ใจหงอยเหงาหน่วงหนักเกินรักษา
ขอร้องเถอะที่รักรีบกลับมา
เช็ดน้ำตาที่นองสองแก้มนาง

 :t26:
คิดถึงเสมอใจ


หัวข้อ: Re: รอวันเธอมาหาอีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: ธมกรก ที่ 17, มกราคม, 2566, 06:49:56 PM
เช็ดน้ำตารินไหลใต้พวงแก้ม
แสงเทียนแซมหยาดไหลใสสว่าง
ฝากดวงดาวพราวฟ้าไปหานาง
ยามอ้างว้างหงอยเหงาเศร้าโศกา

ไม่เคยลืมสักครั้งยังรักเจ้า
ทุกวันเฝ้าคิดถึงคะนึงหา
ถึงตัวไกลใจแนบแอบอุรา
เช็ดน้ำตาหยาดไหลใต้แสงดาว

ธมกรก


หัวข้อ: Re: รอวันเธอมาหาอีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: คิดถึงเสมอ ที่ 18, มกราคม, 2566, 01:51:16 PM

คือคำหยาดหยดลงตรงขั้วใจ
ชะโลมไหลซึมซอนดับร้อนผ่าว
ความทุกข์โศกบรรเทาทุกเรื่องราว
ต่อชีวิตยืนยาวอีกคราวนี้

:AddEmoticons00918:


หัวข้อ: Re: รอวันเธอมาหาอีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: ~เมี่ยง เมี่ยง~ ที่ 30, มกราคม, 2566, 08:35:35 PM
ได้แต่เฝ้ารอคอย...
ผ่านคืนวันเป็นหมื่นร้อย...ที่รอคอยเธอตรงนี้
แค่หวังสักครั้งในใจว่า...เธอจะเห็นค่าความดี
คนซื่อสัตย์ที่อยู่ตรงนี้...เฝ้ารอคอยทุกนาทีไม่มีเปลี่ยนไป

บอกตัวเองให้อดทน...
คงมีสักหน...โลกจะวนให้เราเจอกันใหม่
วันนั้นคงมีค่า...ถ้าเธอรู้ว่าฉันยังห่วงใย
ความรักคงก่อร่างสร้างได้ใหม่...
เพราะเธอเห็นแล้วว่าใคร รักจริงใจ เรื่อยมา

แต่จากวันคืนที่อ้างว้าง...
ผ่านความมืดจาง และระยะทางที่อ่อนล้า...
กลับได้เข้าใจ ให้คอยจนตายจากไป...เขาก็ไม่กลับมา
เขาหมดใจจึงเลิกรา..ร อ ค อ ย..ไปก็ไม่มีค่าอะไรเลย
                ~ เมี่ยง เมี่ยง~(แบดแบดมารุ)
                                 

FB: กลอนเปล่า ความรัก


หัวข้อ: Re: รอวันเธอมาหาอีกครั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: nakasamuthra ที่ 29, มิถุนายน, 2566, 02:49:10 PM

     
เวลาเดินย้อนไปให้แลเห็น
จึงเป็นเช่นร่องรอยคอยกรีดย้ำ
สลักลึกตรึงไว้ในความทรงจำ
ที่มิอาจย้อนนำสู่ห้วงกาลปัจจุบัน


     วันเวลาเก่า ๆ เล่าความใน
จากร่องรอยที่ทิ้งไว้ในคราวนั้น
ดุ่มเดินตามทางแห่งวานวัน
ที่ยึดมั่นคำว่า " รอ " ของบางคน


     เหมือนหยุดเดินตรงเวลาผาอดีต
ที่ซีดจางลางเลือนสักแห่งหน
ทว่าอตีตาคงเวียนวน
มิล่วงพ้นค้นเจอซึ่งกาลปัจจุบัน