|
หัวข้อ: คนขี้บ่น เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 19, สิงหาคม, 2555, 11:31:54 AM กว่ารู้ตัว วันนี้ รพีฯแย่ คนวัยแก่ แก้มตอบ ชอบบ่นบ่น ลูกหลานเตือน เบือนเบื่อ ว่าเหลือทน ทั้งตำบล กลัวหงอ มิก่อกวน สุดแต่หมู ดูแต่หมา ไม่กล้าสบ แมวพอพบ หลบลี้ ไกลที่สวน เป็ดก็ไป ไก่ก็เมิน เดินขบวน ห่านชักชวน วัวออก จากคอกควาย นกกามุด หยุดมอง ร้องจุ๊กกรู้ แมงสาบหนู หูชัน หันหลังหาย แมงมุมบน หลังคา ตกมาตาย ตุ๊กแกลาย บิดก้น ก้าวพ้นบาง ยุงแลเหลือบ ริ้นไร ไม่เกาะกัด มดเมนหมัด ไม่ต่อย ยอมถอยห่าง นั่นงูเงี้ยว เกี้ยวขอน จรหลีกทาง เสือสิงห์คราง ช้างแปร้น แล่นป่าเลย ซื้อข้าวของ แม่ค้า ยืนหน้าก้ม แม้พัดลม ยังหน่าย ส่ายหน้าเฉย พูดกับพระประธาน ท่านมิเปรย เงาคุ้นเคย ในกระจก ยอมตกคำ เพิ่งรู้ตัว วันนี้ ว่าขี้บ่น มิอาจทน หน้าบูด พูดซ้ำซ้ำ พอเย็นลง ก๊งเหล้า เมาประจำ โดนไล่ฮำ อกแอ่น แฟนทุบตี :a003: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: คนขี้บ่น เริ่มหัวข้อโดย: รินดาวดี ที่ 19, สิงหาคม, 2555, 07:55:18 PM อ่านบทกลอน อ่อนอก วิตกยิ่ง นั่นแหละสิ่ง ตามมา ผวาหนี กลัวเหลือเกิน วัยชรา คราคราวมี คำว่าพี่ จากพราก ยากตามคืน ถึงตัวเรา เฝ้าระแวง แถลงถ้อย นามสาวน้อย ร้อยชั่ง นั่งสะอื้น อนาคต ที่หวัง มิยั่งยืน ไม่อาจฝืน ชะตา พาเลอะเลือน อ้าย"รพี" ขี้บ่น ผู้คนหนี โต้วาที ทั้งวัน ขั้นเชือดเฉือน หมู หมา แมว แจวว่อน ร่อนลงเรือน หูสะเทือน เบือนหน้า ระอาใจ :AddEmoticons00921: หญิง หัวข้อ: Re: คนขี้บ่น เริ่มหัวข้อโดย: รินดาวดี ที่ 26, สิงหาคม, 2555, 05:33:59 PM แม่สาวน้อย ร้อยชั่ง มานั่งบ่น ตามหาคน จนอาน สุดทานไหว เพื่อนเพื่อนเรา เขาหน่าย หรืออย่างไร จึงหายไป ทีละคน ผลงงงวย เดินทอดน่อง ย่องมา ระอาหมด แสนรันทด อกเอ๋ย เฉลยด้วย งานมากมาย หลายล้ำ ไม่อำนวย หรือร่ำรวย กันแล้ว ไร้แววมา :ab001: |