|
หัวข้อ: ๐ จบเสียที ๐ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 27, กันยายน, 2556, 10:07:33 PM เขาทำร้าย กายใจ ให้ปวดเจ็บ บาดแผลเย็บ ฟันแทง แยงกี่หน ถึงปางตาย หมายย้ำ ซ้ำสกนธ์ ป่วนกมล วิปริต จิตฟั่นเฟือน กราบก้มศอ ขอขมา ลุลาโกรธ ยังยกโทษ รับไหว้ ให้เป็นเพื่อน เลยเวลา นาที นานปีเดือน เขาเยี่ยมเยือน เลี้ยงสู่ มิรู้จำ มอบอภัย ใจกว้าง อย่างสมุทร โดนเขาขุด ล้มครืน ยืนกระหน่ำ กล่าวใส่ร้าย ป้ายเปลว เลวระยำ ยังสร้างทำ ความดี พลีชีพา ไร้ม่วงแดง แบ๊งค์เทา กระเป๋าแฟบ เพื่อนลิ้นแลบ กวักเขา เข้ามาหา เย้าหยอกเอิน เชิญดื่ม ปลื้มสุรา เมาเรียกว่า ลูกพี่ หลงดีใจ ยึดอีหรอบ กรอบเดิม มิเสริมแต่ง คิดเปลี่ยนแปลง ปรับทาง บ้างเอาไหม เขาดีมา ถ้าดี ตอบดีไป เขาชั่วช้า ถ้าใช่ ให้ชั่วมัน ถ้าพูดดี กี่ครั้ง ยังเหมือนเก่า จับเขย่า เข่าศอก ตอกหน้าสั่น ทิ้งวาทะ อภัย ไล่ฟาดฟัน คงพบวัน สงบ จบเสียที! เจ็บไม่รู้จำ ให้อภัยใจกว้าง สร้างสุขได้หรือ :a013: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ๐ จบเสียที ๐ เริ่มหัวข้อโดย: Sasi Aksarasrom ที่ 28, กันยายน, 2556, 05:59:51 PM (https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/1239001_434025626706229_1228616038_n.jpg) คนหนึ่งแฟน คนหนึ่งเพื่อน มิเลือนรัก ผูกสมัคร ภักดิ์เกี่ยว เทียวขับขาน จะไปไหน มาไหน หรือใช้งาน เพื่อน-แฟนวาน สานต่อ ขอขอบคุณ ออกนอกเรือน เถื่อนถิ่น ดิ้นทุกที่ อยู่หลังมี คนแล แท้เกื้อหนุน ไว้วางใจ สหายแทน แฟนการุณย์ ช่างมีบุญ อุ่นเจือ เหลือคาดเดา มาวันหนึ่ง บึ่งรถ กลับลดเลี้ยว กลัวเสียเที่ยว ลืมของ กองข้างเสา รถจอดบ้าน ผ่านเงียบ เลียบเลาะเอา เธอกับเขา เข้าจอง ห้องฉันเอง มิต้องถาม ความแท้ รู้แก่จิต ฉันคนผิด สิทธิ์ให้ ไม่พิศเพ่ง จบเสียที พลีพร้อม ยอมวังเวง เดินรีบเร่ง ออกจากเรือน ลาเพื่อน..ลาแฟน :a001: ยัยเฉา |