บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

คำประพันธ์ แยกตามประเภท => กลอน ร้อยกรองหลากลีลา => ข้อความที่เริ่มโดย: สมพงศ์ ชูสุวรรณ ที่ 24, ธันวาคม, 2556, 07:09:42 AM



หัวข้อ: *** ใจสะอื้น ***
เริ่มหัวข้อโดย: สมพงศ์ ชูสุวรรณ ที่ 24, ธันวาคม, 2556, 07:09:42 AM
(http://upic.me/i/vq/426553_410768552352177_631782895_n.jpg) (http://upic.me/show/48520426)

*** ใจสะอื้น ***

** บ้านหลังนี้ที่อาศัยในวันวาน
แสนชื่นบานสุขฤทัยหาใดเหมือน
อบอุ่นกายสบายใจไม่ลืมเลือน
ฝังใจเตือนให้จำมั่นจนวันตาย...

** แต่มีกรรมทำให้ต้องไกลห่าง
สุดอ้างว้างคิดไปยิ่งใจหาย
ไม่อยากจากน้ำตาไหลใจวุ่นวาย
แสนเสียดายวันเคยชื่นเริงรื่นกัน

** เป็นเพราะเธอเปลี่ยนใจไปรักเขา
รักของเราจึงเหินห่างสุดทางฝัน
วิมานรักต้องสลายโดยฉับพลัน
รักเรานั้นถูกทำลายให้พังภินท์

** เราทั้งสองต้องแยกทางและห่างเหิน
ก้มหน้าเดินชดใช้กรรมกว่าจะสิ้น
ให้คนดีมีความสุขสมดังจินต์
เพื่อยุพินมีโชคดียอมพลีใจ

** ยังรักเธอทั้งที่รู้เธอสิ้นรัก
มอบใจภักดิ์รักเธอมั่นไม่หวั่นไหว
แม้ตัวจากแต่ใจใกล้ไม่ห่างไกล
เกิดชาติใดใจรักมั่นนิรันดร

** ยืนใจหายมองดูบ้านวันต้องจาก
น้ำตาพรากสะท้อนใจสุดทอดถอน
โบกมือลาเหมือนยิ่งพาให้อาวรณ์
ใจสะอื้นอกร้าวรอนก่อนก้าวเดิน

 กัลปังหา ดอกไม้แห่งท้องทะเล

(http://upic.me/i/0a/1472011_531365076959628_1025740792_n.jpg) (http://upic.me/show/48423767)


หัวข้อ: Re: *** ใจสะอื้น ***
เริ่มหัวข้อโดย: Sasi Aksarasrom ที่ 25, ธันวาคม, 2556, 11:01:53 PM
 
:AddEmoticons00920:


บ้านหลังเก่าเสากร่อนเรือนคลอนโย้
หลังคาโบ๋พื้นผุ บ้างกรุเขิน
ทำฝาฟากไม้ไผ่เพราะไร้เงิน
หากเดินเพลินตกใต้ถุนจะงุนงง

อยู่กับเหย้าเฝ้ากับที่ สามีหนึ่ง
แรกนั้นซึ้งแน่นอนค่อนข้างหลง
มิเคยรู้ วู่วามบอกตามตรง
จึงรี่ลง จากคาน แต่งงานไป

อยู่กับเธอเนิ่นนานจนยานเหนียง
ก็มีเพียงกระต๊อบที่มอบให้
เธอดื่มเหล้าเมายาระอาใจ
อยู่ได้ไงไปดีกว่าขอลาจร

ตั้งแต่จากเธอมาแสนผาสุข
นั่งเดินลุกสบายไม่เหมือนก่อน
ฉันอยู่นี่ดีนะ อย่าอาทร
จะกินนอนตลอดชีวีศรีธัญญา

 
:AddEmoticons00920: :064: :a013:

Sasi


หัวข้อ: Re: *** ใจสะอื้น ***
เริ่มหัวข้อโดย: ขวดเก่า ที่ 26, ธันวาคม, 2556, 10:04:19 AM

บ้านใหญ่อยู่บ้างแน่แม้ไม่บ่อย
อยู่บ้านเล็กบ้านน้อยเสียมากกว่า
เพราะบ้านใหญ่น่าเบื่อเหลือระอา
เก่าคร่ำคร่าพิลึกดึกดำบรรพ์

นำไปขี้นทะเบืยนมรดกโลก
เสาเรือนโยกสั่นคลอนนอนไหวหวั่น
ค่อยค่อยบูรณะปะผุกัน
ช่วงสร้างสรรค์บ้านใหญ่ใช้บ้านเล็ก