|
หัวข้อ: ...สิ้นสุดเสียที... เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 03, ตุลาคม, 2555, 09:02:22 PM ในโลกนี้..มีเขา เท่านั้นหรือ ต้องอมมือ งอนง้อ รอแต่เขา ยังอาลัย ไม่จาง ลงบางเบา ก่นแต่เศร้า เฝ้าตรม จมน้ำตา คงมิกลับ รับดี ที่ยื่นให้ แสร้งเฉไฉ ลำพอง เมินมองหน้า แก้วหูตึง ขึงคำ จำนรรจา นิ่งเย็นชา ตาค้าง ฟางมืดมัว มันเลยเส้น เกณฑ์กาล นานคืนหลัง สนิมกรัง เกรอะขอบ รอบจดขั้ว ถึงจะเคาะ เดาะใจ ให้รู้ตัว ยากจะจั่ว ร่างเหม็น ยึดเอนอิง เพราะเพรงกรรม นำพา มาพานพบ ชดใช้จบ ว่างเปล่า เขาก็ทิ้ง เทียนสิ้นไส้ ไขละลาย หมายประวิง คงยากยิ่ง เชื่อมมาน ประสานรอย ควรสำรวจ ตรวจตรอง มองตัวบ้าง สวยสล้าง ทุกจุด สูงสุดสอย กลับซีดเซียว เหี่ยวแห้ง เหมือนแร้งคอย แบกเหงาหงอย สองบ่า ล้าหลังลง ในโลกนี้..ที่ประจักษ์ รักของแม่ รักเที่ยงแท้ จากใจ ไร้ประสงค์ ห่วงใยลูก ผูกพัน รักมั่นคง รักยืนยง ชั่วฟ้า สถาพร รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ...สิ้นสุดเสียที... เริ่มหัวข้อโดย: tonmai ที่ 31, ตุลาคม, 2555, 03:07:24 PM เพราะความหลง จงจิต จึงคิดย้ำ เมื่อถลำ มิง่าย จะถ่ายถอน ปากว่าไม่ ใจเล่า เฝ้าวิงวอน รักแนบนอน ในทรวง เป็นบ่วงมาน หากว่าจิต คิดได้ คงคลายขม พ้นสนม สนิมใน ที่ใจขาน บ่วงตัณหา ยากนัก จักทำการ อยากพ้นผ่าน ยิ่งรู้ ไหลสู่ทรวง หัวข้อ: Re: ...สิ้นสุดเสียที... เริ่มหัวข้อโดย: รินดาวดี ที่ 01, พฤศจิกายน, 2555, 04:36:33 AM สิ่งอยากลืมกลับจำทำใจยาก แม้นพลัดพรากจากไกลไยยังหวง ปากเอ่ยลาผวาเจ็บเหน็บแดดวง ไม่พ้นห่วงอาลัยในรักรอน อยู่ก็เจ็บจากก็เจ็บเก็บใจหนี วอนคนดีพ้นผ่านวานอย่าหลอน เจ็บแล้วจำย้ำหนักหักอาวรณ์ ยอมถอดถอนใจทิ้ง...สิ้นสุดที :a016: |