|
หัวข้อ: ๐๐๐ ..โคลงสี่สุภาพ..๐๐๐.. หนาว หนาวยิ่งเอย.. ๐๐๐ เริ่มหัวข้อโดย: สุกรวดี ที่ 17, มีนาคม, 2556, 09:54:48 AM ยินคารมจ่มซ้ำ หนาวเกิน ใจนึกอยากขอเชิญ ร่วมบ้าน เกรงเธอจะมองเมิน ไม่ม่วน คงอับอายหลายล้าน แพทย์ต้องรักษา หน้าแตกเป็นร่องแล้ว นวลนาง คิดอยากช่วยหนาวจาง กลับกลุ้ม เพียงนอนแอบกองฟาง ไม่ช่วย นอนกอดกกอกหนุ้ม ช่วยได้คลายโข โบราณกล่าวดั่งนี้ นานมา จำติดหูจึงพา บอกให้ สงสารที่พรรณา หนาวเหน็บ จึงเอ่ยออกบอกไว้ ใช่ชี้โพรงเอง เกรงอับอายแต่ต้อง ยอมทน หากจะมีบางคน ว่าร้าย ไม่เกิดดอกออกผล สักหน่อย มิออกท่าก็คล้าย ร่วมด้วยช่วยกัน (http://upic.me/i/fd/j2-20.gif) (http://upic.me/show/43356114) หัวข้อ: ๐๐๐ ..โคลงสี่สุภาพ..๐๐๐.. หนาว หนาวยิ่งเอย.. ๐๐๐ เริ่มหัวข้อโดย: เส้นชีวิต ดำเนินไป ที่ 17, มีนาคม, 2556, 08:47:36 PM ชายมาครวญพร่ำเพ้อ บอกหนาว อกหวั่นหวาดคลาดสาว กล่าวอ้าง วาดอักษรวอนราว หนาวเหน็บ เป็นบ่าวสาวแอบข้าง ย่างเข้าหนาวหา มาเมืองไทยว่าร้อน พี่เอย ใยว่าหนาวเนาเกย อยู่ได้ เมืองนนท์ยิ่งอบเลย เฉลยบอก หญิงใช่หลอกบอกไว้ อบอ้าวจริงจริง หญิงสงสัยยิ่งแท้ แน่นอน ที่ร่ายพจน์บทกลอน ร่ำร้อง มีแผนดั่งหวังวอน อ้อนคู่ จึงกู่กานท์เกริกก้อง จ่อจ้องปองนาง :058: |