|
หัวข้อ: ~รอพี่~ เริ่มหัวข้อโดย: อโศกน้ำ ที่ 13, มกราคม, 2558, 05:13:19 PM (https://i.ibb.co/7CyRJWM/10409175-787299144640587-5308502606994674900-n.jpg) (https://imgbb.com/) ~รอพี่~ ครึ้มเวหน..หม่นรอบคลุมขอบฟ้า ทั้งเวหาสำแดงสิ้นแสงต้อง เหล่าวิหคผกผินคืนถิ่นครอง ร่อนละล่องคราคร่ำ...สู่ลำเนา ยะเยียบย่ำ..สำแดงสิ้นแสงฟ้า ดิ่งโหยหาเกินห้ามข่มความเหงา โศกจาบัลย์ศัลย์สร้างมิบางเบา เอื้อมคว้าเงาอุ่นแอบ..ลวงแนบกาย ร่ำระบัด..ตัดพ้อว่ารอพี่ คอยแรมปีสานฝันสัมพันธ์สาย ทวีถมขมขื่นมิคืนคลาย ภวังค์พ่ายย้อนสู่...คราคู่เคียง มั่นประจักษ์..รักแสนยากแทนทด แผลกำสรดร้าวเห็นแตกเป็นเสี่ยง ท่วงพ่ายแพ้แซ่ซ้องร่ำร้องเรียง โหยหวนเสียงหวิวหวีด....ก้องกรีดใจ โศกาชัด...บัดแคล้วจวนแล้วพี่ ร้าวฤดีโหยหาเกินกว่าไหว เร้นหลบเลี่ยงเคียงข้างครองนางใด เหตุไฉนลี้ลับ...มิกลับมา วอนเถิดพี่..ชี้แจ้งแถลงชัด หากตระบัดรักให้น้องไร้ค่า จบเรื่องราวกล่าวเผยเพียงเอ่ยลา จักมิว่าแม้เจ็บ..กลั้นเก็บคำ อย่ากั้นกัก..รักเล่นเฉกเช่นนี้ ทุกนาทีขมขื่นน้องกลืนกล้ำ วอนคลายโง่โซ่หมองตรวนจองจำ ปลดบ่วงช้ำคล้องหม่น..จากคนรอ อโศกน้ำ. ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ หัวข้อ: Re: ~รอพี่~ เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 13, มกราคม, 2558, 08:29:53 PM ยินสำเนียงเสียงส่งบรรจงกล่าว เจ็บปวดร้าวรอนรานผลิผลาญก่อ เหมือนไฟกรดรดอกสะทกพอ รันทดท้อท่ามกลางเวิ้งว้างจินต์ ด้วยเหตุผลกลโศกของโลกหล้า ที่โถมถาทบท่วงดุจบ่วงดิ้น ชีพบาดเจ็บเหน็บหนามรุกลามริน บาดจนสิ้นอนาคตกำสรดทรวง ยากจะฝืนคืนหากันยาเจ้า หวั่นคนเขาหมิ่นฤดีทั้งที่ห่วง จะกู่ก้องร้องร่ำเทพบำบวง ใจก็ท้วงทักถามดั่งหยามตน หากแม้นรู้พธูเจ้าจิตเศร้าศัลย์ จะยอมหันคืนเลือกกระเสือกกระสน แม้นกำสรดอดสูจากผู้คน จะยอมยลยอมยินถ้อยนินทา จะขอเอ่ยคำรักประจักษ์แจ้ง บอกแถลงต่อเจ้าที่เฝ้าหา จากดวงจิตพิษฐานผ่านวาจา ให้รู้ว่ารักมั่นมิผันแปร จะวางสร้างทางทอดอนาคต ทุกหยาดหยดน้ำใจไม่ห่างแห มิหายจากพรากกันมั่นรักแท้ โอ้ดวงแดอย่าโศก.. วิโยคเลย ฯ : . - Black Sword - (หมู มยุรธุชบูรพา) หัวข้อ: Re: ~รอพี่~ เริ่มหัวข้อโดย: อโศกน้ำ ที่ 14, มกราคม, 2558, 07:06:03 PM สบสำเนียง....เสียงส่งบรรจงขาน ล้นร้าวรานเหลือที่แล้วพี่เอ๋ย อกสับสนหม่นไหม้หาใดเปรย ช้ำเฉลยเชื้อชวน.....ให้หวนคืน เลิกแรมรอน....วอนเถิดกลับเถิดพี่ ก่อนฤดีด่าวดิ้นน้องสิ้นฝืน ณ คลาเคลื่อนเหมือนฝังล้มทั้งยืน กลั้นกล้ำกลืนข้ามกาล...เพื่อผ่านวัน ใช่ดึงดื้อ....ยื้อรักผ่านอักษร เพียงวิงวอนพี่กลับก่อนดับขันธ์ เจ็บประจักษ์หนักหนาแสนจาบัลย์ หลับตามฝันขมขื่น...เมื่อตื่นมา. โปรดอย่าสน...ก่นไล่คำใครเขา เพียงมีเราร่วมฝันประชันฝ่า ข้ามทรามซัดบัดสีซึ่งบีฑา ประจัญท้าทายศัลย์...เย้ยครรลอง ภักดีเสี่ยง...เคียงคู่เสาะสู่เถิน คงมิเกินหนักเบาขาเราสอง ภัยล้ำลุขรุขระกอดตระกอง ด้วยสัตย์น้องพร้อมพลี...มอบชีวา น้องเจียนตาย...พ่ายโลกดิ่งโศกศัลย์ เรี่ยวแรงนั้นร่วงโรยเพราะโหยหา ก่อนกายฝังฟังก่อนเถิดย้อนมา วอนพี่ยาคืนถิ่น..ก่อนสิ้นใจ อโศกน้ำ |