|
หัวข้อ: ๐ ไม่รู้ไม่ชี้ ๐ เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 16, พฤษภาคม, 2558, 05:23:32 PM มิใช่พ่อหมอมดจรดคาถา มิใช่ตูครูบากล้าเหาะเหิน เพียงมนุษย์ผุดผินย่ำดินเดิน เพียงเพลิดเพลินจิตจับกับกานท์กลอน เพียรถามหายาระงับสรรพโศก เหตุจากโรคกายผิดจิตหลอกหลอน โรคทางกายภายนอกบอกไปนอน หมอตัดตอนไม่ตายก็หายเอง โรคทางจินต์วิญญาณอาการหนัก ว่าด้วยรักเกลียดกลัวเป็นตัวเร่ง มารจริตอิจฉากันไม่หวั่นเกรง เที่ยวข่มเหงปลิดปลงได้ลงคอ อภิรมย์สมหวังชั่งแต่สุข พลาดพลั้งทุกข์โศกทรุดมนุษย์หนอ ช่างไม่เลือกเปลือกแก่นแทนว่าพอ ไม่มียอบนบานกรานเทวา สมมุติเป็นเช่นนี้จะดีไหม รักจากไปช่างหัวใช่ตัวข้า ใครสรรเสริญเยินยอส่อนินทา ทำเซ่อซ่าหน้าหู่ไม่รู้ไม่ชี้ ใครเกลียดโกรธโทษทัณฑ์เช่นนั้นนะ ศิลปะชั้นยอดถอดถอยหนี เจริญธรรมนำร่างสู่ทางดี โศกไม่มีศรีสุขทุกวันคืน รพีกาญจน์ |