|
หัวข้อ: ...แล้วเราจะทำได้ไหมหนอ? เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 21, สิงหาคม, 2558, 11:54:10 AM เดินลัดเลาะลำธารผ่านบึงกว้าง แวะริมทางคุ้ยเห็ดเด็ดกระถิน ล้างซู่ซวกลวกยำตำพริกกิน มีหม้อดินกระบวยถ้วยช้อนใบ ตัดฟืนหอบกอบฟางวางก่อสุม ค่ำคืบคลุมยุงล้อมริ้นตอมไต่ ล้มนอนฟากจากตองข้างกองไฟ ฟังเรไรจักจั่นกล่อมฝันดี สะดุ้งตื่นแต่เช้ากาเหว่าปลุก ผงกลุกรีบยืนขึ้นเร็วรี่ วักน้ำใสในถังล้างทันที ทั่วใบหน้าตาขยี้ถูขี้ฟัน ข้าวเย็นค้างคดใส่ไหตั้งอุ่น ฟืนสามดุ้นเปลวจ่อหม้อน้ำขัน เขี่ยถ่านเตาเถ้าปกหมกเห็ดมัน สุกเห็นควันจิ้มจ้ำน้ำปลาดอง เสื้อแขนกรอมย้อมเทาเก่าปะต่อ เตี่ยวสะดอขาดก้นบนเข่าถอง แบกจอบพร้าหาเงินเดินล่องกอง กินสำรองเก็บออมกันอดตาย ถามนานปีมีทางรวยบ้างไหม อาจรวยได้ไม่ชุ่ยสุรุ่ยสุร่าย อยู่กินหล่อพอเพียงเลี้ยงร่างกาย เมินอุบายสินค้าทุนสามานย์ รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ...แล้วเราจะทำได้ไหมหนอ? เริ่มหัวข้อโดย: 1p ที่ 22, สิงหาคม, 2558, 01:39:29 PM ปุถุชนคนทุ่งไม่มุ่งหวัง สิ่งที่ยังฟุ้งเฟื่องในเมืองใหญ่ ของใกล้ตนจนยากแม้มากไป ก็เหลือไว้สืบกันพันธ์ยังคง เกี่ยวกระหวัดจัดเกาะเพาะพืชเลื้อย ไม่ต้องเหนื่อยเมื่อยล้าเสาะหาส่ง ฟัก น้ำเต้า เถามันพันธ์จากดง นำปลูกลงริมรอบกระต๊อบลาน ปลาในหนองคลองบึงจึ่งสะอาด ก็ไม่พลาดจับหาเป็นอาหาร หากได้มากหลากเหลือเผื่อต้องการ แล่เนื้อหวานริ้วแปดทำแดดเดียว พอย่ำรุ่งหุงข้าวเอาใส่บาตร ไม่ให้ขาดบุญทานสานแน่นเหนียว ทั้งปลาแห้งแกงฟักผักกระเจียว หน้าชื่นเชียวอิ่มบุญไว้หนุนนำ 1p |