|
หัวข้อ: นี่มิใช่ฉันวอนง้อเธอ เริ่มหัวข้อโดย: บ้านกลอนน้อยฯ ที่ 22, มกราคม, 2559, 08:00:03 AM (http://upic.me/i/5s/12512585_627265450744729_4378809544908854608_n.jpg) (http://upic.me/show/57708040) นี่มิใช่ฉันวอนง้อเธอ ................. ไฉนจึงปึ่งชาหน้าขึ้งเคียด โกรธหรือเกลียดบอกมาอย่าเชือนเฉย ทำท่าทางอย่างนี้ไม่ดีเลย เหมือนไม่เคยรู้จักและรักกัน เมื่อก่อนนั้นหน้านุชดุจนางฟ้า นัยนาราวกะลูกสมัน โอษฐ์ก็อิ่มยิ้มยั่วใจพัวพัน งามจนฉันอยากเห็นเป็นประจำ บัดนี้เห็นหน้านุชประดุจยักษ์ เนตรประจ้กษ์เหมือนงูดูไม่ขำ โอษฐ์เม้มแน่นแค่นยิ้มเหมือนทิ่มตำ ใจฉันช้ำเป็นกองเมื่อมองเธอ ร่างสำรวยสวยงามโทรมทรามหมด แม้มียศเกียรติกรุ่นหนุนเสมอ จะมองค่าตรงไหนก็ไม่เจอ เพราะความเห่อเหิมนั่นแหละบั่นทอน เกียรติยศเงินตราเหมือนกาฝาก ยิ่งมีมากรักมันไม่ผันผ่อน จงรู้เถิดชีวิตถูกลิดรอน มิใช่สอนแต่สั่งระวังไว้ ไยแสดงต่อฉันถึงขั้นนี้ อดีตมีเรื่องเก่าอยู่เท่าไหน ควรหยุดคิดนานนานก่อนผ่านไป นี่มีมิใช่ฉันอ้อนวอนง้อเธอ @ ภมรมาลย์ ส่งผ่าน เต็ม อภินันท์ ๒๑ มกราคม ๒๕๕๙ / ๑๙.๓๐ น. * ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต * |