|
หัวข้อ: พบบทเรียนเก่า เริ่มหัวข้อโดย: บ้านกลอนน้อยฯ ที่ 11, กุมภาพันธ์, 2559, 08:07:00 AM (http://upic.me/i/4o/12713923_633938443410763_3154256_n.jpg) (http://upic.me/show/57847057) พบบทเรียนเก่า ............ เมื่อภมรร่อนตรงเข้าดงรัก ปีกเกือบหักกลางเถื่อนให้เพื่อนหาม หลงดอมดมซมหาผกางาม เกือบตายตามเมื่อคราผกาโรย รสเจ็บช้ำจำได้จดไว้แล้ว กลัวซมแซ่วสลดแสลงเรี่ยวแรงโหย พบดอกรักกลิ่นฉมเคล้าลมโชย อดีตโวยห้ามว่า..”อย่าดอมดม” @ ภมรมาลย์ ส่งผ่าน เต็ม อภินันท์ ๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ / ๑๖.๑๖ น. * ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต * หัวข้อ: Re: พบบทเรียนเก่า เริ่มหัวข้อโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 15, กุมภาพันธ์, 2559, 02:28:02 PM (http://upic.me/i/2m/11025229_644991992296977_4186241643604375818_n.jpg) (http://upic.me/show/57875678)
หัวข้อ: Re: พบบทเรียนเก่า เริ่มหัวข้อโดย: พรานไพร ที่ 16, กุมภาพันธ์, 2559, 08:38:19 PM เป็นภมรร่อนเร่หาเกสร ตามดงดอนซอนกลิ่นทุกถิ่นไหน หลงเสน่ห์พยอมอันหอมไกล พร้อมบินไปทุกที่มีผกา ยามฝนตกผกผินต้องบินหลบ มิอาจพบแก้มนวลมวลบุปผา บางทีลมกระหน่ำซ้ำวิญญาณ์ ไร้เคหาซ่อนกายพอคลายกลัว บางวันเชยโกสุมปทุมทิพย์ ก็พอหยิบหวานลิ้มกระหยิ่มหัว แต่บางวันตกอับสลับรัว ชะตามัวบุปผาไม่มาแล ดอกไม้งามบางทีก็มีพิษ หากไม่คิดถี่ถ้วนทวนกระแส อาจสังเวยชีวิตปลิดดวงแด นี่เป็นแค่ตัวอย่างในบางตอน ภุมรินเอกาชีวาเสี่ยง ประสงค์เพียงเชยชมดมเกสร เปรียบบุรุษเมามันกระสันอร จนม้วยมรณ์ด้วยพิษจริตนาง ๚๛ ...พรานไพร... :love letter: |