หัวข้อ: ทดสอบครั้งสุดท้าย เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 20, มิถุนายน, 2559, 02:06:25 PM อยากแต่งกลอนวอนพร่ำทุกข์ซ้ำซาก สาวลำบากยากนานกาลเนาไหน แล้วจะมีกี่คนชอบสนใจ เราบ้านอกขอกไกลไม่ทัดเทียม อยากแต่งกลอนพรพิศรักคิดถึง หวานซาบซึ้งมันเค็มเปรี้ยวเต็มเปี่ยม ชะเง้อชะแง้ชะงักจั๊กกะเดียม จำต้องเจียมเก็บใจวัยชรา อยากแต่งกลอนนอนเหงาเฝ้านาเถียง อยู่พอเพียงเลี้ยงฟาร์มตามประสา สอยมะม่วงพวงลำไยไต่คันนา เป็นปมด้อยถอยทุกคราว่าจนเอียน อยากแต่งกลอนรอนเรียบเปรียบประชด ที่ปรากฎหน้าสื่อถือบังเหียน บ้างคอยซ้ำตำปริบ่นตำเตียน สูงเปรียญว่าหมิ่นผิดศีลธรรม อยากแต่งกลอนสอนปราชญ์ศาสนา แค่เด็กวัดกวาดวาพรรษต่ำ ยินพระท่องลองฝึกนึกจดจำ เรียบเรียงคำอวดใครรู้ไม่จริง อยากแต่งกลอนการเมืองเรื่องน้ำเน่า เอาไม่เอาฟาดฟันกันยุ่งขิง เลี่ยงบาลีสันสกฤตไม่ผิดลิง หยุดอยู่นิ่งเว้นวรรคพักก่อนลา :a013: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ทดสอบครั้งสุดท้าย เริ่มหัวข้อโดย: ปลาย อักษร ที่ 20, มิถุนายน, 2559, 04:10:10 PM แต่งมาเถิดกลอนไหนที่ใจคิด ถ้อยประดิษฐ์ทุกคำบอกย้ำว่า ห้วงหัวใจไม่สิ้นจินตนา จึงสรรค์มาสื่อเห็นเช่นแบ่งปัน "ถามว่ามีกี่คนชอบสนใจ" จะพบได้ลายชื่อลงสื่อมั่น ลงทุกคราหน้าจอรออ่านกัน ลายชื่อนั้นเป็นพยานมิผ่านเลย และบางครั้งร่วมตอบสอบเนื้อหา จะพบว่าหลายหลากมากเฉลย หลายกระทู้คุณรพีฯวจีเปรย ยังร่วมเอ่ยไม่แยกหรือแตกทาง นั้นแหละคือน้ำใจเพื่อนใคร่อ่าน มิปล่อยผ่านมองข้ามให้ว้างว่าง ทุกสำนวนล้วนค่าเมื่อมาวาง คือสิ่งสร้างสื่อมั่นสัมพันธ์มิตร ว่าบ้านนอกขอกไกลใช่มาวัด คือคำสัตย์จริงแท้แน่ในจิต ปลายก็คนบ้านนอกหากจะคิด แต่ก็ยังประดิษฐ์มาร่วมโปรย เพราะผองเพื่อนยังอ่านมิผ่านข้าม จึงเกิดความสุขใจไม่อ่อนโหย ดอกน้ำคำน้ำใจยังไหลโรย ให้หอมโชยชื่นอยู่อย่างรู้ที แต่งมาเถิดกลอนไหนเมื่อใจคิด เมื่อมิ่งมิตรคอยอ่านเป็นสารศรี ทุกน้ำใจไหลหลั่งพรั่งฤดี ย่อมบ่งชี้ชัดไว้ใช่ไหมเอย ............... ปลาย อักษร หัวข้อ: Re: ทดสอบครั้งสุดท้าย เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 21, มิถุนายน, 2559, 05:31:28 AM ลิเกอ่ะ อ้อนแม่ยก ก็บ่นบ้างอ้างเหาะเพราะเต็มแก่ ลูกไม่เหลียวหลานไม่แลชะแง้หา ถูกทอดทิ้งหญิงไม่สนคนชรา จะหันมาทักทายรายไม่มี มัวรีบเร่งเขย่งเท้าก้าวเดินผ่าน รู้ไหมหน้าหยาบด้านพานเปลี่ยนสี หลังแว่นดำน้ำตามากทุกที ขยับหนีพากายอายผู้คน สารรูปซูบผอมออมร้อยโรค ปวดมะโหกฝีหนองผดร่องก้น เกาขี้กลากสากเกลื้อนเรื้อนวงวน รูขุมขนปริปรุตุ่มพุพอง เลาขาลีบหนีบเข่าเท้าแดงกล่ำ กินหลายคำไก่ทอดกลืนลอดช่อง แกงส้มเผ็ดเห็ดถอบชอบหน่อดอง ล้วนแต่ของอร่อยเก๊าท์พลอยลาม ร่างชะลูดตูดต่ำย่ำตุตะ หวัวฮ่ะฮ่ะขวยเขินเดินต่ามต่าม ฟันเหลืองบ้างข้างบิ่นยิ้มสิ้นงาม ก่งไอจามเสลดถึงเขตคอ สภาพกรรมย่ำแย่ยากแก้ไข เทียนสิ้นไขไส้มอดรอดไหมหนอ หากใครยอมกล่อมเกลาพะเน้าพะนอ หายใจต่อเคียงคู่อยู่แต่งกลอน :a020: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: ทดสอบครั้งสุดท้าย เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 21, มิถุนายน, 2559, 02:01:12 PM กระผมซาบซึ้งและเข้าใจในความปรารถนาดีของคุณปลาย อักษร และขอขอบพระคุณอย่างสูงครับ :a013: " ไขความจริงจากใจ " กระผมจะทำสิ่งใดที่เป็นชิ้นเป็นอัน มักจะกะการณ์ล่วงหน้าไว้ก่อน เพื่อกำหนดกรอบปฏิบัติและเวลา อาทิ เช่น -กระผมเริ่มรับราชการปี 2515 จะลาออกหรือเกษียณก่อนกำหนดเมื่ออายุ 50 (เหตุผล จะทำงานถึงตายหรืออย่างไร?) -กระผมจะถึงแก่กรรมเมื่ออายุ 50 (รีบสร้างฐานะจากศูนย์-มีกินมีใช้มีเหลือให้จงได้ก่อนอายุ 50) กระผมเริ่มหัดแต่งกลอนอีกครั้ง หลังจากว่างเว้นนานเกือบ 40 ปี เริ่ม ณ บ้านกลอนไทย กระผมกำหนดตัวเองไว้ว่า -จะอ่านทุกบทประพันธ์ กดชม กดคะแนน -จะวางผลงาน วันละ 1 ชิ้น โดยเฉลี่ย -จะไม่ส่งกลอนเข้าประกวด -จะอยู่ 2 ปี เท่านั้น 1-3 ปฏิบัติโดยสม่ำเสมอ แต่ 4 พอถึงเวลาตัดใจไม่ได้ เพราะเสพติดแล้ว ด้วยความไม่รอบคอบเอง คิดง่ายเกินไป นึกว่าจะเหมือนเหล้าบุหรี่ ถ้าไม่ดื่มไม่สูบ มันก็เลิกได้ แต่กลอนมันอยู่ที่ความรู้สึกนึกคิด อยู่ที่จิตใจ -จิตยังคิดถึงอยู่ ยากที่จะลืมได้ -ตาเห็นหูได้ยิน มันก็ต้องดูต้องฟัง -เมื่อได้คิดได้เห็นได้ยิน มันก็อยากแต่ง มีทางเดียวที่จะเลิกได้ กระผมตัดสินใจครั้งสุดท้ายว่า ครบเดือนชำระค่าเน็ต วันที่ 21 แจ้งเลิก หลังจากวางกลอน "ทดสอบครั้งสุดท้าย" ลูกหลานทราบข่าว อ้อนวอนแกมบังคับ " พ่อ ปู่ ตา อยู่ต่อ " เรื่องของเรื่อง ก็เป็นเช่นนี้แล |