|
หัวข้อ: หยาดน้ำฝน...หยาดน้ำตา เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 19, สิงหาคม, 2556, 09:34:16 PM สิบเอ็ดปีที่ผ่านมินานหนอ เคยเคลียคลอทุกคืนชื่นกับแม่ ด้วยรักเธอเอ่อท้นล้นดวงแด คลาดกายแม้แป๊บเดียวเหลียวหาพลัน ชี้นกเห็นเป็นไม้ตามใจคล้อย อยากได้สร้อยซื้อทองเป็นของขวัญ มอเตอร์ไซด์ใหม่หนึ่งบึ่งทุกวัน ผ้าแพรมันเข้มจางเนื้ออย่างดี จะเที่ยวไหนไปด้วยช่วยถือจ้อง ซ้ายหิ้วของต่องแต่งแป้งลิปส์สี ยืนฟังซอผ่อลำตัดคอยพัดวี ซื้อโรตีไอติมส่งยิ้มมา น้ำพริกอ่องดองขี้ปลาว่าเพ็ดเผ็ด รีบเ้ตล็ดอกแอ่นซื้อแฟนต้า รื้อใบจากลากลอนคู่ปูหลังคา ตีเฌอร่าทำรั้วกลัวถ้ำมอง เหนื่อยจากงานพานพับหลับมิตื่น รู้ตัวฟื้นอีกทีเกือบตีสอง ลมโชยฉิวหวิวอุราฟ้าคะนอง ละนวลน้องอยู่ไหนไร้สกนธ์ ชวนขยาดสาดซ่าคลื่นบ้าคลั่ง กอดเข่านั่งพิงเสาเหงาหมองหม่น สิบเอ็ดปีที่หวานซ่านกระมล ซับหยาดฝนรินไหล...ใช่น้ำตา :a020: รพีกาญจน์ หัวข้อ: Re: หยาดน้ำฝน...หยาดน้ำตา เริ่มหัวข้อโดย: ขวดเก่า ที่ 20, สิงหาคม, 2556, 08:56:36 PM ไม่สัมผัสต่อเนื่องนะครับ แต่งไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ ขวดนั้นเคยมีแฟนที่แสนรัก น้ำต้มผักจืดออกยากบอกหวาน สองเราร่วมสร้างเสริมเติมน้ำตาล รับประทานไม่ค่อยอร่อยเลย ลองเติมหมูลงไป-ใส่น้ำปลา รสชาติเริ่มเข้าท่าขึ้นมาเฉย แม้ไม่ต้องหวานนักรักลงเอย กลมกล่อมกว่าที่เคยเลยรักเรา ชี้นกเธอบอกไม้ด้วยใจมั่น เพราะนกมันเกาะไม้ชี้ใดเล่า ชี้ปูเธอบอกปลาว่าตามเอา เพราะปลาเฝ้าเวียนว่ายอยู่ใกล้ปู ชี้นกเหยียบดินเจอเธอบอกไม้ จับปูได้เธอบอกปลาว่าเห็นอยู่ น้ำต้มผักเธอบอกว่าหวานน่าดู เลยพาเธอเข้าสู่ศรีธัญญา |