|
หัวข้อ: กาฝากมนุษย์ เริ่มหัวข้อโดย: คนบอ มือสี่ ที่ 19, กุมภาพันธ์, 2557, 08:20:17 AM (http://upic.me/i/q1/1911853_216007741928571_1653775143_n.jpg) (http://upic.me/show/49707078)
กาฝากมนุษย์ ๐ พรประเสริฐ เลิศล้ำ นำสถิต บุญสัมฤทธิ์ ดลพา มามนุษย์ รวมเลือดเนื้อ เชื้อเกิด กำเนิดผุด เป็นตัวบุตร ตัวธิดา สมญาครอง ฯ ๐ ต่างวรรณะ ยศถา ประดาสิน ต่างที่ถิ่น อุปโลกน์ ในโลกผอง ต่างกิเลส เหตุขับ เข้าจับจอง ต่างพวกพ้อง เผ่าพงศ์ ดำรงกาย ฯ ๐ แบ่งความคิด ผิดแผก จำแนกต่าง แบ่งแนวทาง ถางถาก อันมากหลาย แบ่งชนชั้น ขั้นข้า บรรดานาย แบ่งหินทราย ผืนฟ้า สุธาธาร ฯ ๐ เหตุใดเล่า จึงนิยาม นามประเสริฐ ว่าเลอเลิศ ล้ำสัตว์ เดรัจฉาน ด้วยเหตุมี ปรีชา ปัญญาชาญ หรือเก่งการ เจนจัด กว่าสัตว์ใด ฯ ๐ อันประเสริฐ เลิศขาน ด้วยการรู้ กตัญญู กอบเกื้อ เหล่าเชื้อไข ค่านมข้าว ก้าวเดิน จำเริญวัย เกินเวไนย ไตร่ตรึก สำนึกคุณ ๐ อีกประเสริฐ เลิศหรือ คือสติ รู้ดำริ มวลเหตุ กิเลสหนุน รู้การให้ เมตตา รู้การุณ รู้บาปบุญ ยับยั้ง รู้ชั่งใจ ๐ รู้ผองกรรม นำล่วง สู่บ่วงหลง รู้ดำรง ศีลวัตร จำรัสไข รู้ละกาม ข้ามโศก พิโมกข์ใน รู้น้อมใฝ่ ไกพัล ชั้นนิพพาน ฯ ๐ คุณสมบัติ สัตว์มนุษย์ สุดประเสริฐ จึงเลอเลิศ ล้ำใคร ในสงสาร แม้นเทวัญ นิรชร อมรพิมาน ยังต้องการ เวียนผุด มนุษย์ชน ฯ ๐..อนิจจัง สิ่งใด ใช่เที่ยงแท้ ประเสริฐแน่ ฝ่ายเดียว อย่าเทียวค้น เปรียบผ้าขาว พราวภา ทั้งสากล ยังมัวหม่น ฝุ่นฝัง พลั้งละออง ฯ ๐ มีสัตว์หนึ่ง พึงหมาย คล้ายมนุษย์ กำเนิดผุด ครรภ์เหล่า เช่นเผ่าผอง เป็นกาฝาก รากเหนียว คอยเกี่ยวจอง คอยเทียวท่อง แฝงอยู่ กับผู้คน ฯ ๐..ฝากพวกหนึ่ง ชอบยา สุราติด วิปริต ผลาญสิ้น ทรัพย์สินขน ฤทธิพี้ยา คลั่งฆ่า ชีวาชน ครอบครัวตน อภิฆาต จนขาดใจ ฯ ๐..ฝากพวกหนึ่ง ปากหิว ทั่วชิวหา ลุโลภา สามานต์ เกินขานไข แม้นพี่น้อง คล้องเดิน จำเริญวัย ประโยชน์ใหญ่ เข่นฆ่า มิรามือ ๐ ผืนดินย่ำ นำสุข ให้ซุกหัว คุ้ยถางทั่ว โกยกอบ เข้าหอบถือ ทรัพย์เมืองบ้าน ผลาญอุ้ม รุกรุมฮือ คอยแย่งยื้อ ยกโขยง ยึดโกงกิน ๐ ลูกหลานตน ยุเย้า มอมเมาฆ่า เพียงเงินตรา สนองเหตุ กิเลสลิ้น สะเทือนแดน แผ่นฟ้า ทั่วธานินทร์ สกลสิ้น ผลาญเกลี้ยง เสบียงมูลฯ ๐…คือวิสัย ในบรรดา พวกกาฝาก กระหายอยาก เกาะกิน จนสิ้นสูญ แม้นไม้ร่ม ห่มเอื้อ คอยเกื้อกูล กลับเพิ่มพูน รากเซาะ กระเทาะแทง ๐ เนรคุณ บุพกา ผู้พาเกิด ถิ่นกำเนิด ฟ้าฝัน ตะวันแสง ลืมขนม นมคาว คุณข้าวแดง ลืมแสวง ธรรมพิสุทธิ์ มนุษย์ชน ฯ ๐..แม้นหมูหมา กาไก่ ให้ข้าวขุน ยังรู้คุณ บุญเลี้ยง เสบียงขน ยังตอบแทน เนื้อหนัง ประทังคน กาฝากค้น กินถ่าย ฤาหมายแทน ฯ ๐ สัตว์ประเสริฐ เลิศหมาย ก่อนตายจาก ย่อมเหลือฝาก คุณค่า คณาแสน ละร่างตน คนชู สิ้นดูแคลน ประนมแหงน แซ่ซ้อง ในผองชน ๐ ต่างจากอัน บรรดา หมู่กาฝาก ทิ้งเพียงซาก อันปรัก ตวงตักขน อัปยศ อดสู ภูวดล ทิ้งร่างตน เหม็นตื้น เปื้อนผืนดิน ฯ ๐…กาฝากไร้ ใดหมาย กายมนุษย์ ไร้คำขุด ควรค้น ยลถวิล ลุละโลบ แวะวน เพียงมลทิน หมดหมายสิ้น โสภา ราคาเชย ฯะ หมี่กรอบ นายสี่ |