|
หัวข้อ: ไม่เข็ด เริ่มหัวข้อโดย: รินดาวดี ที่ 20, กันยายน, 2555, 11:26:26 PM (https://i.ibb.co/47XCcVS/565bd2c3a90df4e4abc968efe29dfdf1.jpg) (https://imgbb.com/) อารมณ์กลอนอ้อนหมดรันทดยิ่ง นอนพักพิง.โรงฯบาล.วานเฉลย ป่วยเรื้อรังหวังหายกายเสบย กระเพาะเกย เกี่ยวร้าว เข้าโรงยา นั่งเขียนกลอนอ้อนบ่าวคราวไหลรื่น ข้ามแรมคืนฝืนทนจนสมสา อาหารเช้า.อาหารเย็น.ไม่เน้นมา ถึงเวลาไม่สนขอด้นกลอน วันเวลาผันผ่านไม่นานนัก แทบกระอักหักมุมทุ่มอักษร ไม่สนใจตัวตนทนร้าวรอน จำมานอน ทรมาน สังขารโรย ร้องโอดโอย..ครวญขอคุณหมอขา ช่วยฉีดยาหนูหน่อยข้อยกรรโหย ปวดที่ท้องร้องเหลือเบื่อวายโวย รีบด่วนโดย โอ้ย..เจ็บเกินเก็บกาย คุณหมอรีบฉีดยาช่วยด้วยห่วงหนู บอกให้รู้เดี๋ยวพักคงจักหาย ให้หมอดูสักคืนคงฟื้นคลาย พอช่วงสายค่อยกลับนะกานดา ขอบคุณหมอพะนอหนูอยู่ใกล้ชิด รักษาพิษฤทธิ์เจ็บที่เหน็บหนา ทรมานหายไปในพริบตา รับปากว่าไม่ทำอีก ขอหลีกกานท์ เย็นวันนี้ถึงบ้านสราญสม เพลินอารมณ์ชมชื่นคืนวันหวาน ความเจ็บปวดหายไปไม่รำคาญ นั่งเรียงร้อยสร้อยกานท์..อย่างที่เคย นึกขึ้นได้..ใจหาย..ตายแล้วหวา นาฬิกาห้าทุ่มกลุ้มอกเอ๋ย อาหารเย็นยังอยู่ครบ อ้าว! จบเลย โอ้ทรามเชยปวดอีกแล้ว..ไม่แคล้วโดน ..โดนหมอตำหนิแน่นอนค่ะ.. :AddEmoticons00924: รินดาวดี ๒๐ กันยายน ๒๕๕๕ แหะ แหะ กว่าจะลงได้ เกือบไม่รอด (https://i.ibb.co/L5GQvdT/bjyzlgkp458.gif) (https://imgbb.com/) |