บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

(http://p.s1sf.com/tr/0/ud/268/1342087/0037c9b29c609ce759b7027fa80a73d5.jpg)

๏ หาดทราย...ชายทะเล...ร่วมเห่กล่อม
โค้งฟ้าอ้อม...ล้อมรอบ...จรดขอบสินธุ์
เหมือนหลอมรวม...น้ำฟ้า...ธรณิน
สายลมริน...โลมผ่าน...ธารระยับ

๏ เมื่อเม็ดทราย...พรายคลื่น...เต้นตื่นหยอก
เกลียวระลอก...เกลือกกลิ้ง...ทิ้งตัวกับ-
อ้อมกอดทราย...พรายคลื่น...กลืนร่างลับ
ลงซึมซับ...แทรกซบ...แล้วลบเลือน

๏ ระลอกคลื่น...ตื่นอยู่...ไม่รู้หลับ
คลออยู่กับ...ทรวงทราย...ไม่คลายเคลื่อน
เนิ่นนานกาล...ผ่านผัน...กี่วันเดือน
ไม่แชเชือน...ร้างลา...แม้นาที

๏ สายลมโชย...โบยพัด...ระบัดพลิ้ว
ใบไม้ปลิว...ร่วงคว้าง...ห่างจากที่
พรากกิ่งก้าน...ร่วงหล่น...ปนวารี
ลอยเรื่อยลี้...ลับหาย...จมสายธาร

๏ ภาพความหลัง...ย้อนย้ำ...ให้ลำลึก
เปิดผนึก...ออกเผย...ยามเคยหวาน
ท่ามคลื่นเห่...ทะเลห่ม...กลับล่มลาญ
พรากตามกาล...ผ่านพ้น...เกินด้นดึง

๏ เหมือนเม็ดทราย...พรายคลื่น...ที่กลืนซบ
แล้วเลือนกลบ...จบวัน...เคยฝันถึง
ทรายคลื่นยัง...หยอกย้ำ...ให้คำนึง
แต่เคยซึ้ง...กลับเศร้า...คอยเร้ารุม

๏ โค้งฟ้าอ้อม...ล้อมรอบ...จรดขอบสินธุ์
ภาพกลางจินต์...ผุดพราย...คล้ายเพลิงสุม
ห้วงอกคน...เคยรัก...ดังกักกุม
เช่นไฟรุม...ยามร้าง...อ้างว้างนัก

๏ ระลอกคลื่น...ตื่นอยู่...ไม่รู้หลับ
ยามลาลับ...ร้างหวาน...ลงราน, หัก
ใจนั้นยาก...หากหมาย...ให้คลายภักดิ์
ยังประจักษ์...เต้นตื่น...ดังคลื่นครวญ

๏ สายลมโชย...โบยพัด...ระบัดพลิ้ว
ใจคนปลิว...ลับไกล...ไม่คืนหวน
หวังพระพาย...โผยผ่อน...พัดย้อนทวน
พารักอวล...แอบสู่...ผู้อาลัย

๏ ห่างร้างแสน...ยาวนาน...รักรานล่ม
เพียงสายลม...พรมลูบ...ก็วูบไหว
ความอาวรณ์...เร้ารุม...ดังสุมไฟ
พรากร้างไกล...สุดหล้า...เกินคว้าครอง

๏ ลมทะเล...เห่ครวญ...หวลสะอื้น
เคยหวานชื่น...รื่นรมย์...กลับตรมหมอง
อ้อมอุ่นไอ...ใครเอ๋ย...เคยตระกอง
วันนี้จ้อง...มองหา...คว้าเพียงเงา

๏ เพียงลมโบก...โกรกผ่าน...สะท้านวูบ
ลมไล้ลูบ...วูบไหว...กับใจเหงา
กอดตัวเอง...เร่งกาย...หมายบรรเทา
โอ้ว่าเรา...เหงาจน...จะทนแล้ว

๏ ยังงดงาม...น้ำฟ้า...สุดตาไกล
ทะเลไหว...ระลอกริ้ว...ลมพลิ้วแผ่ว
เลื่อมวับวาว...พราวพร่าง...กระจ่างแวว
ดังเกร็ดแก้ว...ประกาย...วาบพรายตา

๏ คลื่นคลอเคล้า...เย้าอยู่...เคียงคู่หาด
ยามซัดสาด...เสียงสั่ง...ดังครวญหา
พลิ้วพลิกคว้าง...ใบไม้...ในธารา
ดุจสายใย...เสน่หา...เลื่อนลาลับ

๏ ฟ้ายังครอบ...รอบทะเล...คลื่นเห่กล่อม
หากโอบล้อม...คืนคลาย...แล้วกลายกลับ
คืออ้อมกอด...แห่งรัก...ที่หักยับ
เคยประดับ...กลับพัง...สุดรั้งไว้

๏ เสียงคลื่นครวญ...หวลหา...คล้ายว่ายัง-
ย้ำความหลัง...ครั้งนั้น...จนหวั่นไหว
ในวันที่...หม่นเศร้า...ไร้เงาใคร
คืออาลัย...อาวรณ์...ยากผ่อนปรน

๏ ตัดสิ้นสาย...เยื่อใย...จากใครหนึ่ง
กลับจะตรึง...ตรวน-ราน...ยิ่งผลาญ-ป่น
ยิ่งตัดรอน...ยิ่งเร้า...เข้าหลอม-ลน
ยากหลุดพ้น...รอยหวาน...เคยผ่านพบ

๏ ดังคลื่นคง... ครวญคร่ำ...ร่ำอาลัย
ก็เช่นใคร...ช้ำอยู่...ไม่รู้จบ
หลายระลอก...หยอก-เยือน...แล้วเลือนลบ
ยากสงบ...ลำนำ...ยังคร่ำครวญ

๏ อกใจเอ๋ย...เคยแอบ...แนบด้วยรัก
แล้วสลัก...รอยช้ำ...โศกกำสรวล
สายใยหวาน...ซ่านซึ้ง...คล้ายตรึงตรวน
ยังแย้มยวน...หยอกย้ำ...ให้คำนึง

๏ เสียงคลื่นเห่...ทะเลห่ม...ลมสะบัด
วานช่วยพัด...พรากฤทธิ์...ความคิดถึง
กับร่องรอย...เสน่หา...เคยตราตึง
และพรากซึ้ง...แสนเศร้า...เคล้าลมลอย๚ะ๛

เสียงลั่นร้อง ฟองคลื่น กลืนสาดซัด
กวาดสบัด หาดทราย คล้ายโมโห
ลมเกรี้ยวกราด กระหน่ำ ย้ำภิญโญ
เมฆดำโผล่ คลุมเวหา มาทมึน..

อกเอย..สั่นไหว ใจจะขาด
คราพินาจ  หรือไร ไม่ขัดขืน
ยืนร่ำเหงา เข้าท้า ฟ้าครั่นครืน
น้ำตารื้น เนตรนอง มองเดียวดาย..

หาดเคยขาว น้ำเคยใส ไล้ลูบทาบ
เราเคยอาบ ร่ำเล่น เป็นเช่นหมาย
ชลสุดหล้า โค้งลับ กับคุ้งทราย
ไม่เคยหน่าย พรายคราม กับทะเล..

มาบัดนี้ หมองหมาง ค้างคาเหมือน
รักลาเลือน แก่งกรัง ชังหักเห
เคยซบอิง พิงไหล่ ไร้ซวนเซ
ร้องกล่อมเห่ ลมเพพัด สบัดชวน..

เอ่ยคำลา นภาลับ จับดำมืด
หทัยฝืด จืดจาง เลือนลางหวน
สิ้นสุดแล้ว แววใส ฤทัยนวล
คลื่นโปรดม้วน อดีตไป ให้จมเลือน..