|
หัวข้อ: -บทกวีที่อ่อนล้า- เริ่มหัวข้อโดย: ภ. โยนก ที่ 13, ตุลาคม, 2557, 07:04:07 PM ๑.ฉันคนนี้ไม่มีแรงจะแข่งขัน
ไม่มีสิทธิ์จะเย้ยหยันใครไว้ได้ ฉันไม่มีเสรีภาพของฤทัย ฉันนั้นไร้สิทธิ์ที่จะบอกรัก . ๒.ฉันไม่มีความสามารถเหนือใครอื่น ชีวาฉันก็ขมขื่นไร้แหล่งหลัก จะมีใครให้แนบอิงและพิงพัก ฉันท้อนักท้อหนาน้ำตาริน . ๓.ฉันไม่มีสัมผัสในให้ชมชื่น กลอนของฉันไม่ร่มรื่นทั้งถูกหมิ่น ฉันไม่เคยประพันธ์กลอนโสภิณ ฉันประพันธ์เพียงกลอนโศกตามโลกตน . ๔.ฉันไม่มีเสรีภาพของกายหยาบ ฉันไม่ทราบว่าเหตุใดต้องหมองหม่น บทกวีที่ประพันธ์เหมือนจำทน ฉันเหมือนคนถูกขังไว้ในความคิด . . -เศษดินพันเจีย (debris panjia) หัวข้อ: Re: -บทกวีที่อ่อนล้า- เริ่มหัวข้อโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 15, ตุลาคม, 2557, 09:42:25 AM ๕. บทประพันธ์เป็นเพียงเสียงสะท้อน บางบทตอนแต่งตามถ้อยความจิต บางบทถ้อยร้อยร่ายคล้ายชีวิต ต่างลิขิตข้อความตามจำนง ๖. บทกลอนเราเข้าใจในเนื้อหา สื่อภาษาสมเหตุเจตประสงค์ สัมผัสนอกสัมผัสในไยบรรจง สัมผัสใจมั่นคงกว่าคมกลอน ลิตเติลเกิร์ล (http://upic.me/i/7q/778331rllx53d2q9.gif) (http://upic.me/show/53133394) หัวข้อ: Re: -บทกวีที่อ่อนล้า- เริ่มหัวข้อโดย: ธนุ เสนสิงห์ ที่ 15, ตุลาคม, 2557, 12:41:57 PM เคยถามใจในบางคราเหนื่อยล้าไหม เสียงหัวใจตอบมาอย่าเพิ่งก่อน แม้บางช่วงชีวีมีลุ่มดอน และบางตอนชีวันพานตรอมตรม ถึงท้อบ้างอย่างไรไม่มีถอย รู้หมายสอยบริมาสมิอาจสม ถึงใครเอ่ยเย้ยหยันฝันลมลม ขอชื่นชมโลกกวีมิมีล้า ธนุ เสนสิงห์ :003: หัวข้อ: Re: -บทกวีที่อ่อนล้า- เริ่มหัวข้อโดย: โดเรม่อน ที่ 16, ตุลาคม, 2557, 10:14:18 AM อาจบางครั้งที่ทอดและถอนใจ ระหว่างความเป็นไปที่เสาะหา หลากหลายสิ่งดับมืดชืดชีวา ในอุราท้อถอยเกินปล่อยวาง แต่ว่าบทกวีกลับโชนโชติ กลับล่องโลดจินตนามิเว้นว่าง จึงไล่จับมาร้อยก่อนจืดจาง และก้าวย่างอีกครั้งบนความจริง :xav87159: ม่อนจัง |