|
หัวข้อ: ต้นไม้แก่ กับเมฆน้อย เริ่มหัวข้อโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 09, มีนาคม, 2558, 10:54:59 PM "เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน" ............................... ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอ ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ วันต่อมา เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้..!! เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายาม สะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมีมากพอ...!! พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา.. แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว...!! เมฆน้อยได้แต่รัองไห้ แล้วถามว่า...ทำไม ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ..!?! ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้า..แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า.. *การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารัก.. มันไม่ต้องรอให้มากพอ หรือรอให้พร้อมหรอก ให้เท่าที่มี..ก็ทำให้รับชื่นหัวใจได้ ♥ ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข!!! แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า.. ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า "เขารักเธอ.." เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝน อย่างไม่ขาดสาย ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไป...ตลอดกาล!! *อ่านกี่ทีก็ชอบ เพราะเตือนสติได้ดีมาก ในสิ่งที่เรามองข้าม บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาเขียนขึ้นใน วันที่ 11 กันยายน 2001 (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม) หลังจากที่ทราบว่า ภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย.. ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า.. แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้าน กลับยากเย็น เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง เรามีรายได้สูงขึ้น ศีลธรรมกลับตกต่ำลง เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ไม่ถึง 2 คน แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น อย่าเก็บของดี ๆ ไว้ โดยอ้างว่า เพื่อใช้โอกาสพิเศษ จงแสวงหา การหยั่งรู้ จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชม กับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ ๆ อยากจะไป ชีวิตคือ "โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข" ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้ เอาคำพูดที่ว่า "สักวันหนึ่ง..." ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรา"รัก"พวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรา มีความสุขเพิ่มขึ้น ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที มีความหมาย.. เราไม่อาจรู้เลยว่า..เมื่อไร? มันจะสิ้นสุดลง และเวลานี้ ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ forword ข้อความนี้ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า "สักวันหนึ่งค่อยส่ง" ละก้อ...! คุณอาจจะไม่มีโอกาสนั้นก็ได้..?!? ใครจะรู้..ใช่ไหม ?!? ...รัก&คิดถึง ขอบคุณบทความดี ๆ จากเพื่อนไลน์ส่งมาให้ค่ะ พอน้องอ่านจบแล้ว น้องรีบจับโทรศัพท์ทันที กดไปยังเบอร์ปลายทาง เมื่อปลายทางรับสาย "หนูรักแม่ค่ะ" (http://upic.me/i/1p/xmfqv.gif) (http://upic.me/show/54890998) หัวข้อ: Re: ต้นไม้แก่ กับเมฆน้อย เริ่มหัวข้อโดย: พรานไพร ที่ 10, มีนาคม, 2558, 11:55:35 PM ~ ไม้แก่กับก้อนเมฆ ~ (จากงานเขียนของจอร์จ คอลลิน..ที่นำมาเล่าโดยน้องหญิง-ลิตเติลเกิร์ล) ต้นไม้แก่อ้อนวอนก้อนเมฆน้อย ขอฝนปรอยรินรดพอสดใส ก้อนเมฆบอกน้ำน้อยคอยต่อไป ถึงวันใหม่ช้ำชอกบอกเช่นเดิม เมฆจึงเที่ยวสั่งสมบ่มน้ำฝน ด้วยรักล้นต่อไม้ใคร่ส่งเสริม จนน้ำหลากมากมีวารีเติม พร้อมจะเริ่มฝนพรำตามสัญญา รีบไปพบไม้แก่แลเบื้องล่าง กลับอ้างว้างหัวใจกระไรหนา ไม้แก่ยืนตายซากฝากน้ำตา ทิ้งเมฆาขมขื่นสะอื้นตรม "..ความเพียรเราไร้ค่ากระนั้นหรือ" เมฆครางฮือร้องไห้ใจขื่นขม ชายหนุ่มใต้ต้นไม้ร่ายคารม เอ่ยคำคมเตือนเมฆเฉกนิยาย "การจะมอบสิ่งใดด้วยใจภักดิ์ แด่คนรักสักคนกมลหมาย หากรอให้พร้อมก่อนนอนเดียวดาย อาจจะสายเกินการเมื่อนานวัน ควรให้เท่าที่มีไมตรียื่น ก็พอชื่นสุขสมภิรมย์ขวัญ ถึงน้อยหากค่าล้ำและสำคัญ ก่อนอาสัญทุกอย่างแล้วว่างลง "พยายาม"เป็นสิ่งอันยิ่งค่า แต่เวลาเงื่อนไขไม่ประสงค์ ก่อนไม้แก่จากไปใจซื่อตรง ฝากจำนง"รัก"มาตราบฟ้าดิน.." เมฆน้อยหลั่งน้ำตาเป็นห่าฝน มอบแด่ต้นไม้ตายหมายถวิล ตราบถึงวันลับโลกอันโศกชิน ยังมิสิ้นอาลัยไม้แก่เอย ๚๛ :043: ...พรานไพร... (มีจังหวะจะเข้ามาแต่งส่วนที่เหลือ) |