บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

คำประพันธ์ แยกตามประเภท => กลอน ร้อยกรองหลากลีลา => ข้อความที่เริ่มโดย: รพีกาญจน์ ที่ 26, มีนาคม, 2558, 07:22:28 PM



หัวข้อ: โกรธกันทำไม? โกรธแล้วได้อะไร?
เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 26, มีนาคม, 2558, 07:22:28 PM

เปรียบถนนหนทางว่างราบรื่น
ไร้คันคลื่นประปรุขรุขระ
ไร้ร้อนลนฝนลมโถมปะทะ
ไร้พาหะยวดยานผ่านสวนแซง

ปล่อยอารมณ์ชมเสิบเคลิบเคลิ้มฝัน
ประดอยร้อยกลอนกลั่นรำพันแผลง
ประเลือดอาบฉาบพิษฤทธิแรง
ประโลมแทงสวาทคาดมารยา

เพลินดื่มด่ำทำนองครองประโยชน์
มากกองโกฏิสุขสันต์ซ่านหรรษา
พันราตรีคลี่มันพันทิวา
เสน่หาฤาห่อนคลอนคลายจาง

เร้าบรรเลงเพลงโหมโสมนัส
กอปรกำหนัดคาวคลุ้งสืบรุ่งสาง
ประทับใคร่ให้หวนคร่ำครวญคราง
เว้นวรรคห่างเพียงครู่รี่จู่โจน

ลืมโศกศัลย์รันทดอดน้ำข้าว
สมสู่สาวพราวสาตร์พลิกผาดโผน
แสร้งสมมุติจุดจุกเปลวลุกโชน
ประหนึ่งโยนขลาดเขลาเร่งเป่าไฟ

เกิดมืดบอดบังแสงแห่งปัญหา
สิ้นผญาตรากฎบดแก้ไข
ลองสงบลบโกรธเลิกโทษภัย
สติมั่นกลั้นไว้ได้ร่มเย็น

รพีกาญจน์



หัวข้อ: Re: โกรธกันทำไม? โกรธแล้วได้อะไร?
เริ่มหัวข้อโดย: รพีกาญจน์ ที่ 31, มีนาคม, 2558, 10:17:11 PM

" ปัญหาเกิดแล้วต้องแก้ไข "

ปัญหาเปรียบเทียบเชื้อไม้เนื้ออ่อน
ติดไฟฟอนแสนง่ายดายลุกโหม
มิต้องใช้ใยหญ้าแผ่นผ้าโฟม
หรือชโลมพรมฉ่ำด้วยน้ำมัน

น่าหวาดกลัวชั่วพวยพุ่งแผดผ่าว
ประเดี๋ยวประด๋าวหยุดเร็วเปลวหดสั้น
วับวอดวับดับลงเหลือแต่ควัน
ยุบตรงนั้นขี้เถ้าถ่านไม่มี

ปัญหาเปรียบเทียบเชื้อไม้เนื้อแน่น
หนักแข็งแก่นติดไฟไขขัดสี
เลาะเปลือกกาบกรุ่นนานหลายนาที
จุดพอดีต้องลมโหมลุกแดง

เปลวไอร้อนลอยลำสม่ำเสมอ
ละเลยเผลอเพิ่มสายประกายแสง
ข้ามวันคืนตื่นเช้าเร่าถึงแลง
เหลือถ่านแท่งเถ้าน้อยค่อยคลุมไฟ

จะเนื้ออ่อนเนื้อแน่นแม้นปัญหา
ปล่อยค้างคาบานแบช้าแก้ไข
ผลตกผลึกลึกวางกลางหัวใจ
อาจย้อนปลุกลุกไหม้ไร้เยือกเย็น

ถือสาตราหน้าที่นี้โดยชอบ
ได้รับมอบสอดส่องเมื่อมองเห็น
จับเข่าคุยขานคะปิดประเด็น
ก่อนจะเป็นปัญหาคราคืบคลาน

รพีกาญจน์



หัวข้อ: Re: โกรธกันทำไม? โกรธแล้วได้อะไร?
เริ่มหัวข้อโดย: Sasi Aksarasrom ที่ 01, เมษายน, 2558, 09:18:13 AM

 :037:

ด้วยอายุลุล่วงสู่ช่วงท้าย
สุขบั้นปลายชีวิตลิขิตสาส์น
เหงาก็รู้อยู่เหย้าเฝ้าเรือนชาน
ขีดเขียนอ่านหรรษาอุราพอ

ฝึกกรอกลั่นฉันทลักษณ์หลักอักษร
ให้เป็นกลอนดีสมคนชมปร๋อ
ช่วยทำนุอนุรักษ์กานท์ถักทอ
สานสืบต่อกวินวรรณบรรพชน

เปรียบไม้หลักปักเด่นเห็นตระหง่าน
โปรดเถิดท่านสานก่ออย่าอย่าฉ้อฉล
เหตุไฉนใฝ่ใคร่ในตัวคน
ศักดิ์ศรีตนอย่าทำลายตอนปลายมือ

อยากเอ่ยปากฝากฝังให้รั้งหยุด
แต่ก็สุดวิสัยให้นับถือ
อยู่นมนานผ่านกฏยศร่ำลือ
ส่งลายสือขอทักพักเถิดโยม

Sasi


  :a013: