บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

ห้องเรียน => ห้องหนังสือ บ้านกลอนน้อย => ข้อความที่เริ่มโดย: Black Sword ที่ 01, พฤษภาคม, 2559, 12:50:25 AM



หัวข้อ: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 01, พฤษภาคม, 2559, 12:50:25 AM
(https://i.ibb.co/Bg4y0MH/aa349456.jpg) (https://imgbb.com/)
ขอบคุณรูปภาพต้นแบบจาก Internet

โคลงนิราศกรุงเก่า  

          นิราศกรุงเก่าเป็นนิราศคำโคลงเพียงเรื่องเดียวของหลวงจักรปาณีหรือมหาฤกษ์ แต่งเป็นโคลงสี่สุภาพจำนวน ๒๔๓ บท มีร่ายนำ ๑ บท มหาฤกษ์แต่งนิราศเรื่องนี้เมื่อคราวตามเสด็จพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวประพาสกรุงเก่า (พระนครศรีอยุธยา) ทางชลมารคเมื่อ พ.ศ. ๒๔๐๓

          หนังสือที่มหาฤกษ์แต่งไว้ ส่วนมากเป็นนิราศกลอนแปด ที่แต่งเป็นโคลงก็มีแต่โคลงรามเกียรติเท่านั้น เพิ่งจะมาปรากฏขึ้นครั้งนี้ ว่ามหาฤกษ์ได้แต่งโคลงนิราศไว้เรื่องหนึ่ง คือ นิราศกรุงเก่า นับว่าได้มีโอกาสรักษาชื่อเสียงของกวีที่มีชื่อเสียงสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ไว้ไม่ให้สูญอีกเรื่องหนึ่ง
 
          โคลงนิราศกรุงเก่าในบางบท มีสำนวนโวหารที่โลดโผนมาก เห็นจะแต่งในวัยคะนอง เพราะในบทสุดท้ายของเรื่องนี้ ว่าแต่งเมื่อจุลศักราช ๑๒๒๓ เป็นเวลาที่แต่งไว้ก่อนนิราศปถวีถึง ๑๔ ปี และในกระบวนนิราศกลอนแปดที่มหาฤกษ์แต่งไว้ สำนวนนิราศปถวีไม่สู้โลดโผน แสดงว่ามหาฤกษ์แต่งเมื่อมีอายุมากขึ้นแล้ว ส่วนนำนวนในนิราศพระปฐมโลดโผนมาก เห็นได้ว่าแต่งในเวลาที่ยังมีคะนองอยู่ และถ้าจะมาเปรียบเทียบกับสำนวนในโคลงนิราศกรุงเก่านี้ ก็พอปาน ๆ กัน คงจะแต่งในสมัยใกล้ ๆ กันนั่นเอง

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)

• กลับสู่ห้องหนังสือบ้านกลอนน้อย คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6682.msg22935#msg22935)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 01, พฤษภาคม, 2559, 12:59:30 AM
(https://i.ibb.co/NYWFX1N/1234567.jpg) (https://imgbb.com/)
ขอบคุณรูปภาพต้นแบบจาก Internet

โคลงนิราศกรุงเก่า  
ผู้แต่ง  :  หลวงจักรปาณี (ฤกษ์) เปรียญ


ร่าย
         ๐ ศรีสวัสดิมงคล วิมลมิ่งเมืองสยาม งามเงื่อนเกื่อนทิพย์ฟ้า จรรโลงหล้าเรืองชม ปานสวยมภูวนารถ เตรียกไกรลาศคีรี เป็นศรีอยุทธ์ยาวโยชน์ เพราะเพื่อฌพธิ์ใบบุญ ละคิกขุนขี่เกล้า เจ้าเศวตกุญชรไชย ยศเกรียงไกนเกียรติคคึก เดชพรรฦกเลื่องหล้า เฟื่องฟุ้งฟ้าฟอดดิน ฝึกพิริยพฤนท์ห้าวหาญ ผลาญเสี้ยนเศิกชรบาบ ขุนเข็ญคาบข่าวขาม หวามหวูกลัวทท้าว น้าวเอาเมืองมาออก ดอกไม้เงินทองถวาย ผายสีมากว่ากว้าง มล้างโศกให้สุข ดับกลียุคให้เย็น เผด็จเข็ญให้ขาด ประชาราษฎร์สำราญ มวญมหุรการเกริกไกร ไชย ๆ ชรเลืองหล้า ยศยิ่งยศเจ้าฟ้า เฟื่องไท้ใดเทียม ท่านแฮ ฯ

                ๑.    อยุทธยายศโอ่อ้าง                           อวดสวรรค์ เล่นฤๅ
          ฤๅพระอิศวรสรร                                            เศกด้าว
          ฤๅฤทธิบุญบรรพ์                                           บรมราช วังฤๅ
          สรรพ์สนุกนิสมบัติท้าว                                   เทพไท้ใดเสมอ ฯ

                ๒.    อารามอร่ามท้อง                              ธราดล
          ไตรรัตน์เรืองสากล                                         ก่ำหล้า
          นำสัตว์สู่สถล                                                ทิพยโมกข์ เมืองเอย
          เจอดแจ่มใจดินฟ้า                                         เฟื่องฟื้นฝึกบุญ ฯ
 
                ๓.    พุทธรูปพระก่องแก้ว                        มรกต
          สฐิตราชอารามพรต                                      เพริศแพร้ว
          โปรดสรรพสัตว์ทศ                                        ทิศนบ เนื่องเอย
          ครองพิภพเย็นแผ้ว                                        อยู่เพี้ยงพุทธองค์ ฯ
 
                ๔.    ปราสาทแซงยอดแพร้ว                    พรายฉาย
          กนกรัตนโสมสาย                                          สุกพริ้ม
          ฉลุเฉลาเมืองลาย                                          เลงโลด ลิ่วแฮ
          เล่ห์จะล่องฟ้ายิ้ม                                          เยี่ยมเย้ยเวชยันต์ ฯ
 
                ๕.    ควรยอวรยศเจ้า                              จอมพงศ์
          เห็นแว่นมุนิวงศ์                                             แม่นรู้
          รอยเทพอัญเชิญลง                                       ครองโลก ไส้แฮ
          มาก่อบารมีกู้                                                ภพพื้นพูนเกษม ฯ
 
                ๖.    พระญาณส่องโลกเพี้ยง                   ภาณุมา
          เลี้ยงโลกดุจจันทรา                                       ร่มร้อน
          สนองหนุนพระศาสนา                                   ตรงแน่ว
          เผด็จเข็ญผดุงค้อน                                        โลกขึ้นเคียงสวรรค์ ฯ
 
                ๗.    พระคุณพระควบฟ้า                        ดินปัน ปูนฤๅ
          พระยศพระลอยสวรรค์                                  เลิศล้วน
          พระทัยพระทรงธรรม์                                     สิบทัศ เที่ยงแฮ
          พระเดชพระคุณม้วน                                     ทวีปไว้ในกร ฯ
 
                ๘.    กอบมไหสุริยส่ำคฤ้ๅน                     ศฤงคาร
          กอบนักสนมนางงาน                                    หนุ่มเหน้า
          กอบขุนมุขมาตยหาร                                    สารเสวต
          กอบแกว่นพลเพียบหล้า                                สลักมล้างอรีกระลี ฯ

                ๙.    เย็นอกทวยธเรศเพี้ยง                      โพธิ์ทอง
          แสนริปูฤๅปอง                                              อาจเอื้อม
          มานบบทละออง                                           ขอออก พระนา
          เอาแต่ตนตกเงื้อม                                         บาทไท้ทุกเมือง ฯ

                ๑๐.    เสนาะเสียงทุกส่ำผู้                       ถวายพร ท่านแฮ
          สาวบ่าวสโมสร                                             ชื่นช้อย
          จากเมียมลักเกลากลอน                                เพราะยิ่ง เพราะนา
          ฃอนิราสโคลงจ๊อย                                      แอ่วแจ้วจับใจ ฯ

                ๑๑.    เยินยอพระเกียรติ์ไท้                      ทรงธรรม์
          บรรทึกเฉลิมเจิมขวัญ                                    ปราชญ์ไว้
          หวนถึงทุกข์โศกศัลย์                                      เสียวสวาท เรียมเอย
          โอ้ว่าจะนิราไร้                                               รักน้องครองสงวน ฯ

                ๑๒.    แถลงปางนิราสน้อง                       นงพาล
          สุดโศกสุดสงสาร                                           สุดเศร้า
          บ่เริ่มราชกิจการ                                            กรรมพี่ แล้วแม่
          มิร้างก็จำร้างเจ้า                                           พี่แล้วจำเป็น ฯ

                ๑๓.    เรียมจะโดยสมเด็จเจ้า                  จอมเมลือง โลกเอย
          เสด็จพยุหยาตรเมือง                                     เก่ารั้ง
          จำบำราศบุญเรือง                                         รองบาท พระนา
          โอ้แต่นี้จะตั้ง                                                 แต่ร้อนสกนธ์กรม ฯ

                ๑๔.    โหยตระชักชิดเนื้อแน่น                  แนบนวล
          สองกระซิกกำศรวญ                                      สะอื้น
          ซบพักตร์ผอักอวล                                         อิงแอบ กันเอย
          ยามแล่ยามฤๅฟื้น                                         ไฝ่น้ำชลนัยน์ ฯ
 
                ๑๕.    แต่พลบโศกสยบใกล้                     สุริยกาล แล้วแม่
          เสนาะสุโนกขันขาน                                       เร่งร้าง
          อ้าโอษฐจะสั่งสาร                                         แสนเทวษ วายเลย
          อัก ๆ สะอึกสะอื้นค้าง                                    ขัดแค้นลำเค็ญ ฯ
 
                ๑๖.    แม่ซบพักตร์ทุ่มทิ้ง                         ทับเพลา พี่นา
          พลางพี่รับขวัญเอา                                        จิตต์เจ้า
          ชชิดเช็ดสุชลเบา                                            สะไบโบก ผิวแม่
          ประพรั่นขวัญหายเช้า                                    ตรู่แล้วจะลา ฯ
 
                ๑๗.    ผยุงกายกรโอบอุ้ม                        ผโอนอิง อกเอย
          โลมลูบสรรพางค์พิง                                      พุ่มเต้า
          ปลอบสมรอย่าวอนวิง                                   วายโศก เทอญแม่
          เรียมจะสั่งสารเจ้า                                        จุ่งเจ้าจำสาร ฯ
 
                ๑๘.    อยู่ดีศรีสวัสดิ์เท้อญ                      โฉมฉาย
          จุ่งเงี่ยมสงวนกาย                                         จิตต์เจ้า
          อย่าเตร็จเกลือกอันตราย                               ระมัดมั่น ตนเอย
          อุส่าห์ใส่บาตรเช้า                                         ค่ำน้องภาวนา ฯ
 
                ๑๙.    โอดวงวชิรชู้ชื่น                             ชูใจ พี่เอย
          ยอดรักยอดอาไลย                                        ยิ่งล้ำ
          เยียวหาว่าเรียมไกล                                      นับเนิ่น วันเอย
          จากแม่ยามเดียวช้ำ                                      ชั่วร้างแรมปี ฯ
 
                ๒๐.    นิ่งเทอญแม่นิ่งร้อง                        เพลาเพลา เทอญแม่
          โศกจะเสียนวลเยาว์                                      อย่าอ้อน
          แรงบาปบำราศเรา                                        ราก่อน แม่เอย
          บุญบขาดคงค้อน                                          ชีพค้อยคืนถนอม ฯ

                ๒๑.    สงสารสองแก้มยิ่ง                         ใยยอง
          สารสรสใดปอง                                              เปรียบได้
          ยามโศกกำสรดนอง                                      ชลเนตร นางฤๅ
          เป็นคร่ำคราบอาบไล้                                     สลดแก้มเกสร ฯ
 
                ๒๒.    พิศถันทิพยมาศแม้น                     โกมล
          สัมผัสเพ็ญกรอล                                           อ่อนน้ำ
          ยามจากแม่ทอดตน                                       ตีอก โอดฤๅ
          อักเสกสองนมช้ำ                                          ใช่ช้ำมือชม ฯ
 
                ๒๓.    อาสูรสาโรชสร้อย                         สระประทุม ทิพย์แม่
          กำเลาะผกากรรพุม                                       พุ่มลื้น
          กรรลงพี่ลงขลุม                                            เคลือกอาบ ละอองแม่
          แขมบดรื้นรื้น                                                จะร้างดูโรย ฯ
 
                ๒๔.    อ้าโฉมเฉลิมโลกล้ำ                       วรลักษณ์ พี่เอย
          ตนจากฝากใจรัก                                           ร่วมเชื้อ
          แม้ทรวงพี่พางฟัก                                          แฟงผ่า ภาคฤๅ
          ภาคจะแล่งแบ่งเนื้อ                                       แนบน้องครองสงวน ฯ
 
                ๒๕.    เชยรสบรู้อิ่ม                                 เอมใจ พี่เลย
          ฤๅจะเด็ดแดใย                                             ยากแท้
          โฉมเฉลาเฉิดไฉไล                                         แลลเลิศ โลกเอย
          เด็กกำดัดฟ้อแฟ้                                            ฝากน้องหนไหน ฯ
 
                ๒๖.    เชิญโฉมแม่ฝากห้อง                     หกสวรรค์ ไว้ฤๅ
          เกรงเทพไทชิงกัน                                          แก่งแหย้ง
          ฉุกเกิดศึกสวรรค์สรรพ์                                   สุรมอด หมดฤๅ
          หมื่นโลกพลอยตายแล้ง                                 บาปได้เรียมเดียว ฯ
 
                ๒๗.    จะฝากสิบหกท้าว                         พรหมาน เล่านา
          พรหมพระฤทธิเรืองญาณ                              อยู่ด้วย
          ฉุกฉมสำเร็จฌาน                                          เฉยพี่ เสียแม่
          เรียมจะกลัดเกลศม้วย                                   ม่ายชู้ชมใคร ฯ
 
                ๒๘.    จะฝากประเทศด้าว                       ดินแดน ใดนา
          ทุกเทศทุกไทแสน                                          เสน่ห์น้อง
          มอบองค์อุมาแมน                                          ศิวมุ่ง ชมแม่
          มอบพระลักษมีพ้อง                                      พิษณุเจ้าจะกวน ฯ
 
                ๒๙.    ลอบนุชลอยน่านน้ำ                      วนวัง ไว้ฤๅ
          ฉวยภุชงค์ฉกผัง                                            ผาดเคล้า
          จะเจาะสุเมรุฝัง                                             แฝงแม่ ไว้แม่
          เกรงพระไพรปจิติเจ้า                                     เจาะชู้ชิงชม ฯ
 
                ๓๐.    จะแบกบงกชแก้ว                          เกาะกาย ไปฤๅ
          เกรงแต่แดดลมชาย                                       ชอกกล้ำ
          นุชเนาเกลือกอันตราย                                    ดำริ ไฉนนา
          อยู่ก็ช้ำไปก็ช้ำ                                                สุดรู้เรียมสงวน ฯ
 
๑. จ๊อย  ในสมุดดำตัวรงต้นฉะบับเดิม มีหมายเหตุด้วยดินสอขาวว่า "จ๊อย" คำนี้ เป็นคำลาวแท้ ถ้าใครจะลอก อย่าเขียนแปลงเป็น จ้อย ไปเลย





หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 02, พฤษภาคม, 2559, 03:32:09 PM

                ๓๑.    แสนยากฝากทั่วแล้ว                     รลุงถอน ใจเฮย
          ปรับทุกข์ฤทัยสมร                                         แม่ข้อง
          ครั้นเรียมพิไรนอน                                         ฝากจิตต์ เจ้านา
          สบฤทัยน้องท้าว                                            รับน้ำคำเรียม ฯ
 
                ๓๒.    เดียวงามสามแผ่นอ้าง                  อาจระวัง ได้ฤๅ
          โฉมบ่ควรฝากฝัง                                           โลกหล้า
          ฝากใจแม่เรียมหวัง                                        ใจอุ่น ใจเอย
          ดีกว่าฝากดินฟ้า                                            ฝากเจ้าใจดี ฯ
 
                ๓๓.    ห้องหอขอหับห้าม                         แหนสมร
          สมรอย่าลงดินดอน                                        สะดุดเสี้ยน
          เตียงเขนยที่นางนอน                                      เตือนนุช นอนนา
          นอนและปิดมุ้งเมี้ยน                                      ม่านกั้นระวังโฉม ฯ
 
                ๓๔.    ราชกิจสุดฤทธิ์รั้ง                           ดำรง อยู่แม่
          เกรงราชอาญาปลง                                        ชีพด้วย
          บัดตายตระบัดคง                                          คืนชีพ เรียมฤๅ
          เจ็บจะอยู่สู้ม้วย                                              กอดแก้วเกิดคืน ฯ
 
                ๓๕.    บุญใดนำสบชู้                              โฉมพเธ พี่เอย
          บาปสิ่งใดดลเห                                             ห่างห้อง
          เพรงพรากนกเขาเร                                       รังร่อน ไปฤๅ
          จำพี่จำจากน้อง                                            เพื่อเนื้อเวรไฉน ฯ
 
                ๓๖.    ว่น ๆ นัยเนตรว้า                           วิงวิง ใจเอย
          เอนแอบอรอาลิงค์                                         ละห้อย
          จนจิตจวบจวนจริง                                        จำจาก แล้วแม่
          ขอพี่เชยชมน้อย                                            หนึ่งแล้วจะลา ฯ
 
                ๓๗.    จูบปรางสองข้างย้าย                     ยักชม เชยแม่
          จูบค่างคางคอคม                                          อะเคื้อ
          จูบพักตร์จูบผากผม                                       จูบโอษฐ์ แม่เอย
          จูบหว่างนมจูบเนื้อ                                        จูบนิ้วเชยขนอง ฯ
 
                ๓๘.    จำจิตต์ปลิดสวาทลี้                       ลาสมร มาแม่
          แม่ด่วนจากโกรยจร                                       จากห้อง
          ลงจากอัฑฒจันท์ถอน                                   ฤทัยท่าว ลงเอย
          ใจระริก ๆ ร้อง                                              ช่วยด้วยดวงใจ ฯ
 
                ๓๙.    สังเวชนุชวิ่งเข้า                            เคียงผงม พี่นา
          ยาจิตต์เยียวยาดม                                       ดับเปลื้อง
          ผจงยืนย่างทุกข์ระทม                                   ระทวยอ่อน
          แม่ค่อยพยุงกายเยื้อง                                    ยาตรยั้งยังเฉนียน ฯ
 
                ๔๐.    ลาลงนาเวศน้ำ                             ตาไหล
          เรือเคลื่อนอกคลอนไหว                                 วุ่นว้า
          เหลียวหลังสั่งลาใจ                                       จะขาด
          แลทอดอาลัยหน้า                                         แม่หน้าอาลัย ฯ
 
                ๔๑.    ลับตาเลือกตกทุ้ง                          ทุกระเด็น เจียวแม่
          อ้าแม่เอยเรียมเห็น                                        เมื่อกี้
          เป็นใดแม่มาเป็น                                           หลัดหลัด เจียวเอย
          มาพรากอกเรียมลี้                                         ลับเลี้ยวแลหาย ฯ
 
                ๔๒.    ตีนตนก่นโศกช้า                           ครวญโฉม มาแม่
          เรียมร่ำลำคลองโครม                                    ครั่นคฤ้ๅน
          เสียงโศกดั่งเสียงโหม                                     โรงเรี่ย ทางเอย
          สองขอกคนตื่นตื้น                                         แตกตั้งตาดู ฯ
 
                ๔๓.    ออกจากคลองหลอดน้ำ                ไหลโชน เชี่ยวแฮ
          คลื่นขย้อนเรือโยน                                        โยกโย้
          แลเหลียวเปลี่ยวทรวงโหน                             ใจห่วง แม่เฮย
          เรือรี่รอใดโอ้                                                 อกว้างอาทวา ฯ
 
                ๔๔.    ถึงวัดตองปุตั้ง                              ตาแสวง
          ตองบเห็นปุแซง                                             ปลูกสร้าง
          เสมอรักแม่ปุแปง                                          ปนปะ เรียมฤๅ
          นางก็ค้างเรียมค้าง                                        รักค้างคารา ฯ
 
                ๔๕.    บางลำพูพิศพื้น                            ลำพู
          ลาดพาดเลเพดู                                             เปิดเปิ้น
          ลำภาคพธูฟู                                                 พูกะเพื่อม อยู่เอย
          กะเดียมกะดากปากเอิ้น                                อวดโอ้อายบาง ฯ
 
                ๔๖.    บางขุนพรหมพระเจ้า                    ใจบุญ กูเอย
          พักตร์สี่ธขี่ขุน                                                ห่านเหี้ยม
          แลบพบพระคุณ                                            ขอฝาก แม่รา
          ท้าวบรับทุกข์เฟี้ยม                                        รีบฟ้าฤๅแฝง ฯ
 
                ๔๗.    มลักเห็นโรงเล่าน้ำ                        นรกานต์ กูเอย
          ย่านบาปเรียมบหาญ                                     เสพสู้
          เทาใจพี่เหลืออาน                                         ใจอด แล้วแม่
          เมาแต่รักรสชู้                                                ค่ำเช้ามาเสมอ ฯ
 
                ๔๘.    บ้านปูนปูนแจดแจ้                        ใจขาม
          ใครมลักมักมากปาม                                     ปากไหม้
          กลหลงเกลศกาม                                          กัดอก กูเอย
          ปวดยิ่งปูดบาดไส้                                          แสบปิ้มปูนปาน ฯ
 
                ๔๙.    บ้านลานแลมิ่งไม้                         เสียดแซม
          ลานบเลี่ยมเลาแขม                                       ขัดข้อง
          ลานเกลียงทิพย์หรอมแหรม                           แลระรื่น กูเอย
          ลาญรฦกลานน้อง                                         สนุกลื้นลาญถวิล ฯ
 
                ๕๐.    เห็นใดใจเร่าร้อน                           รวนเร
          จะใคร่คืนหลังเห                                           ห่วงหน้า
          รฦกโฉมแม่โนเน                                           นวลนะแน่ง เรียมเอย
          ใจพี่เพียงชิงช้า                                             แกว่งคว้างกลางหน ฯ
 
                ๕๑.    บางจากชื่อจากด้วย                     จากใด จากเอย
          จากบเจ็บจากใคร                                         กี่ครั้ง
          ฤๅเหมือนพี่เจ็บใจ                                        จากสวาท มาแม่
          จากชื่นจากชมทั้ง                                         จากบ้านมาบาง ฯ
 
                ๕๒.    สามเสนเพรงพระเจ้า                    จมชล
          ชุมฉุดสามแสนคน                                        ห่อนขึ้น
          ขอพระเพิ่มพรผล                                          หระมลมิ่ง แม่รา
          ดินคร่าฟ้าฉุกคฤ้ๅน                                       เคร่าถ้าอย่าลอย ฯ
 
                ๕๓.    หลักหินปักถิ่นด้าว                        แดนจักร
          บอกขาดขงเวียงหลัก                                    แหล่งห้วน
          หลักโศกปักทรวงรัก                                      เร่รอน มาเอย
          จะขาดเขตต์เทวษด้วน                                  แด่นร้างปางไฉน ฯ
 
                ๕๔.    บางพลัดยินชื่อแค้น                     ใจคอ
          เจ็บเพราะเรียมพลัดหอ                                 หลัดห้อง
          พลัดสุขก็ทุกข์พอ                                          แรงพี่ แล้วแม่
          ยังมิหนำซ้ำพ้อง                                           พบบ้านพลัดบาง ฯ
 
                ๕๕.    ถึงบางบอกชื่อพร้อง                     เพราะเสียง
          ซ่อนชื่อสองบางเคียง                                    คู่แค้น
          เสมอนุชร่วมเรือนเรียง                                   รสรัก เรียมนา
          สองซื่อถือสัตย์เร้น                                        ซ่อนไว้ในทรวง ฯ
 
                ๕๖.    วัดสร้อยทองถะเถือกเที้ยร             ทองทำ
          หวนคิดสร้อยจะขาบคำ                                 อะเคื้อ
          สังวาลย์เวี่ยเฉวียงรำ                                     จวนบ่า เจ้าฤๅ
          งามระยับจับเนื้อ                                           แม่เนื้อนพคุณ ฯ
 
                ๕๗.    บางละมุดคิดละมุดน้อง                ในกะทง
          เคยพี่เชิญโฉมยง                                          ปอกป้อน
          บางคาบพี่ประสงค์                                       สมรยั่ว หยอกเอย
          แย้มแต่เม็ดในปล้อน                                     เปลือกปลิ้นปลาบทรวง ฯ
 
                ๕๘.    ตลาดแก้วคิดแก้วแฉก                  วชิรฉาย
          ตลาดแม่ครรไลหลาย                                    หล่างมื้อ
          แสนสาวบ่าวโชยชาย                                    ชมเพรียก
          โอ่สะอาดนาดนวยซื้อ                                    ตลาดนี้ลามา ฯ
 
                ๕๙.    เครื่องครัวใครไป่ต้อง                    เตือนตัก แม่เอย
          เบ็ดเสร็จการเรือนรัก                                     รอบรู้
          ยลเรียมกระหายซัก                                      เรียมร่ำ ฤๅแม่
          ซับทราบสิ่งใดสู้                                            เสาะซื้อเสร็จทำ ฯ
 
                ๖๐.    สรรพันการช่างเจ้า                       ผจงดี
          เทียบเครื่องเอกโทตรี                                    หยดย้อย
          ชาวแม่ชื่นชมฝี                                             มือมิ่ง
          ร้อยช่างชุนช่างร้อย                                       ปักร้อยแปดเป็น ฯ




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 03, พฤษภาคม, 2559, 12:00:33 AM

                ๖๑.    คิดยามเรียมแกล่กล้ำ                    กระยาหาร
          ผัดพักตร์นั่งแนบพาน                                    เพิ่งยิ้ม
          พลางวีแซ่พลางสาร                                       เสนอบอก
          เรียมอร่อยพลอยเพลินลิ้ม                              โลดลิ้นเหลือหวาน ฯ

                ๖๒.    จากงามปามโศกซ้ำ                      แสนระกำ มาแม่
          ฤๅรับกระยาคำ                                             หนึ่งเข้า
          จะกลืนขื่นขมรำ                                            ฦกแม่ คอยแม่
          รินสุชลปนเคล้า                                             คลื่นแค้นคอคาย ฯ

                ๖๓.    ตะนาวศรีสีน้องใช่                        ชาวตะนาว
          สีแม่สีไสสาว                                                สะอ้าน
          พิศขำก็ขำขาว                                              ควรสวาท แม่เอย
          สีตะนาวขาวด้าน                                          ดื่นบ้านตะนาวศรี ฯ

                ๖๔.    บางสีทองถิ่นนี้                             ทองไหน
          ถวิลว่าทองสะไบ                                          เพริศพริ้ม
          ผิมพักตร์แม่นวลใย                                       ยามห่ม สะไบฤๅ
          สมกับสีทองปิ้ม                                            แปดน้ำคำทอง ฯ

                ๖๕.    ตาลขวัญขวัญเนตรเนื้อ                 นวลงาม
          ยามกลับตลาดยาม                                       หยุดยั้ง
          ไปเห็นพี่จะถาม                                            ใครเล่า นาแม่
          ขวัญจะเทียบโต๊ะตั้ง                                      แต่งให้ใครกิน ฯ

                ๖๖.    ขวัญใจไกลสุขเศร้า                       ศรีทรง
          ขวัญอ่อนนอนเอองค์                                     โอดถ้า
          สุษุมชาตินาฏนวลผจง                                   ใจขลาด อยู่แม่
          นอนจะหวาดผวาคว้า                                    พี่คว้างขวัญหาย ฯ

                ๖๗.    นางสงวนนวลแต่น้อย                   ตรุณา มาฤๅ
          เท้าแต่เพียงพสุธา                                         บต้อง
          สงสารบเดียงษา                                           สักสิ่ง ใดเลย
          แต่มโหรสพน้อง                                            ห่อนได้ไปแล ฯ

                ๖๘.    ปางมาร่วมพุ่มเพี้ยง                      พิสมัย พี่ฦๅ
          วอนพี่ไปประณาไมย                                     พระแก้ว
          ยลยักษ์วิ่งหวีดไหว                                        ใจดั่ง นี้แม่
          เยียวอยู่คนเดียวแล้ว                                     อยู่ได้ฉันใด แม่เอย ฯ

                ๖๙.    กรรมใดมาเด็ดแก้ว                       กับตน กูเอย
          เรียมตกกลางหาหน                                      บ่นบ้า
          ศรีเมืองอยู่เมืองทน                                       ทุกข์เทวษ วายฤๅ
          ต่างบเห็นหน้าหน้า                                        ทอดทิ้งตนตาย ฯ

                ๗๐.    นาวาชายใกล้ท่า                          ชลธาร
          แสร้งชื่นชมสลมมาลย์                                   มิ่งไม้
          สวนศรีทรสายสานต์                                      สุขร่ม รื่นเอย
          แบะผกาไม้ไหล้                                             เลิศล้วนหวนหอม ฯ

                ๗๑.    การเกดกลกลิ่นแก้ว                      เกศผม เจ้าฤๅ
          หอมลำดวนควรชม                                       กลิ่นแก้ม
          นมนางนึกถึงนม                                           นุชนาฏ เรียมเอง
          ดูดอกนางแย้มแย้ม                                       อย่างยิ้มหยอกเรียม ฯ

                ๗๒.    จันทน์หอมหอมหื่นให้                   หฤหรรษ์
          เหมือนแม่เนื้อเจือจันทน์                                กลิ่นกล้า
          จันทน์ผลผ่องเพียงพรรณ                               ผิวพักตร์ แม่แม่
          นวลยิ่งนวลจันทร์จ้า                                      แจ่มเนื้อนวลจันทร์ ฯ

                ๗๓.    เห็นแตงติดขวั้นร่ม                        ใบแฝง
          นวลแม่ยิ่งนวลแตง                                        ตกเกลื้อน
          ปรางคำก่ำสีแสง                                           ใสสด
          บเปรียบกึ่งปรางเยื้อน                                    ยอบช้ำยามชม ฯ

                ๗๔.    ใบโบกกลน้องกวัก                        กรคระวี พี่ฤๅ
          องค์ระทวยกัทลี                                            อ่อนดิ้น
          ปล้องเฌอแปลกปล้องศรี                               สอสวาท
          แสงโอษฐ์บารนีลิ้น                                        จี่จิ้มจัดสง ฯ

                ๗๕.    ลมโยนลำโยกแม้น                        มารยา
          โอ้อำพาดูดุพา                                              พี่ค้าง
          ชงโคเฉกชงฆา                                              เชิงไขว่
          สังเวชเต่าร้างร้าง                                          เต่าไว้อาทวา ฯ

                ๗๖.    เล็บนางนึกเล็บน้อง                      นางลง เล็บฤๅ
          หว้าพี่ว่าวอนปลง                                          ปลิดเปลื้อง
          แทงทวยแม่ระทวยองค์                                  อายอับ พี่ฤๅ
          พระยอมมิอยากยอมเยื้อง                             หยิกยื้อยิงยอม ฯ

                ๗๗.    เถาวัลย์พันไม้โอบ                         เอวรึง
          กลพี่โอบเอวกลึง                                           ก่ายเกี้ยว
          รากเถากระหวัดถึง                                        ฐานราก เฌอเอย
          รำฦกวัลลีเลี้ยว                                              เล่นว้างเอววัน ฯ

                ๗๘.    ลมลงทรงกลิ่นไม้                          หอมจรุง ใจเอย
          กลอยกลิ่นเสาวคนธ์ปรุง                                ประเนื้อ
          ภมรม่วลเมาฉฉุง                                          ฉมทราบ รสฤๅ
          กลพี่เมารสเกื้อ                                             กกชู้ฉมสงวน ฯ

                ๗๙.    กระดังงามาลิซ้อน                        สุรภี พี่เอย
          หอมเล่ห์แพรสีศรี                                          ร่ำย้อม
          หวนหอมพิกุลฝี                                            มือมิ่ง แม่ฤๅ
          ร้อยระเบียบเสียบส้อม                                  ส่งให้เรียมชม ฯ

                ๘๐.    ต้นรักเหมือนต้นแรก                     รักอนงค์ พี่นา
          สละเกี่ยวกาหลงหลง                                    สละชู้
          บงจากพิบากบง                                           ใจจาก มาแม่
          ระกำเพราะกรรมจำสู้                                    โศกซ้ำระกำทรวง ฯ

                ๘๑.    มลักเห็นต้นโศกเศร้า                    โศกหมอง
          โศกเทียมโศกของ                                         พี่ไข้
          สุกกรมบ่มราคดอง                                       แดเดือด มาเอย
          ไม้บสุกเรียมไหม้                                          ก่อนไม้สุกกรม ฯ

                ๘๒.    ดอกซ้อนเคยอยู่ซ้อน                     สมศรี แม่นา
          ดลดอกลามาลี                                             ลับแก้ว
          จำปีจะนับปี                                                 จำจาก ไปแม่
          จวบประจำเป็นแล้ว                                      เจ็บปิ้มจำไป ฯ

                ๘๓.    ซ่อนกลิ่นซ่อนชู้ชื่อ                        เฉลียวใจ
          เฉลียวว่าเรียมจากไกล                                  คู่คุ้น
          ลมพัดบัดใบไหว                                           หวาดหวั่น ใจพี่
          เกรงแต่ใครกระตุ้น                                        สติเจ้าจะคลอน ฯ

                ๘๔.    ลับหลังยิ่งคลั่งคลุ้ม                       มัวหมอง นักแม่
          เกลือกมิอดใจลอง                                         เล่นชู้
          ดุจจอกจ่อมในหนอง                                     แหนแน่น เนียนเอย
          สุดที่เรียมหยั่งรู้                                             บ่อเบื้องบุบสลาย ฯ

                ๘๕.    เรียมกลับจะแกล้งเลศ                   ลองดี ดูแม่
          อวยแม่ลุยเพลิงลี                                          ลาศเต้า
          แม้สัตย์แม่เหมือนสี                                       ดารัก รามฤๅ
          จะทำขวัญแก้วเก้า                                        แก่น้องสนองคุณ ฯ

                ๘๖.    ถึงบางบอกชื่ออ้าง                        ธรณี นั้นฤๅ
          สุดกำหนดธาษตรี                                         ตราบเสี้ยง
          ยามยากจากมิตรมี                                        กายเท่า นี้เอย
          เที่ยวทั่วธรณีเพี้ยง                                         ผ่อนร้อนฤๅเย็น ฯ

                ๘๗.    ดลตำบลด่านตั้ง                           ตะเหลวปัก
          ขุนด่านเรียกเรือพัก                                        พี่พร้อง
          บอกขุนว่าเรือรัก                                            รึงโศก มาพ่อ
          มีแต่ทุกข์ประทุกท้อง                                     เพียบท้องเรือมา ฯ

                ๘๘.    ปากเตร็จปากเตร่ร้อง                   หาใคร
          เตร็จเตรียบพี่เตร็จไกล                                  เตร่ห้อง
          มาโหยคระหนใน                                          คลองเคลือก แล้วแม่
          เที่ยวเตร็จเตร่เร่ร้อง                                       ร่ำไห้หาสมร ฯ

                ๘๙.    ออกคลองลุแหล่งเจ้า                    ภาษี
          จีนเรียกเบิกเรือตี                                          แต่ฆ้อง
          รันทรวงพี่โสกี                                               คงคู่ ฆ้องเอย
          จะใคร่เบิกทุกข์ร้อง                                        เรียกเจ้าในใจ ฯ

                ๙๐.    บางพูดคิดเจ้าเพื่อน                      พจนา
          ช่างพูดช่างเจรจา                                          ช่างร้อง
          บรรสานบรรเสียงสา                                      ทรชื่น ใจเอย
          เรียมจากแม่จะพร้อง                                     พลอดให้ใครฟัง ฯ




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 04, พฤษภาคม, 2559, 12:03:30 AM

                ๙๑.    ป่านนี้นักนิ่นเนื้อ                         นมพวง พี่เอย
          กันเกศหรือกรองดวง                                     ดอกไม้
          สระสนานปริกปรุงจวง                                  จันทน์ผัด พักตร์ฤๅ
          ฤๅนั่งคิดนอนไข้                                            ขุ่นร้อนคอยเรียม ฯ

                ๙๒.    คิดไปใจฟุ้งซ่าน                            ชมเชิง
          ใจจะบ้าใจเชิง                                              ใช่ใบ้
          บ้ามิตรจิตต์ใจกระเจิง                                   ใจเฝื่อน ใจเอย
          ใจบเป็นใจให้                                                ห่วงเจ้าหัวใจ (ดิรบารนี) ฯ

                ๙๓.    บางพังเป็นพื้นแผ่น                       ดินยัง พังนา
          รอยว่าทุกข์ประดังดัง                                    ทุกข์ข้อย
          แม้ทรวงพี่เป็นหนัง                                        ผืนแผ่น ดินฤๅ
          จะเปื่อยพุทะลุย้อย                                       ยิ่งบ้านบางพัง ฯ

                ๙๔.    ถึงบางโควัดบ้าน                          อึงอัด
          โคบเห็นเห็นวัด                                             เพริศแพร้ว
          โคทรงพระองค์ทัด                                        จันทร์ยาตร มาฤๅ
          พระช่วยประสาทพรแก้ว                               กับข้าคืนสม ฯ

                ๙๕.    อ้อยขายรายเรียดร้าน                   รามัญ
          บงคิดอ้อยดวงจันทร์                                     จักชิ้น
          จรุงรสบุหงาควัน                                           เทียนเทียบ มาฤๅ
          มรุรชิดติดลิ้น                                                พี่แล้วฤๅลืม ฯ

                ๙๖.    ยลตะลุ่มยี่ปุ่นชั้ว                          อรชร พี่เอย
          จานเลื่อมลายทองสมร                                  มอบให้
          ห่อนแม่บังอร                                                อิงค่าง อยู่แม่
          ยลแต่ชาวไพร่ใช้                                           ชอกช้ำใจถวิล ฯ

                ๙๗.    ยาจันหมากดิบเจ้า                       เจียนจำ ปาฤๅ
          ผจงจีบพลูเหลืองลำ                                      แสล้ม
          กานพลูกรบูรรำ                                            หัดรส ให้ฤๅ
          ขวดจรไนใส่แง้ม                                           หีบไม้มฤดมา ฯ

                ๙๘.    สงสารทุกสิ่งน้อง                          นางหา มาแม่
          จากจะนับทีวา                                              เหี่ยวแห้ง
          แรมรสดำฤษณา                                           ไฉนนาฏ เรียมเอย
          ตรอมวิตกอกแล้ง                                          สวาทแล้วเหลือทน ฯ

                ๙๙.    บ้านใหม่บใหม่แม้น                       สมญา
          เรือนรุกรุงมุงคา                                             แฝกพี้
          คิดหอระหงฝา                                              กระดานใหม่ แม่เอย
          งามตระหง่านปานนี้                                      นุชน้องครองไฉน ฯ

                ๑๐๐.    สงสารเยาวอยู่ห้อง                     อาทวา ใจแม่
          เย็นย่ำยามไสยา                                           เยี่ยมมุ้ง
          ไป่เห็นพี่จะหา                                              หาเปล่า แล้วฤๅ
          จะทอดกายฟายฟุ้ง                                       เฟียดไหม้ใจกะสัน ฯ

                ๑๐๑.    จะกอดเขนยแนบเนื้อ                 นอนกระหึม ฤๅแม่
          สะไบพี่เปลี่ยนจะคฤม                                   คลี่หุ้ม
          จะชื่นอุราจึม                                                ใจเท่า พี่ฤๅ
          สะไบจะผิดพักตร์คลุ้ม                                   คลั่งแล้วใครโลม ฯ

                ๑๐๒.    เผยแกลแลซ้ายลอบ                   เหลียวขวา แม่ฤๅ
          ปางเมื่อสระพักตรา                                       ตื่นเช้า
          ไป่เห็นพี่คอยตา                                            ตากคร่ำ อยู่แม่
          จะโศกสะอื้นคืนเข้า                                       หับห้องหวนโหย ฯ

                ๑๐๓.    คันฉ่องคันเช็ดหน้า                     นวลนาง ไฉนแม่
          ผ้าจะซรับสุชลตาง                                        ซรับน้ำ
          สางเสยเสนียดสาง                                        ศกแสก เสียฤๅ
          จะว่างสระคละเคล้า                                      คลี่ช้องมวยสยาย ฯ

                ๑๐๔.    แว่นฉายวางม้านาก                   กนกทอง แม่เอย
          เคยพิมลพักตร์มอง                                       ผัดแผ้ว
          สงสารแม่โศกหมอง                                      ใจจาก พี่ฤๅ
          น้ำเนตรจะหยดรดแก้ว                                  ซบก้มกำศรวญ ฯ

                ๑๐๕.    แหนบนากจากนุชแล้ว                ลืมถอน ไรฤๅ
          เล็บจะลืมเจียนนอน                                      นับนิ้ว
          ไม้สอยซ่นงางอน                                          งามสรัพ พี่เอย
          จากจะวายวาดคิ้ว                                        ขาดค้างเขียนไร ฯ

                ๑๐๖.    โถตะคันเคยอบน้ำ                     นวลละออง อาบเอย
          จะว่างอ่าองค์หมอง                                      หม่นคล้ำ
          ปริกปรุงประทิ่นทอง                                      วายทาบ ทาฤๅ
          จะลูบแลแต่น้ำ                                             เนตรไล้ชะโลมสรง ฯ

                ๑๐๗.    ยิ่งคิดก็ยิ่งโอ้                              อาไลย แม่นา
          คิดบสมอกใจ                                               ข่อนข้อน
          ดูใดบมีใด                                                    ดับทุกข์ เรียมเอย
          ยิ่งรักก็ยิ่งร้อน                                               ยิ่งร้อยพันทวี ฯ

                ๑๐๘.    เรือจรจรล่ำเลี้ยว                        ลมวู
          ลุโคกช้าพลูดู                                                สะดื้น
          สำลอหลากช้ามลู                                         แมลงลัก นางเอย
          โรยเซ่นซอยฝอยฟื้น                                      น่าน้ำยานาง ฯ

                ๑๐๙.    โคกช้าจากช้าโคก                      ระคางใจ เจ้าฤๅ
          พลูทิพย์สันฐานไฉน                                      ม่ายม้าง
          แรมรสสุหร่ายใคร                                         สรงโสรจ แม่นา
          แรมชื่นช้าพลูค้าง                                          โคกร้อนรานระแหง ฯ

                ๑๑๐.    ทองหลางรายเรียดน้ำ                 แนวสฐาน นี้ฤๅ
          ฦๅว่าโจรจองผลาญ                                      ชีพผู้
          แม้โจรจะสังหาร                                           หารฤทธิ์ เรียมฤๅ
          ใจจะสู้สุดสู้                                                  ศึกร้างฤทธิ์สมร ฯ

                ๑๑๑.    บางหลวงเชิงราคร้อน                 ทรวงครวญ
          เรียมติดการหลวงหวน                                  ละห้อย
          เชิงราคคิดเชิงชวน                                        เชิงร่วม รักแม่
          เชิงพี่รู้เชิงร้อย                                               ช่างรู้เชิงเรียม ฯ

                ๑๑๒.    สงสารวันส่งน้อง                        นอนหอ
          นุชบเคยใจคอ                                              ครึดครื้อ
          เรียมตรลอกลองขอ                                       โลมและ เลียมแม่
          หวาดจะหนีพี่ยื้อ                                           ยอบรั้วกลัวเรียม ฯ

                ๑๑๓.    เรียมแข้นนุชเคียดแค้น               ขัดขวาง พี่ฤๅ
          เรียมฤฟังคำนาง                                           เหนี่ยวเคล้า
          สังเวชทุเลาคราง                                           ครวญคร่ำ น้อยฤๅ
          ต้องค่อยรอรักเล้า                                         ลูบเล้าเอาใจ (แม่นา) ฯ

                ๑๑๔.    เคยนอนสนุกนิแนบเน้น              นมนวล อกเอย
          กรประกิดกะเบนกวน                                    แกะนิ้ว
          เจิมจูบลูบปรางสรวล                                    เสสวาท แม่แม่
          พลางแผละเพลาเยาวพลิ้ว                            เพลี่ยงค้อนเคืองขนาง ฯ

                ๑๑๕.    ขี้อายแอบซ่อนเร้น                     เรียมลอง ใจแม่
          ยื้อหยอกเยาวงาของ                                     ขอดม้วน
          แต่สองแต่สองสอง                                        ราร่วม กันเอย
          ยังไป่เคียงถนัดถ้วน                                       ถ่องแท้ทางเกษม ฯ

                ๑๑๖.    ปางเรียมลอบเล่นชู้                     ชายา น้อยฤๅ
          เชิงช่างหึงษ์ประหารฝา                                  ลอบล้อ
          ทุบโถประเทียดสา                                         ใจพี่ ฤๅแม่
          ปลอบเท่าปลอบยังพ้อ                                     พี่สู้อดออม ฯ

                ๑๑๗.    เรียมผิดเรียมคิดรู้                       อดออม
          สมรมิตรผิดฤๅยอม                                       เท่าเผ้า
          สรรพัตรพี่จะถนอม                                       ใจแม่ นาแม่
          ยังบได้ใจเจ้า                                                จากได้ใจคอ ฯ

                ๑๑๘.    ถึงวัดไก่เตี้ยตก                          ตะลึงตรอง
          รฦกไก่จำเรียงสนอง                                      สนั่นจ้า
          แถลงยามพระหามสอง                                 ราตื่น แล้วแม่
          เรียมกระไดล้างหน้า                                     ไก่แก้วกับสมร ฯ

                ๑๑๙.    ถับถึงสามโคกอ้าง                     ออกนาม
          ยินโคกแสยงขนกาม                                     เกิดเก้อ
          สงสารโคกยำยาม                                        แรมรัก อยู่แม่
          จะชรลืนลอนเฟ้อ                                         ใฝ่สร้อยคอยสนาน ฯ

                ๑๒๐.    สามโคกบอกโคกน้อย                นารี พี่ฤๅ
          สามใช่โคกสามศรี                                        เศษห้า
          อายโอษฐ์อวดดีหลี                                       แสลงปาก แล้วแม่
          กระเพื่อมพูนนูนฟ้า                                       ฟ่องเฟ้นเฟือนสวรรค์ ฯ

๑. นักนิ่น   ในสมุดดำตัวรงต้นฉะบับเดิม มีหมายเหตุด้วยดินสอขาวว่า "นักนิ่น" คำนี้ เป็นคำโบราณ ถ้าใครจะลอก อย่าเขียนแปลงเป็น นักนิ่ม ไป




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 05, พฤษภาคม, 2559, 12:00:39 AM

                ๑๒๑.    บ้านงิ้วยินชื่องิ้ว                         ชำงือ
          จากเจ็บเหน็บใจปือ                                      ปวดร้าว
          เจ็บรักระริบคือ                                             คมกรด นาแม่
          ยงยิ่งหนามงิ้วง้าว                                         งอกแย้งแยงทรวง ฯ

                ๑๒๒.    บางกระบือตระบะเบื้อง              กระบือรอน ณรงค์ฤๅ
          กระบี่ตัดกระบาลตอน                                   ตกกลิ้ง
          เสมอคมดาบเวรฟอน                                    ฟันสวาท พี่แม่
          ฉะยอดหัวใจทิ้ง                                            เทวษไว้ในนาง ฯ

                ๑๒๓.    ยลละเมาะเกาะงอกเงื้อม           งำชล
          เกาะใหญ่สมญายล                                      ใหญ่แท้
          เกาะรักเกิดกลางหน                                     หัวอก กูเอย
          เกาะบแอ้เรียมแอ้                                         อกแล้วเหลือทน ฯ

                ๑๒๔.    ลานเทลานพร่ำทิ้ง                      เทใด
          วานช่วยเททุกข์ใจ                                         จากเจ้า
          นางเททอดอาไลย                                         ลาญทับ มาแม่
          เหลือที่ทนจึ่งเฝ้า                                           ฝากบ้านลานเท ฯ

                ๑๒๕.    บางไทรไทรเทพไท้                      สิงสฐิต นี้ฤๅ
          โอบพระอนิรุทธ์ฤทธิ์                                      ร่อนฟ้า
          วางสมอุษานิทร                                            ถนอมแนบ นางเอย
          วานพระถ่อมถนอมข้า                                   คู่ค้างคืนสม ฯ

                ๑๒๖.    ไป่รับสังเวชอ้อน                        วอนไฉน พระเอย
          ขยับแต่ใบไหวไหว                                         บเว้า
          เห็นเผือบมีใด                                               สนองเดช พระฤๅ
          น้ำเนตรพอสรงเท้า                                        ท่านคุ้มคุณสนอง ฯ

                ๑๒๗.    ปากสาปประสิทธิทราบแล้ว        บเฉลย พรพ่อ
          กรสี่ผทมสินธุ์เฉย                                          ช่างแกล้ง
          พันเนตรพระเล็งเลย                                      โลกมนุษย์ ไปฤๅ
          แปดโสตรฟังบแจ้ง                                        เจ็บร้อนเรียมไฉน ฯ

                ๑๒๘.    ร่ำพลางทางบ่ายข้าม                 คำนึง
          เรืองวกตกวนตึง                                            ดื่มด้น
          พลางเรียมเร่งพลขึง                                      แข็งเรี่ยว
          เพรียวผงาดผาดวนพ้น                                  พุ่งเข้าเขตต์แคว ฯ

                ๑๒๙.    แสนมหาสคเรศห้วย                   ละหานธาร ใดแม่
          เรียมจะโดดโลดหาญ                                    ห่อนคร้าม
          ชเลเลกล่มสงสาร                                          สักกะเปาะ กรเอย
          สุดที่เรียมจะข้าม                                           อ่าวพ้นวนตาย ฯ

                ๑๓๐.    ยามเย็นสุริเยศเยื้อง                    ยอแสง
          ลุลัดศาลาแดง                                              แดดคล้อย
          กำดัดกำเดาแสยง                                         สยองอก เรียมเอย
          แลเล่ห์สายเลือดย้อย                                    หยาดน้ำตาเรียม ฯ

                ๑๓๑.    สองตราบจรีจรอกทึ้ม                 ภูมิฐาน
          ออกท่งทิวพฤกษลาน                                    ลิ่วโล้ง
          เหมือนฉากช่างเขียนผสาน                            ศิขรเมฆ ไม้เอย
          วงรอบขอบเตียงโค้ง                                      ค่างมุ้งนางนอน ฯ

                ๑๓๒.    กระแสสินธุ์ใสสะอาดล้ำ             ไหลเย็น ใจเอย
          ตระล่งเห็นเป็นแฉว                                       ว่างเวิ้ง
          มัตสยาซ่าเซ็นเห็น                                         ตัวคล่ำ อยู่แม่
          กลกะถางนางเลิ้ง                                          อ่างตั้งกลางชลา ฯ

                ๑๓๓.    บางบัวตูมเต่งตั้ง                        บังใบ
          คิดคู่บัวจันทร์ใจ                                            สั่นเริ้ม
          ครั้ดเคร่งเต่งโตไต                                          ติดอก อยู่แม่
          อยากใคร่บีบบัวเยิ้ม                                       ย่ามยื้อมือเผยอ ฯ

                ๑๓๔.    สาหร่ายสายติ่งต้น                     สันตะวา
          เคยแม่ชอบภักษา                                         กรอดกร้วม
          กว่าเรียมจะกลับหา                                      หายาก แล้วเอย
          จะเก็บผักบุ้งร้วม                                           ฝากเจ้ายามจน ฯ

                ๑๓๕.    จราวจริวซิวสร้อยซ่า                   สับสน
          สลาดสลิดลอยหลังชน                                   ช่อนล้วง
          กรุมตรีกล่าวพอยล                                        ยังมาก มายเอย
          แม้แม่จะมาท้วง                                            ทักให้เรียมชม ฯ

                ๑๓๖.    คงเบือนเหมือนเจ้าเบี่ยง              คางขบวน เบียนฤๅ
          ปางพี่ยั่วยวนชวน                                          ชิดเชื้อ
          นวลจันทร์จะเหมือนนวล                                จันทร์แจ่ม ฤๅแม่
          เนื้ออ่อนอ่อนเหมือนเนื้อ                                อ่อนโอ้อรไฉน ฯ

                ๑๓๗.    หวีเกศเพศชื่อนี้                          เยียไฉน ปลาเอย
          เกศจะมีฤๅไร                                                ใคร่รู้
          แก้มช้ำชื่อฉันใด                                            ดำนิ นางนา
          ช้ำช่างปลาแก้มชู้                                          ห่อนช้ำไยฉิน ฯ

                ๑๓๘.    เพียนทองผะผ่องพ้น                  พรรณฉวี เจ้าฤๅ
          คล้ายแม่ผิวทองสี                                         สุกเข้ม
          ปลากรายว่ายวารี                                         กรายกรีด อยู่ฤๅ
          กลแม่กรีดนิ้วเม้ม                                          น่าผ้าลายเรียม ฯ

                ๑๓๙.    นางหัดเย็บเมื่อเข้า                     ปลาแพง
          เรียดหัดสานตะแกรง                                     กระดุ้ง
          นาลนางนั่งแนบแผง                                      ฟูมฟัก พี่นา
          เตือนว่าสานห้งห้ง                                       บอกให้เห็นงาม ฯ

                ๑๔๐.    ชมพลางจะร้างย่ำ                      สายัณห์ แล้วแม่
          ฝูงพิหคเหินหัน                                             คลาศแคล้ว
          ประอรประเอียงผัน                                       หาเพื่อน กันนา
          โจมจิกจรรจาแจ้ว                                         จับไม้จอแจ ฯ

                ๑๔๑.    นกขมิ้นเหลืองอ่อนโอ้                 เรืองเรือง ตาเอย
          ลอยล่องเวหาเหลือง                                     ชะอ้อน
          นึกนางถนิมเหลือง                                        นวนขมิ้น แม่นา
          อวดร่างกายกรฟ้อน                                      ร่ายร้อยระบำรำ ฯ

                ๑๔๒.    โนรีพิศเจ้าพี่                              ประไพสม ศรีนา
          สีดุจสะไบบัวนม                                           นาฏป้อง
          ลายสลายนกสีชม                                         พูเลิศ แลแม่
          กลเกล็ดพิเสนน้อง                                        นุ่งช้ำฉุยฉาย ฯ

                ๑๔๓.    สาลิกาดุเหว่าเว้า                       ละเวงหวาน ใจเอย
          แสนเสนาะนิสำนาน                                     พลอดพร้อง
          เสมอเสียงแม่บรรสาน                                   ซอกล่อม พี่ฤๅ
          กรเร่งรำมะนาร้อง                                         ร่ำช้าชะวาครวญ ฯ

                ๑๔๔.    มลักเห็นนกแก้วส่ง                     เสียงดัง เสนาะนา
          กกคู่คอนเลอหลัง                                          กิ่งแก้ว
          โอโอ๊ะแต่นกยัง                                             สังวาศ กันแม่
          สังเวชเรียมมาแคล้ว                                      คลาศแก้วกกถนอม ฯ

                ๑๔๕.    จากพรากจากไม้จาก                  รังมา ฤๅแม่
          เหมือนพี่พรากคฤหา                                     หอบแห้ง
          กระสวนแลกระสา                                         กะเสาะ ใจฤๅ
          จับกระสังบอกแส้ง                                        โศกรู้เรียมกระสัน ฯ

                ๑๔๖.    แขกเต้าวานไต่เต้า                      ตามลม ไปรา
          เป็นแขกไปเยือนผทม                                    ที่ชู้
          แถลงสารว่าเรียมกรม                                    ใจหนัก ณแม่
          ให้อนงค์นุชรู้                                                 เรื่องร้อนเรียมถวิล ฯ

                ๑๔๗.    สัตวาวานร่อนร้อน                     เร็วเอ็น ดูรา
          เชิญนุชมาทันเย็น                                         อย่าช้า
          แม้ช้าจะชวดเย็น                                          ใจพี่ แล้วแม่
          เห็นแต่ศพเรียมถ้า                                        เถิดเพี้ยงทันเผา ฯ

                ๑๔๘.    นกเหินหาข่าวแล้ว                     เห็จหัน มาเอย
          เรียมอยากยินข่าวถลัน                                  แทบล้ม
          นกบบอกความตัน                                        ใจพี่ แล้วแม่
          ปิดแต่สะไบนางก้ม                                       พักตร์ซั้นกรรแสง ฯ

                ๑๔๙.    สุริยาลาโลกเลี้ยว                       ไศลลง แล้วเอย
          จอมพระจันทร์ผจง                                        แจ่มฟ้า
          หวนว่าพักตร์ยุพยง                                        ผยองเมฆ มาฤๅ
          ถนัดว่าเดือนใช่หน้า                                      นุชน้องเรียมแหนง ฯ

                ๑๕๐.    ชมเดือนดะเด่นเรื้อง                   รัศมี งามเอย
          ทราบแต่ตัวกระต่ายสี                                    สาบไล้
          เพ็ญพักตร์แม่หมดฝี                                      ไฝฟ่า แม่ฤๅ
          จะเปรียบจันทร์จันทร์ไหม้                              หม่นเศร้าหมางแสง ฯ

๑. ห้งห้ง  ในสมุดดำตัวรงต้นฉะบับเดิม มีหมายเหตุด้วยดินสอขาวว่า "ห้ง ๆ" คำนี้ ชาวปัจจันตีชนบทเขาว่า ลุ่ม ๆ ฦก ๆ นำมาใส่เพราะประสงค์จะให้มีโทพร้อม




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 06, พฤษภาคม, 2559, 12:00:21 AM

                ๑๕๑.    ดูใดในสี่ด้าว                              แดนสรวง ก็ดี
          ฤๅชื่นเหมือนดูดวง                                        พักตร์เจ้า
          แต่ชมร่องรอยรวง                                         ไรระเบียบ ทนต์แม่
          ยิ่งกว่าชมแก้วเก้า                                         เกิดล้ำเลิศไศล ฯ

                ๑๕๒.    คิดเคยปานนี้นั่ง                         ในเฉลียง หอเอย
          อวยแม่ตามโคมตะเกียง                                ครอบแก้ว
          ผัดพักตร์ชรหลอบเมียง                                 สมานเนตร เรียมฤๅ
          นวนประทะประทีปแผ้ว                                 ผ่องพ้นพิศวง ฯ

                ๑๕๓.    ปางเรียมทายกล้องถ่าย              ถนำกำ ไว้แม่
          เยาวหยิบชุดจุดประจำ                                  ป่าวจิ้ม
          พลางหยิบสลาคำ                                         วางหัตถ์ พี่แม่
          พลางพี่ยุดนางยิ้ม                                         ยอบสะเทิ้นเมินหมาง ฯ

                ๑๕๔.    บางคาบชวนนุชน้อง                  จำนรรจ์
          อวยแม่อ่านโคลงฉันท์                                   แช่มช้า
          ลิลิตลักพันธ์                                                 กลอนพาด ไปแม่
          เสนาะสำเนียงนุชจ้า                                     จบแล้วฦๅละเวง ฯ

                ๑๕๕.    บางคาบชวนนุชตั้ง                     ตีสะกา พะนันนา
          ลางเปลี่ยนกลกรีฑา                                      ต่อแต้ม
          ขวยพักตร์พี่อัปรา                                          นางร่ำ ไปแม่
          พลางแม่หะเหยเย้ยแย้ม                                ยั่วย้วนสรวลสรร ฯ

                ๑๕๖.    หลัดหลัดมาพลัดน้อง                 เนาไกล แล้วแม่
          โฉมแม่ปลุกอาไลย                                        ล่อเล้า
          ยังคิดพี่ติดใจ                                                ติดอก อยู่เอย
          ทั้งติดตาหน้าเจ้า                                           จากแล้วฤๅลืม ฯ

                ๑๕๗.    ถับถึงกลางย่านด้าว                   เดือนตก
          มืดบเห็นทางสะทก                                        สะท้าน
          คลำคลองร่องรอยรก                                     เรียมป่วน ใจเอย
          อุส่าห์แหวกแฝกฟ้าน                                     ฝ่ายหญ้าหาทาง ฯ

                ๑๕๘.    ปะโคกเป็นโขดแห้ง                    หาดเหิน
          คูแคบเข็นคับเขิน                                          ขัดน้ำ
          เรียมลงถ่อไถลเดิน                                        เดาดะ ไปเอย
          พอสบร่องเรียมซ้ำ                                         ส่งท้ายเรือโคลง ฯ

                ๑๕๙.    ตกลุ่มลมพยุโย้                          โยกยัน
          ถ่อบถึงดินดัน                                               มิดด้ำ
          คลื่นหัดคัดแคมผัน                                        เพียงล่ม
          พอสงบลมพอน้ำ                                          ท่วมท้องเรือฟูม ฯ

                ๑๖๐.    เรือล่มจะกู้ล่ม                            ลอยเรือ คืนแม่
          แต่พุก่สมเกลศเหลือ                                      ที่รู้
          ยังเป็นปุถุชนเฝือ                                           รักตราบ ใดนา
          สุดที่เรียมจะกู้                                               เกลศให้กายลอย ฯ

                ๑๖๑.    ปากกรานกรานกราบไหว้           ใครวาน
          ฤๅปากจะคอยขาน                                       ข่าวเจ้า
          บอกสมรอ่อนคำหวาน                                  วอนพี่ นั้นฤๅ
          ค่อยหมอบกรานกราบเท้า                             บอกถ้อยทางแถลง ฯ

                ๑๖๒.    จะหามารยาทแม้น                     เสมอสมร มีฤๅ
          ละม่อมแมนอัปสร                                         สะพร้อม
          นั่งเดินและยืนนอน                                        สงวนเสงี่ยม งามนา
          จับแต่งานง้อมง้อม                                        อยู่เงื้อมสงสาร ฯ

                ๑๖๓.    ยามนอนนุชนวดไคล้                  ไคลเคล็น พี่แม่
          ลางกระพือพัดเย็น                                        รื่นเร้า
          บำเรอพี่คือเป็น                                             เทพบุตร นางนา
          ยามนิทรากราบเท้า                                       พี่เที้ยรประดิทิน ฯ

                ๑๖๔.    ว่านอนสอนง่ายทั้ง                     เกรงกลัว
          สดับนิโดยใจผัว                                             แช่มช้อย
          เรียมสงวนยิ่งสงวนหัว                                   ใจพี่ อีกแม่
          สงวนบผิดใจน้อย                                          จิตต์น้องจากไฉน ฯ

                ๑๖๕.    ยามดึกดาวสว่างด้าว                 เดือนดับ
          ดูดั่งดวงโคมระยับ                                        ระย้า
          ลับแลจะแลลับ                                             แลลิ่ว ลิบเอย
          อัจกลับจะกลับช้า                                         ชวดชู้ชมโฉม ฯ

                ๑๖๖.    แจ้วแจ้วจักจั่นร้อง                      เรไร เรื่อยเอย
          ว้าว่าเสียงสายใจ                                          พร่ำพร้อง
          พลิกถนอมวรนุชไฉน                                     นอนหวาด ฤๅแม่
          ถามเท่าใดใยน้อง                                          นิ่งได้ไป่แถลง ฯ

                ๑๖๗.    นาฬิกาบอกย่ำแล้ว                    ฤๅหลับ ลงแม่
          เห็นแต่โฉมไว้วับ                                           คลับคล้าย
          มะเมอเรียกรับขวัญรับ                                  มาแม่ เชิญแม่
          หว่าผวาขวาซ้าย                                           ก่นสิ้นสุดเสียง ฯ

                ๑๖๘.    เจ็บจากเจ็บหั่นห้ำ                      หฤไทย พี่นา
          สุดจะหยิบยาใด                                            ดับเชื้อ
          ยาเดียวยอดยาใจ                                         จอมสวาท พี่เอย
          พอจะยาโรคเรื้อ                                            ราคร้อนเรียมหาย ฯ

                ๑๖๙.    ออกลัดลุเขตต์เข้า                       คลองตะเคียน แล้วแม่
          ดูตะเคียนดาษเดียร                                      ค่อมโค้ม
          ขอนางตะเคียนเวียน                                     ระวังมิ่ง แม่รา
          ให้แม่ครองชีพโน้ม                                        เสน่ห์ถ้าเรียมถึง ฯ

                ๑๗๐.    ออกคลองจะร้างรุ่ง                     เรียงไถง แล้วแม่
          แสงหิรัญอุไร                                                 พร่างพร้าง
          เมฆหมอกชรมัวไข                                         ขจรร่วง โรยเอย
          หนาวพิรุณน้ำค้าง                                         ครั่นแค้นคนึงโฉม ฯ

                ๑๗๑.    ถ้าพระพระจะถ้า                        คอยถาม เรียมฤๅ
          เรียมจะขอสั่งความ                                       เรื่องน้อง
          แม้สมรแม่มาตาม                                         เตือนเร่ง เร็วรา
          บอกว่าคงพบพ้อง                                         พี่ถ้าวังจันทร์ ฯ

                ๑๗๒.    สวนหลวงหลวงบได้                   นำพา
          คงแต่สวนพฤกษา                                        โค่นเค้
          สวนนุชบุษบาดา                                          ฤดูดอก แล้วแม่
          เรียมพิโยคโยกเย้                                          ยับบ้างยังไฉน ฯ

                ๑๗๓.    อารามนามชื่อแท้                       ธรรมา
          เขาเรียกธารมาตรา                                       ชื่อใช้
          แถลงทุกข์ที่นางธา                                        รมานพี่ นั้นฤๅ
          ให้ตกธารกรรมไหม้                                       อยู่เที้ยรธารมา ฯ

                ๑๗๔.    หัวแหลมแหลมเลื้องชื่อ              ใครชม
          ฤๅเท่าแหลมเนตรคม                                    นุชค้อน
          ลับสายเนตรนางสม                                      แสนโยชน์ มาแม่
          ยังนึกปลาบทรวงย้อน                                   อยู่แล้วเหลือแหลม ฯ

                ๑๗๕.    ชาวแพขายแผ่นผ้า                     พรรณแพร
          เครื่องมาศขาวเหลืองแล                                เลื่อมพร้อย
          ขายเพ็ชร์เม็ดพลอยแถง                                 ถงาดเงื่อน งามเอย
          ฤๅเทียบแหวนเพ็ชร์ก้อย                                 ก่องนิ้วนางกราย ฯ

                ๑๗๖.    ตรวจสาวทุกทั่วด้าว                    แดนสฐาน มาแม่
          ฤๅเทียบละอองบทมาลย์                                แม่ได้
          ไป่เห็นที่สงสาร                                              สักหยาด หนึ่งเลย
          ชอบแต่เป็นช่วงใช้                                         เช็ดเท้านางนอน ฯ

                ๑๗๗.    นางใดในโลกแม้                         มีดี ก็ดี
          เขาใช่เพื่อนชีพี                                              เท่าเผ้า
          เห็นแลแต่นารี                                               รักร่วม ใจเอย
          ควรจะกล่อมกลืนเจ้า                                    จ่อมไว้ในแด ฯ

                ๑๗๘.    หวังฝากชีพน้องเมื่อ                   เรียมมี ชีพนา
          จะฝากศพมานศรี                                         เมื่อม้วย
          มาจากจะฝากผี                                            ใครเล่า นาแม่
          ตายก็ตายดายด้วย                                       จะได้ใครเผา ฯ

                ๑๗๙.    ยิ่งคิดชลเนตรซั้น                       โทรมไหล ลงแม่
          คิดก็เหลืออาไลย                                          พี่แล้ว
          ปางใดคิดฉันใด                                            ใดดั่ง นี้เอย
          จึงจะพลันสมแก้ว                                         พี่ให้คลายถวิล ฯ

                ๑๘๐.    คลองธ่อเป็นธ่อน้ำ                     เขาไข
          ทดซึ่งชลขังใน                                              อัดอึ้ง
          ธ่อเนตรพี่นองไหล                                         เนืองนิตย์ อยู่เอย
          ทดสุชลโศกซึ้ง                                              ไป่สิ้นสุดกระแส ฯ




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 07, พฤษภาคม, 2559, 12:01:01 AM

                ๑๘๑.    ถึงวัดเชิงถ้าเคร่า                        คอยใคร
          เชิงพระบเยื่อใย                                             อยู่ถ้า
          เรียมจากแม่จงใจ                                          จองเคร่า พี่ฤๅ
          ฤๅระคายข่าวช้า                                           หลากแล้วนางลืม ฯ

                ๑๘๒.    วัดนี้เผือแต่น้อย                         นักเรียน นั้นฤๅ
          เคยสำนักนิจำเนียร                                       อยู่นั้น
          เจริญวัยคระไลเสถียร                                    กรุงเทพ ฯ
          ต้องติดราชการหั้น                                        ห่อนเมื้อคืนเมือง ฯ

                ๑๘๓.    พลางฉลองอุรุเวศรั้ง                   รอรี
          จ่องจอดแพชนนี                                           เกอดเกล้า
          ประยุรญาติเกษมศรี                                     เยือนเยี่ยม เรียมเอย
          ถามไถ่ทุกข์สุขซ้ำ                                          แซ่ซ้องสโมสร ฯ

                ๑๘๔.    เสร็จลามาลุคุ้ง                           เขตต์คลอง สระบัวนา
          บงบมีบัวหมอง                                             หม่นไหม้
          ถวิลสระประทุมทอง                                      ทิพยมาศ แม่เอย
          จากจะกลัดกลีบไข้                                        ขอดเร้นแรมสนาน ฯ

                ๑๘๕.    ถึงจวนจวนเก่าครั้ง                     คราวไหน
          จวนชำระความใคร                                       ก็ได้
          วานจวนชำระใจ                                           ความทุกข์ พี่รา
          จวนเจ็บจวนตายให้                                      เหือดร้อนรำจวน ฯ

                ๑๘๖.    ถึงท่าสิบเบี้ยน่า                          สงไสย
          โอท่าราคาไฉน                                              ต่ำเตี้ย
          เสมอจากพี่ยากใจ                                         จนยิ่ง จนฤๅ
          จนกว่าท่าห้าเบี้ย                                           บได้ใครประสงค์ ฯ

                ๑๘๗.    บ้านม่อคิดม่อทั้ง                       กะทะทอง
          นางก่อไฟทำของ                                          เขี่ยคุ้ย
          เคยทำไข่หวานสอง                                       ยามยั่ว ใจเอย
          อวยพี่ปามปุ้ยปุ้ย                                          ป่านนี้นอนคอย ฯ

                ๑๘๘.    วัดแม่นางปลื้มปลุก                    ปลอบใคร
          นางบเห็นนางไฉน                                         นิ่งคฤ้าม
          ถวิลถึงแม่ปลื้มใจ                                          ปลอบจิตต์ พี่เอย
          ยามสนุกนิเคยปลุกปลื้ม                                กลับปล้ำระกำกิน ฯ

                ๑๘๙.    ถึงรอเรียมก็รั้ง                            เรือรอ ดูรา
          รออยู่เพราะรอตอ                                          ตอกตั้ง
          รอรักเมื่อเริศหอ                                             รอห่วง มาเอย
          แรมทุกข์รอถ้าทั้ง                                           รักทิ้งรอทน ฯ

                ๑๙๐.    เรือลิวบรรลุด้าว                         ดำบล วังเอย
          จอดท่าถอนใจรน                                          ราคเร้ง
          จากมิตรคิดถึงตน                                         ตากเทวษ อยู่แม่
          ลอยแต่เรือเท้งเต้ง                                         ตกไร้ใครแล ฯ

                ๑๙๑.    เสียดายกรุงเก่าด้าว                   ดูอธึก
          สนุกนิพรรฦกใด                                           เปรียบได้
          ไป่ควรจะเสียศึก                                           แสนม่าน มันเลย
          กลายกลับเป็นป่าไม้                                     หมดสิ้นสงสาร ฯ

                ๑๙๒.    แม้กรุงยังสุขบ้าน                       เมืองดี อยู่ฤๅ
          เราก็ชาวกรุงศรี                                             หนึ่งบ้าง
          เมืองเป็นพนาลี                                             ลำบาก แล้วพ่อ
          เรียมก็ต้องตกร้าง                                          ยากไร้ไกลเมือง ฯ

                ๑๙๓.    บุญพระจอมเจ้าหาก                  ปรุงเปรม
          สฤษดิวังจันทรเกษม                                      ก่อสร้าง
          สนุกนิปลุกใจเอม                                          อกราษฎร์ แลพ่อ
          เทียรผดุงกรุงมล้าง                                        ล่มแล้วลอยคืน ฯ

                ๑๙๔.    จันทรเกษมสนุกนิเพี้ยง               วังสวรรค์ แลฤๅ
          แต่พี่จากดวงจันทร์                                        เจ็บช้ำ
          มาดลเกษมสรร                                             สมศุข แล้วแม่
          ยิ่งพิโยคโศกซ้ำ                                             โรคร้ายฤๅเกษม ฯ

                ๑๙๕.    ทุกชายเขาแซ่ซร้อง                     สุขสานต์ นาพ่อ
          ร่อระบำรำขาน                                              ขับร้อง
          แต่ตนพี่เลวลาญ                                           ทัดเทวษ อยู่เอย
          ตรอมวิตกแต่น้อง                                          พี่นี้นางเดียว ฯ

                ๑๙๖.    ทุกไททุกท้าวทั่ว                         นิทาน ใดพ่อ
          จากคู่ควรสงสาร                                           โศกเศร้า
          โหยหวนบหึงพาน                                         พบคู่ ท่านนา
          แต่พี่ร่ำทรวงเร้า                                            คู่ร้างฤๅคืน ฯ

                ๑๙๗.    ฤดูหนาวหนาวเหน็บเนื้อ             นอนไกล นุชเอย
          ลมเฉื่อยชายหัวใจ                                         ริ่วริ้ว
          อังกุณฑ์อุ่นผืนสไบ                                        ระบมแดด ก็ดี
          ฤๅเท่าอุ่นอายนิ้ว                                           หนึ่งน้องอังถนอม ฯ

                ๑๙๘.    ฤดูร้อนแดดร้อนผ่าว                   พอทน
          พอตกลมชะโลมชล                                       ชื่นได้
          ร้อนแดฤดีดล                                                ใดดับ ได้เอย
          ได้แต่ดับโดยไล้                                             เสน่ห์น้ำใจนาง ฯ

                ๑๙๙.    ฤดูฝนมลเมฆคลุ้ม                      ทรวงแครง
          ชลเนตรคือเผลียงแผลง                                  พล่านหล้า
          สายพิชชุ์เปล่งเปลวแสง                                 สายเนตร เรียมเอย
          เสียงพี่สุดเสียงฟ้า                                         ครั่นคฤ้านครวญโฉม ฯ

                ๒๐๐.    ดวงเดียวงามล่มฟ้า                    ธาษตรี
          โฉมแม่ปลุกโลกีย์                                          กึกก้อง
          เทพดาทุกราศี                                              เสริญรูป รักแม่
          ลางมนุษย์ติน้อง                                           เพื่อน้อยใจงาม ฯ

                ๒๐๑.    อ้าสองปรางทิพยเที้ยร                ปรางทอง พี่เอย
          ประธูปทิพย์ใยยอง                                        ยักยิ้ม
          จูบฉมชื่นใจของ                                            เรียมหนัก ณแม่
          จากระคายฆานปิ้ม                                       ป่วยซ้ำสลำสลาย ฯ

                ๒๐๒.    เคยใดไคลเดาะเคล้น                 คลึงดวง แม่นา
          ปลุกฤดีตื่นหื่นหวง                                        ทั่วห้า
          ถนอมกอดยอดยันทรวง                                 แสนชื่น แล้วแม่
          จากอ่อนกรกายอ้า                                        อกโอ้อมหนอง ฯ

                ๒๐๓.    เคยสรงสระทิพย์ถ้ำ                    นที แม่นา
          มังกรชูวชิรลี                                                 แล่นเลื้อย
          เกลือกบุษป์กระบอกศรี                                 โสรจสร่าย สร้อยเอย
          เย็นยิ่งอมฤตย์เจื้อย                                       จากเจ้าเจียนตาย ฯ

                ๒๐๔.    เคยพักตร์สมพักตร์เพี้ยง             พิมพ์เดียว กันแม่
          ทรวงเกลือกดำตรงเกลียว                              กล่อมกลั้ว
          ท้องสแทบอุทรเสียว                                      สังวาศ แม่นา
          สนุกนิดินฟ้ารั้ว                                             ราคเร้งรนสมร ฯ

                ๒๐๕.    เคยกรควักไขว่เกี้ยว                   กรกัน
          ไปล่ประหวัดเอววัน                                       วุ่นว้า
          ชงฆ์เวียนเปลี่ยนปลีผัน                                  เพลงพาด แม่แม่
          ทุกละบองลองถ้า                                          ทั่วท้องผทมสวรรค์ ฯ

                ๒๐๖.    สบสุขสบโสตแส้ง                       กระซาบถาม ความแม่
          เคยโอษฐ์อรออกความ                                   ลับให้
          พลางประหยัดยำยาม                                    รอร่อ รักเอย
          สวรลสนุกนิไล้ไล้                                           เล่นล้วนรฦกเห็น ฯ

                ๒๐๗.    เที่ยวรอบขอบฟ้านอก                ซอกแมน ก็ดี
          จักรพาฬโกฏิแสน                                         สุขโพ้น
          ฤๅเทียบพี่เที่ยวแดน                                      ดงเสน่ห์ นางเอย
          หลายเล่ห์สนุกนินั้นโน้น                                นึกได้ไป่ลืม ฯ

                ๒๐๘.    รสไผททิพย์ง้วนเกิด                   เดิมกัลป์ ก็ดี
          รสทิพย์อัปสรสวรรค์                                     หกห้อง
          รสรัตนสุดาจันทร์                                         จักรราช รมย์ฤๅ
          ฤๅเท่ารสรักน้อง                                           พี่ครั้งคราเดียว ฯ

                ๒๐๙.    สุชาดาตยุติ์เยื้อง                       หยาดสรวง ลงฤๅ
          ฤๅรัตนอุดรดวง                                            แท่งแท้
          แปลงโฉมนุชโลมลวง                                    โลกล่ม แล้วแม่
          ดูประเสริฐเลิศแล้                                         แต่น้องนางเดียว ฯ

                ๒๑๐.    มหิสีศีวราชอ้าง                         เอาองค์ แม่ฤๅ
          แบ่งภาคเป็นโฉมยง                                      เหยียบแป้น
          เกศินีกฤษณแลงลง                                       ลองรูป ฤๅแม่
          โฉมจึ่งบาดใจแม้น                                        แม่เจ้าหัวใจ พี่เอย ฯ




หัวข้อ: Re: โคลงนิราศกรุงเก่า
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 08, พฤษภาคม, 2559, 12:00:08 AM

                ๒๑๑.    พระศุลีมาลอบล้วง                    ดวงใจ พี่ฤๅ
          ฤๅควักมณีเนตรไป                                       ชุบปั้น
          เป็นโฉมนุชประไพ                                        มอบพี่ มาฤๅ
          โฉมจึ่งบาดตากลั้น                                       กลัดน้ำใจตาย ฯ

                ๒๑๒.    โฉมมณฑาเทพท้าว                   ธารทิพย์ พี่เอย
          เคยชื่นชมดมหยิบ                                        หยอกได้
          ไฉนน้องล่องลมลิบ                                       ลอยลิ่ว ลับเอย
          แกล้งจะล่อพอให้                                         พี่ม้วยเป็นผี ฯ

                ๒๑๓.    วันเดือนปีเลื่อนแล้ว                   ลับพักตร์ แม่เอย
          เรียมตรากโศกโรครัก                                     รูปน้อง
          ทุกข์เหลือที่ทุกข์ดัก                                       ดาลเทวษ อยู่แม่
          ทุกข์ทุกหายใจข้อง                                        เสน่ห์ค้ำคาทรวง ฯ

                ๒๑๔.    เคยชื่นทุกค่ำเช้า                        ยามเย็น
          เคยที่เห็นไป่เห็น                                            ละห้อย
          หัวใจจะกระเด็น                                            จากร่าง ไปแม่
          ใจพี่ฤๅยังน้อย                                              อยู่นี้นิดเดียว ฯ

                ๒๑๕.    ยามอาบอาบแต่น้ำ                    เนตรริน โรยเอย
          ยามนั่งนั่งทุกข์ถวิล                                       นั่งไข้
          ยามกินก็โกยกิน                                            ระกำร่ำ มาแม่
          นอนก็นอนอนาถไห้                                       ห่วงน้องนอนคอย ฯ

                ๒๑๖.    ศรีปราชญ์สามปราชญ์ทั้ง           ตรังนรินทร์ ก็ดี
          จากมิตรคิดกลอนถวิล                                   กล่อมเกี้ยว
          โคลงพิพิธสั่งยิน                                            ยมอยู่ ฤๅพ่อ
          ฤๅเท่ากระผีกซีกเซี้ยว                                    โศกร้างเรียมกะสัน ฯ

                ๒๑๗.    หน่วงสอรอดาบคั้น                    สังขาร เสียฤๅ
          ตายบตายใจหาญ                                        แล่เนื้อ
          สติตริเวรผลาญ                                            พลัดพราก อีกเอย
          ห่วงบเห็นหน้าเงื้อ                                         ง่าง้างงดใจ ฯ

                ๒๑๘.    สุดสายนัยน์เนตรส้อง                สอดสมาน แม่นา
          สุดโสตทราบสำนาน                                     ข่าวชู้
          สุดเสียงจะสื่อสาร                                         สุดสั่ง แล้วแม่
          สุดฤทธิ์พี่สุดรู้                                               สุดสู้โศกสมร ฯ

                ๒๑๙.    สุดรักหักห่วงชู้                          ครองชนม์ พี่เอย
          สุดคิดจะคืนระคน                                        ร่วมสร้อย
          สุดเหลือกำลังทน                                         ทุกเทวษ ไปแม่
          สุดละเหี่ยโหยละห้อย                                   หอบแห้งหัวใจ ฯ

                ๒๒๐.    แม้พี่มีชีพเพี้ยง                          พันกัลป์ ก็ดี
          พันมวธ ๆ ละพัน                                           โอษฐ์ด้วย
          โอษฐ์ละโอษฐ์พันอัน                                     ชิวหะ ก็ดี
          จะร่ำรักตราบม้วย                                        ไป่สิ้นเสร็จสาร ฯ

                ๒๒๑.    อากาศเป็นสมุดแม้                    เป็นลาน เล่าฤๅ
          ดินดั่งหมึกละลายธาร                                   ทั่วท้าง
          เมรุจดจานปาน                                             ปากไก่ ก็ดี
          จาฤกรักเรียมร้าง                                          ร่ำแล้วฤๅหลอ ฯ

                ๒๒๒.    ทุกข์พี่มีรูปเพี้ยง                         กายสะกอ แลฤๅ
          จักรพาฬฤๅพอ                                              แผ่กว้าง
          พรหมโลกว่าสูงหลอ                                      สุดโลก แล้วแม่
          จะโตรจกลบลบล้าง                                       ล่มล้มพรหมสฐาน ฯ

                ๒๒๓.    ทรวงพี่เพียงนี้จะ                        อาจผจญ โศกฤๅ
          ฤๅจะรับทุกข์ทน                                           ท่วมฟ้า
          ผอุกกระอืดมืดมน                                         ตาพร่าง แล้วแม่
          ทุกข์ตรลบฟ้าหล้า                                         แหล่งล้วนแลเหลือง ฯ

                ๒๒๔.    เพลิงราคโพลงโลกปิ้ม                เป็นควัน แล้วแม่
          ชลเนตรพี่ไหลทัน                                          ดับได้
          บุญบเกิดไฟกัลป์                                          เถกิงโลก ขึ้นเอย
          หาไม่มนุษย์เทพไหม้                                     มอดม้วยหมดสรวง ฯ

                ๒๒๕.    เรียมโศกตายสยบสิ้น                 สามวัน
          ไปสู่ยมบาลควัน                                           ราคกลุ้ม
          ยามราชบอาจผัน                                          พักตร์พบ พี่เอย
          มาส่งคืนจึงคุ้ม                                              ชีพค้อยคงเป็น ฯ

                ๒๒๖.    ดินละลายหายฟ้าโค่น                ขุนไศล แหลกฤๅ
          ล้างแต่โลกอาไลย                                         บล้าง
          สูรย์จันทรไกษย                                            สูญกัลป์ ก็ดี
          ร้างไผทไป่ร้าง                                               เสน่ห์น้องนิจสิน ฯ

                ๒๒๗.    ดับชีพเกิดใหม่ร้อย                     พันทวี ไปแม่
          ขอสบโพธิสมศรี                                            เศกซ้อม
          เฉกองค์อัครมุนี                                             ในก่อน กาลเอย
          ไปนิพพานไปพร้อม                                       กับเจ้าจึงไป ฯ

                ๒๒๘.    นุชเอยพี่ร่ำร้าง                           รักนวล นี้ฤๅ
          ฟ้าและดินยินครวญ                                      ครั่นก้อง
          เป็นสุดสำนวนควร                                        คดีโลก แล้วแม่
          ควรแม่ไว้เพื่อนน้อง                                       ต่างหน้าเรียมนาน ฯ

                ๒๒๙.    ใช่เชิงเรียมช่างแสร้ง                   เศกสรร แม่นา
          เหตุรำฦกคุณขวัญ                                        เนตรไซ้
          ไป่มีสิ่งสนิงอัน                                              ใดอื่น แล้วแม่
          ฝากแต่ฝีปากไว้                                            เถอดให้ทันเห็น ฯ

                ๒๓๐.    ทุกอิริยาอย่าพลั้ง                       ลืมหลง เลยแม่
          เช้าค่ำควรถนอมองค์                                     อ่รไว้
          ยามสุขเกษมทรง                                           ซอกล่อม แม่นา
          ยามเมื่อนอนเชิญให้                                      แห่ช้าพระยาหงส์ ฯ

                ๒๓๑.    โคลงนิราสจากน้อง                   จำเนียร นี้ฤๅ
          นายเริกเปรียญเพียร                                     ผูกไว้
          มลักแถลงแต่พาเหียร                                   หอมปาก ดอกพ่อ
          ใช่จะเทียบปราชญ์ได้                                   ดั่งนั้นนึกแหนง ฯ

                ๒๓๒.    นิราสกรุงเก่านี้                          ฤๅนา
          เรานินามนายมหา                                        เริกพร้อง
          เจียมเยาวปัญญา                                         ยังอ่อน ดอกพ่อ
          ใช่ฝึกฝีปากร้อง                                             อวดรู้ดูขวย ฯ

                ๒๓๓.    สรวมพรวอนไว้เรื่อง                   ราวฉะบับ
          ทั้งยากภาคย์พูมทรับ                                    ทราบน้อย
          ผิดชอบปราชญ์ใดสดับ                                  ผดุงเปลี่ยน แปลงพ่อ
          โปรดเปรียบไหมทองร้อย                               กึ่งแก้วอลงกร ฯ

                ๒๓๔.    องค์กระวีผิดชอบชี้                    เราชม
          กลัวแต่ปราชญ์ฉลาดลม                               พูดเพ้อ
          ไป่คิดว่าคำคม                                              ใครกล่าว ไฉนนา
          ควรบควรสรวลเย้ย                                       หย่างนี้ยังไฉน ฯ

                ๒๓๕.    โคลงเพลงชะเลงเลศชู้                ชมโฉม นี้ฤๅ
          ล้วนแต่สังเกลศโลม                                      โลกไซ้
          เป็นการก่อทุกข์โทม                                      นัสเนื่อง ไปพ่อ
          เวียนว่ายตายเกอดให้                                   อยู่ห้วงสงสาร ฯ

                ๒๓๖.    เป็นดำเลิงโสตเพี้ยง                   พอสดับ เล่นเอย
          เท็จบควรจะระงับ                                         ราคได้
          นรชนอย่าควรนับ                                         ถือเชื่อ เลยพ่อ
          จะเกิดบาปกรรมให้                                      แก่ข้าคนแถลง ฯ

                ๒๓๗.    ซึ่งพิไรร่ำร้าง                              รักสมร นั้นฤๅ
          เป็นนิสัยนักกลอน                                         กล่าวแกล้ง
          ผิบกล่าวเกลาถอน                                        เท็จโทษ เสียฤๅ
          ดุจกระยาหารแล้ง                                         กับกล้ำกลืนไฉน ฯ

                ๒๓๘.    อย่ารักรูปร่างเพี้ยง                     พึงชัง นาพ่อ
          เกิดแกแปรปรวนรัง                                       โรคม้วย
          อนิจจังพระทุกขัง                                          พระอนัต ตาเอย
          โสโครกพึงเกลียดด้วย                                   เน่าน้ำหนองหนอน ฯ

                ๒๓๙.    ปลงลงไตรลักษณแท้                  ธรรมดา เทอญพ่อ
          อาจจะดับดำฤษณา                                      หมดเชื้อ
          ดับทุกข์ชาติชรา                                            พยาธิมอด ม้วยเอย
          เป็นบรมสุขเมื้อ                                             อยู่เพี้ยงเวียงเกษม ฯ

                ๒๔๐.    วันศุกรเดือนสี่ไซ้                        ศุกลปักษ์ นาพ่อ
          สามค่ำลุจุลศัก                                             ราชได้
          พันชไมยสดสมพักษ์ร                                    ยี่สิบ สองแฮ
          ปีวอกโทศกไซ้                                               สฤษดิ์สิ้นเสร็จสาร ฯ

                ๒๔๑.    นิ  รมาทุกข์ร้อน                         รึงใจ พี่เอย
          ราส  รักบำเรอไทย                                        ท่านเต้า
          กรุง  ทวารพดีไกล                                         กลอยสวาท
          เก่า  ก่อนกรรมใดเร้า                                     เร่งร้างแรมสมร ฯ

                ๒๔๒.    จบ  นิราสเรื่องชู้                         แรมเชย
          บ  คู่ควรเราเลย                                             เล่ห์นี้
          ริ  ทำร่ำรักเฉลย                                            ลองเล่น ลองนา
          บุรณ  เพื่อนพยายามชี้                                  ชื่อไว้ในสยาม ฯ

                ๒๔๓.    เสาวภาพสองร้อยสี่                    สิบทศ บทแฮ
          เติมอีกสองบททัง                                          กะทู้
          ลิลิตหนึ่งสมมต                                             สามบท แล้วพ่อ
          เป็นสี่สิบสี่สู้                                                  สริทั้งบทรวม ฯ

                                            - จบโคลงนิราศกรุงเก่า -
โคลงนิราศกรุงเก่า
ผู้แต่ง  :  หลวงจักรปาณี (ฤกษ์) เปรียญ


(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)

• กลับสู่ห้องหนังสือบ้านกลอนน้อย คลิก (http://www.homelittlegirl.com/index.php?topic=6682.msg22935#msg22935)

(https://i.ibb.co/F09bQgm/linie-0250-2.png) (https://imgbb.com/)