หัวข้อ: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 08, มีนาคม, 2560, 01:06:26 PM
ศิลปิน จินตนาการ
เริ่มร่างเส้นสายปรับลายลักษณ์
เน้นหนักฉายฉากมุมหลากหลาย
ทาทาบผืนผ้างานท้าทาย
มุ่งหมายลิงโลดโปรดใคร่ครวญ
เอิบอาบซาบซ่านสีหวานวาด
ฉูดฉาดวาบหวิวโหยหิวหวน
เนิ่นนานอิงแอบแนบเนื้อนวล
ปั่นป่วนเร้ารุมร้อนสุมทรวง
นางน้องป้องปัดนัยขัดขวาง
ที่ทางเปิดป้ายไว้ช่องช่วง
อึดอัดขลุกขลักคล้ายทักท้วง
พุ่มพวงเอียงอายยามชายเชย
งูเงี้ยวเขี้ยวขาวตัวยาวยืด
หอบหืดรานรูปูเฉื่อยเฉย
ลงลึกยึกยักชักล่วงเลย
หงายเงยล่อหลอกปูชอกช้ำ
เสร็จสรรพหยิบยื่นคนชื่นชม
เออออสวยสมงามคมขำ
เมียงมองถ้วนถี่มีแนะนำ
พึมพำกริ้วโกรธภาพโคตรคาว
คนเขียนแย้มยิ้มนึกอิ่มอก
จิตจินต์ยอยกขึ้นห้วงหาว
ภาพวาดอ่านออกบอกเรื่องราว
ดื่นดาวรอเรียงขอเพียงพิศ
เนิน จำราย |
หัวข้อ: Re: ศิลปิน จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 10, มีนาคม, 2560, 04:48:18 PM
บัวแล้งน้ำ
ลมร้อนกรรโชกรับโลกเคลื่อน
ฟ้าเยือนดินไหม้ไร้ไอฝน
ไม้ใหญ่รากแกร่งผ่านแล้งพ้น
ชูต้นกิ่งก้านเบิกบานใบ
บัวโรยรอฝันเกือบทันถึง
ทิ้งก้านล้มตึงริมฟ้าใหม่
รำพันเอกาอ่อนล้าใย
เหตุใดฝนซาเกินข้ารอ
ธรรมชาติเป็นธรรมตามกำหนด
ตั้งกฎตามเกณฑ์ตัดร้องขอ
ฤดูกาลผ่านคามผันวงล้อ
แม้ท้อจงยื้อให้ลือนาม
เทือกเถาเหล่ากอเจ้ารอฟื้น
หลับลึกเต็มตื่นคอยปีข้าม
สามร้อยกว่าวันไยครั่นคร้าม
เตรียมงามอวดตาเวลานั้น
เนิน จำราย
หัวข้อ: Re: ศิลปิน จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 17, มีนาคม, 2560, 12:51:51 PM
พรสวรรค์
พรสวรรค์ฝันพริ้งเพริศเลิศปัจเจก
ความเป็นเอกหลอกอำหลอนทอนแสวง
ไปบั้นปลายประกายจินต์สิ้นสำแดง
ฟ้าหมดแรงส่งเสบียงจำเรียงจน
สำเหนียกนั้นสำคัญนักตระหนักเถิด
สำเนียงเกิดเสนาะสารบันดาลผล
ทวยเทวาเทพประทานบันดาลดล
หรือสู้ตนพยายามแบกหามเอง
สัมภาระปลดวางตั้งทั้งสองบ่า
หยิบวิชชายกเท้าเดินเทินโขลงเขลง
ทูนใส่เกล้าเช้ายันค่ำคลอทำเพลง
เบาโหวงเหวงคุณค่าปานวิมานทอง
ประสบการณ์แผ้วพานพบทบทวนคิด
ถูกหรือผิดประมวลอิงสิ่งทั้งสอง
ควรไม่ควรตั้งสติค่อยตริตรอง
เก็บคัดกรองถ้วนทั้งหมดเป็นบทเรียน
ผิดเลิกทำจำใส่ใจไม่กรายใกล้
ถูกรองไว้เชิดชูจิตสถิตเสถียร
ดุจกำแพงแก้วประกอบรอบมณเฑียร
เนิ่นจำเนียรสมจำนงดำรงนาม
เนิน จำราย
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 23, มีนาคม, 2560, 11:43:03 AM
ชมดาว
มือแหวกม่านหน้าต่างน้ำค้างแต้ม
ยลฟ้าแย้มพริ้มพรายจันทร์ฉายเปล่ง
ไก่โก่งคองอลงส่งเสียงเพลง
หมอกครื้นเครงแหวกว่ายหลบสายลม
เสน่หายาจิตเอกอิตถี
รื่นฤดีร่วมห้องประคองสม
อิ่มเอมกายถ่ายถอนผ่อนอารมณ์
ชวนกันชมรัศมีศรีดารา
ดวงหนึ่งเด่นส่องแจ้งสีแสงใส
สุกไสว ส้ม-เหลือง เห็นเบื้องหน้า
จากรอยจืดมืดมิดทิศบูรพา
ประจักษ์ตา“ดาวรุ่ง”จรุงเรือง
อีกชื่อหนึ่งนั้นไซร้“ประกายพรึก”
ดับตอนดึกละแสงฉายหายต่อเนื่อง
ขึ้นประจิมย่ำค่ำ“ประจำเมือง”
ชื่อต่อเนื่อง“ดาวศุกร์”ไข่มุกดาว
จนรุ่งแจ้งแสงทองส่องรำไร
ค่อยคลาไคลเกาะกุมสองหนุ่มสาว
เตรียมสำรับอาหารทั้งหวานคาว
เกี่ยวก้อยก้าวเคียงคู่สู่อาราม
เนิน จำราย
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 27, มีนาคม, 2560, 12:33:49 PM
โลกธรรม ๘
อนิจจาบุญหลงน่าสงสาร
เที่ยวซมซานดมดินสูดกลิ่นหา
พลัดถิ่นที่พรากสถานจากบ้านมา
หลายเพลาห่อเหี่ยวอยู่เดียวดาย
ค่ำไหนนอนนั่นอัดอั้น..ทุกข์
ยืน,นั่ง,ลุก,เดิน,กิน,ดิ้นขวนขวาย
เพิ่งประสบพบพานเพื่อนมากมาย
ซังกะตายผูกพันพอกลั้นทน
ไม่มีแป้งน้ำท่าให้ทาอาบ
ส่งกลิ่นสาบคันสยองยามต้องฝน
ขนแหว่งเว้าหลุดร่วงด่างดวงปน
วิ่งวกวนหลบแหล่งแมลงวัน
แม้บุญหลงจรจัดเจ้าพลัดถิ่น
ความหวังสิ้นล่มสลายเมื่อปลายฝัน
ยังยืนหลับงับลมผสมคัน
เห่าตะวันสลับหาวรอดาวราย
มวลมนุษย์ชาติกำเนิดประเสริฐนัก
จริงประจักษ์แจ้งตามดั่งความหมาย
ยศศักดิ์ฐานันดรแบกคอนไว้
หนักทั้งกายท่วมใจกลัวใครแย่ง
ลาภสักการผ่านเทคือเวลา
เมื่อมีมาหมดได้ใช่เสแสร้ง
สรรเสริญเพลินละครที่แสดง
สิ้นเสียง,แสง,เวทีปิด...ชีวิตจริง
สุขสมหวังดังใจใครย่อมชอบ
หมดสุข..สิ้นคนปลอบกลับทุกข์ยิ่ง
เทียบนิทานสุนัขหลักอ้างอิง
เป็นของจริงควรจำจงทำดี
ไยบ่ายเบี่ยงเอาเยี่ยงเจ้าบุญหลง
สติปลงนิ่งสนิทอย่าคิดหนี
เหยียดยืนเด่นชูหน้าท้าปฐพี
ยิ้มยินดีเย้ยฟ้าครามสู้ความจริง.....
เนิน จำราย |
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 09, พฤษภาคม, 2560, 05:07:57 PM
สติมาปัญญาเกิด
สติสรรค์บรรเจิดบังเกิดหวัง
สติสั่งลอยละล่องเที่ยวท่องฝัน
เคล้าเมฆคลอขอแบ่งแสงแห่งจันทร์
สำนึกนั้นเร้าแรงแสงแห่งใจ
สว่างวับโชติช่วงทั่วห้วงหาว
สว่างวาวเจิดจ้าแต้มฟ้าใส
ลมโชยโบกโลกยิ้มอิ่มประไพ
หลับตาไปเปรมปริ่มอิ่มประพันธ์
ตัดไม่ข้องต้องแพ้แม้บังอาจ
ตัดไม่ขาดใยมาลาระย้าขวัญ
มาลัยเหลืองเรืองรองของกำนัล
มาลัยบุหลันเทียบทองรับคล้องอุรา
ให้ฮึกเหิมเติมเต็มทั้งเค็มหวาน
ให้ฮึกหาญผ่องแผ้วทั้งแกล้วกล้า
สร้างอารมณ์สมความงามวาจา
ร่ายรจนาแวววามงามวาจี
คำจงคล้องห้องสุขแม้นมุกร้อย
คำจงคล้อยขำคมสมศักดิ์ศรี
คำจงหวานหลากล้นคนยินดี
คำจงคลี่ส่งผลคนยลประดัง
เนิน จำราย
|
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 14, พฤษภาคม, 2560, 01:52:47 PM
ยิ้มสยาม
ยิ้มสยามงามต่อเนื่องเหนือเมืองไหน
ประทับใจไกลโศกทั่วโลกหวัง
ดั่งแก้วเก้าฉาบสุวรรณผันพลัง
เคยเกลียดชังโกรธคลายเคืองหายลง
ผู้มาเยือนเรือนเหย้าทุกด้าวแคว้น
รอยยิ้มแป้นบอกใบ้ได้ประสงค์
ที่ว่ายากจักง่ายหมายจำนง
สำเร็จลงด้วยดีที่รีรอ
วันนี้มีบางเบาแยกเหล่าก้าน
ปล่อยไว้นานนั้นกร่อยเกินร่อยหรอ
เอากันใหม่ไหมเอ่ยให้เต็มกอ
แย้มลออทั้งดอกใบทั่วไทยเมือง
เนิน จำราย |
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 25, พฤษภาคม, 2560, 11:42:21 AM
ดูต่างหน้า
นานหลายปีที่นี่ไม่มีพ่อ
ขนำต่อต้นยางระหว่างแถว
ระเบียงลาดพาดผ่านขนานแนว
แม่กับแมวนั่งงอเคียงคลอกัน
ไอ้หมึกนี้สีดำพอจำได้
ร้องท้ายไร่หลงไพรตอนไก่ขัน
พ่อตัดยางเห็นพล่านสงสารมัน
หลังจากนั้นเลี้ยงดูกินอยู่ดี
ทั้งไอ้นุ้ย อีสาว เหินเข้ากรุง
ทิ้งท้องทุ่งบ้านควนหาสวนสี
เดือนสิบกลับขยับรุกทุกขวบปี
เจอกันทีรบเร้าให้เข้าเมือง
หันไปมองจ้องตาแมวหน้าหงอย
ดูเจื่อนกร่อยเงียบขรึมเหงาซึมเซื่อง
ลุกขึ้นพลันหันหลังให้คล้ายโกรธเคือง
ราวฟังเรื่องรู้ความตอบถามกัน
ตัดสินใจสิ้นหมดแม้หดหู่
ต้องอุ้มชูไอ้หมึกไว้ตรึกฝัน
คือสิ่งเดียวเกี่ยวดองของกำนัล
ให้ดูกันต่างหน้าก่อนลากาย
เนิน จำราย |
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: ปลาย อักษร ที่ 27, พฤษภาคม, 2560, 08:44:38 AM
เหลือผู้รอต่อสายสัมพันธ์แผ่ว
ดั่งว่าลืมหมดแล้วจึงห่างหาย
โซ่สัมพันธ์ครั้นตึงก็ขึงคลาย
เหลือแต่ภายในยื้อคือทรงจำ
ตะวันเย็นยามละเลียดเสียดคุ้งฟ้า
เห็นดวงหน้าผู้ห่างรางเลือนกล้ำ
ท้องทุ่งเวิ้งว่างเปล่าราวตอกย้ำ
สายลมงำเงียบข่าวทุกคราวครา
เหมือนความคิดติดตรึงคะนึงหมอง
ยามจ้องมองความจริงสิ่งต่างหน้า
มีชีวิตซ่อนไว้ในแววตา
แต่ชีวาร่นหายไม่ชัดเจน
จากแววตาสองคู่ดูต่างหน้า
ผ่านเวลาเลื่อนไปใช่ล้อเล่น
ความรู้สึกความจริงยิ่งบิดเบน
ต่างซ่อนเร้นเอาไว้ไม่เอ่ยคำ
............... ปลาย อักษร
หัวข้อ: Re: เสียงพิณ จินตนาการ
เริ่มหัวข้อโดย: เนิน จำราย ที่ 27, พฤษภาคม, 2560, 11:49:48 AM
พ่อรำพัน
ประการหนึ่งซึ่งจิตพินิจหวน
พ่อถางสวนฟันไม้กอใกล้ขนำ
แม่นั่งมองพร่องไผ่ไปหลายลำ
มือที่กำ..พร้านั้น..ไหวสั่นสะท้าน
ร่างซวนเซเหหน้าหันมานี้
ทำเป็นทีแข็งกร้าวเดินห้าวหาญ
ยิ้มยิงฟันผันเคลื่อนเหมือนเสือคลาน
รับประทานแล้วหลับลึกข้างหมึกแมว
ตื่นเช้าต้องหมองหม่นระคนร้าว
ยากจักกล่าวท้อแท้วันแม่แผ่ว
เนื่องแต่นี้ที่เป็นเห็นประจักษ์แล้ว
พ่อนอนแซ่วอัมพาตกินขาดกึ่ง
ครึ่งตัวอ่อนท่อนล่างหมดทางแก้
คราวย่ำแย่โอ้อนาถเกินคาดถึง
แม้กระนั้นครั้นผ่อนนอนรำพึง
ขยับปากฝากคำซึ้ง “ข้าห่วงแก”
เนิน จำราย |
|