บ่นตามเคยเงยมองท้องฟ้ามืด
เมฆดำอืดอ้อมดอยช้าอ้อยอิ่ง
ไร้ลมพัดปัดเป่าเฝ้าประวิง
แน่ะหยุดนิ่งเฉยชาดื้อท้าทาย
ตกสี่วันแล้วหนอไม่พอหรือ
เดี๋ยวลงมือด่ากราดสาดเสียหาย
เขาทำมาหากินดิ้นรนกาย
นี่ก็สายท้องป่าวข้าวไม่มี
งานมะม่วงมังคุดหยุดทุกอย่าง
หยุดว่าจ้างป่ายปีนเก็บลิ้นจี่
ผลเปียกน้ำลำไยรมไม่ดี
กระไดซี่พาดลื่นครืนล้มดิน
แรงงานเศร้าเจ้าสวนคร่ำครวญทุกข์
ผลแก่สุกเหลืองห่ามหอมโชยกลิ่น
เปลือกปริแยกแตกลั่นแมงวันบิน
ตอมเน่าสิ้นร่วงหล่นจนหมดตัว
ขายขนมต้มตุ๋นอุ่นผัดพล่า
คอยลูกค้าอ้างับจับปวดหัว
เคยพลุกพล่านยานยนต์คนซื้อครัว
เจี๊ยวจ๊าวจั่วเจี๊ยะจิ๊วฮิ้วหายไป
ปล่อยตามเลยเงยแหงนชุ่มแผ่นฟ้า
มื้อเย็นท่าลวกจิกตำพริกไข่
บิข้าวจี่จ้ำจิ้มยิ้มปลอบใจ
อายุไขครบร้อยขวบค่อยตาย
รพีกาญจน์
