มองจันทร์วันเศร้า
ฉันเหมือนนกผกผินบินเปียกฝน
ต้องดั้นด้นหนทางย่างก้าวต่อ
จับคันไถไล่ควายหมายถักทอ
ข้าวแตกกอรอเคียวเกี่ยวเก็บรวง
เคยมีเธอเพ้อพร่ำทำอาหาร
ทั้งคาวหวานหว่านไถ่ใจเป็นห่วง
ได้เวลามาถึงซึ้งปลื้มทรวง
โอ้พุ่มพวงดวงจิตคิดเมตตา
ตะวันรอนตอนเย็นเป็นเพื่อนคุย
จูงไอ้ทุยลุยทุ้งมุ่งเคหา
ถึงแดนดินถิ่นฐานทานข้าวปลา
แล้วสบตาราไกลไปหลับนอน
บ้านถัดไปใกล้ใกล้ไม่ไกลห่าง
เปิดหน้าต่างวางท่าตาออดอ้อน
ยกมือลูบจูบปากฝากงามงอน
หัวถึงหมอนนอนพับหลับฝันดี
เธอจบครูอยู่นาราถิ่นฐาน
ผลสอบผ่านหาญกล้าท้าศักดิ์ศรี
อาชีพครูรู้สิ้นปริญญาตรี
ทำหน้าที่ชี้ทางสร้างชีวัน
ฉันเหมือนนกผกผินบินเหินฟ้า
ปีกอ่อนล้าฝ่าฝนจนหนาวสั่น
หมดกำลังพังภินท์สิ้นสัมพันธ์
ยืนมองจันทร์วันเศร้าเหงาเดียวดาย
ชลนา ทิชากร
