คนกลุ่มแรกที่ได้ลิ้มรสข้าวโพดคั่ว หรือ ป๊อปคอร์น
แบบที่เรานิยมซื้อเมื่อไปดูภาพยนตร์ คือ ชาวอินเดียนแดง
ชนพื้นเมืองดั้งเดิมในอเมริกา ซึ่งได้จำแนกข้าวโพดออกเป็น 3 ชนิด คือ
ข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ ข้าวโพดหวานกินได้ทันที และสิ่งที่เรียกกันว่าข้าวโพดอินเดียน
ซึ่งมีปริมาณน้ำในเมล็ดอย่างน้อยร้อยละ 14 ทำให้เมื่อนำไปคั่ว
โดยการฝังหม้อดินในทรายที่ร้อนจัด น้ำในเมล็ดข้าวโพดจะขยายตัว
เป็นไอและเมล็ดข้าวโพดก็จะแตกตัวฟูเป็นสีขาว

นอกจากข้าวโพดคั่ว จะเป็นอาหารพื้นเมืองของคนอินเดียนแดง
และของแปลกใหม่สำหรับนักสำรวจชาวตะวันตกแล้ว
ชาวอินเดียนแดง ยังมีการนำเมล็ดข้าวโพดคั่ว
ไปทำสร้อยคอหรือเครื่องรางสำหรับพิธีกรรมต่างๆ อีกด้วย

ส่วนธรรมเนียมการกินป๊อปคอร์นในโรงภาพยนตร์
เริ่มต้นจากการที่ ชาร์ลส์ เครเตอร์ส (Charles Cretors) ชาวชิคาโก
สามารถประดิษฐ์เครื่องคั่วข้าวโพดอัตโนมัติได้ในปี พ.ศ.2436
ซึ่งเครื่องคั่วตัวนี้นอกจากจะสามารถคั่วข้าวโพดได้ทันทีแล้ว
ยังเคลื่อนที่ง่ายมาก และสถานที่ที่ชาร์ลส์ เครเตอร์ส
เลือกที่จะขายป๊อปคอร์นก็คือ บริเวณหน้าโรงภาพยนตร์
ที่ถือเป็นแหล่งบันเทิงใหม่ล่าสุดในยุคนั้น และเป็นทำเลขายข้าวโพดคั่ว
ที่ทำรายได้ดีมากๆ ข้าวโพดคั่วจึงอยู่คู่กับโรงภาพยนตร์
ในวัฒนธรรมของชาวอเมริกันนับตั้งแต่นั้นมา


Cr : นิตยสารสารคดี ตุลาคม 2533 และ สิงหาคม 2554