เรื่อยไปตามใจเรา
ปล่อยความคิดเคว้งคว้างอย่างว่างเปล่า
เหมือนผงฝุ่นบางเบาลอยลับหาย
นับจากวันเริ่มต้นจนสุดท้าย
ท่ามกลางความเดียวดายไม่มีใคร
โลกตรงนั้นแต่ละวันเกินฝันถึง
จะหันพึ่งเหลียวหาคราหวั่นไหว
มีเพียงเสียงโหยหวนคอยกวนใจ
จากข้างในเพพังประดังประเด
อยากเดินทางท่องไปในโลกกว้าง
รอนแรมร้างเรื่อยไปไม่หันเห
ทิ้งความหลังฝังไว้ไม่ลังเล
ปลิดปล่อยเล่ชีวิตทุกทิศทาง
นั่งฟังคลื่นครื้นเครงบรรเลงกล่อม
ดาวรายล้อมสะท้อนหาวคราวรุ่งสาง
ย่างเหยียบทรายพรายเม็ดเกล็ดระวาง
เสียงสายลมครวญครางต่างใจเตือน
ภูผาสูงตระหง่านลานเมฆขาว
ที่เหน็บหนาวแสนไกลไหลลอยเลื่อน
นิทราอยู่ตลอดกอดแสงเดือน
จนกว่าเคลื่อนแสงทองรองเรืองรุ้ง
ปล่อยความคิดเคว้งคว้างกลางความเหงา
ในใจเราคราดอกจานบานเต็มทุ่ง
ลมพัดมานาข้าวกราวถึงยุ้ง
ฝุ่นพวยพุ่งหมุนรับกลับมาแล้ว
17/6/64
